Atramentowa śmierć (okładka  miękka)

Przepiękne i niesamowite zakończenie serii, która porwała miliony czytelników. Zakończenie, które pokazuje jak wielka jak moc słowa, jak przyjaźnie i lojalność mają znaczenie, a miłość gotowa jest przetrwać wszystko. Zakończenie, które pozwala nam jeszcze raz, na nowo spojrzeć na bohaterów i ocenić ich działania. Czy było warto? Oj było! ,,- To długa historia, książę - odparł Fenoglio znużonym głosem. I obawiam się, że jej zakończenie napisał niewłaściwy człowiek.” Atramentowa Śmierć to trzeci tom serii o Atramentowym Świecie i bohaterach, które tak dobrze już znamy. W całości dzieje się na kartach książki. W przenośni i dosłownie. Tym razem przekonamy się, czy da się ujarzmić śmierć, czy zemsta najlepiej smakuje na zimno, a lochy Żmijogłowego naprawdę są tak zimne. Ale też jak wielka może być miłość żony do męża, jak wiele widzi i czuje dziecko oraz, że córki nie zawsze są kopią swoich ojców. One zwykle są znacznie odważniejsze. I tu mała uwaga - to ostatni (no prawie) tom. Należy czytać go ze znajomością poprzednich. Trzeci tom jest najbardziej mrocznym i intensywnym tomem. To tu najwięcej się dzieje, a bohaterowie mają najtrudniej. Walczą, pokonując nie tylko złych władców, ale i własne ograniczenia i lęki. Jest brutalnie, jest niepokojąco, a my wiemy już dokładnie, że Atramentowy Świat stworzony przez Fenogila jest światem niewdzięcznym, okrutnym i złośliwym. Ciężko tu mówić bez spoilerów, ale Atramentowa Śmierć oczarowała mnie lata temu i dziś na nowo. To słodko-gorzkie zakończenie, ale jedno z tych, które daje nadzieję. Nadzieję, że może jednak nasze historia skończy się dobrze, a piszący ją autor nie straci weny na samym końcu. ,,I pomyśli, że pewnego dnia będzie musiał sam wybrać się w drogę, jeśli chce zobaczyć ten świat. [...] Bo ten inny świat musi być bardzo interesujący, o wiele bardziej niż jego własny…” [Współpraca]