Gemina_Folder_2. Illuminae. Tom 2 (okładka  twarda)

Inna niż wszystkie. Polecam

Na pozór to miała być kolejna rutynowa zmiana na stacji Heimdall – metalowy kokon dryfujący na krańcu galaktyki, gdzie nic się nie dzieje, a jedynym zagrożeniem jest nuda. Ale Jay Kristoff i Amie Kaufman doskonale wiedzą, że w science fiction spokój to tylko cisza przed wybuchem gwiazdy. I kiedy już wybucha – robi to z hukiem, jakiego długo nie zapomnisz. Hanna Donnelly – pozornie rozpieszczona córka komandora, w rzeczywistości błyskotliwa strategini i wojowniczka z dojo. Nik Malikov – złoty chłopak z ciemną przeszłością, członek galaktycznej mafii, który zamiast losu złoczyńcy wybiera drogę bohatera. Oboje przypadkowo uwikłani w kosmiczny spisek, który pachnie zdradą, krwią i rozdartym kontinuum czasoprzestrzennym. Heimdall to nie tylko stacja – to żywy, pulsujący organizm. Kiedy na jego pokład wdziera się oddział BeiTechu, a w wentylacyjnych tunelach zaczyna grasować coś, co nie powinno istnieć, rzeczywistość pęka jak cienka tafla szkła. Czas i przestrzeń przestają mieć znaczenie. Liczy się tylko przetrwanie. A my, nie obserwujemy akcji z zewnątrz. Jesteśmy w środku. Przekopujemy się przez zakodowane transmisje, podsłuchujemy czaty, analizujemy raporty z kamer i sekcje zwłok. Każda strona to jak log z czarnej skrzynki katastrofy, której finał dopiero nadejdzie. Forma „Geminy” to literacki eksperyment w pełnej krasie – kolaż danych, emocji i chaosu, który układa się w misterną mozaikę. To nie książka, to archiwum przetrwania. I właśnie dlatego działa tak dobrze – wciąga jak tunel czasoprzestrzenny, z którego nie ma ucieczki. Kristoff i Kaufman ponownie dowodzą, że science fiction może być brawurowe, inteligentne i piekielnie emocjonalne. „Gemina” to „Obcy” skrzyżowany z „Incepcją”, doprawiony humorem, sercem i szczyptą młodzieńczego buntu. Jeśli po „Illuminae” myśleliście, że wiecie już wszystko – Heimdall właśnie otworzył dla Was nowy wymiar. I kiedy skończycie ostatnią stronę, jedno jest pewne: Wasze serca zostaną gdzieś między gwiazdami, a rozum będzie błagał o więcej danych! Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @wydawnuctwo_vesper (współpraca reklamowa) 🩷.

Witamy na Stacji skoku Heimdall. To właśnie w tym miejscu, podczas pięknie zapowiadającego się Dnia Terry, rozegrała się kolejna tragedia. BeiTech Industries nie zwalnia tempa i sięga po coraz bardziej drastyczne środki, by zatuszować swoje bestialskie działania na Kerenzie. Hypatia zbliża się z nadzieją uzyskania pomocy w miejscu, które właśnie przeżywa swoją własną katastrofę. I to właśnie ona łączy Hannę Donnelly, córkę dowódcy stacji z Nikiem Malikovem, członkiem gangu Dom Noży. Po przeczytaniu „Illuminae” odliczałam dni do premiery „Geminy”. Pierwszą część pochłonęłam w dwa wieczory. W tym czasie przeżywałam z bohaterami emocjonalny rollercoaster, rzucałam książką podczas niespodziewanych zwrotów akcji i cieszyłam się przy kolejnych. „Gemina” natomiast zaserwowała mi odczucie déjà vu. Było ono na tyle silne, że byłam w stanie przewidzieć kolejne ruchy bohaterów, to, co się wydarzy, a nawet zakończenie książki. Choć historia jest inna, schemat od początku do końca pozostaje ten sam: zaczynając od najazdu wrogich sił, poprzez przeszkody napotykane przez bohaterów, aż po zwroty akcji i finał. Wszystko to przypominało „Illuminae”, gdzie zmieniono bohaterów (choć suma ich cech była zbliżona do tomu pierwszego), scenerię i dodano kilka wydarzeń. Tu odczułam ogromny zawód. Częściowo zrekompensowała mi to forma książki, która jest małym dziełem sztuki i mocno angażuje czytelnika. No i cóż — czekam na zakończenie tej historii z nadzieją na odejście od schematów. Pełna opinia na instagramie: @tropemciszy