Bezsilna Tom 1 ( miękka, barwione brzegi, wyd. 03.2024)

Cudo!

Niesamowicie dobry rozwój akcji ,wspaniała dynamika postaci, bardzo dobrze napisana, dopracowany świat fantastyczny

Czytałam z zapartym tchem! Dosłownie chłonęłam każdą kartkę, wszystko było idealne w tej opowieści. Pokochałam główną bohaterkę oraz jej powoli tworzącą się relacje z Egzekutorem oraz jego samego. Uwielbiam całą otoczkę turnieju, posiadanych mocy, wszystko to zagrało! A zakończenie sprawiło, że nie mogę doczekać się następnego tomu!!

Super książka

3,75 gwiazdek na 5 Książka z dużym potencjałem i tak samo dużą ilością powtórzeń. Generalnie bardzo fajny motyw ale płytki. Główny Romans nie zainteresował mnie jak poboczna potencjalnie romantyczna relacja głównej bohaterki z przyszłym królem. Zakończenie fajnie spaja całość. Naprawdę chciałabym żeby padł tu czar „lepszej drugiej części”. Wtedy mogłabym pokochać tę serię. Jak narazie. Fajna książka, długo się rozkręca, jak już się coś zadzieje to zaraz koniec. Nie mam większych zastrzeżeń lecz nie ukrywam trochę się zawiodłam.

Grafomania, że oczy krwawią podczas czytania tego gniota. Nie ma w nim nic z oryginalności. To tylko nieskładny zbiór inspiracji z innych powieści fantazy w tym chyba najbardziej oczywista kalka z "Igrzysk śmierci" Suzanne Collins. Zdecydowanie nie polecam, lepiej siegnąć po "Czwarte skrzydło" i kontynuację R. Yarros jest w podobnym klimacie ale warsztatowo jest o wiele lepszą powieścią i gdyby wyciąć sładbe erotyczne fragmenty byłaby niemalże doskonała ;) .

