Bez pożegnania (okładka  miękka, wyd. 08.2021)

Polecam!

Polecam

Super

Bdb

Wiele lat wcześniej brat Willa został oskarżony o morderstwo. Nikt oprócz zbiega nie wie jednak, co wydarzyło się tamtej nocy. Tylko czy na pewno? Kto tak naprawdę był sprawcą, a kto ofiarą? Uwielbiam Cobena. Za fantastyczne pomysły, zwroty akcji, intrygujących bohaterów. Nie pamiętam, by ten autor kiedykolwiek mnie zawiódł. Każda kolejna książka, która wychodzi spod jego pióra, dostarcza wielu emocji i refleksji, angażuje i zmusza do myślenia. Na tych kilka godzin trwania lektury jego świat staje się naszym światem. Po prostu nie można go nie lubić i nie doceniać. „Bez pożegnania” jest chyba najlepszą książką Cobena, jaką przeczytałam, a z pewnością znajduje się w pierwszej trójce. Być może nie jestem obiektywna, bo jak można było się zorientować już w pierwszym akapicie tekstu, szaleję za twórczością tego pisarza, ale naprawdę, ten tytuł po prostu rozłożył mnie na łopatki. Gdybym nie musiała chodzić do pracy i zajmować się innymi obowiązkami, nie wypuszczałabym książki z rąk, pragnąc przekonać się, do czego tym razem posunął się autor. Coben za każdym razem zachwyca mnie swymi historiami. Nie chodzi tutaj tylko o świetne pomysły, ale sposób przedstawienia opowieści, przejścia między scenami, zgranie wątków, stopniowanie napięcia, niespieszne ujawnianie tajemnic poszczególnych bohaterów. W książkach Cobena każdy szczegół ma znaczenie, a całość jest kompletna i dopracowana. W tym tytule szczególnie zachwyciła mnie liczba zwrotów akcji i niespodzianek. Autor niczym magik raz za razem wyciągał z rękawa kolejne asy, sprawiając, że moja pewność siebie dotycząca rozwiązania, szybko się ulatniała. Nie mogłam zrozumieć, co naprawdę się wydarzyło, odpowiednio wytypować dobrych i złych bohaterów, połączyć wszystkich wydarzeń, tak by uzyskać wyraźny obraz sytuacji. Coben wciąż na nowe mnie zaskakiwał, kpił sobie z mojej dedukcji, wodził mnie za nos i pokazywał, że nie mam szans, by nadążyć za jego wyobraźnią. „Bez pożegnania” to historia, w której przeszłość ma niebagatelne znaczenie i wraca, by wciąż na nowo dręczyć bohaterów. Niepokojące tajemnice, mroczne wydarzenia, trupy ukryte w szafie i przelana krew wypełniają strony powieści w cudownie poruszający sposób. To idealna opowieść dla osób ceniących kryminały i thrillery, dla których mocne opowieści mają duże znaczenie. Ta historia nie byłaby jednak tak dobra bez udziału interesujących bohaterów. Coben zapewnił im kompletny życiorys, dzięki czemu można odnieść wrażenie, że podążamy śladem ludzi z krwi i kości, którzy na naszych oczach próbują poradzić sobie z problemami codzienności i demonami przeszłości. Każda z postaci ujęła mnie dopracowanym charakterem i szeregiem magnetyzujących cech osobowości. „Bez pożegnania” to tytuł, któremu nie można nic zarzucić. Wartka akcja, świetna fabuła, lekki styl. Jeśli jeszcze nie poznaliście tego autora, to proponuję zacząć od tego tytułu.

