Amelia i Kuba. Godzina duchów (okładka  twarda, wyd. 09.2019)

Świetnie się czyta i pokazuje jak te same sytuacje oceniają chłopcy i dziewczyny. Otwiera to dzieciom oczy na różnorodność. Polecam

Ciekawa książka, chociaż przeczytaliśmy tylko jedną stronę. Druga strona już tak nie ciekawi gdy zna się zakończenie...

To musiałby napisać mój syn. Bardzo mu się podoba ta seria

Moja przyjaciółka mówi że to jej ulubiona książka

Super książka do czytania dla dzieci

Super

Bim-bam, bim-bam... Właśnie wybiła godzina duchów. Dokładnie... 18.47. Nie patrzcie się na mnie zdziwieni. W posiadłości zwanej Zamkiem z powieści „Godzina duchów” Rafała Kosika właśnie o tej porze pojawiają się różne zjawy. Część mieszkańców panikuje, cześć przygląda się temu zjawisku z chłodną rezerwą, a grupka dociekliwych dzieciaków próbuje rozwiązać tę zagadkę. „Godzina duchów” to książka obyczajowa z elementami przygodowymi. Bohaterów poznajemy, kiedy wprowadzają się do nowego domu, bo „Zamek” został niedawno wybudowany. Jednymi z pierwszych mieszkańców jest rodzina Domeyków z dwójką dzieci, Amelią i Albertem. Nieco znudzeni obserwują nowo przybywających lokatorów m.in. rodzinę Rytlów, której członkami jest rówieśnik Amelii o imieniu Kuba i jego sześcioletnia siostra Milena. Starsze dzieci „wpadają sobie w oko”, jednak nawiązanie znajomości idzie im opornie. Właściwie to niezwykłe wydarzenie i manipulacje młodszego rodzeństwa staja się katalizatorem ich przyjaźni. Przypuszczam, że tworząc tę powieść (a właściwie powieści, ale o tym za chwilę) Rafał Kosik chciał pokazać, że straszne zjawiska mają swoje racjonalne wytłumaczenia. I tak, dzieciaki znajdują przyczynę pojawiania się duchów. Jest okej, ale ja liczyłam na to, że będzie jeszcze bardziej umocowania w rzeczywistości. Natomiast zachwyciły mnie kreacje bohaterów i ich podejście do sprawy. Amelia to artystka. Jest wrażliwa i trochę „buja w obłokach”. Jej brat, Albert, ma zespół Aspergera i aż do bólu racjonalnie (i dosłownie) podchodzi do życia. Kuba to bystry dzieciak, u którego zobaczymy umiejętności techniczne. A jego siostra, Milena, to nad wyraz dojrzała, przebojowa dziewczynka, która niczego się nie boi. Kiedy taki kwartet wkracza do akcji to drżyjcie upiory. „Godzina duchów” właściwie składa się z dwóch historii. Jedna opowiedziana jest z perspektywy Amelii, a druga Kuby. To czytelnik decyduje, jak chce odkrywać fabułę. Najbardziej intuicyjne wydaje się obracanie książki i czytanie jej raz z jednej perspektywy, raz z drugiej. Wtedy spojrzymy na tę opowieść całościowo. Jednak w moim odczuciu jest to nieco nudne. Rafał Kosik dwoi i się troi, aby „bliźniacze” rozdziały się od siebie różniły, jednak miałam wrażenie, że dwa razy czytam to samo. Myślę, że ciekawsze jest wybranie sobie bohatera, który jest nam bliższy, szczególnie, że dużo miejsca w książce zajmuje wątek pierwszych fascynacji przeciwną płcią, a zdecydowanie inaczej odbierają to dziewczynki, a inaczej chłopcy. Wydawca sugeruje, że „Amelia i Kuba” to cykl dla czytelników 7 – 12 lat, zapewne sugerując się wiekiem jego bohaterów. Fakt jest taki, że to starsze dzieci „kradną show”. To ich problemy wysuwają się na pierwszy plan. Moja córka, która niedługo kończy 7 lat, nie odbiera rozmowy z chłopcem jako stresującej, zawstydzającej. Dla niej to po prostu kompan do zabawy. Dlatego chyba nie zrozumiałaby rozterek Amelii. A ja bym tę granicę wieku nieco zawyżyła. Dwuksiążka, jak sam autor określił to co, napisał ma swoje plusy i minusy. Najważniejszą zaletą jest to, że czytelnik może sam wybrać, którego z bohaterów chce „słuchać”. A wykreowane przez Rafała Kosika postacie są wyjątkowo charakterystyczne. Problematyka książki przedstawiona jest mądrze i z humorem. Myślę, że mamy na rynku całkiem fajny cykl dla młodszej młodzieży.