Trochę nie rozumiem dlaczego ta książka zdobyła tak dużą popularność. Przedstawiony przez autorkę świat był niewątpliwie ciekawy i cały system magi był dopracowany, a główna bohaterka genialna, jednak są dwie rzeczy, które całkowicie zepsuły mi radość z czytania i męczyłam się z tą książką kilka miesięcy. Główna bohaterka jako osoba, która nie posiada mocy, świetnie radziła sobie w roli medium i potrafiła totalnie obracać sobie ludzi wokół palca. Kai, przyszły egzekutor posiada moc, która pozwala mu korzystać ze zdolności innych, więc myślałam, że w momencie ich pierwszego spotkania, kiedy wyczuje, że Pae nie ma mocy, to od razu rozwinie się jakiś konflikt między nimi. I tu się niestety zawiodłam, bo Pae jakby nigdy nic stwierdziła, że ma słabą moc i w dodatku dosyć rzadką, więc Kai pewnie nie wyczuwa jej, bo nie wie jak ona działa. To słaba wymówka, szczególnie, że Kai widział jak moc reduktora w ogóle na nią nie działa, ale i tak jak gdyby nigdy nic uwierzył dziewczynie i totalnie więcej o tym nie myślał. Tak naprawdę sama postać Kaia była dla mnie bardzo irytująca i to z jego powodu trudno czytało mi się książkę. Mam wrażenie, że autorka usilnie chciała go przedstawić jako takiego badboya, który nie pokazuje swoich prawdziwych emocji, a z czasem zaczyna się otwierać przed główną bohaterką. Nie do końca wyglądało tak w praktyce, bo może w rozmowach czy przemyśleniach bohaterów Kai był nazywany potworem, a Pae stwierdzała, że widzi jak powoli pęka maska, za którą krył swoje emocje, tak w rzeczywistości zachowanie Kaia w ogóle nie odzwierciedlało tego, o czym mówią. Chłopak od początku widocznie zakochał się w Pae i rzucał dziwnymi tekstami w stylu: Jeśli nic nie zjesz, to cię nakarmię (i tak, powiedział to w sali pełnej gości, tak przy wszystkich). Oprócz tego absolutnie nie szanował czegoś takiego jak przestrzeń osobista, ciągle dotykał Pae, co było moim zdaniem niesmaczne. Rozumiem, że przez dotyk dwójka bohaterów ma się jakoś do siebie zbliżyć i jest to istotne w pisaniu romansu, ale nie kiedy Paedyn widocznie jeszcze nic do niego nie czuła! A on non stop ją macał. Drugi zarzut mam w kwestii tych masek Kaia, które niby powoli pękały... Tak naprawdę zachowanie Kaia w stosunku do Paedyn cały czas było takie same, nieustannie z nią flirtował, to ją dotykał, to jej pomagał w jakimś wyzwaniu, okazyjnie z czegoś jej się zwierzał, ale no naprawdę, ten chłopak był jak otwarta księga w stosunku do Pae przez całą książkę, a autorka usilnie próbowała nam wmówić, że on się kryje za jakimiś maskami, które nagle ściąga. No i w tej kwestii ważny jest też stosunek Paedyn do Kaia, z czasami faktycznie zdała sobie sprawę, że coś do niego czuje, ale generalnie od początku ich relacja polegała na takim przekomarzaniu się, a Paedyn zwyczajnie była dla niego wredna (też bym była, gdyby jakiś creep się do mnie przystawiał). Paedyn raczej sprawiała wrażenie jakby za nim nie przepadała, dopiero z czasem się to zmieniło. Wątek o zakochaniu się od pierwszego wejrzenia jest ciekawy, jeśli to chociaż odrobinę działa w dwie strony, a nie jak tylko jedna postać łazi za drugą jak piesek. Tak szczerze w ogóle nie czułam chemii między tymi dwiema postaciami, jeśli już to chemia ta była bardziej wymuszona przez fizyczną bliskość, nic poza tym. Mam wrażenie, że Pae miała większą emocjonalną bliskość z Kittem, chociażby kiedy otworzył się przed nią podczas ataku buntowników. I prawdę mówiąc, przez większość książki miałam cichą nadzieję, że to oni będą razem. Kitt oczywiście jak jego brat, też nie miał problemu z dotykaniem głównej bohaterki, kiedy nadarzy się okazja, co również dawało dziwny vibe, ale tak jak wspomniałam wcześniej, między nimi była przynajmniej jakaś emocjonalna więź. Jest jeszcze kwestia samego turnieju, czyli drugiej rzeczy, do której się przyczepię. Mam wrażenie, że gdyby go nie było, a wszystkie wątki, które miały połączyć bohaterów zostały przestawione w jakiejś innej sytuacji, to nie byłoby żadnej różnicy. Sam turniej został potraktowany trochę po macoszemu, mimo że był jednym z głównych wątków książki. Sam sposób prowadzenia turnieju, to jak wygląda, jak jest punktowany w ogóle nie został przedstawiony, jedyne co było wiadome, to że nie będzie odbywał się na arenie jak zwykle, bo turniej w tym roku jest inny, że względu na Kaia. Dopiero po jakimś czasie można się było dowiedzieć, że będą 3 próby, i to chyba tyle, co zostało ujawnione. Najbardziej dopracowana była pierwsza próba, która trwała najdłużej i najwięcej się w niej działo. Druga próba absolutnie nic nie wniosła do fabuły, a trzecia była swego rodzaju podsumowaniem, ale nawet ostatecznie nie została rozstrzygnięta, przez zwrot akcji na końcu. Każda z prób miała jakieś zasady jak ją wygrać, ale tak naprawdę nigdy nie zostało powiedziane jak wygrać cały turniej.

Książka z ciekawą fabuła. Moim zdaniem jej potencjał jest zmarnowany. Temat powoli się rozwija a autorka przeciąga strasznie rozpoczęcie najciekawszego. Same próby turnieju są opisane krótko i czasami bez sensu. Wątek romantyczny rozwija się długo a i tak nic z tego nie ma. Na końcu wszystko nagle się zlało i końcowa była napisana szybko a na samym końcu osobiście sir zawiodłam. Książka mocno zachęca do czytania drugiej części a po pierwszej nie ma pociągu do drugiej. Jak na nudna książkę do wzięcia w kilka nudnych wieczorów spoko ale nie zatrzymywała bym się przy niej zbyt długo.

Autorka posklejała ze sobą kilka popularnych ksiażek w bardzo ubogi i durny sposób. Ksiazka nudna a pierwsza runda tych igrzysk byla prawie identyczna co igrzyska śmierci suzzane collins🫥 Romans był strasznie napisany. Opisy ubogie a postacie bez charakteru. Doslownie rozmowy glownych bohaterów to rozmowy h*ja z butem. Nie polecam tego nikomu. Największe książkowe rozczarowanie tego roku

genialna książka! z niecierpliwością czekam na 2 tom