Cesarstwo potępionych. Wampirze Cesarstwo. Tom 2 (okładka  twarda, wyd. 05.2024)

masterpiece

W życiu nie czytałam tak wciągającej historii. Lubie romanse z wątkiem fantastyki ale one bledną przy tej historii jaką oferuje nam Jay Kristoff. Pierwszy tom jest genialny ale Drugi tom jeszcze lepszy! Ty! Właśnie Ty jeśli wciąż się zastanawiasz czy kupić Pierwszy tom to kupuj nie zastanawiaj sie bo nie wiesz co tracisz!

Recenzja nie zawiera spoilerów, przedstawia tylko moje odczucia. ✨ Kristoff znowu to zrobił. Chwycił to moje biedne serce, wywrócił na drugą stronę, przeżuł i wypluł. Posypał to wszystko brokatem i podał na obiad z uśmieszkiem psychopaty. Za to go uwielbiam. I nienawidzę. I uwielbiam. Jay nie szczędzi cierpienia swoim bohaterom. Stawia ich w sytuacjach bez wyjścia, okalecza, m0rduje z zimną krwią i serwuje traumę za traumą. Kiedy wydaje mi się, że nie wymyśli już nic bardziej powalonego, on mówi „potrzymaj mi piwo” i dokładnie to robi. Ta książka to wędrówka. Ku przebaczeniu samemu sobie, ku odnalezieniu swojego miejsca, ku uleczeniu tego, co pozostało ze świata. To nie jest bajeczka, w której problemy same się rozwiązują, to brutalna rzeczywistość, która raz za razem wbija miecz w serce i czeka aż się wykrwawisz. A my, czytelnicy, krwawimy wewnętrznie, ochoczo i masochistycznie pragnąc więcej. „Nie wiem, dokąd ta droga nas zawiedzie, ale pokonam ją razem z tobą, bez względu na to, jaki czeka nas los. Nawet jeśli sam Bóg miałby roznieść nas na strzępy, gdyby wszyscy z Bezkresnego Legionu mieli stanąć na mojej drodze, znajdę drogę powrotną z krawędzi czeluści, żeby walczyć u twego boku.” Ktoś mógłby pomyśleć, że prawie 900 stron to dużo. Akcja na pewno musi zwalniać, męczyć, nudzić. Nic bardziej mylnego. Kristoff wodzi za nos i cały czas rzuca okruchy, które utrzymują zainteresowanie i nie pozwalają rozstać się z tą historią nawet długo po jej przeczytaniu. Wprowadza nowego narratora, który urozmaica opowieść snutą przez Gabriela, pozostawia nas z niedosytem i mnóstwem pytań. „Naprawdę nie rozumiesz? My się nie łamiemy. My się rodzimy połamani. Samotny nie jesteś całością. Jeżeli jednak zostaniesz pobłogosławiony, jeśli będziesz dostatecznie śmiały, to może - może - znajdziesz te kilka osób, których kawałki pasują do twoich. Jak elementy jednej układanki albo odłamki jednego strzaskanego ostrza. To dzięki takim ludziom, choć oni również są połamani, możemy scalić swój miecz.” Famille to coś, co jest najpiękniejszą wartością w tworzonym przez Kristoffa świecie. To nie zawsze więzy krwi. Czasem po prostu ludzie, którzy się troszczą, którzy uniosą miecz w swojej obronie i zdzielą w łeb, kiedy tego potrzebujesz. Te relacje są trudne, są bolesne, ale przede wszystkim piękne. To one napędzają do działania, do stawiania kolejnych kroków i brnięcia przez bezdzień nawet wtedy, gdy resztki nadziei zdają się opuszczać Gabriela. Wisienką na torcie pozostają przepiękne ilustracje, pobudzające wyobraźnię i idealnie uzupełniające historię oraz tłumaczenie, które jest zrobione perfekcyjnie i idealnie oddaje ducha opowieści. „Nienawidzić tego, co cię dopełnia. Kochać to, co cię niszczy. Udręka idealna. Boskie piekło.” Bardzo brutalna, bardzo emocjonalna i bardzo DOBRA. Czekam na trzeci tom, który przeciągnie nas po rozżarzonych węglach i pozostawi wśród zgliszczy, ale dokładnie na to wszyscy czekamy. Santé. Za te nasze biedne, zmiażdżone serca.🍻