Gwiazdy jak pył. Imperium Galaktyczne. Tom 1 (okładka  twarda, wyd. 04.2022)

Książka napisana w 1951 roku i to widać. Współcześnie raczej się nie broni, jak spora część prozy Asimova, która nie wytrzymała starcia z czasem. Jeśli jest w niej jakaś wartość, to jest nią wgląd w świat i sposób myślenia autorów SF z lat 50-tych XX wieku.

Widać skąd czerpał scenarzysta gwiezdnych wojen. Chyba stąd jest pomysł na wątek świtu rebeli przeciwko imperium. Stara książka ale klasyczna

Swietna ksiazka. Jedna z moich ulubionych

Jest ok zgodnie z oczekiwaniami.

Świetna cała trylogia. Polecam

Asimov to mój ulubiony autor

Klasyka SF

PRZYGODOWA SPACE OPERA Asimova kojarzymy przede wszystkim jako twórcę dwóch dzieł: cykli „Fundacja” i „Roboty” – ten drugi nawet ci unikający książek kojarzą z pewnością z filmu „Ja, robot”. Wielki mistrz fantastyki i wizjoner stworzył jednak więcej świetnej prozy, w tym znakomity cykl „Imperium Galaktyczne”, którego pierwszy tom doczekał się właśnie wznowienia. I jeśli nie mieliście jeszcze okazji poznać tej historii, powinniście to jak najszybciej zmienić, bo jest tego warta. Biron Farrill nie podejrzewał, co los dla niego szykuje. Był po prostu jeszcze jednym studentem Uniwersytetu Ziemskiego. Może nieco bardziej naiwnym, niż jego koledzy, może z większym statusem – jego ojciec był w końcu rządcą – ale nic poza tym. A teraz trafia w sam środek intrygi, która wywraca jego życie do góry nogami. Ktoś porywa i morduje jego ojca, a w pokoju w akademiku chłopaka podkłada bombę radiacyjną. Biron nie ma innego wyjścia, jak wyruszyć na kosmiczną przygodę, od której zależeć będą losy Galaktyki! Brzmi to trochę, jak młodzieżowa przygodówka pożeniona ze space operą, prawda? I może jest w tym nieco racji, ale tylko nieco, bo ta wydana w 1951 roku powieść jest jednocześnie dziełem dojrzałym, pozbawionym wad i naiwności gatunku young adult i oferuje wszystko to, co najlepsze w klasyce science fiction. Czyli opowieść, która porywa zarówno fabularnie, jak i stylistycznie, satysfakcjonuje i dostarcza rozrywki na poziomie. Opowieść ze świetnie pomyślanym światem, znakomitymi bohaterami czy imponującą autorską wizją a czasem rozmachem. Ma swój klimat, czasem, pod względem akcji, miałem tu pewne skojarzenia z „Diuną”, ale bardzo odległe, do tego rzecz jest widowiskowa, ale zarazem to nie pusta rozrywka. Świetnie przy tym napisana – jak większość klasycznej już literatury – urzeka także stylem i właściwie wszystkim, co tu znajdziemy, z przemyśleniami autora, ukazującymi jego wiedzę, ale i inteligencję, włącznie. Po prostu dobra lektura dla miłośników fantastycznych, kosmicznych wrażeń. Rzecz mająca w sobie i dziecięcy zachwyt tym, co nieznane, i świetną akcję. Coś dla młodszych i dla starszych, szczególnie ceniących sobie dobrą literaturę. Taka, którą można odbierać zarówno na poziomie stricte rozrywkowym, jak i doszukiwać się w niej czegoś więcej. A przede wszystkim dobrze bawić, bez chwili znudzenia czy zawodu. Nie znacie? Poznajcie koniecznie, bo warto. Nawet jeśli nie jest to najsłynniejsze dzieło mistrza, pozostaje równie warte poznania, co „Fundacja” i „Ja, robot”. I warto też nadmienić, że jest naprawdę świetnie wydane.

