Lulla La Polaca (okładka  twarda, wyd. 04.2024)

Bardzo polecam książkę .. jest niesamowita do tego przepiękne fotografie … polecam sympatykom królowych nocy, jak również tym , którzy kompletnie nie wiedzą o co chodzi . Czyta się wspaniale , a ja czytając nawet słyszę przyjemny głos Pana Andrzeja ❤️🏳️‍🌈

Książkę pochłonąłem na L-4 w jeden dzień.Wspaniała książka,mega pozytywnej osoby,barwnego i kolorowego ptaka i bardzo dobrego człowieka z ogromnym sercem🏳️‍🌈❤️🫶Polecam każdemu z czystym sumieniem❤️

Fenomenalna lektura o pięknym człowieku :)

Piękna, wzruszająca opowieść o jednej z najbardziej inspirujących osób, o których kiedykolwiek usłyszałam. Postawa Lulli to największa motywacja w dążeniu do osobistego spełnienia i wytrwałości w życiu poza utartymi schematami❤️

Świetny "wywiad rzeka", kontrowersyjne opowieści z życia LULLI, czyta się jednym tchem.

Poruszająca, fascynująca, wzruszająca. Otwiera umysł.

Nie tylko czytelnicy interesujący się tematyką dragu w Polsce, ale też wszyscy, którzy lubią smaczki obyczajowe z czasów PRL-u, ci, dla których ważna jest wolność wyboru i samostanowienia, a także ci uwielbiający życie zachwycą się wywiadem rzeką, jaki Wiktor Krajewski przeprowadził z Andrzejem Szwanem. Andrzeja Szwana kojarzyć może – jeszcze – niezbyt wielu, ale już osobowość sceniczną pojawiającą się pod szyldem Lulla La Polaca – szersze kręgi odbiorców. Choćby tych, którzy uważnie śledzą działalność Ralpha Kamińskiego. W każdym razie o Andrzeju Szwanie alias Lulli może jeszcze zrobić się głośno – także za sprawą książki „Lulla La Polaca”. Ta publikacja to pochwała radości istnienia, życie na przekór konwenansom, za to w zgodzie z własnymi upodobaniami i marzeniami. Bohater tego tomu to najstarsza polska drag queen, człowiek, który nie przejmuje się metryką i z przebierania się w damskie fatałaszki uczynił sztukę. Andrzej Szwan zaraża entuzjazmem i energią, silne emocje będą się udzielały czytelnikom tomu. Niewiele jednak będzie opowieści o scenicznej karierze – ot, kilka wzmianek na temat charakteryzacji i wcielania się w wyjątkową postać, trochę analiz sytuacji dragu w Polsce – znacznie bardziej intrygujące stanie się szybko dla czytelników i dla samego gawędziarza, bo Szwan do gawędziarzy należy bez wątpienia, zagłębianie się w życie i burzliwe czasem romanse. Andrzej Szwan opowiadać będzie i o swoich kochankach, i o przebierankach (wspólnie z kolegami podobnie zainteresowanymi tematem), i o odkrywaniu swojej tożsamości, i o utrzymywaniu jej – w czasach i warunkach, które zdecydowanie nie sprzyjały ujawnianiu „takiej” orientacji seksualnej… Uczy Szwan mimochodem tolerancji i wrażliwości, uczy szacunku do drugiego człowieka – bez względu na zaimki, jakimi ów człowiek chce się posługiwać. Zresztą we własnych wywodach w tych zaimkach nie jest konsekwentny, dostosowuje je do tematu lub własnego samopoczucia, raz odpowiada jako Andrzej, raz jako Lulla i nie będzie to stanowiło najmniejszego problemu w lekturze – nada jej za to dodatkowy kolor. Andrzej Szwan może sobie żyć w cieniu i tylko uciekać przed etykietkami – Lulla La Polaca kocha przepych i rozmach, cieszy się życiem niezależnie od metryki. I jeśli przypadkowi odbiorcy – bo po ten tom sięgać można z ciekawości, a nie tylko z zainteresowania estetyką dragu – trafią na tę książkę, mogą z niej wynieść właśnie taką lekcję: lekcję absolutnej samoakceptacji i swobody. Chociaż pojawiają się tutaj i mroczniejsze tematy, „Lulla La Polaca” to książka, która ucieszy i pokaże, że zawsze warto dostrzegać jasne strony codzienności.