Wiele lat wcześniej brat Willa został oskarżony o morderstwo. Nikt oprócz zbiega nie wie jednak, co wydarzyło się tamtej nocy. Tylko czy na pewno? Kto tak naprawdę był sprawcą, a kto ofiarą? Uwielbiam Cobena. Za fantastyczne pomysły, zwroty akcji, intrygujących bohaterów. Nie pamiętam, by ten autor kiedykolwiek mnie zawiódł. Każda kolejna książka, która wychodzi spod jego pióra, dostarcza wielu emocji i refleksji, angażuje i zmusza do myślenia. Na tych kilka godzin trwania lektury jego świat staje się naszym światem. Po prostu nie można go nie lubić i nie doceniać. „Bez pożegnania” jest chyba najlepszą książką Cobena, jaką przeczytałam, a z pewnością znajduje się w pierwszej trójce. Być może nie jestem obiektywna, bo jak można było się zorientować już w pierwszym akapicie tekstu, szaleję za twórczością tego pisarza, ale naprawdę, ten tytuł po prostu rozłożył mnie na łopatki. Gdybym nie musiała chodzić do pracy i zajmować się innymi obowiązkami, nie wypuszczałabym książki z rąk, pragnąc przekonać się, do czego tym razem posunął się autor. Coben za każdym razem zachwyca mnie swymi historiami. Nie chodzi tutaj tylko o świetne pomysły, ale sposób przedstawienia opowieści, przejścia między scenami, zgranie wątków, stopniowanie napięcia, niespieszne ujawnianie tajemnic poszczególnych bohaterów. W książkach Cobena każdy szczegół ma znaczenie, a całość jest kompletna i dopracowana. W tym tytule szczególnie zachwyciła mnie liczba zwrotów akcji i niespodzianek. Autor niczym magik raz za razem wyciągał z rękawa kolejne asy, sprawiając, że moja pewność siebie dotycząca rozwiązania, szybko się ulatniała. Nie mogłam zrozumieć, co naprawdę się wydarzyło, odpowiednio wytypować dobrych i złych bohaterów, połączyć wszystkich wydarzeń, tak by uzyskać wyraźny obraz sytuacji. Coben wciąż na nowe mnie zaskakiwał, kpił sobie z mojej dedukcji, wodził mnie za nos i pokazywał, że nie mam szans, by nadążyć za jego wyobraźnią. „Bez pożegnania” to historia, w której przeszłość ma niebagatelne znaczenie i wraca, by wciąż na nowo dręczyć bohaterów. Niepokojące tajemnice, mroczne wydarzenia, trupy ukryte w szafie i przelana krew wypełniają strony powieści w cudownie poruszający sposób. To idealna opowieść dla osób ceniących kryminały i thrillery, dla których mocne opowieści mają duże znaczenie. Ta historia nie byłaby jednak tak dobra bez udziału interesujących bohaterów. Coben zapewnił im kompletny życiorys, dzięki czemu można odnieść wrażenie, że podążamy śladem ludzi z krwi i kości, którzy na naszych oczach próbują poradzić sobie z problemami codzienności i demonami przeszłości. Każda z postaci ujęła mnie dopracowanym charakterem i szeregiem magnetyzujących cech osobowości. „Bez pożegnania” to tytuł, któremu nie można nic zarzucić. Wartka akcja, świetna fabuła, lekki styl. Jeśli jeszcze nie poznaliście tego autora, to proponuję zacząć od tego tytułu.

Czy jesteś pewien, że znasz swoich bliskich? Czy życie z kimś przez wiele lat „pod jednym dachem”, daje gwarancje tego, aby w pełni ufać drugiej osobie? Czasem to właśnie Ci najbliżsi najbardziej nas zawodzą. Głównym bohaterem jest Will Klein, chłopak z okrytej wstydem rodziny. Przed laty jego brat został uznany za winnego gwałtu i morderstwa dziewczyny z sąsiedztwa. Po tej makabrycznej zbrodni uciekł i ślad po nim zaginął. Wiele osób uznało go za zmarłego, jednak Will po jedenastu latach dowiaduje się od umierającej matki, że brat żyje… Ta wiadomość wstrząsa chłopakiem i właśnie wtedy, kiedy najbardziej potrzebuje wsparcie bliskiej osoby, znika dziewczyna Will’a… Zrozpaczony chłopak na własną rękę rozpoczyna śledztwo, w trakcie którego na jaw wychodzą coraz bardziej zaskakujące fakty. Narkotyki, prostytucja to tylko namiastka tego, czego dowiaduje się o swojej dziewczynie … Czy zniknięcie Shili ma związek z odkryciem prawdy na temat brata? Czy dziewczyna była zamieszana w tragiczne wydarzenia sprzed lat? Dlaczego zniknęła właśnie teraz? Kim tak naprawdę jest Shila? I gdzie przez te wszystkie lata był brat Willa? Świetnie skonstruowana fabuła, wielopoziomowa, a zarazem spójna. Pomimo wielu wątków, czytelnik nie gubi się w czytanej historii. Kreacje bohaterów także na plus. Są prawdziwi, a ich emocje i rozterki wręcz namacalne. Coben w mistrzowski sposób dozuje nam emocje, buduje w nas napięcie i rozbudza wyobraźnię. Wspólnie w głównym bohaterem dążymy do odkrycia prawdy, kibicujemy mu, jest nam bliski. Coben w swojej książce porusza trudne dla nas wszystkich sprawy. Rodzinne relacje są różne, czasem niezmiernie trudne, a więzy krwi nie chronią nas przed krzywdą i zdradą najbliższych osób. Ciągłe zwroty akcji i zaskakujące motywy, nie pozwalają na nudę. Książki Cobena czytam często, znam styl autora i bardzo go cenię. Za każdym razem, kiedy sięgam po jego książki liczę na ogromną dawkę emocji i tym razem się nie zawiodłam. Zakończenie było totalnym zaskoczeniem, co bardzo cenię w tym konkretnym gatunku.

