Krew na rękach (barwione brzegi) ( miękka, barwione brzegi, wyd. 05.2025)

Styl pisania autorki bardzo na plus, jednak książka bardzo przewidywalna i nie było wcale zaskoczenia na końcu, czego jednak oczekuje się po książkach tego typu.

Jak wszystkie poprzednie książki Pani Agnieszki rewelacja.Polecam czyta się wybornie

Kiedy Anna odzyskuje świadomość, świat wali się na głowę. Zakrwawione dłonie, kajdanki na nadgarstkach, nieznajome twarze wokół niej i kompletnie wyczyszczona pamięć. Zamiast szpitalnej opieki – pytania funkcjonariuszy. Zamiast troski – podejrzliwe spojrzenia. A zamiast ulgi – niepokój, który rośnie z każdą minutą. „Krew na rękach” Agnieszki Peszek to elektryzująca opowieść o kobiecie, która budzi się w centrum koszmaru – i nie ma pojęcia, czy sama go nie stworzyła. Główna bohaterka, Anna, budzi się w karetce pogotowia. Z trudem porusza ciałem, ledwo otwiera oczy, jej język odmawia posłuszeństwa. Nie pamięta, co się wydarzyło, ale jedno jest pewne – wokół niej leży krew. Jej własna? A może kogoś innego? Gdy ratownik medyczny informuje ją, że została znaleziona cała we krwi i w stanie półprzytomności, pojawia się przerażające pytanie: co się stało? Pierwsze strony książki trzymają za gardło. Autorka prowadzi czytelnika przez mroki nieświadomości Anny, tworząc klimat zagubienia i klaustrofobicznego strachu. Gdy kobieta dostrzega na swoich nadgarstkach kajdanki i... worki zabezpieczające ślady, atmosfera zagęszcza się jeszcze bardziej. Bohaterka zaczyna rekonstruować swoją pamięć – fragment po fragmencie – lecz kolejne wspomnienia rodzą jeszcze więcej niepokoju. Z zawodu pielęgniarka, z charakteru – empatyczna i zaangażowana, z historii życia – kobieta zraniona przez system. Jej przeszłość pełna jest cichego cierpienia, przemilczanych upokorzeń i zawodowego wypalenia. Praca w szpitalu, która miała być spełnieniem marzeń, stała się źródłem codziennego stresu i mobbingu. Kolejne absurdy systemu zdrowia, konflikty z przełożonymi, narastająca bezsilność – wszystko to powoli wypalało w niej poczucie sensu. Decyzja o odejściu z pracy była aktem odwagi. Anna wybrała nową drogę: zostanie opiekunką sparaliżowanego starszego mężczyzny. Z polecenia przyjaciela trafia na rozmowę kwalifikacyjną do domu Daniela – syna chorego. Nie podejrzewa, że ta decyzja uruchomi ciąg wydarzeń, które poprowadzą ją wprost w otchłań. Postać Daniela to jedno z najmocniejszych ogniw tej historii. Mężczyzna samotny, pełen gniewu i frustracji, opiekujący się ojcem, który przez całe życie go poniżał i ranił. Waldemar – były chirurg, autorytet w środowisku medycznym – po dwóch udarach staje się całkowicie zależny od syna. To Daniel decyduje, co je, gdzie siedzi i kiedy ma zmienić pozycję. Jego pozorna troska to tylko cienka warstwa przykrywająca latami kumulowaną zemstę. Autorka w mistrzowski sposób ukazuje relację nienawiści podszytą niemym dramatem. Daniel, pozbawiony możliwości wyrażenia swoich emocji w sposób zdrowy, zaczyna bawić się w