Czerwień. Kolory zła. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 09.2019)

Nie jesz, nie wychodzisz z domu, nie odpowiadasz na telefony. Ta książka wciąga na długie godziny.

Po przeczytaniu „Żółci”, koniecznie musiałam nadrobić poprzednie części serii „Kolory zła”. Czy to moja nowa ulubiona seria? Z pewnością. „Czerwień”, tak jak i wcześniejsza przeczytana książka, wciągnęła mnie od pierwszych stron. Dwa tajemnicze morderstwa, które wyglądają podobnie, niebezpieczny świat, młodość i głupie decyzje… No zdecydowanie nie można nudzić się podczas czytania. A gdyby tak dodać do tego super prokuratora i jego kolegów, to mamy gotowy przepis na udaną książkę. I tak jak za pierwszym razem, spodobało mi się wplatanie wszystkich tych trudnych opisów, chociaż szczerze mówiąc nie przepadam za wątkami medycznymi 🤭 Tutaj (o dziwo) mi to nie przeszkadzało i nawet wywołało we mnie większą ciekawość. Zdecydowanie chcę sięgnąć po więcej kolejne dwie części z tej serii, ale nie tylko. Chcę poznać całą twórczość autorki, uważam że będzie warto to zrobić ❤️ Jeśli jeszcze nie znacie „Kolorów zła”, to z całego serca zachęcam was do tego, by to zmienić ❤️

Rewelacja.Nie mogłam się oderwać, zaskakujące zakończenie.Już dawno nie czytałam tak dobrze napisanej historii, tak dobrego kryminału. POLECAM!

Wraca klimat lad 90, niebanalne, wciągające z super finałem. Czekam na kontynuacje

Niewiele jest książek które przeczytałem w jeden dzień. To taka właśnie książka. Czekam na kolejne. Szacun.

Fajna książka,. jak na debiut to super, będę mieć na oku autorkę. Warto przeczytać

Tom 1. Super napisana ksiazka, trzyma w napieciu. jesli jestes z Trojmiasta to jest juz podroz w sobie znane miejsca. Swietna ksiazka na prezent. Z checia kupie nastepne tomy. Duze brawa dla pisarki, szkoda,ze zaden rezyser nie podjal sie sfilmowania tych 3 jej ksiazek

Świetna książka dla miłośników kryminałów . Pojawiła się nowa, świetna polska autorka tego rodzaju gatunku literackiego. Polecam gorąco.

