Chcę dla ciebie jak najlepiej (okładka  miękka, wyd. 06.2025)

Kolejna świetna książka Jakuba Bączykowskiego. Autor w książce pokazuje ,jak gra na dziecięcych emocjach wpływa na nie w dorosłym życiu. Jak ważne jest ,żeby dziecko krok po kroku mogło iść w dorosłość bez poczucia ,że zawodzi swojego rodzica. Rodzicielstwo nie jest łatwe ,dziecko nie rodzi się z instrukcją obsługi. Ważne jest jednak ,żeby czasem posłuchać ludzi nam bliskich i skorzystać z ich rady. W brew pozorom miłość może być toksyczna i o tym właśnie jest ta książka. Zachęcam do zagłębienia się w tej książce.

Kolejna bardzo fajna książka tego autora, polecam.

Piękna książka , tylko czytać ! Polecam

Jestem pod wrażeniem. Polecam.

Mądra, wzruszająca, świetna

👍👏

Ok

👩‍👦🧸 Chcę dla ciebie jak najlepiej Jakuba Bączykowskiego to poruszająca, dojrzała i głęboko emocjonalna opowieść o relacji matki i syna, która z czasem przeradza się w niebezpieczne emocjonalne uzależnienie. Autor z właściwą sobie wrażliwością i subtelnością kreśli historię Łucji – dziewiętnastoletniej samotnej matki, która opuszcza rodzinną Nową Sól i przenosi się do Poznania, by w cieniu społecznych oczekiwań wychować swoje dziecko. Wybór ten, zdeterminowany przez presję matki i społeczne konwenanse, staje się początkiem samotnej, lecz pełnej poświęcenia drogi macierzyństwa, gdzie centrum wszechświata stanowi Maks – jej syn i jedyne oparcie. 👩‍👦🧸 Od pierwszych stron widać, że Łucja chce być najlepszą matką, jaką tylko potrafi, rekompensując synowi brak ojca i własne niespełnione marzenia. Jej życie podporządkowane jest Maksowi – jego potrzebom, emocjom, bezpieczeństwu. Jednak im bardziej stara się być dla niego całym światem, tym bardziej zaciera się granica między troską a kontrolą. Jej matczyna miłość z czasem przeradza się w obsesję, a potrzeba bliskości – w potrzebę posiadania. Autor nie ocenia jej wyborów wprost, lecz subtelnie prowadzi czytelnika przez kolejne etapy tej relacji, zmuszając do refleksji: gdzie kończy się zdrowa więź, a zaczyna emocjonalne zniewolenie? 👩‍👦🧸 Historia Łucji to nie tylko portret samotnej matki, ale również głęboka analiza psychologiczna kobiety, która została pozbawiona wsparcia i możliwości realizacji siebie. Rezygnacja z marzeń o karierze skrzypaczki, śmierć ojca, brak partnera – wszystko to spycha ją w stronę syna, którego zaczyna traktować jako jedyne źródło sensu i celu. Z każdą kolejną stroną czuć coraz mocniej, że Maks nie dorasta w atmosferze wolności, lecz oczekiwań, zależności i nieuświadomionych zobowiązań wobec matki. I choć kobieta sama doświadczała krytyki i presji ze strony własnej matki, nieświadomie powiela ten sam schemat, stając się emocjonalnym ciężarem dla swojego dziecka. 👩‍👦🧸 Autor z wyjątkową przenikliwością ukazuje, jak bliska więź może stać się więzieniem. Łucja nie potrafi zaakceptować zmian w życiu dorastającego Maksa – jego potrzeby autonomii, przestrzeni, niezależności. Jej reakcje – milczenie, zazdrość, obrażanie się – nie są jedynie emocjonalnym szantażem, lecz także przejawem głęboko zakorzenionego lęku przed samotnością. To matka, która pragnie być niezastąpiona, lecz w tej potrzebie zatraca zdrowy rozsądek i zapomina, że dziecko nie należy do niej. Moment, w którym Maks zaczyna odsuwać się od niej, staje się dla niej nie tylko ciosem, ale i życiowym kryzysem. Czytelnik nie może pozostać wobec tego obojętny – czuje żal, frustrację, a czasem nawet gniew. ㅤ 👩‍👦🧸 Trudno polubić Łucję – nie dlatego, że jest zła, lecz dlatego, że jest boleśnie ludzka w swojej ułomności. Bywa egoistyczna, zazdrosna, impulsywna. Zawodzi przyjaciół, nie potrafi znieść sukcesów innych, w tym swojej dawnej przyjaciółki, której z zazdrości odcina się od kontaktu. Ale jednocześnie to kobieta złamana przez los, odarta z marzeń i samotna w mieście, w którym nikt na nią nie czekał. Bączykowski nie daje gotowych odpowiedzi, nie podsuwa jednoznacznych ocen – zostawia przestrzeń na zrozumienie, empatię i zadumę nad tym, jak łatwo z miłości uczynić kajdany. ㅤ 👩‍👦🧸 Chcę dla ciebie jak najlepiej to powieść, która nie pozostawia czytelnika obojętnym. To historia o tym, jak dobre intencje mogą prowadzić do bolesnych skutków, jak trudne bywają wybory i jak cienka bywa granica między opieką a zaborczością. Emocjonalna głębia, psychologiczna wiarygodność bohaterów i refleksyjny ton czynią z tej książki ważny głos w rozmowie o rodzicielstwie, bliskości i niezależności. Bączykowski udowadnia, że potrafi pisać o trudnych emocjach bez patosu i moralizatorstwa – za to z czułością, wyczuciem i autentyzmem, który zostaje w czytelniku na długo po odłożeniu ostatniej strony.

