Bogowie pustyni (okładka  twarda, wyd. 10.2018)

Jeden lud, jedna rada, jedna władza! I jeden Zahred… Prawie 700 stron historii rozgrywającej się na piaskach pustyni, w czasach gdy o potędze Egiptu jeszcze nikomu się nawet nie śniło. Byłam ciekawa gdzie i kiedy pojawi się w drugim tomie Zahred i jakich spektakularnych zniszczeń dokona. Byłam również niemal pewna, że fabuła będzie podobna do tej ze „Spiżowego Gniewu”, tylko lokalizacja się zmieni. I mimo, że to nie pierwsza moje styczność z twórczością Michała Gołkowskiego, to w duchu pomyślałam, że ha! tu cię mam autorze, tym razem mnie nie zaskoczysz. Jak łatwo się domyśleć, byłam w ogromnym błędzie. Ponowne spotkanie z Zahredem wywołało we mnie sporo różnych emocji. Po pierwszym tomie Siedmioksiągu Grzechu ten wyjątkowy bohater mocno zapadł w moje czytelnicze serce. Zżerała mnie ciekawość co do jego przeszłości, chciałam się od razu, natychmiast dowiedzieć co doprowadziło go do miejsca, w którym go poznałam. Oczywiście autor tego nie zdradził, no gdzieżby. Pozwolił mi się męczyć, snuć własne domysły, tworzyć teorie spiskowe i całą masę możliwych scenariuszy. Z jednej strony to całkiem fajne uczucie, czekać i sprawdzić, czy się miało rację czy się myliło. Z drugiej, no cóż, cierpliwość nie należy do moich zalet. Akcja „Bogów Pustyni” jest bardzo dynamiczna i zaczyna się z przytupem już od pierwszego zdania. Wpadamy w wir wydarzeń bez żadnego wprowadzenia, ot takie przywalenie z grubej rury. A potem jest już tylko lepiej. Fabuła jest spójna, nieprzewidywalna, potrafi zaskakiwać. Zahred to wciąż ten sam bohater, a jednak wciąż towarzyszyło mi uczucie, że jest nadal nieodkrytą kartą. Każdy kto miał już styczność z książkami autora, zna jego styl i wie czego się spodziewać. Nie inaczej jest w przypadku tej powieści. Autor pisze bardzo obrazowo, powieść jest naszpikowana opisami bitew większych i mniejszych, jest krwawo, brutalnie, bez litości. Ale nie tylko o rozłupywaniu wrogom czaszek pisze autor. Mamy tutaj sporo wątków politycznych, są spiski, są knowania i przemyślana strategia, która ma doprowadzić naszego bohatera do od dawna wyznaczonego celu. Powieść wciąga całkowicie, nie odczuwa się jej dużej objętości, nie ma ani chwili znużenia historią, bo z każdym kolejnym rozdziałem rośnie napięcie i oczekiwanie na to co się wydarzy. Osią historii jest Zahred i nie ma co do tego wątpliwości. To on jest najważniejszy, to wokół niego kręcą się wszystkie wydarzenia, to on napędza tą opowieść. Oczywiście pojawiają się bohaterowie drugoplanowi, część z nich ogrywa ważniejszą rolę niż się początkowo mogłoby wydawać. Niektórzy byli sojusznikami Zahreda, niektórzy wrogami. Współczułam im wszystkim po równo, bo na tyle już poznałam tego drania, że byłam pewna, że bliższe kontakty z nim nikomu nie mogą wyjść na dobre. Michał Gołkowski zaskoczył mnie wiele razy. Kilka razy miałam nawet chęć do niego napisać i zapytać – serio? Nie mogłeś sobie pani Gołkowski darować? Musiałeś przywalić jak nie z jednej, to z drugiej strony? Nie napisałam, nie zapytałam. Postanowiłam poczekać do końca książki, a gdy już przeczytałam zakończenie, rozwaliło mnie ono na łopatki. Gdy tak czytałam o kolejnych poczynaniach Zahreda, chwilami zastanawiałam się jakimi ścieżkami podążają myśli autora, skoro potrafił stworzyć tak nieszablonowego i fascynującego bohatera, postać, którą powinno się darzyć szczerą i niezachwianą nienawiścią, a jednak tak się nie dzieje. To nie jest bohater w typie drań o gołębim sercu. To bezwzględny człowiek, który aby osiągnąć swój cel zrobi wszystko, bez chwili wahania. Cena nie gra roli. Czy kogoś takiego da się polubić i mu kibicować? Śmiało mogę napisać, że tak. Zahred to ten rodzaj bohatera, który u mnie staje w równym rzędzie z takimi postaciami jak Kommodus (fenomenalnie zagrany przez Joaquina Phoenixa), Lord Vader, Joker stworzony przez Heatha Ledgera czy Loki – drań i wybitny manipulator. Każda z tych postaci mnie fascynuje, każdej z nich potrafiłabym wybaczyć najgorsze draństwo, każdej z nich kibicowałam. Zahred jest tak samo wyrazisty, charyzmatyczny, piekielnie inteligentny i zdolny do czynów strasznych. I mimo, że pewne jego działania były nawet dla mnie trudne do przełknięcia, to ani na chwilę nie przestałam mieć nadziei, że uda mu się osiągnąć to, czego tak bardzo pragnie. Pomimo ceny jakiej będą wymagały jego działania. Czy to oznaka, że opanował mnie jakiś rodzaj szaleństwa, który każe mi kibicować bohaterowi, który nie ma żadnych zahamowani i stać go na najgorsze uczynki? Tak! To szaleństwo ma nazwę i brzmi ona Zahred. I nie, nie potrzebuję leczenia, potrzebuję tylko kolejnego tomu, najlepiej już teraz, natychmiast. To kiedy Panie Gołkowski premiera „Świątyni na Bagnach”? Moje Czytanie, czyli czytelniczy miszmasz

