Klara i Słońce (okładka  twarda, wyd. 03.2021)

Przejmująca historia o złożonej naturze ludzkiej. O tym jak trudno nadążyć za ludzkimi emocjami i decyzjami, które podejmujemy, choć świat techniki i nauki pędzi przed siebie, jak szalony. Świat widziany oczyma Klary, Sztucznej Przyjaciółki, otwiera oczy na wiele aspektów codziennego życia. Ujmuje przenikliwością oraz wrażliwością. Otwiera przed czytelnikiem sposób widzenia, który jest dalece odmienny od tego co na ogół jest nam dostępne. Pokazuje czym jest oddanie, przywiązanie i złożona obietnica. Wspaniała historia, pełna tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji, którą warto przeczytać. Napisana prostym językiem, jednak prowokująca do wielu kluczowych i ważnych przemyśleń. Polecam. Ja jestem poruszona całością. Szczególnie postawą i wyborami Klary.

Kazuo Ishiguro stawia w tej książce pytanie: jaką cenę płaci człowiek za życie w coraz bardziej stechnicyzowanym świecie? Co traci? Czyniąc narratorką androida, czyli tytułową Klarę, która jest SP (Sztuczną Przyjaciółką) powoduje, że spoglądamy na wykreowany w powieści świat oczami robota. Klara nie jest jednak bezdusznym mechanizmem, ale należy do generacji urządzeń obdarzonych prawdziwą inteligencją, a przede wszystkim empatią. Stara się zrozumieć emocje swojej właścicielki, a nawet darzy ją uczuciem, będąc gotowa do poświęcenia dla niej swojego życia. Najciekawsze dla mnie w tej książce była możliwość obserwowania ludzkiego świata widzianego przez Klarę i celnie przez nią komentowanego. Przyjmuje ona perspektywę nieco naiwną, bo pozbawiona jest wszelkich typowych dla ludzi ograniczeń kulturowych, czy uprzedzeń. Nie ocenia, nie wartościuje, ale zwraca naszą uwagę na rzeczy niepokojące. Bohaterowie żyją w świecie, w którym rodzice świadomie decydują się na korekcję genową swoich dzieci, aby ułatwić im start w przyszłość. Ci, którzy takiej kuracji nie przeszli są w tym świecie pariasami, tak jak przyjaciel Josie, Rick. Jednocześnie wszyscy są bardzo samotni. Dzieci uczą się zdalnie, spotkania z rówieśnikami są dokładnie zaplanowane, a posiadanie Sztucznego Przyjaciela jest normą. Kupuje się go w sklepie, często przechowuje w schowku na szczotki, a kiedy przestanie być potrzebny odsyła na wysypisko. Niesamowita i zaskakująca książka. Momentami bardzo smutna, momentami dająca nadzieję. Trudna, wciągająca, dająca do myślenia. I świetnie napisana.

Opowieść jest infantylna, nadaje się tylko na półkę z literaturą młodzieżową. Autorytet pisarza skłania ludzi do wczytywania treści, których tam nie ma. W science fiction takie rzeczy powstawały chyba w latach 70-tych. Naiwne, ckliwe. Spodoba się tym, którzy lubią spędzać dzień na czytaniu wpisów na mediach społecznościowych.

Dziwna to jest książka, mnie nie porwała.