Dziewiętnastoletnia Łucja, po zajściu w nieplanowaną ciążę, zostaje zmuszona przez matkę do opuszczenia rodzinnej Nowej Soli i wyjazdu do Poznania. Jej partner znika, a ona odizolowana w obcym mieście całą swoją energię poświęca wychowaniu syna Maksa. Początkowo jej poświęcenie budzi podziw. Pracuje w zakładzie krawieckim ciotki, rezygnuje z marzeń o karierze skrzypaczki, a syn staje się centrum jej świata . Z czasem jednak bliskość zamienia się w pułapkę. Łucja tworzy z Maksem symbiotyczną relację, która uniemożliwia mu dorastanie, a jej miłość przeradza się w kontrolę i emocjonalne uzależnienie . Jakub Bączykowski pokazuje, jak niewinne pragnienie dobra dziecka przekształca się w destrukcyjną więź. Autor idealnie pokazuje toksyczną miłość macierzyńską. Łucja, skrzywdzona przez własną matkę, która ignorowała jej emocje, projektuje na Maksa niespełnione potrzeby. Jej bezwarunkowa miłość staje się klatką, zaburza granice, utrudnia synowi budowanie relacji i wywołuje w nim poczucie winy . Autor obnaża cykl zaniedbań emocjonalnych i pokazuje, że trauma jest dziedziczona pokoleniowo. Łucja, nieprzepracowawszy własnych ran, powiela wzorce matki, tyle że w odwróconej formie zamiast chłodu – nadopiekuńczość. Autor nie ocenia jej, ale pokazuje, że nawet najlepsze intencje mogą krzywdzić, gdy są podszyte egoizmem . Akcja powieści zaczyna się w latach 70. XX w., gdy ciąża pozamałżeńska była tematem tabu. Presja społeczna, co powiedzą sąsiedzi, determinuje decyzje Łucji i odcina ją od wsparcia, co pogłębia jej izolację i obsesję na punkcie syna . Historia opowiedziana jest z dwóch perspektyw – Łucji (od narodzin Maksa po jego dorosłość) i samego Maksa, co pozwala zrozumieć skutki jej działań . Język autora jest prosty. . Brak patosu, za to wiele subtelnych metafor (np. Łucja jako bluszcz oplatający Maksa. Są też kluczowe momenty np. wyprowadzka Maksa z domu, które ukazane są z mocnym ładunkiem dramaturgicznym więc emocji nie zabraknie. Jakub Bączykowski zadaje pytania, które zostają z czytelnikiem. Gdzie kończy się troska, a zaczyna kontrola? Czy mamy odwagę zmierzyć się z własnymi demonami, by nie przekazać ich dzieciom? Zalety powieści to autentyzm postaci. Łucja nie jest czarno-biała, budzi współczucie (porzucona, samotna), ale też frustrację (manipuluje synem, zaniedbuje przyjaciółkę). Zachowanie Łucji mocno irytuje i wywołuje gniew w czytelniku. Uniwersalność przekazu. Ta książka to lustro dla rodziców, przypominające, że miłość wymaga wolności, a nie posiadania. Odważne podejście do tabu. Pokazuje, że święta miłość matki może być toksyczna . Słabsze elementy w powieści to wątek poboczny (np. listy od przyjaciółki Łucji) mógł być głębiej rozwinięty . Polecam tę książkę rodzicom, którzy chcą refleksji nad swoją rolą oraz czytelnikom zainteresowanym psychologią relacji. „Chcę dla ciebie jak najlepiej” to mistrzowska analiza rodzicielskich błędów i przestroga przed miłością, która niszczy. Jakub Bączykowski, znany dotąd z thrillerów („Stanie się coś złego”), udowadnia, że potrafi dotknąć najczulszych strun ludzkiej psychiki. To nie jest łatwa lektura, bo musza do konfrontacji z egoizmem ukrytym pod płaszczem troski. Jednak właśnie dlatego jest niezbędną lekturą. Moja ocena: 8/10 ⭐️ Czytajcie! BRUNETTE BOOKS