„Wystarczy opracować wzór, a każde najdrobniejsze zdarzenie natychmiast zaczyna pasować do reszty.” Z przyjemnością sięgam po współczesne dzieła z gatunku science fiction, ale i utwory sprzed dziesiątek lat potrafią przyciągnąć uwagę. "Imperium Galaktycznym" zainteresowałam się, gdyż po pierwsze, jeszcze nie miałam okazji go poznać, a po drugie, Isaac Asimov udowodnił w swoich książkach, że fantastycznie potrafił wybiegać w bliską i daleką przyszłość gatunku ludzkiego, bawić się naukowymi rozważaniami, wchodzić w obszary, w których wyobraźnia swobodnie szybowała, nawet w skali wszechświata i towarzystwa gwiazd. Pisarz frapująco rozpatrywał, czy i jak zmieni się mentalność człowieka wobec technologicznych, genetycznych, społecznych i politycznych zmian. „Gwiazdy jak pył” nie niosły mocno intrygującego pierwiastka, scenariusz zdarzeń nie należał do skomplikowanych, a jednak udało się dostarczyć sporo materiału do rozmyślań, a to właśnie w fantastyce, oprócz zajmującej przygody i ciekawie odmalowanych portretów postaci, zaliczam do atutów. Prehistoryczna wojna nuklearna, skażona umierająca planeta, pregalaktyczna ziemska cywilizacja, Ziemia jako ośrodek uniwersytecki. Ogromna i gęsta kosmiczna sieć intryg, spisków i morderstw. Podróże poprzez skoki nadprzestrzenne, komunikacja przez setki lat świetlnych, i jakże by inaczej, robotyka. A także dokument niosący śmierć. Tysiące planet zasiedlonych przez człowieka, dalekie podróże międzygwiezdne. Ekspansja trudna do wyobrażenia, podbijanie i zniewalanie planet, jednak mroczna sfera człowieka wciąż z pierwotnymi wadami i żądzami. Chcąc dotrzeć do prawdy o śmierci ojca, przedstawiciela władzy rządzącej na Nefelos, Biron Farrill dał wciągnąć się w szpiegowskie pułapki, walczył o przetrwanie i wolność Galaktyki. Przewrotne i ironiczne zakończenie sympatycznie zaskoczyło. Mniejszą wagę przywiązywałam do miłosnego wątku, przedstawionego w prostym, ale dziecinnie słodkim brzmieniu. Bookendorfina

POPKULTUROWY KOCIOŁEK; Głównym bohaterem dzieła jest Biron Farrill, niewinny student Uniwersytetu Ziemi, który nagle pewnej nocy zostaje wplątany w wielką kosmiczną intrygę. Jego spokojne i poukładane życie, nagle zostaje wywrócone do góry nogami. On sam staje się marionetką w grze dwóch różnych stron. Zarówno despotyczni Tyrani, jak i próbujący ich obalić buntownicy, chcąc go jakoś wykorzystać. Kiedy zdaje on sobie sprawę z tego, że jest tylko pionkiem w wielki grze, próbuje działać na własną rękę. Walka o władze jest jednak o tyle niebezpieczna, że każdy najmniejszy błąd z jego strony może zakończyć się tragicznie. Dotyczy to nie tylko jego samego, ale również innych osób, z którymi nawiąże on bliższe relacje. Fabuła książki Gwiazdy jak pył (pierwsza część trylogii Imperium Galaktyczne), dla wielu czytelników może wydawać się dosyć prosta. Miłośnicy gatunku dostrzegą tutaj wiele klasycznych schematów space opery, które na przestrzeni lat zostały wykorzystane na wszystkie możliwe sposoby. Decydując się sięgnąć po ten tytuł, należy jednak pamiętać, że jest to novelka, która pierwotnie pojawiła się początkiem lat 50. (kiedy to space opery ledwie co raczkowały). Asimov jest jednak jednym z niewielu twórców, którzy uwielbiali wydobywać z „prostoty” nieprzebraną głębię. Jeśli więc da się tytułowi szanse i mocniej wgryzie w ten kawałek kosmicznego tortu, to otrzyma się należytą porcję galaktycznej słodyczy. Kilka sztampowych i przewidywalnych wątków oraz niekoniecznie potrzebne nader melodramatyczne dialogi są kontrowane przez doskonale dawkowane napięcie fabularne, dobrze rozwijającą się międzygwiezdną przygodę i umiejętną próbę pokazania politycznego bagna, gdzie tak naprawdę nie ma dobrej i złej strony.