Bez nadziei. Chestnut Springs. Tom 5 (okładka  miękka)

⭐4,5/5 Nie mogłam się doczekać tej historii, a jednocześnie tak bardzo nie chciałam żegnać się z serią Chestnut Springs. Już przed premierą widziałam wiele różnych opinii na temat tej części, z czego większość była raczej mało przychylna, więc podchodziłam do niej z dystansem i zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona.  Beau zmaga się z PTSD. Na ostatniej misji doznał urazu, przebywał w ukryciu, a to wszystko odbiło się na jego zdrowiu psychicznym. Problemy ze snem starał się zagłuszyć alkoholem. Uciekał od rodziny, która chciała mu pomóc. Nie potrafił odnaleźć się w rzeczywistości. Pomogła mu w tym Bailey, młoda barmanka, traktowana przez społeczność miasteczka jak wyrzutek ze względu na to, z jakiej rodziny pochodziła. Beau zaproponował jej układ - udawane narzeczeństwo, które miałoby pomóc jej w odzyskaniu reputacji. Z udawania było tam niewiele, bo od samego początku ciągnęło ich do siebie naprawdę.  Słyszałam, że spicy sceny w tej książce są dość specyficzne. I z tym muszę się zgodzić. To kwestia Bailey, która pomimo braku doświadczenia nie boi się rozmawiać, wyrażać swoich pragnień, nie boi się zadawać pytań, a jej niewyparzony język chwilami był żenujący, ale w większości przypadków doprowadzał mnie do śmiechu.  Myślałam, że ta książka będzie najsmutniejszą z całej serii przez wzgląd na to, z czym zmagał się Beau. A myślę, że to jest tom, na którym śmiałam się najwięcej. Umówmy się, czasami te teksty nie były najwyższych lotów, ale to jest moje poczucie humoru, lubię odrobinę żenady. I tutaj Bailey naprawdę odwaliła kawał dobrej roboty. To moja ulubiona, zaraz po Willi, bohaterka tej serii.  Co do Beau. No ja mam słabość do poranionych bohaterów, więc to mój typ. Dodatkowo to on zakochał się pierwszy i nie bał się do tego przyznać. I to, jak udowadniał Bailey jej wartość, jak o nią walczył, jak stawiał ją na pierwszym miejscu…godne pochwały.  Nie zabrakło tu też bohaterów poprzednich tomów, w szczególności moich ulubieńców, czyli Harveya i Willi i ich zabawnych tekstów. Cóż, tekst o dojeniu capa zapamiętam na długo, tak samo jak ten o ciągnięciu druta. 

Ig: ksiezycowa_biblioteka Ostatnia część serii „Chestnut Springs”, czyli „Bez nadziei”, autorstwa Elsie Silver. O mamo czemu ja płaczę? Czuję, że kończy się coś cudownego i te postaci, cała rodzinka Eatonów, będą mnie jeszcze długo nawiedzać w myślach 🥹 Beau był żołnierzem. Na ostatniej misji musiał walczyć o życie, a teraz nie wie co ze sobą począć. Każdy chodzi wokół niego na paluszkach, uważając na słowa. Ale nie Bailey Jansen. Ona potrafi go zagiąć jak nikt inny. Ich relacja, choć trochę pokręcona, staje się rozwiązaniem ich problemów. Czytając tę część czułam zupełnie inny klimat niż dotychczas. Poprzednie części były na ogół wesołe, a tutaj czułam lekką depresję, niemoc i smutek. Beau ma PTSD, ciągle budzi się o 2:11 z krzykiem. Na szczęście jest Bailey. Oboje działają na siebie kojąco. Znajdują rutynę, w której czują się dobrze. Bardzo podobało mi się to, że starali się podbudowywać siebie wzajemnie. Bailey jest cudowna 😂 Te wszystkie teksty, które wali prosto z mostu i ta jej słodka nieświadomość, sprawiają, że jest bohaterką, którą da się polubić od pierwszej strony. Z uległej i nieśmiałej dziewczyny, przechodzi aż do pewnej siebie, wiedzącej czego chce od życia kobiety, a to wszystko dzięki temu, że Beau w nią uwierzył. Pokazał jej, że jest warta wszystkiego ♥️ Wszystko było super, jak to u Elsie, ale mam problem z tym tłumaczeniem. Sceny łóżkowe w tej części to trochę przegięcie. Trochę mnie skręcało na nazwy typu „włócznia” czy też „miecz” 🤣 LITOŚCI 😅 EPILOG z perspektywy Harveya! Bardzo emocjonalne i szczęśliwe zakończenie. Uroniłam łezkę 🥲 Fajna rodzinka, ciepła atmosfera, nic tylko się przenieść do książki i tam żyć ☺️ Kocham tę serię, na pewno zostanie ze mną na dłużej ♥️