Czytaliście kiedyś książkę, gdzie tę samą historię przedstawia kilku bohaterów, a każdy robi to ze swojej perspektywy? Mnie zdarzyło się to kilka razy i jest to naprawdę ciekawe, bo wtedy daną historię możemy lepiej poznać i zrozumieć działania każdego z bohaterów. Godzina duchów to opowieść o przygodach dzieci, które mieszkają na nowym osiedlu, jedni dobrze się znają, drudzy dopiero dołączają i ostatecznie powstaje bardzo fajna ekipa. Pewnego dnia zaczyna jednak dziać się coś dziwnego, na osiedlu pojawiają się duchy codziennie dokładnie o tej samej godzinie, a bystre dzieciaki odkrywają kto za tym stoi. Książkę można czytać na dwa sposoby, najpierw opowieść Amelii, a potem Kuby lub obie na raz po jednym rozdziale, ja wybrałam tę pierwszą opcję, ponieważ historia jest do przeczytania na raz i nie obawiałam się tego, że czegoś zapomnę. Głównym motywem tej części jest empatia i to właśnie okazana przez najmłodszych, dorośli chcieli siłą wysiedlić staruszka z jego domu, żeby w tym miejscu postawić nowoczesne budynki, a dzieci okazały temu panu dużo serca. Wsparcie Amelii, Kuby i ich rodzeństwa sprawiło, że każdy coś zyskał i ostatecznie wszyscy byli zadowoleni, a to jest przecież najważniejsze. Historia napisana jest z humorem, nie brakuje tutaj typowych rozterek nastolatków, ale jest tutaj też wiele wątków, które czegoś uczą i to nie tylko dzieci, ale i dorosłych. Rodzice Amelii i Alberta byli bardzo zapracowani, kiedy dziewczynka prosiła ich o wspólny wyjazd lub chociaż wyjście na pizze oni ciągle mówili, że nie mają czasu i pracowali przy komputerach. Było jej z tego powodu bardzo przykro i nie rozumiała, dlaczego rodzice nie mogą jej poświęcić chociaż chwili. Jest to bardzo ważny temat, ponieważ łatwo jest przegapić okres, kiedy dzieci nas potrzebują, a kiedy wreszcie znajdziemy dla nich czas, okazuje się, że są one już w takim wieku, że nie potrzebują już naszej uwagi. Mam nadzieję, że kolejne części zaskoczą mnie równie pozytywnie przekazem i treścią i wyciągnę z nich dużo dobra, a jednocześnie będę się dobrze bawić przy czytaniu.