Tytułowa Klara jest sztuczną inteligencją, zamieszkuje ona sklep z różnymi rupieciami i innymi robotami. Wszystkie jednogłośnie chciałyby zostać zabrane do pobliskich domów, a ich marzeniem jest opieka nad dziećmi. Aby pragnienie odniosło sukces, musiały zachowywać się tak, jak należy, by znaleźć siebie, w witrynie sklepowej, gdzie miały większe szanse zostać dostrzeżone przez przechadzające w pobliżu rodziny z dziećmi. Pewnego ranka bohateka oraz jej przyjaciółka Rosie lądują na wystawie. Oprócz nieograniczonego dostępu do słońca, które Klara uwielbia i jego środków odżywczych, zaczyna spostrzegać coś więcej. Zachwyca się światem zewnętrznym, każdym jego drobnym szczegółem oraz stawia sobie za cel poznanie nowych obszarów, spoza zasięgu jej wzroku. Poprzez spędzenie dużej ilości czasu przy oszklonej szybie, bardzo szybko się uczy, oddzielać dobre emocje od złych. Widzi, to czego inni nie dostrzegają. Gdy na jej drodze staje 14 letnia Josie, świat zmienia się w mgnieniu oka, a ona sama zostaje wciągnięta w wir ludzkich problemów. Było to moje pierwsze zetknięcie z literaturą piękną, dlatego trochę się obawiałem. Czy żałuję? Absolutnie nie! Czytanie tej książki było istną rewelacją. Pomimo iż za wiele się tutaj nie dzieje, czułem, że jestem częścią całej historii. Poprzez lekkie pióro autora wszystkie rozważania Klary, jak i przekaz z łatwością przyswajałem. Niekiedy poświęcałem więcej czasu na konkretne fragmenty, aby rozmyślać nad ich sensem. Wertując to kolejne strony, postacie wzbudzały złość, irytację, ze względu na swój chłód i obojętność wobec drugiego człowieka. Momentami byłem zawstydzony, widząc, w jaki sposób jednostki dyskutują ze sobą nawzajem, dlatego miałem ochotę uciec jak najdalej. Nagle stało się coś zaskakującego. Mianowicie zachowanie postaci uległo zmianie o 180 stopni, a ja miałem mętlik w głowie. Zabieg wywarł na mnie wrażenie i wtedy uświadomiłem sobie, jak bardzo fabuła angażuje emocjonalnie. W moich oczach stała się książką wybitną. Jeśli będziecie mieli taką możliwość, sięgnijcie, bo warto. Ocena książki: 9/10

Znakomity pisarz i przepiękna, pełna emocji książka. Opowiada o androidzie ( kobiecie) opiekującej się nastolatką. Stworzona do opieki androidka przekracza granice swoich możliwości technologicznych, staje się człowiekiem bardziej niż ludzie. Jest wnikliwsza w obserwacjach, rzetelniejsza i bardziej intuicyjna w ocenach. Świadomie się poświęca. Nieustannie się uczy . Granice między tzw. robotem a nastolatką ulegają zatarciu. Niepokoi to ludzi. A nastolatka dorasta i staje się jak reszta ludzkości. Jej wrażliwość ulega stępieniu, albo może oddala się w inne, bardziej ludzkie rejony. Pytanie o SI. Na ile jest w stanie zrozumieć i dogonić ludzkie emocje. Obserwacje lisa nie spowodują, że nim się staniemy. Obserwacje androida nie spowodują, że stanie się on człowiekiem. Gdzie jest granica i odpowiedzialność za nasze dzieła? Los tytułowej Klary ( androida) jest smutny. Kończy na wysypisku, gdzie zostaje z niej tylko głowa. I ta głowa nie ma żalu do nikogo. Smutny obraz ludzkości traktującej przedmiotowo stworzone przez siebie podmioty. Pytanie o naszą etykę, o granice, o technologię przewyższającą nasze możliwości moralne. Warto przeczytać tę książkę i warto się zastanowić dokąd zmierza nasza cywilizacja.

Zadając czytelnikowi pytania o sens i granicę ingerencji w dzieło Natury, książka ma szansę stać się kanonicznym głosem naszych czasów. Ekstremalnie skomplikowany wytwór technologii:maszyna oprogramowana sztuczną inteligencją, okazuje się kierować w "życiu" zasadami, których my, pogmatwani ludzie, moglibyśmy pozazdrościć. Czytałem tę książkę w oryginale i nie mogłem się oderwać. Rzut oka na polskie tłumaczenie wywiera dobre wrażenie: atmosfera wykreowana przez Autora wydaje się być wiernie przekazana. Gorąco zachęcam do przeczytania tej książki i... zaplanowania dnia, dwóch przerwy przed następną, aby ją przemyśleć JG, Gdańsk

Warto z tą Klarą się zapoznać. Autor tak to napisał i przekazał przez Klarę, że złapałam się na tym, że personifikuję ją i mam w stosunku do niej najbardziej ludzkie uczucia: podziw, współczucie, szacunek. Taka ksiązka na uspokojenie lęków przed przyszłością w której ludzie będa musieli umieć być i przeżywać życie niekoniecznie z innymi ludźmi. Ksiązki pana Kazuo Ishiguro są potwierdzeniem słuszności przyznania Mu Nagrody Nobla. Małgorzata

Literatura najwyższej klasy. Odważna (i udana) próba poruszenie istotnych problemów, z którymi niebawem może mierzyć się ludzkość. Jest to również wspaniała książka dla wszystkich, którzy interesują się sztuczną inteligencją i świadomością.

Mądra książka na przedziwne czasy współczesne. Dla miłośników androidów i relacji międzyludzkich - lektura obowiązkowa!