Colette (okładka  miękka, wyd. 05.2025)

Napisała w sposób interesujący, poruszający. Z przyjemnością się czytało. Literacka uczta dla czytelnika. Pisarka cały czas trzyma poziom. Polecam inne pozycje tego autora.

Wspaniała, jestem w trakcie czytania, z trudem się odrywam.

Swietna książka

Czasami trafiają w nasze ręce książki, które są jedyne w swoim rodzaju. Które pod każdym względem są inne, żadna przeczytana wcześniej nie ma w sobie czegoś, co mogłoby określić je mianem podobnych. Nie mówię tu o fabule, ale chociażby o wykorzystanym wątku. Książki, które rozgaszczają się w nas niepostrzeżenie, które w nas żyją, choć tak naprawdę nie spodziewamy się, że mogą się w nas aż tak zakorzenić. Tak niepozorne, tak subtelne, niemal muskające naszą uwagę, a jednak wdzierające się pod skórę i krążące w krwioobiegu. I taką właśnie powieścią jest niewątpliwie „Colette” Valérie Perrin. Po przeczytaniu wszystkich książek autorki dochodzę do wniosku, że ona nie tylko pisze, ale ona szepcze do ucha, snuje opowieść, która zostawia w nas wyrazisty ślad. „Colette” to historia dwóch kobiet tak sobie bliskich, a tak dalekich zarazem. Kobiet, które wraz z „wtórym” odejściem jednej z nich, zyskują okazję, by wsłuchać się w swoje historie. W opowieść tej, której już nie ma, ale także w swoją własną tej, która została. I wsłuchując się w nie, okazuje się, że są one niczym lustro. Zupełnie jakby przeglądały się w jego tafli i z każdą przesłuchaną kasetą, pozostawioną przez tytułową Colette jako spuściznę, stawały się sobie jeszcze bliższe, a ich losy tak emocjonalnie podobne. Brak bliskości, ucieczka w pracę, serce pozostawione wciąż w rękach tego samego mężczyzny, choć niejako zniknął z ich codzienności... łączyło ich jednak więcej, niż dostrzegały wcześniej. Perrin rozpisuje tę wyjątkową relację, zawieszoną między życiem a śmiercią, na dwa wiodące głosy, dając jej szansę, by dojrzała. By ta z kobiet, która została, nie popełniła błędów swojej krewnej, by dostrzegła swoją szansę, dopóki jest… Akcja powieści Valérie Perrin jest niespieszna, jest niczym rozbite zwierciadło. To z jego odłamków składamy całość, która tak bardzo w nas rezonuje. To nie zwyczajna, jedna z wielu historia, ale opowieść, którą czujemy każdym fragmentem swego ciała. To niesamowite, co autorka robi z czytelnikiem. Jak czule doń przemawia, jak ze zwyczajnej pozornie historii, wyłania się niewysłowione „coś więcej”. I nie chodzi tu nawet o przebieg zdarzeń, ale o emocje, na których Perrin gra, uderzając w klawisze uczuć. Myślę, że siłą powieści autorki jest to, że „wyciąga z czytelnika na wierzch” tę ukrytą gdzieś głęboko uważność. Umiejętność słuchania, dostrzeżenia tego, co subtelnie wplecione między wersy… Podsumowując: „Colette” to historia, w której nie chodzi o to, jak wartka jest fabuła, ale o to, jak trafnie uderza w naszą wrażliwość. To jedna z tych opowieści, które najpierw wybrzmiewają, a potem przychodzi czas na refleksję. To książka, która uświadamia, jak skomplikowane bywają ludzkie losy, jak często na pewne rzeczy jest już za późno, a nie każdy dostaje drugą szansę, by naprawić relację lub przeciwnie – ją pogłębić. To niezwykła opowieść o kobietach. O ich troskach, sile, emocjach, o miłości, ucieczce od tego, co wywołuje strach przed odrzuceniem, ale także o odwadze i walce o marzenia, nawet jeśli cudze… Okraszona czającą się w mroku opowieścią sensacyjną, która zdaje się dobitnie pokazywać, że zło nie ma daty ważności, a popełnione krzywdy zostają w ofiarach na zawsze, mimo iż oprawcy już nie ma. Tak jak raz zakorzeniony lęk, tak trudno jest wyplenić, trudno jest żyć w jego cieniu ze strachem ramię w ramię… I choć powieść splata w sobie przeszłość z teraźniejszością, to jest to, w moim odczuciu, opowieść o przyszłości; o tym, co jeszcze możemy zrobić, jak możemy jeszcze lepiej napisać swoją własną historię. A także o sile rozmowy, która czasami zaczyna się w ciszy… Polecam!

