Woskowa maska (okładka  miękka, wyd. 07.2024)

Wciągnęła mnie historia

IG: @zaczytana_archiwistka Jakub Szamałek kończy swoją trylogię Leochares spektakularnym finałem w książce "Woskowa maska". Autor wplata w tę opowieść zarówno starożytne intrygi, jak i współczesne zagadki, tworząc fascynującą mozaikę wydarzeń, które dzielą ponad dwa tysiące lat. Leochares, znany już z wcześniejszych tomów, podejmuje się swojego ostatniego detektywistycznego zadania. Ma odkryć, kto stoi za zabójstwem etruskiego króla. Jednak śledztwo napotyka liczne przeszkody – wspólnik mordercy woli zginąć niż pomóc, a główny świadek ledwo uchodzi z życiem podczas zamachu. Wszystko wskazuje na to, że przeciwko Leocharesowi sprzysięgły się potężne siły. Młoda archeolożka Inga Szczęsna przygotowuje prezentację na prestiżową konferencję naukową. Przypadkowo odkrywa wielką tajemnicę, której kluczem są antyczne ludzkie kości. Jej odkrycie prowadzi do zagadki, która ma swoje korzenie w starożytności. Dwie zbrodnie, dwa śledztwa, które dzieli ponad dwa tysiące lat, ale jeden zabójca. Tylko czytelnicy mają szansę go zdemaskować. Szamałek doskonale buduje napięcie, trzymając czytelnika w ciągłym oczekiwaniu na rozwój wydarzeń. Książka pełna jest zwrotów akcji, które zaskakują i angażują, nie pozwalając na chwilę wytchnienia. Postacie są wyraziście wykreowane. Leochares, z jego sarkastycznym humorem, i Inga Szczęsna, z jej naukowym zapałem, tworzą niezapomniany duet. Autor w ciekawy sposób ukazuje kulturę i styl życia zarówno w starożytności, jak i we współczesności. Książka doskonale łączy elementy archeologii, historii, zagadki i tajemnicy. Przeplatanie się dwóch linii czasowych – starożytnego Veii i współczesnego Londynu – dodaje fabule głębi i wielowymiarowości. Książka podzielona jest na dwie części, które przeplatają się między sobą. Pierwsza część to starożytne Veii w roku 421 p.n.e., druga – czasy współczesne, a konkretniej Anglia i Włochy 2015 roku. Ta struktura narracyjna sprawia, że czytelnik jest ciągle trzymany w napięciu, odkrywając kolejne elementy układanki. Subtelny humor, wynikający głównie z sarkazmu Leocharesa, dodaje książce lekkości i sprawia, że postać detektywa staje się jeszcze bardziej interesująca i ludzka. To doskonałe uzupełnienie dla poważnej tematyki, jaką są morderstwa i spiski. Złożona struktura narracyjna może chwilami dezorientować, zwłaszcza gdy skaczemy między epokami i postaciami. Jednakże, dla uważnych czytelników, to raczej wyzwanie niż wada. "Woskowa maska" to doskonałe zwieńczenie trylogii Leochares. Jakub Szamałek mistrzowsko łączy wątki historyczne i współczesne, tworząc wciągającą fabułę, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Czy polecam tę książkę? Zdecydowanie tak! To obowiązkowa lektura dla miłośników historycznych kryminałów, pełnych intryg, tajemnic i barwnych postaci.

