Jagnię (okładka  miękka)

Książka o kobietach kanibalach napisana przez kobietę. Uff...naprawdę mocna i mroczna historia, w której potworami są kobiety. Każda kobieta pragnie mieć dziecko ale czy je potrafi obdarzyć prawdziwą matczyną miłością? Nienasycone pierwotne instynkty biorą jednak górę...

W głębi lasu, gdzie mgła splata się z koronami drzew, a cisza waży więcej niż skały, stoi samotna chatka, w której mieszka Margot z rodzicielką. To miejsce, w którym światło i cień przeplatają się w nieustannym tańcu, a każda chwila staje się testem wytrzymałości psychiki. Lucy Rose w swoim debiutanckim dziele ukazuje, że prawdziwy horror nie potrzebuje krzyków ani krwi. Jego źródłem są tłumione pragnienia, gniew oraz toksyczne więzi, które kształtują naszą tożsamość od najmłodszych lat.Margot, narratorka, prowadzi czytelnika przez świat jednocześnie fascynujący i okrutnie przerażający. Jej percepcja staje się naszym przewodnikiem. Każdy dźwięk, każdy cień nabiera znaczenia. Matka Margot to postać pełna sprzeczności: kocha, rani, kontroluje i manipuluje. Zbłąkani, którzy pojawiają się w ich domostwie, stają się pożywieniem. Rytuał temu towarzyszący nie jest groteskowy, a przerażająco naturalistyczny. Unaocznia pierwotne instynkty, które nie znają litości ani usprawiedliwienia. Pojawienie się Eden wprowadza w życie Margot chaos i permanentne napięcie. Tajemnicza kobieta ujawnia skryte pragnienia i narastającą złość dziewczynki, prowokując ją do konfrontacji z własnym instynktem przetrwania i z nienawistno – miłosną relacją z matką. To moment, w którym chatka przestaje być schronieniem przed dniami mieniącymi się barwami nieszczęścia, a staje się areną psychologicznej bitwy, gdzie pejzaż emocjj staje się niemalże namacalny. Styl Rose jest hipnotyzujący i precyzyjny. Każdy opis wnętrza, posiłków i szelest lasu oddziałują na czytelnika. Apoteoza natury kontrastuje z brutalnością codzienności, a filtr dziecięcego spojrzenia Margot sprawia, że świat przedstawiony staje się bardziej dramatyczny i uniwersalny, niż pozornie moglibyśmy przypuszczać. To powieść, w której dorastanie, potrzeba akceptacji i odkrywanie własnej tożsamości splatają się z pierwotnym, zwierzęcym aspektem człowieczeństwa. Mnogość naturalistycznych, dantejskich scen może być trudna dla niektórych (wrażliwych)czytelników. Jednak to właśnie one czynią powieść sugestywną. Horror nie polega tu na efektach taniego szoku, lecz na codzienności pełnej egzageracji przemocy, egoizmu i tłumionych emocji. „Jagnię” to opowieść o wzrastaniu do życia w cieniu dominacji. O pęczniejącym gniewie, wzmożonej frustracji i pragnieniu bliskości, która często pozostaje nieosiągalna. To historia, która przedstawia, że nawet w najbardziej toksycznych więziach kryje się możliwość zrozumienia siebie, swojego instynktu przetrwania i prymarnej zdolności do empatii. Horror psychologiczny, symbolika i poetycki język łączą się w jeden spójny, choć niepokojący pejzaż – hipnotyzujący, pełen refleksji o kondycji ludzkiej.Czytając tę historię, czujesz oddech lasu i chłód mgły na policzkach. I wiesz, że prawdziwy strach mieszka w pokiereszowanej ludzkiej psychice, w zdestabilizowanych systemach rodzinnych i w emocjach, które tłumimy przez całą ziemską drogę„Jagnię” to horror, baśń i psychologiczna medytacja w jednym. O niewysłowionych pragnieniach, formacyjnych latach i matczynych cieniach, które odciskają się na duszy latorośli, na zawsze zmieniając jej spojrzenie na otaczający, bezwzględny świat.

