Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia (okładka  twarda, wyd. 03.2024)

Do posiadłości zwanej Zamkiem wprowadza się nowy sąsiad. Zwraca na siebie uwagę dzieci oryginalnym wyglądem, dużym samochodem, a także workami z podejrzaną zawartością i nietypowymi narzędziami, które wnosi do mieszkania. Amelia, Kuba oraz ich rodzeństwo – dzieci zamieszkujące Zamek - mają różne teorie na temat sąsiada, a każda z nich jest bardziej makabryczna. Czy mają rację? Czy Pana Dłubacza – jak go nazwali – należy się obawiać? „Mgliste podejrzenia” to książka o tym, jak nasza wyobraźnia potrafi nas zwieść. Wprowadzeniu Pana Dłubacza, towarzyszy niepokojąca aura, która przekłada się na wizerunek sąsiada. Niedawno przeczytany horror, wszechobecna mgła, a także nuda doprowadzają do tego, że ze zwykłych rzeczy, z (pozornie) łatwych do wyjaśnienia wydarzeń tworzy się niesamowita, mrożąca krew w żyłach historia. Myślę, że nie tylko dzieci ponosi wyobraźnia, ale dorośli również potrafią „dopisać” do strzępków informacji zakończenie, które nie musi być zgodne z prawdą. Krótko mówiąc, dajemy się zwieść pozorom. Rafał Kosik w taki sposób prowadzi fabułę książki, aby pokazać, że wszystko ma racjonalne wyjaśnienie. Bohaterowie, co prawda ulegają panice, ale dzielnie dążą do rozwiązania zagadki, bo gdzieś w głowie słyszą, że to co wymyślili brzmi absurdalnie. Nie wszyscy z nich twardo stąpają po ziemi, a nawet ci, którym się wydaje, że tacy są mają chwilę zwątpienia. Jednak wspólnie podejmują działa mające dać im odpowiedzi. Książka „Mgliste podejrzenia” ma całkiem fajny klimat właśnie przez wszechobecną mgłę. Świat otoczony mętną, białą zasłoną wygląda niesamowicie, ale też nieco groźnie i właśnie to udzieliło się bohaterom powieści. Na koniec należy napisać, dla kogo jest ta książka. Wydawca sugeruje, że cała seria „Amelia i Kuba” kierowana jest do dzieci w wieku 6-12 lat. Jeżeli pamiętacie moją recenzje pierwszej części „Godzina duchów” wiecie, że nieco zawyżyłabym ten wiek z racji – nazwijmy to – miłosnych perypetii. Jeżeli chodzi o „Mgliste podejrzenia” to 6 lat wydaje się okej. Zaznaczyć natomiast muszę, że w powieści mamy nawiązania do horroru. Wspomniałam już o mglistej aurze, ale w tezach dzieci na temat nowego sąsiada pojawia się trup oraz tworzenie i ożywianie mitycznego potwora. Na końcu wszystko zostaje wyjaśnione, a i w całej opowieści nie brak humoru, ale zawsze warto wziąć pod uwagę wrażliwość i dojrzałość dziecka. Rafał Kosik w powieści „Mgliste podejrzenia” mówi o tym, aby nie kierować się pozorami. Tu coś, co wydawało się niebezpieczne okazało się niegroźne, a wręcz całkiem sympatyczne. To co wydawało się niezwykłe, miało racjonalne wyjaśnienie. Warto się pytać, warto zbadać sprawę, a nie ulegać niesprawdzonym osądom i panice.

