Choroba afektywna dwubiegunowa, czyli ze skrajności w skrajność (okładka  miękka)

Bardzo słaba i rozczarowująca książka. Trzeba przyznać, że zawiera pożyteczną wiedzę, ale ma też poważne minusy. Jest wyraźnie chaotyczna i często nieprzemyślana. Choćby już na początku, autorka podaje statystyki z pojedynczych źródeł, gdy średnia z kilku wychodzi znacznie odmienna. Ale większym problemem jest pisanie bezsensownych rzeczy, np. "traktuj sen jak pieniądze, czyli coś bezcennego, co trzeba chronić za wszelką cenę", albo używa słów, które nie istnieją w języku polskim, jak "samodbanie". Przez to czytelnik nabiera wątpliwości, czy autorka zastanawia się nad tym, co pisze, ponieważ temat jest zbyt poważny, aby pisać bezrefleksyjnie - błędy merytoryczne mogą komuś autentycznie zaszkodzić. Momentami pisze też tak jakby wczuwała się w manię, czyli z perspektywy osoby w mani, ale te fragmenty nie są oznaczone, tylko płynnie wkomponowane w tekst.. Nierzadko pisze w nazbyt emocjonalnej formie i potrafi nawet używać określeń, które wobec osób chorych są obraźliwe i stygmatyzujące. Przykładowo, we fragmencie o kłamaniu (pomijając, że nie używa się takiego słowa w książkach o tematyce fachowej) używa określenia "dwubiegunowy kłamca". I gdy myślałem, że gorzej już nie będzie, wtedy pada słowo "maniak"... Wydaje się to bardzo zaskakujące, że psycholog może w taki sposób pisać. Nasuwa się pytanie, jak to w ogóle jest możliwe. A wygląda to tak, jakby autorka, mówiąc kolokwialnie, odlatywała w niekontrolowane emocje. I jakby brakowało jej autorefleksji, aby chociaż później to poprawić. Ewidentnie książka nie miała redakcji merytorycznej, która akurat w tym przypadku była bardzo potrzebna. Czyżby autorka uważała, że ona jedna błędów nie popełnia? Pod koniec pisze też o jakichś hejterach, z którymi ma do czynienia - ja bym jednak proponował najpierw zacząć pisać tak, aby można było bez wysiłku komentować to na spokojnie. Po solidnej korekcie merytorycznej książka mogłaby być dobra, ale obecnie moja ocena za treść to 4 (częściowo z sensem, częściowo bez sensu),a za styl 1. Średnia 2,5. Ogólnie nie polecam. Lepiej przeczytać "Zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Podręcznik pacjenta", Monica Ramirez Basco albo "Scenariusze rozwiązań" prof. Święcickiego, a z pozycji niedawno wydanych, to tylko w języku angielskim , "Take Charge of Bipolar Disorder: A 4-Step Plan for You and Your Loved Ones", Julie A Fast, John Preston. Natomiast z historii życia osób z ChAD, polecam "Moje Cudowne dwubiegunowe życie" Anny Libre i "Na huśtawce emocji" Terri Cheney (oraz kolejna część, która zawiera dużo porad praktycznych: "Modern Madness: An Owner's Manual")