Harlan Coben. Autor przenikliwych thrillerów. Zagadkowych. Ciekawych. Wstrząsających. Mistrz budowania i dozowania napięcia. Zawsze, gdy sięgam po jego powieść, liczę na ogrom emocji. I tak naprawdę nigdy dotychczas się nie zawiodłam. Czy również tak było w przypadku Bez pożegnania? A jak przewidujecie? Will Klein dowiaduje się od umierającej matki, że jego brat, Ken, żyje. Zniknął przed kilkunastoma laty podejrzany o zgwałcenie i zamordowanie dziewczyny brata. Jednak Will żyje w przekonaniu, że jego brat nie mógł tego zrobić. Nie dopuszcza do siebie tej myśli. Nie wie czy brat rzeczywiście żyje, czy matka wypowiadała te słowa będąc w pełni świadoma. Ale jak przypadkiem odnajduje w domu zdjęcie brata zrobione dwa lata temu, nabiera przekonania, że Ken jednak żyje. Teraz za wszelką cenę będzie dążył do odnalezienia brata i rozwikłania zagadki morderstwa. Jednak, jak to bywa u mistrza napięcia, sprawy się z dnia na dzień komplikują, przybierają nieoczekiwana obrót i przebieg. Wkrótce znika partnerka Willa, Sheila, a FBI ujawnia niewygodną prawdę na jej temat. Tak naprawdę nie znał swojej dziewczyny, swoją przeszłość oddzielała szczelną przegrodą. Czy rzeczywiście brat żyje? A podejrzenia, że zamordował dziewczynę mogą być słuszne? Co łączy brata Willa z jego obecną dziewczyną? Czy możliwe, że się znali? Nie wydaje się to prawdopodobne, ale nie znamy do końca swoich bliskich i często od innych dowiadujemy się wiele o ich skrzętnie skrywanym życiu. Bez pożegnania to niesamowita historia o poszukiwaniu prawdy i zrozumienia, o silnych więzach rodzinnych. Geny łączące braci są silne i nie pozwalają na skreślenie bliskiej osoby, pomimo ciążących na niej zarzutów. Wiara w niewinność jest wzruszająca i ukazuje moc tkwiącą w zaufaniu. Autor w znakomity i pełen emocji sposób skonstruował fabułę, jej zagadkowość i zawiłość. U Cobena jedno jest zawsze wiadomo, że nie poznamy prawdy przed ostatnim akapitem. Trzyma nas w napięciu i zwodzi przez całą akcję. Umiejętnie żongluje sytuacjami, celowo je komplikuje i wprowadza niepewność. Dba, abyśmy nawet przez moment nie żyli w przekonaniu, że domyślamy się rozwiązania misternie uknutej zagadki. Nic z tych rzeczy. Tylko wyrafinowani czytelnicy, doskonale znający sztuczki Harlana Cobena mogą się delikatnie pokusić na obstawienie zakończenie. Czy im się to udaje? Jestem przekonania, że niewielu wytrwałym. Uwielbiam jego pióro, styl i podejście do bohaterów. Są zawsze znakomicie skrojeni, w żaden sposób nie są wyidealizowani czy ubrani w nieziemskie moce. Normalni, borykający się z codziennymi problemami, uwikłani w trudne relacje rodzinne. Czujemy się pewnie w ich towarzystwie, zdobywają nasze zaufanie i dążymy po ich śladach do finału. Czy jest on satysfakcjonujący? Na pewno jest nieprzewidywalny i zaskakujący. I uważam, że takie połączenie sprawi odbiorcy moc wzruszeń i wrażeń, pozwoli na zabawę pełną napięcia i grozy. Podmuch strachu i niepewności smaga nasze ciało i wzmaga podniecenie. To czytelny sygnał, że lektura zrobiła na nas piorunujące wrażenie, a czas z nią spędzony nie był zmarnowany. Jeżeli jeszcze nie znacie Cobena, to wielki błąd. Szybko nadrabiajcie stracony czas! A dla miłośników jego twórczości kolejna perełka ubrana w szatę tajemniczości i nieprzewidywalności! Moc tkwiąca w Bez pożegnania doda wam energii i sprawi, że przeżyjecie przygodę swojego życia! Tylko pytanie, czy jesteście na to gotowi?