„Etruskowie mieli może innych bogów, język… ale koniec końców to tacy sami ludzie jak on.” W pierwszym tomie „Złoty pył” główna postać serii pokazała się z młodej odsłony, w drugim „Gorzkie wino” jako doświadczony detektyw, zaś w trzecim „Woskowa maska” u schyłku życia. I to w ostatnim najbardziej zadziwił determinacją w wyjaśnianiu kryminalnej zagadki. Przyznam, że właśnie tak chętnie widziałabym go od pierwszego tomu, jako człowieka mocno zaangażowanego w docieranie do tożsamości zabójcy, badającego dowody zbrodni, łączącego poszczególne elementy oszustw, niewiadomych i przypuszczeń. Jakub Szamałek zaproponował mniej rozwiniętą powieść od strony gęstości intrygi, kilku aspektów łatwo było się domyśleć, niektóre ujawniły ciekawą stronę interpretacji. Kluczowa postać napotykała trudne wyzwania w docieraniu do prawdy, często musiała zawracać z obranego szlaku, kiedy indziej wybierać nowe drogi wyjaśnienia. Autorowi udało się udanie wpleść elementy z prywatnego życia Leocharesa w fabułę, zresztą cała seria się tym charakteryzowała. Ciekawym wątkiem okazał się Aranth, syn zamordowanego etruskiego króla, młodzieniec za wszelką cenę pragnący rozwiązać sprawę ojca. W trzecim tomie narracja biegła dwutorowo. Zasadnicza część owinięta była wokół starożytnego detektywa, zaś pozostała relacjonowała odkrycia dokonywane przez współczesną archeolożkę. Nie było to konieczne dla przebiegu akcji, ale stanowiło barwne tło, przeplatało się i tworzyło pomost między antycznymi czasami a obecnymi. Spodobało mi się zakończenie powieści, dużo wcześniej wiedziałam, czego się spodziewać, ale uszczegółowienia uwzględniły zagadkowe nuty. O zastrzeżeniach do serii pisałam przy okazji poprzednich tomów, zatem nie będę się powtarzać. Przywołam tylko główny, za dalekie posunięcie w uwspółcześnianie dialogów, przez co tracił antyczny klimat i osobowości postaci. Zarówno „Woskowa maska”, jak i wcześniejsze odsłony serii, należały do lżejszych kryminałów, niezbyt rozbudowanych od strony intrygi, stosunkowo mało zaskakujących obrotem spraw, ale ich głównym atutem było udane wplatanie do scenariusza zdarzeń kultury, mitologii, polityki i społecznych uwarunkowań antycznego świata. Podchwytujcie pomysł na wakacyjną czytelniczą wycieczkę z wyrazistym starożytnym greckim rysem.

Kończymy serię o Leocharesie Jakuba Szamałka!. Trzecia i ostatnia część pt. “Woskowa maska” zamyka historię losów dzielnego Ateńczyka.🤩 Leochares wraz z Lamią, Teodorosem i Naną opuszcza Pantikapajon i osiedla się w Tarencie - istniejącym do dziś greckim mieście położonym na obcasie włoskiego buta. Mamy więc szansę poznać zwyczaje kolejnego starożytnego regionu, a przede wszystkim wymarłego już ludu Etrusków, których królestwo rozciągało się na północ od Rzymu. To właśnie tam ląduje Leochares po tym, jak zam0rdowany zostaje etruski król, a jego syn prosi o pomoc w odnalezieniu sprawcy. Wynagrodzenie skłania Leocharesa do podjęcia się tego zadania, które ma być jego ostatnim, a sowita zapłata ma zapewnić byt jego rodzinie na długie lata. Przekonamy się, czy była to dobra decyzja.🫢 W tej części znów idziemy bardziej w kryminał niż sensację. Razem z Leocharesem rozwiązujemy zagadkę tego, jak mogło dojść do zabój$twa króla w jego własnym, pilnie strzeżonym domu. Ogromną zaletą tej książki (jak i dwóch poprzednich) jest drobiazgowość i rzetelność w opisie zwyczajów, ówczesnych wierzeń czy zwykłego życia rodzinnego starożytnych Greków, a w tym przypadku także i Etrusków, którzy są ludem ogromnie przesądnym, niekonfliktowym, a przy tym jednak wielce brutalnym.🔥 W tej części nowym zabiegiem jest dualizm czasowy - oprócz historii z V wieku p.n.e. poznajemy też Ingę Szczęsną, młodą archeolożkę we współczesnym Londynie, która zmaga się z trudną codziennością naukowczyni i próbuje wyjaśnić tajemnicę z przeszłości. Obie perspektywy czasowe są ze sobą oczywiście powiązane, a zabieg ten, choć bardzo popularny przecież we współczesnej literaturze, wybrzmiewa tutaj niesamowicie ze względu na tak dużą odległość czasową jednych wydarzeń od drugich. Dzięki temu czyta się to z ogromną fascynacją. Końcówka zaś, trzeba to powiedzieć, jest naprawdę wzruszająca 😀. Bardzo podoba nam się również nazywanie rozdziałów kolejnymi literami greckiego alfabetu, przez co cała seria spina się, zaczynając od alfy, a kończąc omegą. Zdecydowanie cykl o Leocharesie jest czymś wyjątkowym na polskim rynku! ❤️