Jeszcze nie skończyłam czytać, ale uwielbiam tę serię.

Świetna 💚

Polecam

Super

„Każde słowo kawałek po kawałku rozrywa moje serce, którego przysięgłam sobie mu nie oddawać.” Baeu i Bailey pochodzą z jednego miasteczka, ale z dwóch różnych rodzin. Jego nazwisko sprawia, że każdy ich uwielbia nie ważne, co by nie zrobili. Ją nienawidzą i traktują jak wyrzutka. Baeu to były żołnierz, bohater, który przeszedł piekło, a jego bagaż doświadczeń sprawia, że nie potrafi się odnaleźć. Teraz toczy już walkę z samym sobą i w swojej głowie, co nie jest łatwe. Nie odczuwa emocji i przed wszystkimi udaje, że jest dobrze, mimo że wcale tak nie jest. Za to Bailey mimo wykluczenia i odrzucenia, stara się zacząć od nowa i z determinacją dąży, by spełnić swoje marzenia oraz to by inni dostrzegli, jaka jest naprawdę, a nie patrzyli na nią przez pryzmat rodziny. Oboje zawarli układ, w którym nawzajem sobie pomogą. No i pomogli, tylko nie przewidzieli, że stają się lekarstwem dla siebie i coś, co miało być tylko udawane, ale z każdym kolejnym dniem sprawiało, że rodziło się między nimi coś prawdziwego i nieoczekiwanego. „Miłość mówi mi, że zachowuje się jak palant, gdy inni boją się odezwać. Miłość zabiera mnie na zakupy, abym wybrał buty, które nie będą mnie ocierać. Miłość budzi mnie od tygodni noc w noc i wyciąga do kąpieli w rzecz, abym nie musiał przeżywać koszmarów.” „Bez nadzieli” dosłownie pochłonęło mnie, nie byłam w stanie się oderwać od czytania. A każda strona przynosiła intensywne doświadczenia i emocje, nad którymi ciężko było panować. Byłam zła, smutna a w niektórych momentach wręcz wkurzona na to, jak traktowali Bailey. Było mi jej żal i nie raz miałam ochotę ją przytulić i pocieszyć. Podziwiałam jej siłę i determinację, od razu ją polubiłam. Zresztą Baeu też kradnie sympatię i to od samego początku. Ich relacja jest pełna napięcia, niedopowiedzeń i emocji, które rosną z każdą chwilą coraz bardziej. Oczywiście humoru też w niej nie zabraknie, więc przy niektórych rozmowach po prostu wybuchałam śmiechem. Gorące sceny sprawiały, że wyobraźnia szalała. Jestem bezgranicznie zakochana w tej serii i historiach bohaterów. Autorka nie unika ciężkich tematów, a w tej mierzymy się z samotnością, traumą, stresem, uprzedzeniami społecznymi. Ta historia pokazuje, że nadzieja zawsze jest w nas, tylko niekiedy trzeba ją wykopać z samego dna naszej duszy oraz że każde zranione i samotne serce w końcu odnajdzie swoje szczęście i spokój. Polecam.

