Zbrodnia i kara (okładka  twarda, wyd. 06.2025)

Eleganckie wydanie i historia po którą każdy powinien sięgnąć. Polecam.

Całe szczęście wymieniła mi Pani na ładny egzemplarz bo kilka było albo poobijanych albo brudnych.

Piękna oprawa książki

Zjawiskowe

Fiodor Dostojewski w „Zbrodni i karze” kreśli nie tylko opowieść o zbrodni i jej konsekwencjach, ale przede wszystkim tworzy głęboki portret duchowego rozdarcia człowieka, który stara się zmierzyć z absolutem moralnym. Ta powieść, mimo że osadzona w XIX-wiecznej Rosji, poraża uniwersalnością przekazu oraz intensywnością emocji, jakie wywołuje w czytelniku. To lektura wymagająca wewnętrznego zaangażowania, ale jednocześnie niezwykle satysfakcjonująca, ponieważ zmusza do dialogu z samym sobą. Na pierwszy rzut oka „Zbrodnia i kara” może wydawać się historią kryminalną. Ubogi student Rodion Raskolnikow morduje starą lichwiarkę, przekonany o moralnym prawie do popełnienia zbrodni, jeśli miałaby ona przynieść „większe dobro”. Jednak pod tą narracyjną powłoką kryje się coś znacznie bardziej złożonego; powieść ta to przede wszystkim dramat sumienia. Dostojewski nie interesuje się samym czynem, lecz tym, co dzieje się po nim. Jego bohater nie ucieka przed policją, lecz przed sobą samym. Raskolnikow jest postacią bolesną, przypominającą rozdartego anioła, który upadł, ale nie potrafi przestać tęsknić za światłem. Emocje, które targają jego wnętrzem — od pychy, przez wstyd, przerażenie, aż po ekstatyczną nadzieję odkupienia ukazane są z taką psychologiczną przenikliwością, że czytelnik niemal czuje je na własnej skórze. To powieść, która wciąga nie fabułą, lecz intensywnością emocjonalnego napięcia — jakbyśmy zostali wessani w duszę bohatera i musieli dzielić jego agonię.Obok Raskolnikowa pojawiają się inne postacie ; każda z nich nosi własne rany, cierpienia i próby przetrwania w świecie obojętnym i brutalnym. Szczególną rolę odgrywa Sonia — cicha, pokorna prostytutka, która staje się dla Raskolnikowa kimś więcej niż tylko osobą: jest wcieleniem współczucia, ofiary, a może i przebaczenia. Ich relacja to najczystszy emocjonalnie fragment powieści — intymny, bolesny, pełen bezsilności, ale i nadziei.Sonia nie potępia. Sonia cierpi razem z nim. I to właśnie ten współudział w cierpieniu staje się dla Raskolnikowa pierwszym krokiem ku odkupieniu. Czytelnik śledzi ich rozmowy niemal z drżeniem. Dostojewski nie epatuje tanim sentymentalizmem, lecz pokazuje, że prawdziwe emocje rodzą się w ciszy i zrozumieniu.Dostojewski to mistrz kontrastów: zestawia mrok i światło, rozpacz i nadzieję, zbrodnię i łaskę. Emocjonalny wydźwięk „Zbrodni i kary” nie wynika jedynie z opisu cierpienia, ale z nieustannego napięcia między przeciwieństwami. Czy człowiek może żyć bez Boga? Czy istnieje etyka niezależna od współczucia? Czy cierpienie oczyszcza, czy tylko niszczy? Te pytania, choć filozoficzne, niosą ogromny ładunek emocjonalny, ponieważ są zadawane przez ludzi złamanych, takich, którzy już zapłacili cenę za swoje poszukiwania. Nie sposób pozostać obojętnym. Ta powieść boli. I to właśnie ten współudział w cierpieniu staje się dla Raskolnikowa pierwszym krokiem ku odkupieniu.„Zbrodnia i kara” to arcydzieło nie dlatego, że przedstawia zbrodnię. To arcydzieło, ponieważ ukazuje karę — nie tę sądową, lecz psychiczną, duchową, nieuchronną. To studium cierpienia, winy i nadziei, które porusza do głębi. Emocjonalnie przytłaczająca, ale przez to prawdziwa i oczyszczająca, jak katharsis w najczystszej postaci. Jeśli literatura ma moc dotykania duszy, to Dostojewski w tej powieści czyni to z chirurgiczną precyzją i poetycką brutalnością.