Opowieści o Ojczyźnie (okładka  miękka, wyd. 02.2023)

Dmitry jak zawsze nie zawodzi!

Warto przeczytać.

Genialna

Ciekawe

Polecam

Ok

ok

Mrożek pisał o latającym słoniu. Czytałam niedawno. Absurd, ale genialny. Glukhovsky pisze o pluszowym niedźwiadku, który w przeciwieństwie do Przywódcy Narodu, pragnie dla Ojczyzny szacunku i sprawiedliwości, a potem włączam radio i uszom nie wierzę, kiedy szef sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych zapytano o to, gdzie produkuje się Izerę, odpowiada — w Górach Izerskich. I myślę sobie, że tej rzeczywistości NIE DA SIĘ POJĄĆ umysłem chłodnym i logicznym, tak jak o sprawach istotnych dla jednostki nie da się napisać bez odwołania do groteski, absurdu i realizmu magicznego. Oj, nie lubi władza takich pisarzy, którzy tej władzy grają na nosie. Glukhovsky`ego nie lubi tak bardzo, że postanawia ścigać go listem gończym za krytykę działań rosyjskiego rządu i publikowanie zdjęć z ukraińskiego metra, gdzie przed agresją Putina ukrywało się, i nadal ukrywa, tysiące osób. W „Opowieściach o Ojczyźnie” zawoalowana jest cała prawda o współczesnej Rosji, w której niezależne organy władzy nie istnieją, gdzie gospodarka, biznes czy prawo to atrapy, gdzie marionetkowy prezydent niby rządzi, ale nie może wyjść poza ustalone wcześniej schematy, gdzie pali się książki Sorokina a „obywatel jest jak wesz”, któremu „los wykręca ręce, jak chce”. W mojej ocenie to najlepszy zbiór Glukhovsky`ego. Czytajcie.

Dmitry Glukhovsky – nazwisko dobrze znane w literackim świecie, dobrze znane również w Rosyjskich służbach. To jeden z tych, który po najeździe Rosji na Ukrainę, stanął po stronie zachodu. Zawsze po niej był krytykując włodarzy swojego kraju, zarówno w mediach jaki swoich powieściach. Uważam, że nie powinno się go zbytnio gloryfikować, ot zachowuje się przyzwoicie i pisze przyzwoite książki. Tak samo jest w przypadku jego najnowszej pozycji „Opowieści o ojczyźnie”, która jest zbiorem fikcyjnych opowiadań, próbujących pokazać prawdziwą Rosję, jej patologię i złapanie się we własne sidła. Od strony literackiej, jest tutaj kilka ciekawych opowiadań i pomysłów. Na przykład rozmowa najwyższego przywódcy z misiem ze swojego dzieciństwa, która pokazuje, że człowiek z ideałami wrzucony w machinę partyjną, łatwo je zatraca. Oczywiście są też takie, które czekałem aż się skończą. To książka udana. Po połączeniu wszystkich opowiastek tworzy jedną większą całość, z której wyłania się obraz być może prawdziwej Rosji. Instagram: Mateusz o książkach