🐴Serce mi pęka na myśl, że to już koniec mojej przygody z serią Chestnut Springs. Oddałam jej kawałek mojego serca i pokochałam wszystkie tomy, więc przeczytanie epilogu „Bez nadziei” z jednej strony dało mi dużo radości, a z drugiej sprawiło, że po moich policzkach popłynęły łzy. Niesamowicie zżyłam się z tymi bohaterami, miasteczkiem i będzie mi ich brakować. Na szczęście zawsze mogę zrobić reread. 💦Nie spodziewałam się tego, ale okazało się, że historia Beau i Bailey trafi do mojej topki. Plasuje się na mojej liście tuż za „Bez rozwagi”. Totalnie przepadłam dla relacji tej dwójki! Jest gorąca i pełna humoru. Wydawała mi się niesamowicie prawdziwa, a iskry podczas czytania aż przypalały kartki. Ależ tam była chemia! Uśmiech nie schodził mi z twarzy i nie byłam w stanie odłożyć tej książki, dopóki jej nie skończyłam. Sama relacja rozwija się dość powoli, z jednej strony bohaterów mocno do siebie ciągnie, a z drugiej na ważniejsze wydarzenia musimy sporo poczekać. Ale zdecydowanie warto! 🛁Postacie to jeden z najlepszych elementów tego tomu. Bailey jest cudowna, choć specyficzna. Czasami jej teksty sprawiały, że z zażenowania aż mnie skręcało, ale chyba właśnie za to ją tak uwielbiam. Potrafiła nawet najsmutniejszą scenę okrasić uśmiechem. Była chodzącym słoneczkiem, choć wszyscy traktowali ją okropnie. Serce bolało mnie za każdym razem, gdy musiała znosić docinki i lekceważenie ze strony innych mieszkańców miasteczka. Ta niesprawiedliwość doprowadzała mnie do szału i sprawiała, że miałam ochotę wejść do tej książki i potrząsnąć tymi ludźmi. 🍻Beau natomiast w tym tomie przechodzi swój mroczny okres. Często wydaje się mrukiem, jednak ma w sobie też coś z kawalarza. Przypomina mi trochę z charakteru Winter i uważam, że te dwie postacie mają ze sobą wiele wspólnego. Choć dużo bardziej wolę Beau, gdy tryska radością i jest tym bohaterem, którego poznajemy w pierwszej części serii. W ogóle Bailey i Beau niesamowicie do siebie pasują i wzajemnie się uzupełniają, to jedna z lepszych par jakie Elsie stworzyła. 🐴Oczywiście pojawiają się tutaj sceny, przez które można dostać skrętu kiszek z żenady, ale mi one zupełnie nie przeszkadzają. Wręcz przeciwnie - ja je uwielbiam! Rozbolały mnie policzki od ciągłego uśmiechania się, a ten tom to był po prostu miód na moje serce. 💦Ciekawy pomysł na fabułę, moje ulubione motywy, postacie, których nie sposób nie pokochać, humor przeplatany z poważnymi wątkami… Dla mnie tutaj zagrało wszystko. Jestem zachwycona i nie potrafię wskazać ani jednej rzeczy, która by mi się nie podobała. 🛁Cudownie było wrócić kolejny raz do znanych już nam bohaterów i zobaczyć, jak wszyscy są szczęśliwi i jak układają sobie życie. Chyba w tym tomie jest najmniej wspólnych scen z pozostałymi członkami rodziny, a autorka bardziej skupiła się na relacji głównej pary, ale i tak kilka rodzinnych smaczków tutaj znajdziemy. 🍻To zabawna, pełna ciepła i miłości historia, okraszona sporą ilością ognia. Nie brakuje w niej także trudnych tematów, które autorka potrafi przedstawić w przystępny sposób. Ja jestem kupiona! Czasami jest krindżowo, ale właśnie to dodaje tej serii uroku i sprawia, że na długo zostaje w pamięci. Moja przygoda z Chestnut Springs była po prostu niezapomniana. Te książki otuliły mnie jak najlepszy kocyk i sprawiły, że nawet najgorszy dzień stawał się znośny. Za to jestem im bardzo wdzięczna.