Bardzo mi się ta książka podobała i niemal pochłonęłam ją jednym tchem, sama jestem mamą, więc ta pozycja stała mi się bliska. Muszę jednak przyznać, że nie chciałabym być taką matką, jak Łucja. Współczułam jej, kibicowałam, gdyż nie miała łatwego życia. Zaszła w ciąże w wieku dziewiętnastu lat, co pogrzebało jej marzenia o studiach oraz karierze skrzypaczki, ojciec dziecka nie poczuwał się do pełnienia tej roli, matka w obawie, przed skandalem kazała jej wyjechać i nie szczędziła krytyki, tata umarł, a ona wylądowała w małej kawalerce bez perspektyw i grosza przy duszy. Zamiast koncertów, szyła dla ludzi kreacje, jednak starała się ze wszystkich sił, by jej synowi niczego w życiu nie zabrakło. Jednak w pewnym momencie dostrzegłam, że jest ona niczym bluszcz oplatający Maksymiliana. Nie mogła pogodzić się z tym, że dorasta i woli spędzać czas bez niej. Była zazdrosna, miała do niego pretensje, karała go ciszą. Domyślam się, jak się czuła. Sama mam świadomość upływającego czasu. Dopiero co urodziłam moją córkę, a za chwile skończy dwa lata. Miałam okazję zobaczyć jej pierwszy uśmiech, usłyszeć pierwszy raz słowo „mama”, przeżyć z nią pierwsze kroki i wiele innych pierwszych razów, ale mój słodki bobasek zniknął, a ja zanim się obejrzę miną kolejne lata. Nigdy już nie będzie tak samo, jak wcześniej. Wiem, że będę przeżywać pójście do szkoły, wyprowadzkę, albo inne decyzje życiowe, jednak taka jest kolej rzeczy, ja również kiedyś zamieniłam czas spędzany z rodzicami, na spotkania z koleżankami, też wyfrunęłam z gniazda i też założyłam rodzinę. Nie chciałabym wzbudzać poczucia winy w moim dziecku, to właśnie denerwowało mnie w Łucji. Myślała tylko o sobie, tylko o swoich uczuciach, nie biorąc pod uwagę emocji syna. W ogóle zachowywała się nie w porządku również do innych, na przykład do przyjaciółki ze szkolnych lat, nie odpisywała jej na listy, z czasem nawet przestała je czytać, była zazdrosna, że tamta poszła na studia, a ona musi sobie radzić w roli samotnej matki. Po przypadkowym spotkaniu po latach „zgubiła” jej numer telefonu, przez co jeszcze bardziej czułam się zirytowana jej postawą. Całą swoją recenzję poświęciłam tej postaci i rozumiem, że jej kreacja była celowym zamysłem autora. Uważam, że udało mu się to idealnie. Nie ma co się dziwić, że aż tyle uwagi poświęcam Łucji, skoro cała historia opiera się właśnie na jej życiu, które w większości sprowadza się do macierzyństwa. Poza pracą kobieta spędzałaby czas wyłącznie z synem, zazdroszcząc każdemu, kto wchodzi między nią, a niego. Im dłużej czytałam tę książkę, tym bardziej utwierdzałam się w tym, że Łucja nie jest dobrą matką, jest modliszką, wampirem energetycznym, kimś, kto cieszy się z niepowodzeń syna, wyłącznie dlatego, że będzie mogła w dalszym ciągu mieć go dla siebie. Bardzo mnie irytowała, ale nie zmienia to faktu, że powieść jest świetna, przyjemnie się ją czytało i myślę, że jeszcze kiedyś spotkam się z twórczością autora. Udało mu się we mnie wzbudzić emocje, a to najważniejsze.