Mroczna, obrzydliwa, surowa – a zarazem piękna. Można ją rozłożyć (lub rozszarpać) na mnóstwo kawałków, a każdy kęs będzie smakował inaczej. Ta książka naprawdę zasługuje na uwagę. Bardziej mięsistej historii jeszcze nie miałam w rękach. To powieść, która nie tyle wciąga, co pożera, a ja pożerałam ją, nie mogąc się oderwać, mimo że momentami czułam mdłości. Rozdziały są krótkie, jak oddechy między jednym a drugim ciosem, które dostaje się od tej książki. Dają chwilę na ochłonięcie, ale tylko po to, by za moment wciągnąć cię jeszcze głębiej. Margot mieszka z matką w małej chacie na skraju lasu. Ich codzienność to cisza, chłód i zapach krwi unoszący się w powietrzu. Żyją na odludziu, a gdy już ktoś zbłądzi w ich stronę, matka nazywa go Zbłąkanym, częstuje winem, a potem… zaspokaja swój głód. Pewnego dnia u drzwi pojawia się Eden – piękna, zagubiona kobieta, która dołącza do tego małego stada, wprowadzając nową rzeczywistość. Wtedy zaczyna się subtelny, a zarazem niebezpieczny taniec pomiędzy trzema kobietami, a także między głodem, pożądaniem i miłością. W całej tej całej grozie można poczuć coś delikatnego. To historia dorastania i kobiecości, ale tej brudnej, pierwotnej, instynktownej, tylko opisana z perspektywy dziecka. Margot nie tylko obserwuje potworności, ale i dojrzewa do tego, by zrozumieć, czym jest głód – ten fizyczny i ten emocjonalny. Ta historia to nie tylko horror, to współczesna baśń ludowa, historia o kobiecym gniewie, macierzyństwie i samotności. O pragnieniach, które gotują się pod skórą, aż w końcu muszą znaleźć ujście. Lucy Rose z brutalną szczerością pokazuje, jak cienka jest granica między troską a żądzą, między miłością a przemocą. Zakończenie totalnie wbiło mnie w siedzenie. Nie spodziewałam się go. Napięcie nie puszcza do ostatniej strony. A po przeczytaniu ostatniego słowa nastała ogłuszająca cisza – gęsta, lepka, jakby powietrze też musiało przetrawić to, co właśnie przeczytałam. Ja musiałam zrobić sobie przerwę od książek, złapać oddech, pozwolić, by wszystko się ułożyło w środku. Lucy Rose napisała coś, co oblepia zmysły i zostawia metaliczny posmak w ustach. Świat opisany jest z chirurgiczną precyzją tak, że niemal słyszałam chrzęst kości i trzask noża o deskę. Widać, że autorka pracuje z kamerą – każdy kadr jest boleśnie dokładny, a każdy szczegół zupełnie obnażony. To opowieść, której na pewno nie zapomnę. Surowa, makabryczna, a mimo to niepokojąco piękna. Lucy Rose stworzyła literacki rytuał, który boli, fascynuje i uzależnia. Jeśli odważysz się po nią sięgnąć, przygotuj się na to, że nic już nie będzie smakowało tak samo.

🥩„Jagnię” początkowo może robić wrażenie dość niespiesznej historii, ale nie dajcie się zwieźć pozorom. To niezwykle wymowna opowieść, która za pośrednictwem perspektywy małego dziecka przestawia brutalną prawdę o niemożliwym do objęcia wyobraźnią głodzie. To książka przekraczająca granice. Opowiada o nieposkromionym pragnieniu, które wręcz odczłowiecza bohaterki, czyniąc z nich pozbawione zahamowań łowczynie urządzające polowanie na niczego nieświadome ofiary.   🥩Na kartach tej historii wyraźnie zostaje zarysowana relacja matki i córki opierająca się na zgubnej zależności. W pewnym momencie zostaje ona zaburzona, co staje się początkiem nieuchronnego końca. Perspektywa zaczyna się stopniowo zmieniać a wszechogarniający głód zaburza obraz sytuacji. Nasza narratorka, choć nierozumiana przez otoczenie, zaczyna odczuwać naturalną i nieodpartą potrzebę akceptacji. Chce być kochaną a nie odrzucaną przez najbliższą jej osobę. Chce mieć prawdziwych przyjaciół a nie być wytykaną palcami i wyśmiewaną na każdym kroku. Chce żyć bez poczucia zagrożenia, ale czy jest to możliwe w jej skomplikowanym świecie pełnym zagrożeń i brudnych pragnień. 🥩„Jagnię” to hipnotyzująca opowieść przyciągająca swoim mrokiem. To magnetyzujący obraz osnuty gęstą atmosferą. Wkraczamy tu na grząski teren i stajemy przed wyborem, czy chcemy brnąć w odmęty tego niebezpiecznego świata, czy jednak odpuścić i wrócić do codzienności. „Jagnię” mogłoby dziać się w równoległej rzeczywistości. To dzika, momentami obrzydliwa, ale w nieoczywisty sposób fascynująca historia. Zostawia czytelnika z poczuciem ogromnej pustki i bezsilności. Zachłanne pragnienie przejęcia kontroli nad bezbronnymi nie może skończyć się dobrze. Mocna, pochłaniająca i rozdzierająca historia, która bezlitośnie bawi się ludzkim życiem.