Andrzej Szwan jest dla mnie dowodem na to, że można się spełniać bez względu na to, jak ciężki mamy plecak wspomnień i lat na liczniku. Wywiad rzeka z tym wyjątkowym, kolorowym ptakiem przeprowadzony przez Wiktora Krajewskiego przybliża czytelnikom cienie i blaski bycia drag queen oraz przemianę ustroju w Polsce począwszy od PRL, aż do dzisiaj oraz codzienność mniejszości seksualnych na przestrzeni ogromnej rzeki czasu. Andrzej Szwan powierzchownie dzieli się fragmentami ze swojego jestestwa. Wraca pamięcią do pacholęcych lat, niespełnionych marzeń, tęsknoty za rodzicami, związków międzyludzkich, fascynacji, odkrywania własnej seksualności, tożsamości oraz wyborów, które miały ogromny wpływ na to, jak funkcjonuje obecnie. Jest przykładem osoby, która wyrywała się ze szpon konwenansu. Zawalczył o życie na własnych warunkach. Kocha Warszawę. W stolicy znalazł dom. Urzeka mnie jego energia, radość, umiejętność wyciskania efemerycznych chwil jak cytrynę- pomimo kłód po wielokroć kładzionych pod nogi i niepowetowanych strat. Nie da się również ukryć, że czytelnikom przyjdzie we własnym sumieniu rozgraniczyć, kiedy przemawia alter ego Szwana wykręcające fakty, relacje międzyludzkie i wspomnienia o miłościach, a kiedy prawda zapisana na siatkówce oka. Peroruje o potrzebach seksualnych osób w sędziwym wieku. O tym, z czym zmaga się społeczność LGBTQ Żałuję, że nie odsłonił się bardziej, ale w pewnym sensie to rozumiem. Największą zaletą niniejszego woluminu jest fakt, że mamy wrażenie wysłuchiwania opowieści przyjaciela o egzystencji tych, którzy zdecydowali się istnieć na pohybel oceniającemu społeczeństwu, które na szczęście (co widać i tutaj) powoli ewoluuje, zmienia się na lepsze. Doceniam umiejętne zadawanie pytań przez Krajewskiego, jego otwartość na rozmówcę- chociaż pytania mogłyby być bardziej rozbudowane. Wartością dodaną są dodane fotografie. Jeśli lubicie campowe, queerowe opowieści oprószone niewybrednym humorem o tym, jak czerpać z jestestwa garściami-sięgnijcie. Mam nadzieję, że zawoalowana podróż Lulli La Polaca zostanie zekranizowana. Andrzej Szwan to inspirująca postać. Człowiek orkiestra, o ogromnej wrażliwości i sercu na dłoni- mimo ogromu przykrości i bólu, jakich doświadczył. Pokazuje, że starość może być piękna, dawać wiele radości...i uciech cielesnych. Chciałabym, chociaż w połowie potrafić cieszyć się każdym darowanym porankiem jak Szwan. Wywiad przeprowadzony z lekkością, pozostawiający z refleksjami i uśmiechem w kącikach ust. Gwarantujący kanonadę emocji.