Dmitry Glukhovsky od momentu kiedy wydał "Metro 2033" nie schodzi z ust czytelników na całym świecie, a każda kolejna jego książka jest rozchwytywana niczym świeże bułeczki. Zaczynał jako pisarz post-apo i S-F, ale im dłużej pisze tym bardziej widać, jak coraz częściej skłania się ku przemyśleniom filozoficznym oraz barwnym humoreskom, próbując w satyryczny sposób przedstawić to co wyczynia się w jego ojczyźnie - Rosji. Najwyraźniej robił to w tak efektowny sposób, że został w swoim kraju objęty listem gończym. Czyżby jego teksty były aż tak obrazoburcze? Gdybym miał oceniać decyzję rosyjskich władz przez pryzmat powyższego zbioru opowiadań to powiedziałbym, że jest to zachowanie mocno przesadzone. Glukhovsky w "Opowieściach o Ojczyźnie" w charakterystyczny dla siebie sposób opisuje codzienność rosyjskiego podwórka i paradoksów nim rządzących. Krytykuje władzę, obnaża skorumpowaną rzeczywistość, wytyka błędy, owijając to wszystko w lekki klimat Fantasy. Lecz niestety nie robi tego w zbyt dosadny i bezpośredni sposób, przez co wydźwięk jest mocno zniekształcony i niewidoczny. Nie chodzi mi o to, żeby zaraz czytelnikom stawiać wszystko na tacy i mówić: "Patrzcie, to i to robią źle", lecz o to, żeby historie, które się przedstawia dawały poczucie przekazywania jakiejś podprogowej informacji, która jest możliwa do wychwycenia przez czytelnika, a jednocześnie nie jest podana wprost. Glukhovsky tak niestety nie robi, a jego opowiadania są albo zbyt proste i łopatologiczne, albo zbyt naciągane i mało dobitne. Powoduje to duże poczucie znużenia, powtarzalności i pseudo-oryginalności. Spośród tych 13 opowiadań zawartych w zbiorze "Opowieści o Ojczyźnie" znajdą się może z 2, które w faktyczny sposób potrafią zaangażować czytelnika i w ciekawy sposób przedstawić rosyjską rzeczywistość. Chodzi mi konkretnie o opowiadania "Winda" oraz "Alter Ego", które w moim osobistym mniemaniu wypadają naprawdę świetnie. Reszta zdecydowanie jest napisana na jedno kopyto i polegają głównie na tym, że robimy z kraju pośmiewisko i kumulacje przerobionych na wszystkie sposoby stereotypów o Rosjanach, albo na wyrzucaniu przesadzonych wewnętrznych przemyśleniach, które po pewnym czasie sprawiają, że czytelnik gubi się w narracji. Jak dla mnie z tego zbioru spokojnie można byłoby wyciąć maksymalnie z 5 opowiadań i opublikować je do ogólnego dostępu w internecie, albo zawrzeć w kolejnym, większym zbiorze opowiadań. Problem tego zbioru jest również taki, że z racji tego, że większość opowiadań jest do siebie łudząco podobnych, albo traktują o podobnych problemach to szybko zlewają się ze sobą, a ja po zaledwie 2 tygodniach od lektury jestem w stanie dokładnie przypomnieć sobie z 4 opowiadania. Teksty Glukhovsky'ego zawarte w tym zbiorze nie zapadają zbytnio w pamięć i nie dają tego charakterystycznego mocnego kopa, którego czuć było podczas lektury poprzedniego zbioru autora - "Witajcie w Rosji". Czy to wada? W przypadku takiej książki i takiego autora - TAK. Podczas lektury oczekujemy mocnych wrażeń i niebanalnych koncepcji. Konfrontacji oczekiwań demokratycznego państwa prawa z rzeczywistością totalitarnego reżimu. Szukamy czegoś co po lekturze sprawiłoby, że czytelnik złapałby się za głowę i powiedział: "Trzeba coś z tym zrobić". A niestety emocje po lekturze wyglądają tak, że zamyka się po prostu książkę i odkłada na półkę bez żadnych większych przemyśleń czy emocji. Muszę jednak przyznać, że w kilku miejscach szczerze się zaśmiałem, albo pokręciłem głową. Sam już wstęp do niniejszej książki jest jednym z najlepszych jego momentów, w którym autor zaznacza, że wszystkie nazwiska, kraje czy organizacje wymienione na kartach tego zbioru są całkowitym wymysłem wyobraźni autora, a ich zbieżność z faktycznie istniejącymi podmiotami jest przypadkowa. Zabawne kiedy pomyśli się ile razy w trakcie lektury natraficie na takie słowa jak "Rosja", "Chiny", nazwiska niektórych oligarchów, a nawet nazwisko samego Jamesa Camerona (jednak nie obawiajcie się - reżyser "Terminatora" jest tutaj postacią pozytywną). Podsumowując, zbiór "Opowieści o Ojczyźnie" Dmitra Glukhovsky'ego to raczej spore rozczarowanie, ale nie przez fakt, że przeczytałem po prostu słaby zbiór opowiadań, a raczej przez fakt, że nie spełniły swojego zadania, a tuż po lekturze wylatują z głowy. Po tak ekspresyjnym i wyrazistym autorze, jakim jest Glukhovsky, który tyle razy chwycił mnie za gardło podczas lektury "Trylogii Metra" czy swoich innych opowiadań, spodziewałbym się czegoś o wiele bardziej emocjonującego i wartościowego. Jeśli spodobało Ci się co tu napisałem to zapraszam na mojego Instagrama (kulturiada) po więcej recenzji i ciekawostek ze świata kultury, będę niezwykle wdzięczny za każdy rodzaj wsparcia :) https://www.instagram.com/kulturiada/