Michnikowszczyzna (okładka  twarda)

Niestety w wielu punktach autor miał rację. Widać to jeszcze wyraźniej po latach od wydania książki. Warto przeczytać, żeby wyciągnąć wnioski na przyszłość

Po prostu Rafał Ziemkiewicz.

Dobra książka 🙂

Mistrz

Jestem pod wrażeniem książki. Jest dziełem dla ludzi o otwartych umysłach, którzy swoją wiedzą chcą wzbogacić o trafne, logiczne i porażające spostrzeżenia Pana Ziemkiewicza. Polecam.

Polecam

Jeden z oponentów A. Michnika, mowa o R. Ziemkiewiczu, wydał niegdyś książkę pt. „Michnikowszczyzna”, w której opisał swój stosunek względem postaci A. Michnika i jego środowiska, które w zakresie kształtowania opinii społecznej porównał z T. Rydzykiem. Ziemkiewicz stwierdził, iż to właśnie te dwie osoby mają niemal decydujący wpływ na prowadzoną w Polsce politykę, choć w opinii autora A. Michnik stracił wiele w związku z aferą Rywina. A tymczasem jak R. Ziemkiewicz przedstawia ową tytułową "michnikowszczyznę"? W pierwszej kolejności jako rodzaj MENTALNOŚCI… o specyficznym charakterze i zabarwieniu. Czym się charakteryzuje wg R. Ziemkiewicza? 1) Największym zagrożeniem są tendencje patriotyczne i niepodległościowe, które przekształcą Polskę w drugi Iran, albo doprowadzą do podobnego przewrotu, jaki zaistniał w Rumunii w '89. DOKTRYNERSTWO. 2) Owych patriotów, często odnoszących się do wartości wyznaniowych – a zgodnie z prawdą nie zawsze podzielających entuzjazm dla instytucji Kościoła – należy przedstawiać per FASZYŚCI i prezentować teorię o ich rzekomym KLERO-FASZYSTOWSKIM sojuszu naturalnie prowadzącym do ZBRODNI – obiektywnie rzecz biorąc, tego rodzaju założenie wpisuje się w pojęcie TEORII SPISKOWEJ. 3) Należy przekształcić instytucję Kościoła w narzędzie wspierania polityki konkretnej linii światopoglądowo- politycznej, dlatego wspieramy tych z kleru, którzy na to przystają, reszta jest zwalczana. CEZARYZM. 4) Celem jest utrzymanie władzy w państwie (albo jej zdobycie), każde działanie w tym kierunki i sojusz realizujący to założenie (nawet z największymi wrogami poglądowymi, np. z pewnym mecenasem) są USPRAWIEDLIWIONE. Zatem mamy do czynienia z typową GRUPĄ WŁADZY. 5) Nie trzeba się wysilać nad tworzeniem własnych programów dotyczących polityki państwa, wszystko lepiej i mądrzej opracowano już gdzieś indziej, np. na Zachodzie. Wystarczy implementować. PROTEKTORAT. 6) Stygmatyzujemy przeciwników światopoglądowo- politycznych, określamy ich per FASZYŚCI, NAZIŚCI, KOMUNIŚCI, ANTYSEMICI, HOMOFOBY, KSENOFOBY, MIZOGINI, MOHERY etc. i to bez znaczenia na kryterium słuszności. Dla uznania kogoś np. za faszystę wg pewnej mentalności wystarczy, że ktoś utożsamia się z państwem, ma sztywny system wartości, uznaje istnienie hierarchii. DEZINTEGRACJA. 7) Łączymy ze sobą różne sfery społecznego funkcjonowania, czyli działania i poglądy o charakterze politycznym przenosimy na relacje prywatne, zawodowe, sąsiedzkie i rodzinne. Inaczej uważających (niekoniecznie upartyjnionych, upolitycznionych) i nieskłonnych do ślepego podporządkowania należy wykluczać, sekować, izolować, dopuszczalne wydają się szkalowanie, hejt i nienawiść – Mamy do czynienia z ewidentnym sztucznym DZIELENIEM SPOŁECZEŃSTWA i czymś w rodzaju MIĘKKIEGO TOTALITARYZMU, KONTROLI SPOŁECZNEJ. 8) Upolityczniamy każdy przejaw ludzkiej aktywności, np. zakup chryzantem w czyimś wyobrażeniu może stanowić wyraz antyrządowego protestu. Niewątpliwie zachowanie znane z systemów TOTALITARNYCH. OMNIPOTENCJA PARTII. 9) Składamy samokrytykę, jeżeli np. wykonywany zawód i uznawana za faszystowską władza ZMUSZA NAS do podejmowania działań sprzecznych z wyrażanym światopoglądem, chociażby w odniesieniu do przykładu potrzeby pilnowania przez mundurowych kościołów w ochronie przed ewentualną dewastacją. Znamy tego rodzaju zachowania, np. z okresu funkcjonowania słusznie minionego systemu. PODPORZĄDKOWANIE. 10) Udział w akcjach politycznego sprzeciwu albo wymierzonych we wszelkie tendencje niepodległościowe wymaga samej obecności, prywatne zdanie — nie zawsze zgodne z postulatami akcji, czy wydarzenia, również dylematy natury etycznej — należy zostawić dla siebie. Coś w rodzaju swoiście rozumianego CENTRALIZMU DEMOKRATYCZNEGO? Polecam! "Michnikowszczyzna" R. Ziemkiewicza to książka, która w sposób genialny opisuje tak nazywaną transformację ustrojową i utworzenie III RP na kanwie wydarzeń, jakie zaistniały w okresie lat 1980- 2005, z odniesieniem do okresu późniejszego. Scharakteryzowane zostało środowisko skupiające się wokół osoby A. Michnika, jego politycznych sprzymierzeńców (lewica laicka) i ich relacje z tak nazywaną ekstremą niepodległościową, Kościołem oraz środowiskiem określanym jako obóz postkomunistyczny. Pozycja, moim zdaniem, doskonale wyjaśnia obecne życie polityczne. Należy pamiętać, iż jest to autorska wizja. Treść książki prezentuje poglądy autora sprzed lat, które już uległy ewolucji i mogą gorszyć część z czytelników.