Koniec wieczności (okładka  zintegrowana)

Rewelacja kupiłem bo czytałem to 50 lat temu jako nastolatek i byłem zachwycony teraz odbieram to inaczej i jeszcze bardziej rewelacyjna wydaje mi się ta powieść i pomysł z czasem - uwielbiam wszystkie powieści SF związane z czasem i manipulacja czasu na 20 stawiam 10

Klasyka jest super

Trochę nudna

Smutne

„Trzymał w ręku losy milionów ludzi, a jeśli musiał z tego powodu kroczyć samotnie, to przynajmniej mógł również kroczyć dumnie.” Każdy z nas chociaż raz w życiu chciał zawrócić przeszłość, tak aby ustrzec się mającego ogromne konsekwencje życiowego błędu, albo zajrzeć w przyszłość i na podstawie otrzymanego obrazu dowiedzieć, kiedy coś poszło nie tak jak potrzeba, a nawet zapobiec wybranemu wydarzeniu. Isaac Asimov w swojej wyobraźni poszedł kilkaset tysięcy wieków dalej. Opisał podróże w Czasie, wkraczanie do Wieczności, realizacje projektów Zmiany Rzeczywistości, ale nie w skali jednostki, grupy, czy nawet społeczeństw, a całej rasy ludzkiej. Nieruchomą, ustaloną i zamrożoną historię Prymitywu, w której jednak nic nie było wiadome i pewne, skontrastował z nieustannie zmienianymi dziejami Stuleci Wieczności. Wszystko w imię dobra ludzkości, ukierunkowanego rozwoju, zapobieżeniu masowym tragediom. Jak bardzo pojemne były te pojęcia i moc ich sankcjonowania. Zaprzysiężeni członkowie Wieczności, skrupulatnie wyłapywani z różnych wieków, o odpowiednich predyspozycjach i historycznej poświacie, pokonywali szczeble kariery, poczynając od Czasowców i Nowicjuszy, poprzez Obserwatorów i Specjalistów, a kończąc na Starszych Kalkulatorach i Radzie Wszech Czasów. Specjalizacje obejmowały żółtych kalkulatorów, zielonych biografistów, niebieskich socjologów. Zastanawiała biel obserwacji, wyłączenie emocjonalnej podstawy odbierania rzeczywistości, postawienie jedynie na gromadzenie wiedzy. Trzydziestodwuletni, według kategorii fizjologii, Andrew Harlan poznał kogoś, kto wytrącił go z mentalnego schronienia, oraz dotknął czegoś, co wybiło go z rytmu jako Technika, najbardziej znienawidzonej profesji teraźniejszości, współczesności i przyszłości. Autor interesująco zaprezentował zmianę świadomości kluczowej postaci, wkręcił w dynamicznie obracającą się spiralę niewiadomych, skonfrontował ze sprytnie skrywanymi tajemnicami. Ogromna moc w rękach jednej osoby, a jednocześnie ściągnięcie jej do zwykłego gorącego postrzegania drugiej osoby. Fantastycznie ukazał walkę człowieka samego ze sobą, z instytucją ingerującą w ludzkie życie na skalę masową, równocześnie z czymś intuicyjnie odbieranym. Zachęcał do refleksji, czy warianty rzeczywistości obliczane przez maszyny faktycznie uwzględniały samostanowienie ludzkości? Kto tak naprawdę dał Wiecznościowcom prawo do zmiany osobowości milionów i historii bez wcześniejszych wersji? Czy poprawki w biegu zdarzeń skutkowały lepszymi rezultatami niż pierwotne scenariusze? A może to właśnie błędy społeczeństwa, obciążające nie tylko je samo, ale wszystkie następne pokolenia, stanowiły o istocie rozwoju gatunku ludzkiego? Dlaczego wszechświat na to pozwolił? Fantastyczne przesunięcie suwaka czasu, nie najbliższe stulecia, dalsze tysiąclecia, odległe setki tysiącleci, a jeszcze skrajniej w horyzont. Zastanawiałam się, jak przeformowało się postrzeganie świata i ludzkości z perspektywy pojedynczego człowieka, cywilizacji i życia człowieka na Ziemi? A może bez względu na jednostkę czasową pozostało bez zmian, z tymi samymi zasadami, ambicjami, żądaniami i interesami? Spore roszady w finałowej odsłonie, zgrabne zwroty akcji, zaskakujące interpretacje. Bookendorfina