Amelia i Kuba to dwójka przyjaciół ze szkoły i z jednego osiedla. Amelia ma jeszcze brata, Alberta, a Kuba - siostrę, Mi. To czwórka błyskotliwych dzieciaków, z których każde jest inne. Amelia to raczej spokojna dziewczyna, która z rezerwą podchodzi do sensacyjnych wiadomości. Jej rówieśnik, Kuba, również wydaje się opanowany, ale czasami górę bierze jego ciekawość, miewa też różne wątpliwości i niepewności. Albert natomiast jest chłopcem z zespołem Aspergera, szalenie inteligentnym i racjonalnym. Jego całkowitym przeciwieństwem jest Mi, dziewczynka, która najbardziej na świecie chciałaby mieć psa, ale niestety ma alergię. Zwariowana, zadziorna, z ciętym językiem. Taki miks bohaterów to gwarancja szalonych przygód, ale też takich, z których każdy weźmie coś dla siebie. A najnowszy tom z tej serii, „Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia”, to już niemal sensacja i horror w jednym. Na szczęście wszystko ma swoje racjonalne wyjaśnienia. Gdy osiedle bohaterów spowija gęsta mgła, a do budynku wprowadza się podejrzany Pan Dłubacz, na dodatek w garażu pęka rura, a kotka sąsiadki zaginie, to czwórka bohaterów już wie, że za tymi wypadkami nie może stać przypadek. Biorą sprawy w swoje ręce i próbują prześwietlić tajemniczego sąsiada i jeszcze bardziej tajemnicze ślady, które po sobie zostawia. Nic więcej z fabuły nie zdradzę, bo odkrywanie kolejnych wskazówek podczas lektury, daje niebywałą przyjemność. A oprócz tego, że wspólnie z bohaterami będziesz rozwiązywać pewną zagadkę, to dostaniesz też ciekawą refleksję. Otóż zawsze warto sprawdzać to, co wzbudza Twoje wątpliwości. Warto zadawać pytania, weryfikować, szukać rozwiązań. To z pewnością da lepsze rezultaty niż rozsiewanie plotek i nakręcanie sensacji. „Amelia i Kuba” to seria, która z każdym tytułem wzbudza we mnie radość i ciekawość. Są tu bowiem bohaterowie bliscy młodym czytelnikom, młodzieńcze rozterki, ważne pytania. I zawsze sporo się dzieje. Jest dynamicznie i wesoło. No i to książki o relacjach, przyjaźniach, zauroczeniach, stosunkach w rodzinie. A więc znajdziesz tu wszystko, co powinna mieć wciągająca seria dla niedorosłych czytelników. Czytaj na zdrowie!

Amelia i Kuba ponownie wkraczają do akcji! Fani serii mają powód do radości - niedawno swoją premierę świętował kolejny tom przygód tej niezwykle charyzmatycznej paczki przyjaciół. Mądre i dowcipne przygodówki z elementami detektywistycznymi kierowane są do dzieci po 6 roku życia. Przypomnę, że Amelia i Kuba to przyjaciele z jednej klasy. Amelia ma niewiarygodnie inteligentnego brata Alberta z zespołem Aspergera, a Kuba młodszą, bardzo błyskotliwą siostrę. Jeśli myślicie sobie, że razem tworzą wyjątkowy zespół, to macie rację. W najnowszej części bohaterowie podejmują niełatwe wyzwanie i stawiają czoła mrocznym wydarzeniom. Dziwne zachowanie nowego sąsiada stanie się źródłem silnego niepokoju i przyczyną tropienia sensacyjnego spisku. Gdy świat wokół tonie we mgle, najbliższa rzeczywistość nabiera innych kształtów. Kiedy dodatkowo na osiedle wprowadza się podejrzany typek, a Amelia czyta horror o golemie (ożywionym glinianym potworze), wyobraźnia dzieci zaczyna pracować na najwyższych obrotach. Dziwna furgonetka nowego lokatora z tajemniczą zawartością sprawia, że bohaterowie tworzą przerażające scenariusze i dochodzą do absurdalnych wniosków. Mrożącą krew w żyłach hipotezę podsyca fakt zaginionej sąsiadki i jej kota. Czyżby Pan Dłubacz, nowy sąsiad, chciał ożywić golema? Jestem pewna, że nie odłożycie książki, zanim nie rozwikłacie zagadki. Podpowiem Wam, że współpraca, spryt i zaradność dzieci znajdą w konsekwencji racjonalne wyjaśnienie. Najnowszy tom serii, zresztą jak poprzednie, brawurowo łączy poczucie humoru i ciekawą fabułę. Obnażając mechanizm tworzenia plotki, skłania do refleksji, pokazuje, jak działa powtarzanie sensacyjnych wieści i jak szybko rozpowszechniają się nieprawdziwe informacje. To dobry przykład, by uczyć najmłodszych, jak radzić sobie z niezrozumiałymi sytuacjami i szukać rzetelnego źródła informacji. Ogromnie podoba mi się ta seria i polecam ją do wspólnego czytania całym rodzinom. To literatura, która daje radość czytania, moc wrażeń, emocji, dobrego humoru.