"- Bogowie, to się nie godzi... - Bogowie... - prychnął Leochares, idąc do drzwi. - Hefajstos był synem Hery, a ona zrzuciła go z Olimpu tylko dlatego, że był brzydki. Hades jest bratem Demeter, a porwał jej córkę. Kronos chciał żywcem zjeść Zeusa, swojego syna, a Zeus obciął mu jaja. Myślisz, że bogowie się zatrwożą, jak nabruździsz kuzynowi? Pomagaj tym, którzy ci pomogli." ************ Przyznaję potrzebowałam chwili żeby poczuć tę historię, ale gdy już tak się stało, przepadłam i przeczytałam trzy tomy jeden po drugim. Każda część to nowa, równie brutalna zbrodnia do wyjaśnienia, fabuła rozgrywa się w starożytnej Europie i jest bezpośrednią kontynuacją losów głównego bohatera, agenta/najemnika Leocharesa. Dlatego ważne jest żeby czytać te książki po kolei, ponieważ poszczególne wątki łączą się w kolejnych tomach. Z całą pewnością nie będziecie się nudzić. Po pierwsze dlatego, że dzieje się naprawdę dużo, więc czyta się to ekspresowo. Po drugie postać Leocharesa, który mimo swojej inteligencji i przebiegłości, ściąga na siebie i swoją rodzinę wszelkie możliwe nieszczęścia. To przykład bohatera charyzmatycznego i tragicznego zarazem, który z jednej strony cię irytuje, zwłaszcza mnie jako kobietę, ale z drugiej strony nie sposób go nie lubić. Całość dopełnia więcej niż satysfakcjonujące zakończenie. Już od jakiegoś czasu Jakuba Szamałka czytam w ciemno i do tej pory się nie zawiodłam. Wyśmienita rozrywka, czytajcie.

Trzeci tom o Leocharesie, antycznym szpiegu, który jak nikt potrafi wplatać się w zawiłe śledztwa. Tym razem w parze z Ingą, współczesną badaczką, stworzą swoisty duet. Dwie linie czasowe, dwoje bohaterów. Czy czułam większą przyjemność z czytania niż przy dwóch poprzednich tomach? Niekoniecznie. Jak mam porównywać, to tutaj jest odrobinę ciekawiej niż w poprzednich częściach, jednak żeby się zachwycić - co to, to nie. Trochę mniej mi zgrzytał współczesny język, ale może to przyzwyczajenie, sama zagadka nie jest porywająca i dość tendencyjna. Za to współczesna linia czasowa, jest dla mnie kompletnie niezrozumiała, bo jakby się tak mocniej zastanowić, to niczego nie wnosi do fabuły. Rozczarowało mnie to bardzo, bo właśnie na tą mieszankę czasów liczyłam najmocniej. Ciężko tu napisać coś innego, niż o poprzednich tomach, bo jakościowo nie różnią się od siebie. To nie była lektura dla mnie, chociaż twórczość autora bardzo lubię.