💚 ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ ʙᴇᴢ ɴᴀᴅᴢɪᴇɪ💚 | współpraca reklamowa| „Bez nadziei” to ostatnia część serii Chestnut Springs. Opowiada o Bailey Jansen i Beau Eatonie. Nie będę ukrywać — byłam jej naprawdę ciekawa, a jednocześnie miałam pewne obawy, dlatego podchodziłam do niej bez żadnych oczekiwań. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że aż tak bardzo mi się spodoba. Że wywoła we mnie tyle emocji i że po jej skończeniu poczuję pustkę w sercu. Nie raz i nie dwa wspominałam już, że bardzo lubię styl pisania autorki. Jest lekki i przyjemny, dzięki czemu jej książki czyta mi się błyskawicznie. Ani przez chwilę nie czuję znużenia, a do ostatniej strony jestem w pełni zaangażowana w to, co czytam. Powrót do tego małego miasteczka po raz ostatni był niezwykle wzruszającym przeżyciem, pełnym emocji, nostalgii i szczęścia. Nie lubię momentu, w którym zdaję sobie sprawę, że czas pożegnać się z kolejną serią — zwłaszcza z taką, która na dobre zadomowiła się w moim sercu i zabrała jego mały kawałek. Ale wiem, że to nie jest pożegnanie na zawsze. Jestem pewna, że jeszcze nie raz wrócę do moich ulubionych scen i momentów. Beau to bohater, którego polubiłam od razu. Czułam, że za jego zachowaniem kryje się coś więcej, i z każdą stroną tylko się w tym przekonaniu utwierdzałam. Było mi go żal, gdy poznawałam to, z czym musi się mierzyć. Najbardziej bolało jednak to, że uważał, iż powinien radzić sobie sam — mimo że bliscy chcieli mu pomóc. Mimo wszystko rozumiałam jego sposób myślenia. Bardzo doceniam, w jaki sposób autorka poruszyła temat zespołu stresu pourazowego. Nie został on potraktowany powierzchownie, ale przedstawiony z wyczuciem i głębią — za co ogromny plus. Bailey również szybko zdobyła moją sympatię. Czytając o jej życiu, o tym, co ją spotkało i wciąż spotyka, było mi jej po prostu szkoda. Nie zasługiwała na to wszystko. To nie jej wina, że miała takich, a nie innych bliskich. Rodziny się nie wybiera, a mimo to wiele osób w miasteczku oceniało ją właśnie przez ich pryzmat. Nie szanowali jej, często okazywali niechęć, mimo że nigdy nie zrobiła im nic złego. Pracowała jako barmanka i naprawdę lubiła swoją pracę — nawet jeśli czasami nie czuła się w niej do końca bezpiecznie. Bailey i Beau miał połączyć jedynie układ — bez uczuć. Ona miała odzyskać spokój dzięki jego nazwisku, a on uwolnić się od nadopiekuńczej rodziny, która martwiła się o jego stan psychiczny. Brzmi prosto, prawda? Niestety, gdy w grę wchodzą emocje, nic nie jest takie, jakie miało być. To, co z początku wydawało się nieskomplikowane, zaczyna się komplikować. Bardzo spodobało mi się to, jak została przedstawiona ich relacja — naturalnie, bez pośpiechu i sztuczności. Wszystko rozwijało się w odpowiednim tempie, dzięki czemu historia wydawała się prawdziwa i szczera. Ich wspólne momenty niesamowicie mnie rozczulały, a fakt, że sami przed sobą zaczynali przyznawać, że to coś więcej, tylko dodawał im uroku. Jednak nie wszystko w życiu jest piękne i kolorowe — i tutaj również tak było. Czy mimo wszystko uda im się znaleźć szczęście? Tego musicie dowiedzieć się sami. Ta książka bardzo mi się podobała — tak samo jak cała seria. Nie potrafię jednak wybrać, która część była moją ulubioną. Każda miała w sobie coś wyjątkowego, co sprawiło, że wszystkie tak bardzo mnie urzekły. Jeśli jeszcze ich nie czytaliście — koniecznie to nadróbcie. Naprawdę warto.