Nowi sąsiedzi zawsze wzbudzają wiele zainteresowania, szczególnie wtedy, kiedy są dość tajemniczymi osobami, które cenią swoją prywatność i nie chcą integrować się z innymi mieszkańcami. Nad nowym osiedlem pojawiła się mgła, przez którą nic nie widać, tajemniczym przypadkiem zaczynają ginąć ludzie i zwierzęta, a grupka przyjaciół podejrzewa, że wpływ na to miał nowy sąsiad. Dzieciaki postanawiają przeprowadzić śledztwo i sprawdzić, co kryje mieszkanie Pana Dłubacza. Mgła to zjawisko, które sprawia, że dużo ludzi ma gęsią skórkę, tak jak wtedy, kiedy panuje ciemność, często coś wyłania się z niej powoli i przybiera dziwne kształty, które nie raz potrafią nas przerazić. Pomimo tego, że jesteśmy pewni, że potwory nie istnieją, stojąc samemu w gęstej mgle i widząc coś dziwnego, potrafimy zmienić zdanie. Dzieci, szczególnie te z bujną wyobraźnią, mogą naprawdę wymyślić ciekawe historie, co taka mgła może skrywać i potem w to wszystko uwierzyć. Bohaterowie tej książki robili wszystko, żeby odwlec moment nauki na sprawdzian z języka angielskiego i pomyśleli, że to ich obowiązek sprawdzić, dlaczego akurat teraz giną ludzie, kiedy pojawił się nowy sąsiad, mają też swoją teorię, że próbuje on ulepić żywego olbrzyma z gliny. Brzmi to bardzo ciekawie i zabawnie, ale kiedy dzieciaki zostały same, jedno we mgle, a drugie w ciemności to im na pewno do śmiechu nie było. Książka pokazuje, jak mylne możemy mieć o kimś zdanie na podstawie tylko kilku szczątkowych informacji, ważne jest to, żeby kogoś dobrze poznać i dopiero można wyrobić sobie opinie o tej osobie. Plotki bardzo łatwo idą w świat, gorzej potem fałszywą informację sprostować, więc czasami warto zamknąć buzię i nic nie mówić, bo potem ciężko to odkręcić, a fałszywymi oskarżeniami łatwo komuś narobić kłopotów. Mam nadzieję, że to nie koniec i Amelia oraz Kuba jeszcze powrócą do nas ze swoimi fantastycznymi przygodami, ponieważ na pewno będę za nimi tęsknić, te dzieciaki potrafią rozbawić do łez.

Takiej serii brakowało w naszym domu!!! Podejrzewam, że brakowało jej także Wam!! Książek, które w naturalny, ciepły sposób wypełniłyby lukę pomiędzy picturebookami i przedszkolnymi opowieściami, a tytułami typowo starszakowymi. Nie komiksy, nie książki do nauki czytania, nawet nie 20-40 stronicowe opowiadania, a pozycje już dłuższe. Poważniejsze, ale wciąż tryskające dzieciństwem, radością, emocjami i szaloną przygodą. Przed Wami seria „Amelia i Kuba”, skierowana do czytelników w wieku ok. 6-12 lat. Książki, które pokochały polskie dzieci, o czym niech świadczy fakt 150 tys. sprzedanych egzemplarzy. Z dumą i radością objęłam patronatem najnowszy tytuł z serii. Wiem, że i Wam się spodoba! W gęstej mgle wszystko może się zdarzyć... Szczególnie, gdy wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach, a myśli rozpaczliwie próbują uciec od nudnej nauki do testu. Dlatego, gdy nowy sąsiad uszkadza rurę, a potem taszczy do domu worki wypełnione podejrzaną, brunatną mazią, Amelia, Kuba i Mi - młodsza siostra Kuby, rozpoczynają ekscytujące dochodzenie. Z każdą chwilą sprawa wygląda coraz poważniej i nawet racjonalnie myślący, młodszy brat Amelii, daje się w końcu ponieść atmosferze. Co dzieje się na osiedlu? Czy legenda o Golemie może być prawdziwa? Gdzie podziała się zrzędząca Pani Kożuszek? I co wspólnego ze sprawą mają znikające z pizzy oliwki? Koniecznie przekonajcie się sami! Ta, przepełniona humorem książka, nie tylko dostarczy czytelnikom rozrywki i emocji, ale także pokaże, co może się stać, gdy bujna wyobraźnia wymknie się im spod kontroli! Warto, by wiedzieli, że gdy jakiś wymysł lub plotka zaczną żyć własnym życiem, mogą w szalonym tempie urosnąć i nabrać rumieńców. Bardzo podoba mi się to przesłanie, bo w dzisiejszych czasach wręcz koniecznością stało się nauczenie dzieci, by trzeźwo i z dozą rezerwy reagowały na wszystkie usłyszane, sensacyjne informacje. Gorąco polecam Wam całą serię! Jest świetna!

"Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia" przenosi czytelników w pełną tajemnic przygodę. Gęsta mgła otacza mieszkańców Zamku, a dzieci śledzą dziwne poczynania nowego mieszkańca - rzeźbiarza - i dzieło, nad którym pracuje... Cudownie było po raz kolejny przenieść się do świata tych bohaterów, których darzę ogromną sympatią. Tym razem książka jest przesiąknięta atmosferą nieco niepokojącego klimatu. Mglista pogoda, krakanie kruka, dziwne zdarzenia i podejrzenia, które dodatkowo pogłębiają intrygujący klimat. Troszkę mi tu się tu nawet na myśl przewinął skojarzeniowo serial "Gęsia skórka", jeśli chodzi o narastające napięcie, aż do finału, który przyjemnie je rozładowuje i daje satysfakcjonujące odpowiedzi - puenta tu jest cudowna :) Podobały mi się tu nawiązania do czeskiej legendy o golemie i zabawa tą konwencją. Autor świetnie się odnajduje w łączeniu światów z różnych podań czy opowieści i wykorzystywania ich do ubarwienia swojej opowieści. Świetnym wnioskiem płynącym z tej historii jest to, jak często siła sugestii potrafi oddziaływać na wyobraźnie i pobudzać wysnuwanie daleko idących wniosków. Okazuje się jednak, ze odpowiednie "zbadanie" tematu, zagłębienie się i odkrycie prawdy to najlepsza recepta nie oswojenie lęku. Ten tom był póki co najkrótszym z serii i aż żałowałam, że ta opowieść skończyła się tak szybko - zwłaszcza, że to póki co najnowszy tom i nie wiadomo, kiedy ponownie będzie można spotkać się z Amelią i Kubą. Bawiłam się doskonale z tą zagadkową i humorystyczną historią i z pewnością będę wypatrywać kolejnych części. Serdecznie polecam ten tom, jak i ogólnie całą serię! :)

Najnowsza część z serii "Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia" autorstwa Rafała Kosika to idealna propozycja na wakacje (I nie tylko!) ❤️ Straszna mgła i ciemność panuje przez cały dzień. Co można robić w taką pogodę? Kuba próbuje się uczyć do testu z angielskiego, Amelia czyta przerażającą legendę o Golemie, Mi próbuje ulepić swojego nowego przyjaciela a Albert tworzy własny noktowizor! No i ten nowy sąsiad.. Do zamku wprowadza się podejrzany mężczyzna.. wnosi mnóstwo worków, brudzi wszystko dziwną mazią i te worki, łopaty.. Ekipa Amelii i Kuby nie pozostaje obojętna! A co jeśli on lepi Golema o którym czytała Amelia? Przecież to stwór z gliny, który ożywa! A może to szansa dla Mi aby w końcu miała zwierzaka? Wszystkiego możecie się dowiedzieć dzięki lekturze ❤️ Książka jak zawsze bawi i poucza 🤩 Co ciekawe, każda książkę z tej serii możecie czytać niezależnie od pozostałych! Może się powtarzam, ale naprawdę jestem zachwycona, że takie książki powstają na naszym polskim rynku ❤️ Pozostaje nam teraz czekać na kolejną część ❤️

Książka jest dedykowana dzieciom w wieku podobnym do bohaterów czyli 6-12 lat. Mimo, że jest to literatura dziecięca, dorosły czytelnik też może się przy niej świetnie bawić, co dla mnie jako rodzica jest ważne. Ta historia nie tylko bawi i wciąga w przygody bohaterów, ale też uczy- dlaczego warto uczyć się obcego języka? Czy warto dać się ponieść wyobraźni i wymyślać spiski czy może lepiej zastanowić się, dlaczego coś mogło się wydarzyć? W prosty (dla dorosłych) ale nie zbyt dziecinny sposób te kwestie zostają poruszone i wyjaśnione. Całość opatrzona jest wpadającymi w oko a jednocześnie prostymi ilustracjami. Jeśli czyta ją dorosły jest błyskawiczna w odbiorze, choć myślę że dzieci przy jej lekturze, także nie będą chciały czytać po trochu 😊 Mam nadzieję za kilka lat, jak syn podrośnie, sięgnąć z nim po tą serię i dzięki temu poznać ją w całości. Czy polecam? Jak najbardziej! To dobra książka do czytania z dziećmi, która rozbawi każdego, choć pewnie w różnych momentach 😁

Przeczytaliśmy dziewiąty tom przygód Amelii, Kuby i ich rodzeństwa . "Mgliste podejrzenia" to historia przygodowa z tajemnicą do odkrycia. Bardzo ważne są dla mnie wątki edukacyjne. Dzieci poznają ciekawe pojęcia, nowe słowa. Ale chyba najbardziej ujęło mnie to, że w grupie dzieciaków nikt nikogo nie ocenia, nie krytykuje. Wszyscy są ciekawi, jacyś i czerpią ze swojej tożsamości jak ze źródełka mocy. Fabuła trzyma w napięciu do końca. Nie mogliśmy się połapać, aż w końcu zagadka została rozwiązana. Potwierdza się w tej opowieści fakt, że plotka i niepotwierdzone domysły bywają złudne. Można kogoś pochopnie ocenić. Dlatego ważne jest dociec prawdy. Polecam. Super seria.