kata – w białych rękawiczkach. Niby opiekun, a jednak tyran. Niby ofiara ojcowskiego terroru, a jednak sprawca cichego znęcania. Gdy Anna trafia do domu Wojciechowskich, wszystko wydaje się zaskakująco uporządkowane. Bogaty dom, nowoczesne wnętrza, profesjonalna rozmowa rekrutacyjna. Ale już pierwsze spotkanie z Danielem sygnalizuje, że coś tu nie gra. Jego chłód, przesadna precyzja, ukryte napięcie – tworzą aurę niepokoju. Anna zaczyna pracę. Wydaje się, że wszystko się układa. Ale w domu dzieje się coś więcej, niż tylko opieka nad schorowanym starcem. W powietrzu unosi się duszna atmosfera niewypowiedzianych żali, przemocy z przeszłości i tajemnic, które wracają w najmniej oczekiwanym momencie. Peszek snuje opowieść, która lawiruje między dramatem psychologicznym, thrillerem i subtelną analizą relacji międzyludzkich. Wątki są wyraźne i misternie ze sobą splecione. Motyw pamięci – co się dzieje, gdy nasz umysł odcina nam dostęp do wspomnień, które mogą nas zniszczyć? Motyw traumy rodzinnej – jak wpływa na człowieka dzieciństwo spędzone w cieniu przemocowego ojca? Motyw zawodowego wypalenia i systemowego gnicia – co się dzieje z ideałami, gdy zderzają się z brutalną rzeczywistością? Motyw winy i odpowiedzialności – czy Anna mogła zrobić coś strasznego, o czym nie pamięta? I czy fakt, że tego nie pamięta, naprawdę ją uniewinnia? Wątek perswazji, wywierania wpływu i manipulacji został w tej powieści przedstawiony z ogromnym znawstwem. Agnieszka Peszek nie sięga po schematy, nie upraszcza relacji – przeciwnie, buduje subtelny, warstwowy portret oddziaływania psychologicznego, którego efekty są nie mniej groźne niż fizyczna przemoc. Widać tu solidny research autorki: mechanizmy społeczne, językowe i emocjonalne używane przez bohaterów są wiarygodne, precyzyjne i trafiają w punkt. To właśnie dzięki temu postaci zostają z czytelnikiem na długo, niepokojąc i zmuszając do pytania: czy ja również potrafiłbym rozpoznać manipulatora w swoim otoczeniu? Autorka prowadzi historię z dwóch perspektyw – Anny i Daniela – a każda z nich wnosi do fabuły inne światło. Styl Agnieszki Peszek cechuje się doskonałym wyczuciem rytmu, dialogi brzmią naturalnie, a opisy – szczególnie te psychologiczne – trafiają w samo sedno.

Zemsta - daje satysfakcję czy nie ma sensu ? “Kiedyś mam powiedziała, że nie można ufać wszystkim. Nie chciałam jej w to wierzyć. Wolałam patrzeć na ludzi, wierząc, że są dobrzy. Oczywiście sparzyłam się wielokrotnie, a mimo to nadal trwałam w swoim złudnym przekonaniu, a teraz…” Anna to taka pielęgniarka z powołania, bym powiedziała. Praca w zawodzie przynosiła jej satysfakcję, dopóki władzy w szpitalu nie przejęła osoba zupełnie do tego się nie nadająca. W końcu Anna uznała, że dłużej tego nie zniesie i postanowiła zmienić pracę. Została opiekunką byłego lekarza, znanego, cenionego człowieka, który obecnie, po dwóch udarach, niby żyje ale…wegetuje. “Jakie to straszne, gdy człowiek zupełnie nic nie może zrobić sam.” Waldemar