Pójdę sama (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Pierwszy raz wystawiam tutaj opinie, bo myślę, że warto ostrzec innych. Książkę przez nieudane spolszczenia, niby „wiejską mowę” czyta się tragicznie. Nie byłam w stanie przebrnąć do końca. Żadna to przyjemność w co drugim akapicie widzieć „Jag tag”, „tylgo tkać dyle”. Książka może i dobra, ale praca tłumacza wszystko zepsuła. Myślę, że większą robotę zrobiłoby tutaj wprowadzenie wyjaśniające czytelnikowi, że bohaterka posługuję się gwarą, ale jednak przetłumaczenie książki bez tych niby wiejskich zwrotów. (Z jakiegoś powodu nie mogę dać jednej gwiazdki)

Okrutnie mnie ta ksiazka rozczarowala :(. Umeczyla. Sama w sobie byla by ciekawa gdyby nie na sile probowano ja uwiarygodnic piszac w niby dialekcie. Naprawde ciezko czyta sie slowa typu jag, dzo, po swojzgu sie gada etc. Mysle, ze wystarczy wspomniec, ze glowna bohaterka posluguje sie dialektem. Dawno tak datalnej ksiazki nie czytalam.

Czytanie tej książki to katorga. Przez wszystkie jej strony przewija się dialekt bohaterki, który tłumaczka „spolszczyła” i wyszło dramatycznie. Dzo, jagi, jo, oszaleć idzie. Nieczytelna książka. A sama historia w żaden sposób nie porywa. Jest nudna, nie niesie ze sobą większej głębi. Nie jest filozoficzna. Ten opis to bzdura a dla mnie ogromny zawód.

Używany w książce dialekt jakoś do mnie nie przemawiał.

Niestety urok książki rujnuje „dialekt”, który próbował przemycić tłumacz do książki. Niestety nie da się czytać książki z błędami. Tak - tłumacz doszedł do wniosku, że japoński dialekt zapisze jak 1 klasista nie znający za grosz ortografii. Zanim kupicie książkę, otwórzcie na jakiejkolwiek stronie, przeczytajcie kilka zdań i zastanówcie się czy warto…

Bardzo piękna literatura obca kocham japońskich pisarzy bardzo polecam i zachęcam do przeczytania i kupienia :)

Niełatwa to była lektura, pod wieloma względami. W tej niewielkiej gabarytowo książeczce znalazło się sporo treści. To opowieść o przemijaniu, o poświęceniu i odnajdywaniu siebie. Momoko to starsza kobieta, która z biegiem lat, coraz częściej zatraca się w swoich myślach. Po śmierci męża i wyprowadzce dzieci czuje się samotna i niepotrzebna. Zaczyna rozmyślać o swoim życiu, o poświęceniach i spełnianiu oczekiwań wszystkich dookoła. Może to w końcu czas na odnalezienie siebie i życie według własnych zasad? Bo przecież najważniejsza jest wolność ... Prawie cała historia opisana jest z perspektywy wewnętrznych głosów kobiety. Odzywa się w niej m.in. ten już dawno zapomniany, mówiący rodzinną gwarą. Chapeau bas dla tłumacza, który z zastosowaniem jej zasad, tj. udźwięcznienia głosek, przetłumaczył tekst w taki sposób, aby polski czytelnik mógł w pełni doświadczyć tego co japończyk w związku z lekturą. Niestety odbiór tych myśli jest niełatwy, gdyż te wspomnienia niezwykłe trudno się czyta. Momoko wspomina również swoją babcię i nie może nadziwić się kręgowi życia. Temu, że wiele lat później, doświadcza ona tego samego, co jej przodkini, prawie 70 lat wcześniej. Wspomina męża, którego bardzo kochała, z którym przeżyła wiele lat w szczęściu. Uświadamia sobie jednak, że jej życie kręciło się wokół niego i dzieci, a ona odgrywała tylko rolę żony i matki, a zagubiła gdzieś samą siebie. Nie spełniała swoich marzeń i nie realizowała nagłębszych pragnień. Kobieta przedstawia również swoją relację z dorosłymi już dziećmi, które od dawna żyją już swoim życiem, tylko czasami pomagając matce. Powieść zdecydowanie jest pozycją wartościową, ma piękne przesłanie, pełna jest mądrych cytatów i daje do myślenia. Nie jest to jednak łatwa lektura, zarówno pod względem treści, języka jak i narracji - natłoku myśli bohaterki. Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony doceniam przesłanie i pracę tłumacza, z drugiej nie porwała mnie aż tak, jak by mogła... a może nawet powinna. Nie wiem, czy sięgnęłam po nią w nieodpowiednim momencie, czy to po prostu książka nie do końca dla mnie. Niemniej jednak uważam, że warto dać hej szansę i wyrobić sobie własne zdanie.

