Epi Nie pozwól mi upaść ( twarda, barwione brzegi, wyd. 06.2025)

„Ludzie, podobnie jak książki, mają wiele rozdziałów, a ich prawdziwa esencja objawia się dopiero wtedy, gdy zadasz sobie trud, by ich naprawdę poznać.” Lena w wieku 17 lat doświadcza pierwszego ataku padaczki- diagnoza: epilepsja. Od tego momentu jej życie zmienia się niemal całkowicie. Zrywa z nią chłopak, przyjaciele się odwracają, a Lena zaczyna tracić wiarę w siebie. Rodzice wspierają ją najlepiej, jak potrafią, otaczając jeszcze większą opieką. W niepoddawaniu się pomagają jej wizyty u psychologa, ale także książki fantasy publikowane w internecie przez chłopaka o pseudonimie Kai. Po kilku latach Lena nauczyła się żyć ze swoją „przyjaciółką”- Epi. Obecnie wynajmuje mieszkanie i studiuje na ASP w Katowicach. Podczas jednej z imprez, na którą namówiła ją współlokatorka, poznaje Alka — utalentowanego tatuażystę, dla którego praca jest prawdziwą pasją. Jednak pod maską buntownika kryje się bolesna i toksyczna przeszłość oraz demony, które chłopak wciąż próbuje ukryć przed światem. Przeszłość, która znów wraca i próbuje zaburzyć jego względny spokój. Spotkanie tej dwójki jest niespodziewane, ale przychodzi w odpowiednim czasie- każde z nich potrzebuje wsparcia w walce z mrokiem, który noszą w sobie. Pomocy, którą przez lata- choć nieświadomie- już sobie dawali. To nie jest lekka opowieść na jeden wieczór. To historia, która porusza duszę i zmusza, by się na chwilę zatrzymać. Autorka z ogromnym wyczuciem i wrażliwością porusza trudne tematy, takie jak epilepsja, samookaleczanie, alkoholizm czy przemoc. Pokazuje, jak silnie samotność może wpływać na człowieka- a przecież każdy z nas pragnie jednego: być kochanym i wystarczającym takim, jakim jest. To także opowieść o nadziei- o sile, którą można w sobie odnaleźć, i o miłości, której tak bardzo potrzebujemy. Przypomina, że choroba nie definiuje człowieka, że warto dążyć do spełnienia marzeń mimo trudności. Czasem wystarczy jedna osoba, która Cię zrozumie, która nie tylko wesprze Cię w dążeniu do celu, ale też nie pozwoli Ci upaść w chwilach największej słabości. To książka dla tych,którzy chcą poczuć więcej. Nie tylko przeczytać, ale przeżyć emocjonalną walkę o własne "ja".

Ta książka to emocjonalna podróż przez ból, samotność i odwagę, by żyć mimo wszystko. Lena porusza serce – jej historia z epilepsją pokazuje, jak trudna może być walka o normalność, ale też jak piękne potrafi być wsparcie i miłość. Katarzyna Wycisk pisze szczerze, z ogromnym uczuciem i autentycznością. Epi nie tylko wzrusza – ona zostaje w człowieku na długo, przypominając, że każdy upadek może być początkiem czegoś nowego. 💜

Wciągająca fantastyczna książka. Nic dodać nic ująć warta przeczytania serdecznie polecam !