Powiem krótko. Kolejna seria z kolejnym jakże innym bohaterem powieści i jedno stwierdzenie: po prostu Gołkowski. Jeszcze się nie zawiodłem na jego twórczości.

Najlepsza część z całego Siedmiokragu grzechu, postać jest wspaniała a historia krwawa, wszystkie czyny naszego bohatera to jedna wielka kula śnieżna której po czasie nie da się już zatrzymać, zakończenie nietypowe jeżeli zna się protagonistę. Gorąca polecam ale przed tym polecał bym inne książki z tej serii aby zapoznać się z bohaterem.

Bardzo dobra

Nie masz boga nad człowieka... Egipt - ziemia królów, więzienie dla niewolników, miejsce całą swą istotą oddające (czy jednak rzeczywiście zawsze? ;) ) cześć bogom... Czy jednak tylko bogom? Czy jeśli wszystko utonie we krwi buntu, zarówno tej buntowniczej jak i tej szlachetnej, o której rozlanie zbuntowanym chodziło, czy aby wtedy nie narodzi się nowy bóg?... "Bogowie pustyni"... Panie i Panowie - przed Wami fantastyczna, mroczna podróż do dawnego Egiptu, w którym wola jednej jednostki może być... wszystkim :) Myślę, że na początek bardzo fajnie będzie przytoczyć w tym miejscu mały cytat sprzed prologu: "- Marzy mi się świat, w którym wszystko jest wspólne. Gdzie każdy ma ziemię i nikt nie musi pracować. Nie ma biedy i nierówności. - To kto będzie tę ziemię orał? - Niewolnicy." Niezła zapowiedź tego, co może nas czekać, prawda? ;) ... Obalenie tyranii, teoretyczny cel pt. "niech rządzi teraz lud", a tak naprawdę całość będąca realizacją celów jednostki... Tym w gruncie rzeczy jest tak naprawdę ta książka - opowieścią o woli i o zdecydowaniu jednostki... o realizacji jej celów. A także o jej sprycie, bezwzględności, przebiegłości, inteligencji i charyzmie, które to cechy, wszystkie razem wzięte, pozwalają osiągać wspomniane cele... Czasem osiągane (w efekcie) własnymi rękami, czasem poprzez działanie z cienia, lecz wciąż, nieustannie, prąc w jednym, dawno obranym kierunku... Ową przebiegłą, charyzmatyczną, bezwzględną jednostką jest Zahred, w którego osobie Michał Gołkowski dał tej opowieści fantastyczną lokomotywę ciągnącą całą fabułę naprzód. Niezła ta lokomotywa! ;) , cały pociąg pędzi dzięki niej ile tylko pary... Fabryka dała ;) :) "Bogowie pustyni" to książka wręcz hipnotyzująca. Oj, ciężko się oderwać! Człowiek prawie nie czuje po fakcie tych prawie 700 stron, tak szybko się je "pożera" oczami :) To zasługa przede wszystkim postaci Zahreda (genialna!), ale nie tylko. Ciężki, mroczny nieraz klimat powieści, ciekawe rozwiązania fabularne, sceny batalistyczne na mniejszą i większą skalę, wmieszana we wszystko polityka, walka z ościennymi księstwami, które poczytują kraj bez obalonego króla za łakomy kąsek... Uff, mocna i ciekawa to rzecz! :) Okrutnie wciągająca ;) Troszkę to powieść odmienna od dotychczasowej twórczości Pana Michała... Co nie oznacza, że gorsza, o nie! Po prostu "inna"... Ale powiedzieć muszę, że umiejscowienie akcji w dawnym Egipcie, postać Zahreda, szalenie ciekawa akcja i mnóstwo cholernie dobrych rozwiązań fabularnych po prostu DZIAŁA! Z ręką na sercu, ciężko się oderwać w trakcie czytania :) Zaczynacie na własne ryzyko! ;) I to tym bardziej, że po fakcie zostaje tylko niedosyt i żal, że to już koniec tej części... No ale niedosyt oznacza, że było dobrze, prawda? Oj, było! :) Polecam! Dziękuję Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki. Recenzja także na: https://cosnapolce.blogspot.com/2018/10/bogowie-pustyni-micha-gokowski.html