„Lulla La Polaca” to książka w formie wywiadu rzeki, jaki Wiktor Krajewski przeprowadził z Andrzejem Szwanem, znanym jako najstarsza polska drag queen. Andrzej Szwan występuje pod pseudonimem Lulla La Polaca w qeerowych klubach, można też go zobaczyć w teledyskach Ralpha Kaminskiego oraz Miuosha, reklamach znanych marek jak i na deskach Teatru Powszechnego w Warszawie. Pan Andrzej jest przykładem na to, że na spełnienie marzeń nigdy nie jest za późno. Jednak ten wywiad to nie tylko historia Lulli, która na scenie drag zaistniała 12 lat temu w wieku 74 lat zachwycając wdziękiem i elegancją. To także historia trudnego dzieciństwa w czasie II wojny światowej, pięknej i pełnej akceptacji miłości przybranych rodziców do których trafił podczas wojny, młodości w czasach PRL-u , pierwszych miłości i odkrywaniu swojej tożsamości. Andrzej Szwan opowiada najciekawsze fragmenty ze swojego życia z niezwykłą szczerością, zaskakując niesamowitą pamięcią do nazwisk i zdarzeń. Poznajemy kulisy gejowskiego życia w PRL-u , najbardziej hot gejowskie miejscówki w stolicy w tamtych czasach. Opowiada o początkach kariery w świecie drag, pracy w Iraku i Libii, o przelotnych romansach i poważniejszych związkach z mężczyznami. Szwan jest przykładem osoby, która żyje na przekór utartym konwenansom, na swoich własnych zasadach. Kocha Warszawę, szczególnie warszawską Pragę, gdzie mieszka i nie wyobraża sobie żyć gdzie indziej. W wydziadzie czasem przemawia Andrzej, a czasem bardziej Lulla. Wywiad czyta się bardzo szybko, łatwo i przyjemnie, z każdą stroną wciąga nas i intryguje coraz bardziej. Polecam książkę wszystkim, nie tylko zainteresowanym tematyką dragu, ale także tym którzy lubią czytać o ciekawych barwnych postaciach, lubią smaczki obyczajowe z czasów PRL-u oraz lubią poznawać inne spojrzenie na świat i życie. Za książkę bardzo dziękuję @znak_literanova [współpraca reklamowa]

Od dłuższego czasu mówi się o tym, że wiek nie jest żadną przeszkodą w realizowaniu swoich marzeń, w odkrywaniu nowych pasji. Idealny przykład na poparcie tej tezy żyje pośród nas, a nazywa się Andrzej Szwan, posługując pseudonimem artystycznym — Lulla La Polaca. Aczkolwiek chyba odpowiedniejszym stwierdzeniem byłoby zaznaczenie, iż Lulla to tak naprawdę alter ego, postać zalotna, figlarna, świetnie współgrająca z Andrzejem. Wywiad-rzeka prowadzony przez Wiktora Krajewskiego oddaje głos obojgu bohaterów, a nigdy nie wiemy, kto akurat do nas przemówi, zabierając w podróż do bardzo kolorowego świata, gdzie tylko czasami widać odcienie szarości. Muszę podkreślić, że książka została wydana przepięknie, nie chodzi mi o wyłącznie o okładkę, a o całokształt. Wśród tekstu znajdziemy mnóstwo zdjęć, prywatnych oraz zawodowych, interesująco uzupełniających lekturę. Lekturę przyjemną, szybką (wielka czcionka), trochę przełamującą utarte konwenanse — na co dzień zazwyczaj nie myśli się dużo o tym, jak pół wieku temu żyły osoby homoseksualne. A można się zdziwić, kiedy Lulla snuje opowieść o spotkaniach zwieńczonych przebierankami, o poszukiwaniach ładnych sukienek, nie omijając także tematów kontrowersyjnych, dotyczących stricte życia seksualnego, wyzwolenia. (…) Oto publikacja przynosząca całą gamę emocji. Od wzruszeń, poprzez zaciekawienie, znakomite poczucie humoru. Lulla zadebiutowała na scenie będąc po siedemdziesiątce. Nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń, choćby w małym stopniu, a tutaj najlepszy tego przykład. Krajewski poprowadził rozmowę niezwykle umiejętnie, dzięki czemu wynosimy z książki również wiele informacji czysto historycznych, odkrywając Warszawę z zupełnie nowej perspektywy. Perspektywy barwnej, cekinowej, brokatowej. Niechaj Lulla żyje nam sto dwadzieścia lat!