Świetna książka i pięknie wydana

Piękne wydanie. Super historia

Super książka polecam autorkę

Polecam. Cudowna historia

Polecam

“Epi. Nie pozwól mi upaść” “Miłość to nie tylko motylki w brzuchu i puste deklaracje, ale i poświęcenie oraz ciężka praca.” Gdy świat się walił, Gdy światełko rozbłysło w ciemności, Gdy kilka zdań potrafiło sprawić tak wiele… Cicho, choć na chwilę. Słyszałam, że ta książka jest dobra. Dobre dwa lata temu wymieniałam wiadomości z pewnymi bookstamerkami na temat całej tej serii i byłam wtedy przekonana, że przeczytam ją niedługo. Jak widać, moje “niedługo” trwało dwa lata… ale lepiej późno niż wcale, prawda? Epi… przyszła niespodziewanie. Zaatakowała mnie w krytycznym momencie i zabiła moje serce deskami. Nie oszukujmy się… liczyłam na łzy, na emotional damage, i co? Dostałam to w ostatnich rozdziałach. Moje zaszklone oczy były jak staw z oczkiem wodnym i tylko czekały, aż mrugnę, by łzy mogły bez wysiłku popłynąć. Jak się czułam po zakończeniu? Do bani. Znacie ten stan, gdy płaczecie, bo coś psychicznie was zabolało, i potem zostaje taki tępy ból przygotowujący do kolejnego płaczu? Ja właśnie tak miałam. Moje lekarstwo na to? Sięgnąć po dark, żeby zbalansować emocje. “Epi. Nie pozwól mi upaść” (czyli “Epi. Złamię ci serce”) przedstawia… Za sztalugami, farbami żyła sobie pewna panna z niecodziennymi problemami… Lena. Czy moja sympatia do niej była większa, bo moja córka ma tak samo na imię i ma niemal tak samo piękne wnętrze? Bardzo możliwe. Kocham. Po prostu kocham. Lena to postać, której nie mam nic do zarzucenia… dobra, wrażliwa, pełna zrozumienia, nieoceniająca, dająca sobie i innym siłę. Moja córka właśnie taka jest i wiem, że wychowałam największy skarb. Przełamywanie barier, dostrzeganie piękna w najmniejszych rzeczach, bezpośrednia, szczera. I szczerze? Brakowało tylko zwierząt z bajek Disneya, które podążałyby za nią, bo ona miała wszelkie predyspozycje, by zostać księżniczką. No i on… Gdzieś pomiędzy tuszami i ulepszeniami żył… Alek. Alek, żyjący w udręce. Alek, dźwigający niekończący się ciężar odpowiedzialności. Alek, którego (gdy poznaje się bliżej) widzi się zupełnie inaczej. O złotym sercu. Doskonały. Połączyło ich coś nietypowego. On wyrażał swoje emocje poprzez słowa. Ona szukała w nich oparcia i nadziei na lepsze jutro. Niesamowite, jak dwoje ludzi z różnymi doświadczeniami może dostrzec w sobie iskierkę nadziei. Stać się dla siebie bliskimi nieznajomymi, którzy się rozumieją i wspierają. Piękne, dojrzałe, delikatne… prosto w serce. Słowa dały wszystko, obecność urzeczywistniła. Relacja Leny i Alka była piękna. Zaczęło się od przyjaźni, budującej emocjonalne fundamenty, które zmieniły się w coś poważniejszego. Autentyczne, zdrowe, bez grama toksyczności. Troska, bezpieczeństwo, komfort. Wątek sztuki? Z serca. Z duszy. Z emocji. które można przełożyć na płótno. To historia, która poruszyła mnie, rozśmieszyła i sprawiła, że odnalazłam w niej ogromną część swojego życia. Dlaczego? Może dlatego, że… Wiem, jak to jest poznać kogoś w nietypowy sposób i spędzić z nim życie. Wiem też, co to znaczy żyć (za zamkniętymi drzwiami) jak Alek. Wiem, jak to jest być odrzuconym jak Lena. Wiem, jak pasja może obudzić w sercu uśpione pragnienia i jak potrafi pięknie ewoluować. Czasem są historie, które poruszają do głębi. Czasem takie, które stają się częścią twojego życia. A czasem takie, które przywołują niechciane wspomnienia i przypominają, że nieprzepracowana przeszłość, która była zamknięta na cztery spusty, potrafi wrócić w najmniej oczekiwanym momencie, wywołując emocje, których nie chcemy czuć. Bazując na swoim własnym doświadczeniu i tym, co spotkałam w tej historii, chcę napisać tylko jedno zdanie. Każde dziecko powinno mieć zapewnione beztroskie i szczęśliwe życie, pozbawione bólu, cierpienia, płaczu i strachu. A styl autorki? Jestem kupiona. Wiecie, że nie przepadam za polską twórczością, ale tutaj? U Wycisk? Cudo. Emocje, humor, wątek choroby… wszystko przedstawione w sposób, który działa. Aż chce się więcej. Czekam na Red Jackals, bo czuję w kościach, że mnie rozłoży (Jax Teller z rolki, motocykle – już rezerwuję miejsce na cmentarzu). To historia o dwóch pięknych, poranionych duszach, które znalazły w sobie bezpieczne miejsce. Historia, która sprawiła, że ich życie stało się jaśniejsze, a oni sami byli dla siebie światłem w ciemnym pomieszczeniu. “Epi. Nie pozwól mi upaść” to książka pełna wartości, przesłań i pól do refleksji. I szczerze? Brakuje mi takich historii. Potrzebuję ich więcej. To historia o tym, by czerpać radość z życia pełnymi garściami i móc pod koniec powiedzieć, że było się szczęśliwym, że niczego się nie żałuje. Że nawet gdy dzieje się coś złego, nie oznacza to końca świata. Ta historia jasno i wyraźnie pokazuje, że choć życie bywa okrutne, to potrafi też zaskakiwać. Nawet w najtrudniejszych chwilach można dostrzec iskierkę światła. Czasem doprowadza nas do bezsilności i chce się krzyczeć (I KRZYCZ ILE WLEZIE), ale prędzej czy później pojawia się nadzieja.