"Koniec wieczności" jest kolejną książką Isaaca Asimova, po którą sięgnęłam i nie ukrywam, że zaczynam wpadać niczym w bagno w jego twórczość. Oczywiście, to nie jest tak, że każda bezwarunkowo jest genialna, ale obecnie mogę stwierdzić z całą pewnością, że bez względu na to, czy będą mi się kolejne podobały, czy nie, to i tak będę chciała przeczytać wszystkie. W takim razie, czy "Koniec wieczności" należy do tych ciekawszych, czy średniaków? Władza nad czasem. Bardzo szerokie pojęcie i faktycznie bardzo fikcyjne. Ale czy gdybyśmy mogli się cofać w czasie by naprawiać błędy, a może nawet zapobiegać takim paskudnym wydarzeniom jak wojny, obozy koncentracyjne czy umieranie ludzi przez epidemie, to czy byśmy nie skorzystali? Przed podobnym dylematem staje bohater książki Asimova. Zakochuje się w osobie, której już nie ma, ale nadal istnieje w przeszłości. Jednak przemieszczanie się w czasie zostaje zablokowane naszemu głównemu bohaterowi do pewnego momentu. To oznacza, że nie może się cofnąć dalej, niż wyżsi rangą ludzie na to pozwalają. I tu zaczyna się problem, bo on jest w stanie zrobić wszystko by cofnąć się w czasie do ukochanej i najchętniej to ją zabrać do przyszłości, a ci drudzy za wszelką cenę nie chcą do tego dopuścić. Autor nie pierwszy raz pokazał, że jego wyobraźnia wykracza poza utarte normy i mało tego, pokazuje, że świat mógłby być zupełnie inny, a przy tym są to tak ponadczasowe powieści i tak przemyślane, że absolutnie każde pokolenie może po nie sięgać. To takie sci-fi, które wciąga najbardziej i najbardziej wkurza tym, że są to tak krótkie opowieści. Jak mi marzyłoby się aby to były wielkie tomiszcza! Chciałabym aby to były światy stworzone od a do z, z ogromną ilością bohaterów i tak by móc zagłębić się w nie na wiele godzin. To jest jedyna wada twórczości Asimova. Ta historia może się wydawać czytelnikom wręcz oczywista. Bo przecież nie wolno ingerować w przeszłość i podczas czytania faktycznie odnosi się wrażenie, że już wiadomo jak to się skończy, ale szczerze mówiąc, w pewnym momencie autor postanowił zrobić konkretny zwrot akcji i w tym momencie spojrzenie na jego twórczość nabiera zupełnie innego wyrazu. Polecam każdemu fanowi tego typu książek, bo można przepaść zupełnie choć jest to napisana zupełnie inaczej opowieść niż inne. tutaj od razu wpadamy w świat dziwny, próbujemy się w nim odnaleźć, a nie jak w innych przypadkach, gdzie często najpierw ten świat jest nam przedstawiany, poznajemy wielu bohaterów. Tutaj od razu wpadamy jak by w sam środek akcji i to uczucie jak byśmy weszli w cudzy sen jest absolutnie genialne. Polecam, zwłaszcza osobom, które mają wątpliwości czy starsze książki nadal są aktualne i warto je czytać. Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Rebis.