jest zdany na łaskę syna, którym gardził latami. Daniel mógł oddać go do jakiegoś domu opieki, stać go na to ale… Postanowił, że ojciec zostanie w domu. Czy uznał, że ma doskonałą okazję by zemścić się na ojcu za lata udręki ? Od początku wręcz wydaje się to oczywiste ale… Co prawda to dopiero druga książka autorki, którą przeczytałam jednak już nauczyłam się, że to co oczywiste wcale nie musi być prawdziwe. Agnieszka Peszek chyba bardzo lubi wodzić czytelnika za nos i w sumie to zrozumiałe, bo w przypadku thrillerów czy kryminałów, takie zagrania są elementem tych najlepszych historii. Książka podzielona jest na kilka części, kończąc każdą z nich byłam pewna, że już wiem w jakim kierunku to zmierza, kto jest złym charakterem, kto jest winny tak naprawdę. I szybciutko autorka pokazywała mi, że nie mam racji. Zaliczając imponujący zwrot akcji, na zakręcie zbierałam szczękę z podłogi i dalej myślałam o co w tym wszystkim chodzi. W całą historię autorka wplata takie opowiastki z życia bohaterów, wspomnienia, które z pozoru można uznać za zapychacze, za nieistotne elementy tej układanki. A mi się podobało to jak wiele potrafiły tłumaczyć, nawiązywały na różne sposoby do aktualnych wydarzeń. A te z kolei powolutku, krok za krokiem kierowały nas ku odpowiedzi na pytanie - kto ma krew na rękach ? Zawiła i skomplikowana, niby doskonale zaplanowana latami, podzielona na etapy, zemsta. Zbrodnia doskonała podobno nie istnieje ale sprawca tu sądził, że w końcu sprawiedliwość zwycięży, że odegra się na każdej istocie, która w jakiś sposób odegrała rolę w piekle, które przeżywał. Był przekonany, że przywiązał sznureczki do rąk marionetek i świetnie sobie z nimi radzi… Jednak nie wszystko wziął pod uwagę… Sądzę, że za pomocą tej historii autorka pokazuje, że zemsta nie ma sensu. Każdy z bohaterów w sumie miał do niej powody, każdy miał do niej wręcz jakieś prawo. Ale skupiając się na zemście za przeszłość, można stracić szansę na przyszłość, na szczęście, na prawdziwy spokój, którego zemsta tak naprawdę nie daje. I tu widzimy doskonale jak zamiast uzdrawiać duszę człowieka od lat krzywdzonego, ewidentnie ją skaziła. Można by uznać tę osobę za złą, bo dopuszcza się wielu złych uczynków, jednak Agnieszka Peszek zarazem wzbudza w nas współczucie do tej osoby, szczyptę zrozumienia. Zaznaczam, że szczyptę, bo zdecydowanie zabrnęło to za daleko. Z racji, że niejeden bohater tej książki, doznał w życiu licznych przykrości, nazbierał traum, sądzę, że tu nie spojleruje i mimo wszystko tak jak ja, niemalże do końca, nie będziecie pewni, o co tu chodzi. A gdy już myślałam, że wiem wszystko to autorka epilogiem doprowadziła mnie do takiego szoku, że nadal jestem pod wrażeniem. Wyrazy uznania i to ogromne z mojej strony, bo takiego finału się totalnie nie spodziewałam. I tak oto sądzę, że muszę Peszek dopisać do listy tych niezawodnych. Nie ma innej opcji. Bo to było naprawdę świetne. Polecam i dziękuję za egzemplarz. Czekam na kolejną premierę.