O książce "Czerwień" Małgorzaty Oliwii Sobczak zrobiło się głośno za sprawą ekranizacji, która niedawno pojawiła się na jednym ze znanych serwisów streamingowych. Przyznam, że nigdy wcześniej nie słyszałam o tej książce, chociaż kojarzę, że jej okładka mignęła mi na ostatnich targach książki, które w maju odbyły się pod Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie. Myślę, że gdyby nie zachwyty moich koleżanek z pracy, które wychwalały ekranizację pod niebiosa, w najbliższym czasie nie sięgnęłabym po tę publikację, ale jako że wolę najpierw przeczytać książkę, a dopiero później zobaczyć film, stwierdziłam, że to idealna okazja, by przekonać się, o co tyle szumu. Czy było warto? Już spieszę z wyjaśnieniem! Mamy rok 2013. Tuż przy sopockiej plaży dryfuje ciało, które zostaje odkryte przez przypadkową osobę. Na miejscu pojawiają się służby, wyciągają topielca na brzeg i odkrywają, że dziewczyna, którą wyłowili, została zamordowana i do tego nietypowo okaleczone. Brzmi świetnie prawda? A co powiecie na to, że siedemnaście lat wcześniej doszło do niemal identycznej zbrodni? Teraz to dopiero robi się ciekawie. Do sprawy zostaje przydzielony Leopold Bielski — prokurator, który jest przekonany, iż oba zabójstwa są ze sobą połączone, jednak jego przełożony jest zupełnie innego zdania. Czy Leopold dowiedzie, że podobieństwo tych zbrodni nie jest przypadkowa? I czy uda mu się znaleźć sprawcę? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury. Muszę przyznać, że po przeczytaniu 'Czerwieni" mam dość mieszane uczucia. Byłam przekonana, że skoro książka doczekała się swojej ekranizacji, będzie to historia, która wciągnie mnie bez reszty i sprawi, że zaraz po przeczytaniu ostatniej linijki tekstu rzucę wszystko, by jak najszybciej włączyć film, aby przekonać się, czy będzie równie dobry, jak książka. Tymczasem był to kryminał, który był w mojej ocenie do bólu przegadany i miejscami nudny jak flaki z olejem. Cała książka składa się z przeplatanek czasowych, które w zamyśle autorki miały przybliżyć, postać pierwszej ofiary — Moniki Boruckiej. I myślę, że był to fajny zabieg, ponieważ faktycznie spełnił swoją funkcję, jednak myślę, że niektóre opisy, można było spokojnie pominąć, ponieważ znacznie spowalniały akcję i jedynie sztucznie wydłużały książkę. Zamiast tego autorka mogła skupić się bardziej na postaci drugiej ofiary, która w mojej ocenie została zepchnięta na margines, przez co wydawała się zdecydowanie mniej ważna. Kolejną niewiadomą w tej historii jest również sam Leopold Bielski. Niby jest główną postacią, a jednak tak naprawdę nic o nim nie wiemy. Dlatego tym bardziej nie rozumiem, dlaczego autorka skupiła się na wielu niepotrzebnych elementach, zamiast skupić się na tym, co istotne. Nie zachwyciło mnie również rozwiązanie całej sprawy. Spodziewałam się zdecydowanie czegoś innego i szczerze powiedziawszy, gdy domyśliłam się, kto stoi za tymi morderstwami, miałam przez chwilę nadzieję, że jest to prowokacja ze strony autorki, ale jednak mocno się przeliczyłam. Myślę, że w tej części publikacji na plus można zaliczyć zaangażowanie w sprawę Anny Górskiej, którą co najśmieszniejsze zupełnie pominięto w ekranizacji. Tak, jak wspominałam na początku, sięgnęłam po tę publikację, by móc obejrzeć film. I powiem Wam na jego temat tylko tyle — z dwojga złego wolę jednak książkę. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że gdybym najpierw obejrzała ekranizację, a dopiero potem sięgnęła po czytadło, "Czerwień" otrzymałaby ode mnie wyższą ocenę. Chociaż publikacja nie do końca przypadła mi do gustu, jestem bardzo ciekawa kolejnego tomu, więc z pewnością zapoznam się z nim w niedalekiej przyszłości.

Z „Czerwienią” Małgorzaty Oliwii Sobczak miałam nietypowy start — najpierw obejrzałam ekranizację na Netflixie. Zwykle wolę odwrotną kolejność, ale tym razem to film otworzył mi drzwi do książki. I wiecie co? Weszłam z ogromną przyjemnością. Choć znałam fabułę, lektura wciągnęła mnie od pierwszych stron. Autorka buduje klimat gęsty jak mgła – duszny, pełen niedopowiedzeń, ale też bardzo plastyczny. Pachnie tu nadmorskim powietrzem, grozą i... niespełnionymi marzeniami. Mamy wątek kryminalny, tajemnice z przeszłości, ciało kobiety i prokuratora, który nie odpuszcza, mimo że prawda może być bardzo niewygodna. Polubiłam bohaterów, nawet tych pojawiających się tylko na chwilę. Są autentyczni, pełni rys i cieni – przez co trudno się od nich oderwać. Prokurator Leopold Bilski? Poprowadzony z wyczuciem, bez taniego patosu. Narracja też robi robotę: dynamiczna, ale bez chaosu, pozwala wejść w historię i zatopić się w niej na kilka wieczorów. „Czerwień” to nie tylko sprawnie napisany kryminał, ale i historia o tym, że przeszłość nie daje o sobie zapomnieć – a jej echa potrafią uderzyć z zaskoczenia. Czuć tu inspirację klasyką noir, ale z nowoczesnym, bardzo kobiecym sznytem. Podobało mi się. Na tyle, że sięgam po kolejne tomy – bo wiem już, że Małgorzata Oliwia Sobczak potrafi opowiadać historie tak, że nawet znając zakończenie, chcesz czytać dalej. I to jest według mnie największy komplement dla autora.