To nie jest książka do której siadamy i na raz pochłaniamy. Tą powieścią należy się rozkoszować i powoli uważnie zgłębiać historię zawartą na jej stronach. Jest to najwyższej klasy science-fiction poruszające problematykę podróży w czasie. Czytanie książki i poznawanie ukrytych w niej tajemnic oraz zawiłości sprawia, że mamy jeszcze większą przyjemność niźli podczas lektury kryminału. Historia jest niezwykle zaskakująca, a rozwiązanie zawiłości wydarzeń i do czego miały prowadzić satysfakcjonujące. To jak autor opowiedział tą historię jest godne podziwu. Nie przewidziałam takiego obrotu spraw, przez co jestem jeszcze bardziej zachwycona! Co jeszcze znajdziemy w powieści? Niezwykle ważną lekcję dotyczącą tego jak wiele człowiek jest gotów zrobić z miłości. Jest tu ukazany piękny romans, który zachwyca i sprawia, że chce się poznawać jego przyszłość i jak potoczą się losy bohaterów. Dostajemy również dużą dawkę wiedzy, która pomaga nam wczuć się w klimat powieści i sprawia, że każdy fan tego gatunku będzie zachwycony! Dodatkowo książka porusza temat podziału ludzi na pewne środowiska i zajęcia przez nich wykonywane, co jest związane z niesprawiedliwym traktowaniem. Główny bohater jest Technikiem, który ze względu na samą specjalizację jest traktowany jak zło konieczne i każdy omija go z niechęcią oraz odrazą. Jeśli ciekawi Was bardziej ten wątek to musicie sięgnąć po powieść i zbadać go osobiście. Najważniejszym tematem poruszanym przez powieść jest zmiana rzeczywistości poprzez podróże w czasie i próby dopasowania przeszłości do wizji jaką wymyślili sobie Wiecznościowcy, czyli ci co mają wpływ na czas i żyją poza nim. Mamy ukazane zarówno krótkofalowe, ale i długofalowe skutki takich zmian. Autor ukazuje jak istotne jest dokładne przemyślenie każdej zmiany i jej skutków, oraz do czego wszystkie takie ingerencje mogą prowadzić. Powieść Wam ogromnie polecam! Dla mnie była to niesamowita uczta zarówno dla umysłu jak i dla duszy. Za egzemplarz książki do recenzji w ramach współpracy barterowej dziękuję bardzo wydawnictwu.

Zapewne każdy z nas zastanawia się jak by to było podróżować w czasie. Jedni chętnie by skorzystali i zmienili to, co wcześniej im się nie podobało. Jednak drudzy by się mocno zastanowili, gdyż jak podkreśla bohater : ,,Zmiana Rzeczywistości, jakiej dokonuje, może wpływać na życie nawet pięćdziesięciu miliardów ludzi. Dla miliona czy więcej spośród nich efekty będą tak drastyczne, że trzeba ich uważać za całkowicie nowe jednostki". Jak można się domyśleć cokolwiek nowe i ryzykowne będzie tutaj miało miejsce. Bohaterzy nie boją się przekraczać barier i nawet aprobują nowy czas w którym się znaleźli. Tylko jak zwykle coś musi pójść nie tak. Nasza postać zapała wielkim uczuciem do osoby, której już dawno nie ma, lecz istnieje tylko w czasie dawniejszym. Wie, że nie powinien się zakochiwać. Jednak to staje się silniejsze od niego. Zabiera ją zatem do innego czasu i chce przywieźć jej rzeczy, których jeszcze nie zna. Jednak coś mu przeszkodzi. Kocioł czasu nie przekracza pewnego przedziały czasowego. Udaje się do osoby, która może wiedzieć jak go naprawić i tam nagle jego całe życie zostaje wywrócone do góry nogami. Wychodzi na to, że ludzie wyżsi rangą wiedzieli o tym, co zrobił. Znali dokładnie jego nielegalne postępowanie i by ustrzec go przed nieodwracalnymi zniszczeniami w czasie zablokowali mu kocioł. Tutaj zaczyna się nierówna walka, gdyż on zrobi wszystko by do niej wrócić, a oni, to samo, by do tego nie dopuścić. Jak sądzicie, kto tutaj wygra? Czy da się oszukać czas? Oj ale ta książka mi się spodobała. Początkowo ciężko miałam się wdrążyć, było zbyt wiele informacji i sceny jakby tworzyły ciąg dalszy, a nie początek. Ale później, to już mega się wkręciłam. Podobały mi się ich porównania, nawet nerwy, kiedy obecnie ktoś by przeklinał, oni wkładali w niecenzurowane słowo ,,Czas". Jakby opowieść działa się w innej galaktyce. Czuć nieco, że to opowieść z dawniejszych lat, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Podejrzewam, że każdy z nas dla miłości jest w stanie zrobić wszystko. Bardzo ją polecam!