Czytając tą książkę zrozumiałam jak bardzo ważne jest to by osoby nam bliskie potrafiły nam pomóc. ChaDA to bardzo trudna, niewyleczalna choroba z którą trudno żyć bez zrozumienia i pomocy bliskich. Na przestrzeni lat poznałam kilka osób które żyją z tą chorobą. Choć nie da się jej wyleczyć, można za pomocą leków, terapii i odpowiedniego stylu życia zmniejszyć ilość epizodów depresyjnych i maniakalnych bo właśnie z takich epizodów ta choroba się składa. Autorka książki w bardzo prosty i zrozumiały sposób tłumaczy nam jak objawia się ChaDA, jak ją rozpoznać, jak pomóc osobie z tą chorobą. Ponadto możemy dowiedzieć się z książki czym różni się ChaDA od Borderline. Objawy choroby afektywnej dwubiegunowej zależą od jej stopnia. Mówi się również że często odrobinę inne objawy można zauważyć u kobiet niż u mężczyzn. W poradniku poruszono również ważny temat jakim jest ChADa u ciężarnej kobiety. Jest to bardzo trudny okres ponieważ hormony znaczenie wpływają na zachowania przyszłej mamy przez co stany depresyjne i maniakalne mogą pojawiać się częściej a niektóre leki stosowane w leczeniu objawów ChADy są szkodliwe dla płodu. Autorka jako dodatek do swojej książki zamieściła w niej spis filmów oraz programów telewizyjnych w których zostały przedstawione osoby z chorobą afektywną dwubiegunową. Znajduję się też miejscem na notatki własne związane z obserwacjami siebie i radzeniu sobie z ChADa. Historie z życia wzięte zawarte w poradniku uświadamiają jak wymagające i nie łatwe jest życie z tą chorobą. Dlatego też uważam, że warto wzbogacić się w tego typu wiedzę aby móc pomóc innym a przede wszystkim sobie jeśli zostaliśmy dotknięci tą chorobą lub ktoś z naszych bliskich. Ona nie zawsze jest widoczna na pierwszy rzut oka. Jeśli zareagujemy odpowiednio szybko możemy zapobiec wielu tragediom np. samobójstwom.

Choroba afektywna dwubiegunowa, czyli ze skrajności w skrajność. Książka autorstwa Moniki Kotlarek czyli, psycholożki prowadząca sesję psychologiczne online w formie wideorozmowy. Prowadzi blog ,,Psycholog pisze” na którym dzieli się własną wiedzą z psychologii i psychoterapii. Posiada również inne tytułu o np. Depresji czy Borderline. Życie z ChAD - poradnik dla chorych i bliskich. Od hurraoptymizmu po głębokie przygnębienie, od hiperaktywności po kompletny marazm, z górki w dołek. Sam to odczuwasz albo masz w swoim otoczeniu kogoś, komu zdarzają się podobnie ekstremalne wahania nastroju, energii i zachowań? To może być, lecz niekoniecznie oznaka poważnej choroby. To NIE jest oznaka słabości. Charakteru czy woli. Ta książka to według mnie klucz do wiedzy o tej chorobie. Książka obala wszelkie mity i stereotypy o tej chorobie i osobach będących na nią chorą. Dzięki temu udało mi się więcej dowiedzieć, jak i zrozumieć o chorobie. Dobrym plusem książki jest to, że mamy przedstawione historie niektóre z perspektywy osoby chorej. Nie sięgamy po tą lekturę dla przyjemności, sięgamy po to by zrozumieć cierpienie takich osób, co muszą przeżywać każdego dnia. recenzja rowniez na ig : mar1ynab00ks

Autor: Monika Kotlarek Tytuł: Choroba afektywna dwubiegunowa, czyli ze skrajności w skrajność Wydawnictwo: Sensus Spodziewałam się, że dostanę w niej dużo rzeczy, które pomogą mi w tej sprawie. Zaczęła się ona ciekawie. Autorka przedstawia chorobę w różnych stadiach co bardzo mi się podobało. Mogliśmy przeczytać również o cechach charakterystycznych, żeby móc ją rozpoznać. Dodatkowo przedstawione mieliśmy fakty oraz mity na temat choroby. Mogliśmy dowiedzieć się, które objawy wskazywały na wizytę u lekarza oraz jak się na nią przygotować. Było to dla mnie super, ponieważ nie wiedziałabym sama jak na tę rozmowę się uszykować. Dzięki niej w większym stopniu dowiedziałam się jak pomagać takim osobą. Jednak nie było to tak rozwinięte jak bym chciała. Na końcu mieliśmy historie innych osób, które miały nam pomóc, a ja poczułam się zmieszana. Miałam wrażenie, że autorka ciągle powtarzała te same rzeczy. Po przeczytaniu na pewno wiem więcej niż wcześniej. Ocena 3/5 gwiazdek