Proces. Wydanie ilustrowane (okładka  zintegrowana, wyd. 09.2024)

Siła Franza Kafki polega na tym, że umie pokazać wiele nie określając tego dosłownie, a jednocześnie zostawia wielkie pole do interpretacji swoich tekstów dla czytelników i tak właśnie jest z Procesem. Od pierwszych stron wydawać by się mogło, że zaczynamy mierzyć się z absurdem i zaczynamy zadawać sobie pytania. Czy to wszystko dzieje się naprawdę? A może to tylko zły sen? Józef K. zostaje oskarżony, ale nie wie o co i dlaczego? Rozpoczyna się jego „proces”, a wraz z nim różne dziwne zdarzenia w nie mniej dziwnych miejscach. Nasz bohater porusza się jakby w iluzji przestrzennej chadzając wąskimi uliczkami, trafiając na poddasza, przemieszczając się niczym w labiryncie, gdzie panuje chaos, który dusi go psychicznie i fizycznie. Ciągle podąża we własnej sprawie, spotyka się z ludźmi, którzy mają mu jakoś pomóc, ale czy tak rzeczywiście się dzieje? Towarzyszy temu lekko senny klimat, a więc może to jednak sen? A może metafora biurokracji i działania instytucji państwowych, dla których nie spodobało się coś, co zrobił Józef K.? Czy Franz Kafka przedstawia nam wizję państwa totalitarnego, które dla jednostki jest siłą niszczącą? Jeśli tak, czyni to z niego proroka swoich czasów. A może rzeczywiście Józef K.- prosty bankowiec popełnił jakieś przestępstwo? A może jednak cały ten ambaras to tylko podświadome wyrzuty sumienia? A może…… tą winą jest życie albo sposób, w jaki żyje? Nie ma przyjaciół, nie jest w związku, zaniedbuje rodzinę. Jednym słowem nie angażuje się w nic. Proces mógłby go uzdrowić, ale on pozostaje w maraźmie emocjonalnym i życiowym. Nie wpada nawet na pomysł, że wszystko zależy od niego i tylko on sam może sobie pomóc. Nie uzmysławia sobie tego faktu pozostając samotnym zagubionym człowiekiem. To naprawdę wielkie dzieło i wielowymiarowa powieść, która można odbierać na wielu płaszczyznach, ale wszystkie sprowadzają się do tego samego. Człowieka na końcu czeka…… PROCES Franza Kafki to jedna wielka metafora, a przez to wspaniałe dzieło literackie.

Od dawna wiadomo, że to nie Schulz przetłumaczył tę książkę, tylko Józefina Szelińska. W ramach oddania Schulzowi (na które nie zasługiwał), zgodziła się, aby jej tłumaczenie podpisał własnym nazwiskiem. O tym wszystkim przeczytać można w "Narzeczonej Schulza" Agaty Tuszyńskiej.

„Proces” Franza Kafki to bez wątpienia jedno z najważniejszych i najbardziej intrygujących dzieł literatury XX wieku. Mimo upływu lat powieść ta wciąż fascynuje i skłania do refleksji nad kondycją ludzką w obliczu absurdalnego i niejasnego systemu. Książka ta jest lekturą w szkołach ponadpodstawowych, a ja, jak dobrze pamiętam, w tamtym okresie nie rozumiałam jej w ogóle. Podczas omawiania z nauczycielem udawało się jakoś przebrnąć przez tę pozycję, ale dopiero po dwudziestce, nie tylko chciałam sama po nią sięgnąć, ale także zrozumiałam ją znacznie lepiej. Dla tych, którzy nie znają tej powieści (choć w to wątpię, uwaga – będą spoilery!), opowiada ona historię Józefa K., bankowego urzędnika, który pewnego dnia zostaje aresztowany, nie wiedząc za co. To jeden z tych momentów, w których uświadamiasz sobie, że książka jest jak najbardziej aktualna. Rozpoczyna się jego walka z bezdusznym i nieuchwytnym aparatem sprawiedliwości, który zdaje się istnieć poza jakąkolwiek logiką. Kafka w znakomity sposób buduje atmosferę niepokoju i osaczenia, w której główny bohater gubi się w labiryncie biurokratycznych procedur i niejasnych oskarżeń, a czytelnik odczuwa niepokój związany z tą absurdalną sytuacją. Jednym z największych atutów „Procesu” jest jego uniwersalność. Kafka porusza tematy, które, jak wspomniano, są aktualne do dziś: alienacja jednostki, bezsilność wobec władzy, poczucie winy i lęk przed nieznanym. Powieść ta jest metaforą ludzkiej egzystencji, w której człowiek zostaje rzucony w świat bez jasnych reguł i musi zmierzyć się z nieuchronnym losem. Styl Kafki jest oszczędny i precyzyjny, a jednocześnie pełen symboliki i niedopowiedzeń. Autor nie daje jednoznacznych odpowiedzi, pozostawiając czytelnikowi pole do interpretacji. To właśnie ta wieloznaczność sprawia, że „Proces” jest tak fascynujący i skłania do wielokrotnej lektury. Mimo że powieść powstała ponad sto lat temu, jej przesłanie wciąż rezonuje z czytelnikami na całym świecie. „Proces” to lektura obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się literaturą, filozofią i kondycją ludzką. Akcja powieści rozgrywa się w nieokreślonym czasie, co podkreśla jej uniwersalny charakter. Brak konkretnych dat i odniesień historycznych sprawia, że powieść jest aktualna w każdej epoce. Kafka stworzył dzieło, które na stałe wpisało się do kanonu literatury światowej.