Winny, czy niewinny? Harlan Coben to mistrz historii, które zapadają człowiekowi w pamięć oraz pozostawiają po sobie żywe wspomnienia emocji, które towarzyszą czytelnikowi przez cały czas w trakcie lektury. Coben to mistrz opowieści, które raz za razem wodzą na manowce, które pełne są mylących tropy, fabularnych twistów i wreszcie które ujawniają prawdę o całej intrydze najczęściej w jednych z ostatnich akapitów książki. "Bez pożegnania" to idealny przykład twórczości Harlana Cobena i tego, co jest w niej najlepsze - zwłaszcza pod kątem wyżej wymienionych aspektów. Ken Klein. Posądzony przed jedenastoma laty o zgwałcenie i zamordowanie dziewczyny młodszego brata, Willa, ścigany przez FBI, rozpłynął się w powietrzu, a po jakimś czasie ludzie uznali, że zginął. Nie wszyscy. Na łożu śmierci matka wyznaje Willowi, że jego brat wciąż żyje, a zdjęcie Kena – zrobione przed dwoma laty – potwierdza, że jej słowa nie były majaczeniem umierającej kobiety. Will czuje, że musi odnaleźć brata, a kiedy znika jego ukochana, Sheila, ta potrzeba zamienia się w konieczność. Czy istnieje jakiś związek między jej zaginięciem a dawną tragedią? Oto cały Harlan Coben: na początek historii dostajemy społeczno-rodzinno-kryminalny problem, z różnych względów trudną i skomplikowaną sytuację już w punkcie wyjścia, autor natomiast nieustannie podsyca atmosferę tajemnicami; główni bohaterowie próbują działać, przez co sytuacja w nieuchronny sposób się komplikuje, a Coben jak na złość dokłada kilka niespodziewanych zwrotów akcji mających na celu zmylenie czytelnika. Na końcu z kolei okazuje się, że w całej historii niebagatelną rolę odgrywa mroczny sekret z przeszłości. Ot, cały Coben :) "Bez pożegnania" to cobenowska intryga w najlepszym wydaniu, która zarówno dla starych i nowych fanów pisarza będzie literacką ucztą, po której nie pozostaje nic poza wylizaniem talerza do czysta. Coben jest mistrzem tworzenia z prostych historii fascynujących fabuł, które trzymają w napięciu i nie dają o sobie zapomnieć. To także świetny twórca właściwie dobranego do przyjętej konwencji książkowego klimatu, który przekłada się na niekłamaną przyjemność z nieomal każdej lektury jego autorstwa. Nie inaczej jest w przypadku „Bez pożegnania” – ta historia porywa. Bez wątpienia mamy w niej do czynienia z cobenowskim geniuszem (który sprowadza się do umiejętności stworzenia czegoś przez duże „C” nieomal z niczego), a także – chyba można to tak nazwać – z „syndromem jeszcze jednej strony”, albowiem nie tak łatwo jest przerwać czytanie tej książki; ona aż prosi się o przeczytanie jej jednym tchem, od deski do deski :) Historia ma w sobie naprawdę duży potencjał. Można śmiało powiedzieć, że Harlan Coben wykorzystał go w "Bez pożegnania" do maksimum - sok z takiej wyciśniętej do ostatka pomarańczy smakuje po prostu wybornie :) Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki. #bezpożegnania #goneforgood #harlancoben #albatros #wydawnictwoalbatros https://cosnapolce.blogspot.com/2021/09/bez-pozegnania-harlan-coben.html