Odbiłam się na początku od tej książki, bo o ile czytana na głos ma sens, o tyle ciężko mi było z fonetycznym zapisaniem gwary w tekście. Uznałam, że to czas się przerzucić na audiobooka i to totalnie zrobiło robotę. Zdania brzmiały tak, jak miały brzmieć, były zrozumiałe i sensowne. Ciekawe, że Japończy nazywają powieściami coś, co my byśmy pewnie postawili na półce z nowelkami ze względu na długość i treść. Bo po polsku ta książka ma 140 stron i to wcale nie takim małym drukiem. W moim odczuciu mamy w tej opowiastce do czynienia z takim "W głowie się nie mieści" u starszej kobiety, tylko trochę jakby opisywał to Junji Ito. Kobieta wędrując po wspomnieniach spotyka różne wersje siebie, jednocześnie rozmawia z różnymi częściami siebie lub słucha jak się kłócą. Jest uparta na stare lata i jednego dnia ma wrażenie, że tryska życiem, a za chwilę myśli o tym, że śmierć jest obok niej. Prowadzi swój dialog-monolog przez większość książki, tylko kilka razy pojawiają się zwyczajn3 dialogini inne postacie. I powiem wam, że chociaż większość przemyśleń teoretycznie dotyczy 75latki ja mam wrażenie, że i w wieku 40 lat można je często mieć. Było coś ciekawego i intrygującego w słuchaniu przemyśleń i zmagań głównej bohaterki i jej prób poradzenia sobie ze wszystkim samodzielnie mimo odczuwanej desperacji. Dużo małych ciekawych przemyśleń dzięki temu przemycono do tej niepozornej książeczki. Niemniej jednak gdybyśmy te historię potraktowali jako powieść, a nie jak jakiś długi esej czy nowelkę to czegoś mi w tym wszystkim brakuje i mam wrażenie, że możnaby rozbudować fabułę czy dialogi lepiej. Lektura dobra na raz, ale chyba do niej nie wrócę.

"Czy myślała wtedy, jak będzie wyglądać jej starość? Czy przeszło jej przez myśl choć raz, że zestarzeje się całkiem sama? (...) Jak się nad tym teraz zastanowić, młodość to synonim ignorancji. Żeby się czegokolwiek nauczyć,  trzeba najpierw tego doświadczyć." Jako młoda dziewczyna Momoko wyjechała do Tokio, by uciec przed prowincjonalnym życiem i być niezależną. Ale czy tak naprawdę jej się to udało? Paradoksalnie weszła na ścieżkę oczekiwań społeczeństwa: pracowała, była miła dla wszystkich, miała ładny dom, została posłuszną żoną i oddaną matką. Teraz gdy ma 74 lata, mąż nie żyje, a dzieci żyją własnym życiem Mamoko wraca myślami do przeszłości zastanawiając się przy tym nad życiem ale i śmiercią. „Pójdę sama” to niezwykle melancholijna i pełna refleksji opowieść pełna wspomnień. Ale to również opowieść o starości, stracie i samotności. Akcja nie pędzi tu jak szalona ale za to zmusza do zatrzymania się i zastanowieniu nad własnym życiem. Dotyka kwestii, której bardzo często się boimy czyli samotności w starszym wieku. Uświadamia nieuchronny upływ czasu i w wyjątkowo piękny sposób unaocznia że wyłącznie zaakceptowanie przeszłości może pozwolić nam nadal w pełni żyć teraźniejszością. Daje również nadzieję na to, że w jesieni życia może jeszcze świecić słońce. Co rzuca się w oczy to specyficzny dialekt, którym posługuje się główna bohaterka. Nie czyta się go łatwo i potrzeba czasu by się do niego przyzwyczaić.

W oryginale autorka pisała tą książkę w japońskim dialekcie Tōhoku, gdzie w przełożeniu na język polski, powstało coś na kształt gwary. Z początku nie mogłam przywyknąć do zmienionej pisowni niektórych wyrazów i czytanie stawało się wręcz niewygodne. Fabułą książki są rozmyślania starszej kobiety imieniem Momoko (74 lat) nad swoim dotychczasowym życiem. Po śmierci męża i wychowaniu dzieci, zmaga się z samotnością. Starsza pani słyszy również głosy. Owe głosy zabierają ją w sentymentalną podróż do czasów młodości, a nawet dzieciństwa. To książka o odnajdywaniu radości w najtrudniejszych momentach życia. "On umarł, żebym ja mogła żyć sama" - tym stwierdzeniem Momoko odkrywa początek czegoś nowego i szansę na odnalezienie własnego ,,ja". Krótka, wzruszająca nowela, która otrzymała Nagrodę im. Akutagawy- literacką nagrodę dla nowych autorów w Japonii. Powstała również jej ekranizacja filmowa pt. ,,Ora, Ora Be Goin' Alone''.