🐴 „𝑩𝒆𝒛 𝒏𝒂𝒅𝒛𝒊𝒆𝒊” 𝑬𝒍𝒔𝒊𝒆 𝑺𝒊𝒍𝒗𝒆𝒓 🐴#𝑪𝒉𝒆𝒔𝒏𝒖𝒕𝑺𝒑𝒓𝒊𝒏𝒈𝒔𝟓 •• Zaręczyli się na niby. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie miłość…. ▪️𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪️ Elsie Silver to autorka, która zdążyła mnie już zauroczyć swoimi poprzednimi książkami. Historie przez nią pisane są zawsze w subtelny i miły sposób przedstawione, co sprawia, że odbiór ich jest niesamowicie przyjemny. Jednak co romans to romans, powielane schematy przez autorkę występują w każdej jej historii. Jednak nawet to nie psuje mi radości z poznawania jej powieści. „Bez nadziei” to już ostatni tom z uwielbianej serii Chesnut Springs o seksownych kowbojach ❤️‍🔥 W piątym tomie poznajemy historię Beau i Bailey. Tym razem autorka splotła ze sobą dwie poranione dusze. Bau jako były żołnierz, jeniec wojenny wraca do Chesnut Springs. To co, tam przeżył odcisnęło na nim ogromne piętno i ciężko mu pozbyć się traumatycznych obrazów z głowy. Bailey całe życie traktowana była tak, jakby wcale nie istniała. Większość mieszkańców spoglądała na nią z pogardą i wyraźnym obrzydzeniem. Zła reputacja jej rodziny, odbiła się i na niej. Choć Bailey stara się jak może, nic nie jest w stanie sprawić, by inni zaczęli traktować ją na poważnie. Wszystko się zmienia, gdy na jej drodze pojawia się Bau. Mężczyzna proponuje jej pewien układ z jasno określonym terminem ważności. W zamian za jego nazwisko, by Bailey, mogła uwolnić się od złej sławy rodziny, ma nosić na dłoni pierścionek i udawać jego narzeczoną. W ten sposób, chce odciąć się zatroskanych spojrzeń jego bliskich. Zaręczyli się na niby. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie miłość... Jak pisałam powyżej, Elsie Silver ma swój określony schemat, który powiela we wszystkich swoich powieściach. Do tej pory przeczytałam wszystkie jej książki, które ukazały się w Polsce i przyznam, że z każdej jestem zadowolona. Znam twórczość autorki i wiem czego mogę się po niej spodziewać. Tym razem autorka przedstawia nam historię o dwójce zniszczonych przez życie bohaterów, którzy odnaleźli siebie nawzajem i odkryli brakujący element układanki. Elsie Silver przepięknie potrafi pisać o uczuciach. Motyw udawanego związku, to coś co bardzo lubię w książkach, a autorka opisała ich relacje w taki sposób, że nie mogłam przestać się uśmiechać. Ich potyczki słowne, przekomarzania i zwykłe rozmowy były tak subtelne i zarazem zabawne. Co mnie bardzo zaskoczyło to fakt, że to Bau zakochał się pierwszy. „Bez nadziei” to historia Bailey i Bau, która wybrzmiewa bardzo emocjonująco. Oboje pragnęli, by ktoś w końcu postawił ich na pierwszym miejscu, by ktoś spostrzegł ich strzaskane dusze i zapragnął im pomóc bez względu na okoliczności. Główni bohaterowie w tej powieści stanęli do walki o swoje szczęście i na nowo uczyli się stawiać siebie na pierwszym miejscu. Ich spotkanie sprawiło, że uszczęśliwili siebie nawzajem, wnosząc trochę radości. Zarówno jemu, jak i jej czegoś brakowało, ale razem stworzyli spójną całość i uzupełniali się idealnie. Ta część zawiera wszystkie moje ulubione motywy: udawane narzeczeństwo, różnice wieku i małomiasteczkowy klimat. „Bez nadziei” to już ostatni tom i bardzo mi przykro, bo polubiłam wszystkich członków z rodziny Eatonów. Jednak mimo wszystko świetnie się bawiłam z całą serią i wiem, że jeszcze nie raz wrócę do tych historii.😍