ZBRODNIA SPRZED LAT WIECZNIE ŻYWA Kolejna książka Cobena doczekała się ekranizacji i z tej okazji na rynku pojawiło się też jej wznowienie. Dobrze się stało? Tak, bo jak wszystkie powieści autora, tak i ta warta jest poznania. Wszystko pod warunkiem, że lubicie taką literaturę i te klimaty i macie ochotę na dobrze wykonaną, stricte rozrywkową lekturę z dreszczykiem. Przed laty doszło do zbrodni. Zagracona i zamordowana została dziewczyna. Podejrzany o tę zbrodnię był Ken, starszy brat chłopaka ofiary. Problem w tym, że Ken zniknął bez śladu i chociaż szukało go FBI, nigdy nie udało się go znaleźć. Teraz jednak prawda o jego losie wychodzi na jaw, gdy umierająca matka obu braci wyznaje młodszemu z dzieci, że Ken wciąż żyje. Will, bo tak na imię ma brat podejrzanego o zbrodnię, postanawia odnaleźć Kena i poznać prawdę. Ale kiedy znika jego obecna dziewczyna, zaczyna się walka z czasem, która rodzi kolejne pytania. Czy uda się znaleźć na nie odpowiedzi? Za każdym razem, kiedy mam okazję czy to przeczytać, czy zrecenzować kolejną powieść Cobena, spoglądam na okładkę, czytam opis i… zastanawiam się czy czytałem już to dzieło, czy nie. Słaba pamięć? Nie do końca. Zbyt wiele lektur pochłoniętych w życiu? Już bardziej. Ale wszystko sprowadza się do tego, że każda z powieści autora jest tak bardzo skrojona według jednego schematu, że można się pomylić. I to bardzo. Minus? Zależy jak na to patrzeć, bo jeśli lubicie prozę autora, chcecie kolejnych takich dzieł i dokładnie to serwuje nam Coben. A nie jest jedynym autorem, który wciąż i wciąż z uporem maniaka niemalże, powtarza te same schematy, odtwarza doskonale znane elementy i kreuje postacie według tego samego wzoru. Jaki jednak jest to schemat? Prosty: traktujący o zniknięciach i zbrodniach / tajemnicach sprzed lat, które dopiero po długim czasie zaczynają wychodzić na światło dzienne. Idealnie pasuje to i do tej powieści, i każdej innej, jaka wyszła spod ręki Cobena. Ale tego właśnie chcemy, jako jego fani i nigdy się nam to nie nudzi. Tym bardziej, że „Bez pożegnania” to po prostu lekka i szybko poprowadzona opowieść, w której na muldę nie ma miejsca, a treść pochłania się w zawrotnym tempie i z dużą przyjemnością. Sporo jest tu także napięcia, tajemnicy i całkiem udanej warstwy obyczajowej, bez której trudno byłoby nam wczuć się w wydarzenia i losy bohaterów. A bohaterowie? Skrojeni są prosto, zawsze w ten sam, sprawdzający się dobrze sposób. I chociaż nie ma tutaj miejsca na większą głębię czy ambicje, powieść nie jest wcale pusta i – jak np. horrory – stanowi przestrogę przed tym, co spotkać może każdego. Czy trzeba dodawać coś jeszcze? Może, że całość jest poprowadzona w iście filmowym stylu, napisana językiem prostym, ale jednak przyjemnym w odbiorze, pełnym dialogów, które pospieszają akcję i prostych opisów, budujących mimo swego nieskomplikowania udany klimat. „Bez pożegnania” to zatem po prostu dobry thriller, jakich Coben ma wiele, a jakich wśród współczesnych przedstawicieli gatunku jest jednak niedobór.