Koniec Wieczności porusza jeden z najbardziej znanych motywów science fiction, a mianowicie podróże w czasie. Isaac Asimov rozwija i modyfikuje pomysł Wellsa z Wehikułu czasu - pokazuje do czego można wykorzystać podróże w czasie, a nie tylko co można spotkać za wiele tysięcy lat w przyszłości. Technik Harlan wraz z szeregiem osób wprowadzają subtelne zmiany w Rzeczywistości w różnych Stuleciach, w celu wyeliminowania wojen, chorób i katastrof, zredukowania przestępczości i wielu innych zagrożeń. Może wydawać się to bardzo dobrym pomysłem, ale wcale tak nie jest. Wszystko ma bowiem swoją cenę, również podróże w czasie. Isaac Asimov pokazuje w swojej książce do czego może prowadzić takie nieustanne zmienianie Rzeczywistości, w celu polepszenia życia ogółu, a nie konkretnej jednostki. Wiąże się to często ze zmianą życia, a w wielu przypadkach osobowości, danej jednostki. Niekiedy niektóre osoby w ogóle się nie rodzą w wyniku dokonanych zmian. Czy mając możliwości podróży w czasie powinniśmy ingerować w życie jednostek dla większego dobra? Czy mała grupka osób powinna decydować, co będzie dobre dla ludzkości i jej przyszłości? Co więcej, zmiany często mają dość krótkofalowy wpływ i nikt nie zastanawia się, jak to wpłynie na przyszłość ludzkości za wiele tysięcy lat, czego konsekwencje poznajemy pod koniec książki. Oczywiście nie brakuje tutaj innych rozważań i poruszanych paradoksów związanych z podróżami w czasie, jak chociażby możliwość spotkania samego siebie, czy swoich przodków. Koniec Wieczności to interesująca historia o podróżach w czasie, zmienianiu Rzeczywistości i ich konsekwencjach. Pomimo ponad 60 lat od jej premiery, książkę czyta się ją wciąż bardzo dobrze, a poruszane w niej problemy potrafią mocno zainteresować.

Nawet biorąc poprawkę na to, że po raz pierwszy ta książka została wydana w roku 1969 i jak na swoje czasy była niezwykle odważna i futurystyczna, pełna wtedy jeszcze nie znanych idei, a sam autor musiał popisać się nielada pomysłowością i kreatywnością przy tworzeniu nazw, funkcji i opisów działań Wieczności nie zapałałam do niej sympatią. Gdyby usunąć z niej wątek romantyczny, byłaby to całkiem nienajgorsza opowieść science fiction opowiadająca o organizacji sprawującej piecze nad czasem i rozwojem ludzkości. Może niemoralnej i skostniałej ale za to z jasno określonymi celami. Dlatego rozumiem, skąd nominacja do nagrody Hugo i grono wiernych fanów, patrząc na Koniec Wieczności tylko pod kątem futurystyczności nie sposób tego negować. Jednak nie jestem Wiecznościowcem i nie mogę sprawić, by ten wątek z książki zniknął, więc finalnie trzymam w rękach powieść, obiecującą epicką historię o miłości a zamiast tego dającą mi opowieść o obsesji, kłamstwach i moralnym rozkładzie wypaczonego społeczeństwa. Pełną żargonu i sformułowań, których próby przeczytania na głos grożą zwichnięciem języka. Opowieść o życiach zbudowanych na kłamstwie i zdradzie. Ani nie polecam ani polecam. Ja nie zostanę fanką ale jak wspominałam liczę się z tym, że jest wielu czytelników, którzy skupią się jedynie na wątkach sf i dla nich ta książka będzie czymś zupełnie innym w odbiorze.