Na skraju lasu jest pewna chatka. Idealna ostoja dla wszystkich “zbłąkanych”, którzy pogubili się na drodze. Matka Margo uwielbia gości, zawsze zapewnia im poczęstunek. Tylko po to, by później sama ich pożreć… Kojarzycie baśń o Babie Jadze?🌲🧙🏻‍♀️ A co powiecie na ciut bardziej krwistą, horrorową wersję?🩸 (zdecydowanie nie dla dzieci!👀) 🥩🫣🩸🌲✨🏠 🥩„Jagnię” to powieść grozy, która dołącza do topki strasznych historii tej jesieni. Mamy tutaj perspektywę jedenastoletniej dziewczynki Margot, wychowującej się z kobietą, która absolutnie nie powinna zostać matką. Dziewczynka żyje na odludziu, doświadcza nieprzyjemności w szkole, by potem walczy o uwagę i miłość matki kanibalki. 🥩Najbardziej udanym aspektem tej powieści jest moim zdaniem właśnie d3strukcyjna relacja matka-córka. Zupełnie szczerze przyznaję, że nawet w obliczu horrorowego wątku kanibalistycznego (który w teorii miał być tym “straszliwym”), to jednak ta relacja totalnie wydaje mi się bardziej przerażająca. I to w mojej opinii główny sens dobrego horroru — pokazać nam wątki totalnie powalone, czasem dziwaczne i przerażająco niemożliwe, tylko po to, by ostatecznie jednak obraz rzeczy realnych, możliwych przeraził najbardziej. 🥩„Jagnię” to pozycja mocna i br0talna. Czytało się ją szybko, język też zachwyca. Jest tutaj masa obrzydliwości (body horror), ale mnie to jakoś zahipnotyzowało, przyciągnęło i nie puściło nawet po skończeniu. Będę o niej pamiętać na długo. {współpraca reklamowa}

Groza, w której rządzą pierwotne instynkty, horror ekstremalny i równie mocno odjechany, co wciagający - oto "Jagnię" powieściowy debiut Lucy Rose. Gdy po raz pierwszy przeczytałam na okładce o samotnie stojącej chacie na odludziu przyjmującej zbłąkanych wędrowców wiedziałam, że ta historia tradi w moim przypadku na podatny grunt. Co tutaj straszy najbardziej? Chyba sam klimat połączony z motywem kanibalizmu. Ta historia przesiąknięta jest zapachem ludzkiej krwi, stechlizny i pleśni, tak samo brutalna i przerażająca co hipnotyzująca. Drogi czytelniku/czytelniczko, gdy już zaczniesz czytać Jagnię marne szanse na to, byś się łatwo oderwał. To dość kobiecy horror z bohaterkami podobnymi do modliszek i z mocną projekcją psychologicznej głębi. Jest tu więc wszystko to, co dobry horror mieć powinien, a więc klimat, niepokój, odrobinę folkloru I głębię psychologiczną. Na naszych oczach odgrywać się będzie swoisty dramat rodzinny połączony z silną potrzebą zemsty, zaspokojenia głodu, to także dramat samotności zaniedbanego dziecka wołającego o pomoc. Więc jeśli zapukacie do chaty na odludziu i otworzy Wam kobieta z krzywo pomalowanymi ustami musicie wiedzieć, że ba ucieczkę będzie za późno...

Na skraju lasu stała chatka. A w niej matka z córką udzielała schronienia zbłąkanym. Dawała im wytchnienie przed chłodem i głodem. Poiła gorącym trunkiem, usypiała, a następnie kawałek po kawałku rozczłonkowywała ich ciała, pochłaniając je wraz z duszą… „Jagnię” wprawia w konsternację swoją brutalnością. Obrzydza opisami, które są tak sugestywne, że czuć woń żelaza ulatującą ze stron. Jest mroczna, pełna tajemnic i niepokoju. Niezwykle klimatyczna! Jest wielowarstwowa. Obrzydzenie miesza się z fascynacją. Miłością. Kropelki krwi są scałowywane z ust. Czuć pragnienie, pożądanie, utracone marzenia. W wyjątkowy sposób przedstawiono relacje pomiędzy matką, a córką. To na jakiej granicy balansują. Obnaża macierzyństwo. Surowo, bez upiększeń konfrontuje pierwotne instynkty. Oryginalna, osobliwa, niepokojąca, brutalna, a zarazem piękna i pobudzająca do refleksji. Ciska w oczy niewygodne prawdy. Jestem pod jej dużym wrażeniem! Dawno nie czytałam takiej książki.

Co. To. Była. Za. Historia! Mrożąca krew w żyłach, wywołująca gęsią skórkę, testująca granice komfortu. "Jagnię" nie buduje grozy, ona wręcz nią ocieka, na każdym kroku. Opowiedziany z perspektywy nastolatki Margot, osadzony w małej wiosce w Górach Pennińskich w Kumbrii w północno-zachodniej Anglii, ten psychologiczny horror opowiada o niepowstrzymanych pragnieniach, rozkłada piętno kobiecości na czynniki pierwsze i wyciska wszystko to, co niewypowiedziane, o relacji matki z córką. Kanibalizm, skrajna obsesja, głód i ogromna tęsknota za nieuchwytnym - nie znam wielu książek, które dostarczyłyby mi takiego spektrum wrażeń, jak ta.