💜🦋 RECENZJA 🦋💜 "Ratujesz mnnie, mówię do niej w myslach. Potrzebuję cię. Twojego uśmiechu, który wnosi światło w moje życie, oddechu uspokajającego każdą burzę, rytmu serca będącego dowodem, że nie jesteś snem. Nie słuchaj, gdy próbuję udawać, że mogę istnieć bez ciebie. Gdy odsuwam cię od siebie w chwilach słabości. Nie odchodź. Zostań. Zostań przy mnie na zawsze. Nie pozwól, bym znów zaznał samotności, która kiedyś była moim jedynym towarzyszem. Nie wytrzymam, jeśli znikniesz. Odbierzesz mi to, co pozwoliło zrozumieć, jak smakuje prawdziwa radość. Nie pozwól mi upaść." ✨✨✨✨ Czy mieliście kiedyś tak, że ledwo zaczęliście czytać, a już przepadliście? Ja tak właśnie miałam z tą książką. 💜 Cześć, kochani dziś przychodzę do was z książką „Epi. Nie pozwól mi upaść” autorstwa Katarzyny Wycisk to poruszająca powieść, która wciąga w świat pełen emocji, bólu, cierpienia, nadziei na lepsze jutro i walki z własnymi demonami. Fabuła porusza trudne tematy, takie jak przemoc psychiczną, fizyczną, samookaleczenie i chorobę epilepsji. Akcja koncentruje się na losach Leny, która stara się odnaleźć swoje miejsce w świecie, jednocześnie zmagając się z brutalną rzeczywistością. Wspiera ją tajemniczy chłopak, z którym nawiązuje głęboką, ale skomplikowaną przyjaźń przez internet. Ich relacja staje się kluczowym elementem fabuły, ukazując, jak miłość i wsparcie mogą pomóc w przezwyciężeniu trudności, jakie ich spotkały. Przemoc w rodzinie i jej konsekwencję są przedstawione w sposób realistyczny, przez co mogłam bardziej wczuć się w powieść. Z twórczością autorki spotykam się po raz pierwszy, ale na pewno nieostatni. Styl Katarzyny Wycisk jest lekki i przyjemny. Już dawno nie miałam w sobie tyle emocji podczas czytania. ❤️‍🩹 Nawet teraz, pisząc, te słowa łzy napływają mi do oczu. 🥹 Leny życie z dnia na dzień wywraca się do góry nogami, kiedy nieoczekiwanie pojawia się epilepsja choroba, która odbiera jej normalne życie, przyjaciół, chłopaka i wiarę w siebie. W internecie poznaje tajemniczego chłopaka Kaja i jego twórczość. Szybko nawiązuje się między nimi głęboka przyjaźń. Dziewczyna stara się żyć normalnie ze swoją chorobą co z początku nie jest, takie łatwe. Jej pasją jest sztuka i malarstwo co ją odpręża w trudnych momentach życia. Postać Leny i epilepsja, z którą się zmaga, nie jest mi obca. Bliska mi osoba również zmaga się z tą chorobą, dlatego rozumiem, Lenę jako bohaterkę co przeżywała i czuła momentami. To jak sobie radziła z chorobą i jak do niej podchodziła, sprawiało, że kibicowałam jej również w relacji z Alkiem. Podobało mi się też to, że nie użalał się nad sobą tylko była, silna, waleczna i miała dystans do siebie. Alek, natomiast jest pewnym siebie tatuażystą z własnym salonem, posiada również świetną paczkę przyjaciół i kobiety, od których nie stroni, z boku może się wydawać, że ma wszystko jednak to tylko pozory. Każdego dnia walczy z własnymi demonami przeszłości, które nie dają o sobie zapomnieć i powracają, aby zburzyć jego poukładany świat. Osoba Alka bardzo mnie intrygowała od pierwszej chwili to, co przeszedł, w swoim życiu było straszne i niewyobrażalne. Przemoc w rodzinie nigdy nie jest łatwym tematem, a tutaj autorka przestawiła pewnie sceny tak realnie, że aż serce pękało. ❤️‍🩹 Co się wydarzy, kiedy dojdzie do spotkania Leny i Alka? Czy oboje pokonają własne demony? Czy będą dla siebie wsparciem? Czy zawalczą o siebie? Jak się potoczą ich losy? Katarzyna Wycisk w piękny sposób przestawiła prawdziwą przyjaźń Leny i Alka, w której oboje się wspierali, a później ich dalszą relację, która stawała się silniejsza z każdym dniem. Wszystko tu zawarte było spójne i ze smakiem. Co do muzyki w książce też uwielbiam ten kawałek „Nothing Else Matters”. 😁 „Epi. Nie pozwól mi upaść” to historia, która skradła moje serce od pierwszej chwili, a jednocześnie pokazuje jak walczyć o siebie i miłości w najtrudniejszych momentach. Polecam przeczytać i mam nadzieję, że zakochacie się nie tylko w historii Leny i Alka, ale też w pięknym wydaniu tej książki. 💜🦋 Kasi Wycisk dziękuję za Epi i za tak piękną powieść, którą napisała. ❤️ ⭐ 10/10