"Amelia i Kuba. Kuba i Amelia. Godzina duchów" to pierwszy tom cyklu pełnego przygód o jedenastoletnich tytułowych dzieciach oraz ich rodzeństwie. Poznajemy ich w momencie wprowadzania się na nowe osiedle. Wśród rozpakowywania i pierwszych mniej lub bardziej śmiałych prób poznania się, na naszych bohaterów czeka zagadka do rozwikłania z duchami w roli głównej! Konstrukt tej książki jest o tyle intrygujący, że to tetbeszka - składa się z dwóch historii odwróconych "do góry nogami", zawierającymi spojrzenie Amelii oraz spojrzenie Kuby na te same zdarzenia. Można je czytać niezależnie, można naprzemiennie. Uważam, że to genialny pomysł na tom wprowadzający! Autor fantastycznie ukazał, jak często nasze wewnętrzne rozterki i przekonania mijają się z tym, co druga strona tak naprawdę myśli. Proces budowania znajomości był tu perfekcyjnym przykładem, bo przez różne zbiegi okoliczności każde z dzieci uważa, że wywołuje niechęć w drugim, choć rzeczywistość jest zupełnie inna. Ale nie tylko osobiste przemyślenia, ale i okoliczności różnych zdarzeń ukazane z dwóch perspektyw nabierają rumieńców i pozwalają lepiej zgłębić całość. Czytałam najpierw całą historię z perspektywy Kuby i przejście później na Amelię pozwoliło wspaniale uzupełnić informacje :) Fabuła była dla mnie fantastycznym powrotem do tego, co w książkach młodzieżowych pana Kosika najbardziej lubię: humor, intrygujący bohaterowie, nowoczesne technologie i pomysłowe przygody. Czytało mi się z dużą lekkością i ogromną przyjemnością :) Cenię sobie też uświadomienie młodszych czytelników o specyfice zespołu Aspergera, bardzo wartościowa treść :) Dodatkowo dodanie tu "easter eggów" nawiązujących do mojej ukochanej serii FNiN wywołały ogromny uśmiech na twarzy - zarówno w ilustracjach, jak i treści było małe, acz bardzo sympatyczne wzmianki :) Agent Mamrot pozdrawia :D Spędziłam z nią fantastycznie czas i gorąco polecam - nie tylko czytelnikom z dedykowanego wieku, bo jako dorosła bawiłam się równie przednio :D

Rafała Kosika znam jedynie z serii książek o trójce tytułowych bohaterów. Książka ta do niedawna stabilnie utrzymywała się na wysokich miejscach w liście lektur obowiązkowych. Tym razem postanowiłam sięgnąć po inną książkę tego wybitnego i szanownego autora. Pierwszy tom histori o Amelce i Kubie opowiada o szalonych perypetiach dwójki dzieci, które uwielbiają czary i magiczne historie. Jak możemy zobaczyć w opisie ten tom toczy się wokół stworów jakimi są duchy. Postać Amelki i Kuby była świetnie wykreowana. Chciałbym móc odpowiedzieć Wam dużo rzeczy na temat Amelii lecz postanowiłam ograniczyć się do minimum aby móc więcej rozwodzić się nad tym jak cudowna była ta książka. Amelka to ciekawa świata dziewczyna mając jedenaście lat jest rozpoznawalna przez jej śliczne zadbane czarne włosy, które zdecydowanie są jej atutem. Uwielbia także marzyć przez co wiele osób uważa, że ma szalone i czasami niebezpieczne pomysły. Książka jest skierowana raczej do młodszych czytelników w wieku wczesnoszkolnym. Uważam, że to właśnie dzieciakom spodoba się ona najbardziej. Pomimo tego ile ja mam lat historia Amelki i Kuby oczarowała mnie i rozkochała w sobie. Zdecydowanie nie jest to wymagająca lektura, na której przeczytanie przeznaczymy dużo czasu. Jest to jedna z tych książek, które wchłania się szybko niczym gąbka wodę. Uważam, że jest to idelana odskocznia od cięższych, dojrzalszych książek i świetna zabawa dla młodszych jak i dla starszych. Książka zasługuje na rozgłos i uwagę gdyż jest wyśmienita i zaskakuje każdą kolejną stroną. Chętnie sięgnę po kontynuację przygód dwójki dzieci i z przyjemnością będę śledzić ich dalsze poczynania. Szczerze polecam Wam tą książkę i serdecznie zachęcam a nawet namawiam do przeczytania. Zdecydowanie się nie zawiedziecie. Jest to prawdziwa gratka nawet dla tych najbardziej wymagających.