Nowa powieść Valérie Perrin zaczyna się w momencie, gdy Agnès, reżyserka z Paryża, otrzymuje informację o śmierci ciotki. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Colette została pochowana trzy lata wcześniej na cmentarzu w burgundzkim misteczku. Czy ciotka upozorowała własną śmierć? Kto leży w jej grobie? Kryminalna intryga daje początek długiej podróży przez rodzinną historię, latami skrywane sekrety, miłość, przyjaźń, artystyczną pasję i tragedię. "Colette" ma konstrukcję powieści szkatułkowej – zwraca uwagę mnogość wątków, postaci i poruszanych tematów, połączenie elementów kryminału, dramatu, sagi i literatury pięknej, różnych form narracji i linii czasowych, złożoność fabuły. Poprzez własne śledztwo i głos Colette nagrany na taśmach magnetofonowych, Agnès łączy przeszłość i teraźniejszość – burzliwe losy pokoleń. Badając życie innych ludzi, próbuje też zrozumieć własne. Perrin wypełnia strony powieści melodią skrzypiec i fortepianu, filmem, literaturą i piłką nożną. Pisze z charakterystyczną dla siebie czułością i intymnością – zagłębia się w zawiłości uczuć i relacji, w traumy, słodko-gorzkie wspomnienia. "Colette" to literacka symfonia złożona z wielu różnych elementów, jednocześnie smutna i pokrzepiająca, trzymająca w napięciu i melancholijna, autentyczna i bliska. Przypomina, że każdy z nas ma własną historię – i własne sekrety.

Czy możecie wyobrazić sobie sytuację, w której dzwoni telefon i ktoś informuje Was, że ciocia, którą pochowaliście trzy lata temu, właśnie zmarła? To właśnie spotyka Agnés, reżyserkę, której życie się posypało po odejściu męża. Wraca do rodzinnej miejscowości w Burgundii, żeby dowiedzieć się, kogo naprawdę pochowano i dlaczego wszyscy uwierzyli w śmierć Colette. Powoli wychodzi na jaw, że Colette miała własne, zaskakujące życie… Agnés wchodzi do starego, obcego domu i słucha zostawionych specjalnie dla niej taśm magnetofonowych z muzyką i wspomnieniami ciotki. Usłyszane informacje konfrontuje w rozmowach z ludźmi, którzy znali Colette. Dzięki temu z kawałków składa obraz kobiety, którą wszyscy kochali, ale tak naprawdę nie znali. „Colette” to historia dziewczyny, która dorastała w biednej rodzinie, w której panował chłód i milczenie. Jej życie nie było bajkowe, to życie osoby prawie niewidocznej. Colette była obserwatorką świata, ale sama rzadko była w jego centrum. Akcja skacze pomiędzy czasem teraźniejszym, a przeszłością. Każdy fragment coraz bardziej pozwala poznać nie tylko Colette, ale też Agnés, ich rodzinę i przyjaciół. To bardzo spokojna i trafiającą w serce lektura. Nie ma w niej spektakularnych wydarzeń, ale dużo jest opowieści o zwykłych ludziach i ich emocjach. Zakończenie sprawia że zadajemy sobie pytanie, co zostawimy po sobie i jak będą nas pamiętać inni. Jeśli ktoś lubi powieści, które zostają w głowie jeszcze długo po skończeniu, to zachęcam byście poznali życie Colette.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Valerie Perrin, ale nie ostatnie. Jestem tą pozycją zachwycona! Książka pochłonęła mnie całkowicie- jej się nie czyta- tu się po prostu płynie strona po stronie, a fabuła jak fala, delikatnie nas przenosi na kolejne strony!

Genialna książka! Im bliżej jej końca tym zachwyt nad nią rośnie. Autorka stworzyła niesamowitą powieść. Do delektowania się! Polecam gorąco!

Uwielbiam. Pod koniec kompletnie zanurzyłam się w historię. Najlepsza powieść autorki.