; Wybór, jaki daję każdemu, to wybór, który dostajemy od życia…bo można być albo idącym przez pole żeńcem, albo dojrzałym kłosem ; Jeden Lud, Jedna Rada, Jedna Władza, to powieść fantasty Michała Gołkowskiego ; Bogowie Pustyni ; wydawnictwa Fabryka Słów. Przeniesiona w czasie, kiedy wierzono w Bóstwa, kiedy w pałacach rządze sprawowali królowie, kiedy człowiek o swym istnieniu wiedział tyle co kapłani nawkładali do głowy. Kiedy Zahred w raz z bratem Serneferu weszli w raz z armią na pałac Wielkiego Króla strącając z tronu. Władzę nad miastem przejmują Oni stając się sądem sprawiedliwych. Zdobywają kolejne miasta, pokonując siłą, toporem, determinacją, mądrością kolejnych przywódców. Zahred charakteryzujący się silną osobowością, potężną siłą władcy, zdobywając zaufanie w śród podwładnych, sieje zboża, zbiera żniwo i karmi swój lud, udowadnia że moc nie kryje się w modłach i bóstwach, ale w ciężkiej mozolnej pracy , która daje ziarna na chleb i piwo, nagrodą jest pełny spichlerz, uwielbiany przez ludzi budzi podziw, który daje namacalny dowód panowania by twierdzić że NIE MASZ BOGA NAD CZŁOWIEKA. Niestety kapłanom w świątyniach nie podoba się ideologia Władcy, więc postanawiają okraść ze zbiorów spichlerz. Zahredowi nie podoba się ów fakt nikczemnego czynu, postanawia zemstę. Ta kosztuje bardzo drogo świątobliwych. Coraz bardziej rodzi się nie tyle fascynacja człowiekiem który jest ; inny ; od reszty, ale zasiewa się ziarno zazdrości, zawiści. Kiedy obumiera żona Serneferu podczas ciąży, wszystko się zmienia, jakby karta się odwraca, jakby to zdarzenie pociągnęło za sobą odpowiedzialność kapłanów za modły do bóstwa, które się nie spełniło. Bohater traci moc, jakby chodziło mu tylko o swój interes, wierzy w coś w co społeczność nie rozumie. Okazuje się że ten potężny, rozumny człowiek, jest wrażliwy, posiada empatię, adoptuje Usiego którego uczy na swój ; ustrój ; pokazuje świat swoimi oczami, jakby chciał bogom pokazać że on pokaże, udowodni…odchodzi pozostawiając morał: Kiedy jesteś dobrym człowiekiem, kiedy dajesz dobro, kiedy udowadniasz że wszystko co robisz ma cel i sens, wystarczy potknięcie by zapomnieli o czynach… jeśli zmieniasz swój świat, rób to dla siebie - niech reszta czerpie z tego korzyści. Z poszanowaniem. Renata Mielczarek. https://www.facebook.com/renia123mala/

Jeśli szukacie solidnej powieści, która ma jednego wyrazistego bohatera, ciągnącego ją fabularnie, to trafiliście idealnie. Oprócz Zahreda dostajemy jednak także wielu pobocznych bohaterów, którzy mają swój udział w historii głównej postaci. Czasem dość znaczący, innym razem jedynie epizodyczny. Z całą pewnością można wyrobić sobie zdanie o wielu z nich, a historia, której są udziałem, wielokrotnie weryfikuje ich charaktery. "Bogowie pustyni" to nie tylko powieść osadzona w realiach dawnego Egiptu, w którym bogowie byli wszystkim, a niewolnictwo normą. To przede wszystkim opowieść o człowieku, który dąży do celu, nawet jeśli na pierwszy rzut oka go nie widać. To historia o charyzmie, przywództwie i dyplomacji. Polityka miesza się z uprawą roli w sposób, który wydaje się zupełnie naturalny. W tej książce odnajdzie się zarówno fan książek historycznych, jak i amator scen walki. Choć mało tu kobiecych postaci, to żeńska część odbiorców doceni także słownictwo, drobiazgowość opisów i, oczywiście, bardzo męskich wojów. Nie da się "Bogów pustyni" wprost porównać do innych książek Michała, ale w kwestii dyplomacji jest ona podobna do Stalowych szczurów. Całość recenzji na zukoteka.blox.pl