"Krew na rękach" - Agnieszka Peszek  5/5 ⭐️ "Pamiętam ich twarze, troskę w oczach, ale i krzyki. Tego nie da się zapomnieć, podobnie jak rozrywającego mnie bólu. On zostanie ze mną do końca moich dni." Pani Agnieszko, proszę przestać mi mieszać w głowie! 😭 Zawsze podczas czytania książek autorki mam uczucie, jakby ktoś szperał sobie w moim mózgu i przy tej książce nie było inaczej..  A nawet gorzej! Tym razem, to jakby ktoś wyciągnął mi mózg i włożył go do góry nogami..  Ale nakreślę wam trochę fabułę! Anna - pielęgniarka - chce coś zmienić w swoim życiu. Zamienia pracę w szpitalu, na zajmowanie się starszą osobą. No i wydawać by się mogło, że to będzie dobra praca. Jednak nic bardziej mylnego.. Zaczyna się dość niewinnie, a kończy na tym, że Anna budzi się.. w karetce. We krwi. Przykuta kajdankami.. Wtf 🤯 Ja nie wiem, na jej miejscu.. chyba dostałabym zawału i kipła w kalendarz.. Ta książka jest tak poryta, w dobrym tego słowa znaczeniu, że ja wysiadam. Takiego zjazdu emocjonalnego, to ja nie miałam nawet, jak mi ciśnienie uderzyło 🤣 "Byłem w cudzym domu, szukałem kogoś, kogo w sumie też nie powinno tam być... Nic dobrego z tego nie mogło wyniknąć. Minąłem łazienkę, gdy nagle usłyszałem za sobą jakiś szmer. Nie zdążyłem się obejrzeć, gdy poczułem uderzenie czegoś twardego na potylicy. A potem już zapadła ciemność." Zarówno Anna, Igor, jak i Daniel są świetnie napisanymi bohaterami. Ale to mnie w ogóle nie zdziwiło, bo każda książka autorki ma świetnie wykreowane postacie. Czy Igor naprawdę jest przyjacielem Anny? Czy Daniel.. coś kręci? Coś miesza? Czy można mu ufać? W thrillerach tej pani nic nie można brać przecież za pewnik 😈 Manipulacja to najlepsze słowo opisujące tą książkę.  .. I trochę mnie przeraża, że autorka tak dobrze się na tym zna 🤣 Agnieszka jest też mistrzynią budowania emocji i wodzenia czytelnika za nos, przez całą książkę. Każda z jej historii jest unikatowa, żadnej nie można zarzucić, jakoby była pisana na siłę, czy niedbale. Każda jest dopracowana, perfekcyjna..  Zostałam wielką fanką książek tej pani 🫠🖤 A ostatni rozdział.. 🤯 Mózg mi rozwaliło. Dosłownie. To jest taki.. thriller z najwyższej półki, moim zdaniem. Taki, przy którym siedzicie z otwartą buzią i szybko walącym serduchem. Przy którym wasz mózg twierdzi, że ma dość i idzie na spacer, a wy nie możecie odłożyć książki aż do ostatniej strony. I może początek był dużo spokojniejszy niż druga połowa książki, która była istnym rollercoasterem, ale nadal całość jest idealnie wyważona. Przecież jakby od początku do końca była taka jazda, to ja bym już na intensywnej terapii leżała 🤣 Kocham, kocham, kocham 🫠 I chyba na tym zakończę. Nie chciałabym mówić za dużo, bo ta książka zasługuje na to, by każdy poznał ją sam. Zapewniam jednak, że jest warta tych skoków ciśnienia, które gwarantuje. "Dobrze pamiętam, jak łzy leciały mi potokami, a po głowie krążyły czasami głupie myśli. Miałam wzyzstkiego dość, a wyobraźnia podpowiadała mi, że to nigdy się nie skończy. Teraz nie wiem, co mnie czeka, ale ból jest znacznie mocniejszy, co kiedyś wydawałoby się niemożliwe.  Czuję się, jakbym straciła kontrolę nad moim ciałem." Współpraca reklamowa z @agnieszka.peszek 

Manipulacja. Przewrotna materia, która stopniowo bierze nas w swoje szpony. Pomału, krok po kroku zaciska się na naszym ciele i umyśle. Niczym wąż otula nas, by zaatakować w najmniej spodziewanym momencie. I bywa, że nie jesteśmy w stanie wyłapać zachowań charakterystycznych dla manipulatora, a kiedy w końcu przejrzymy na oczy, może się okazać, że jest już za późno… Bardzo lubię thrillerową odsłonę Agnieszki Peszek. Dlatego chętnie sięgnęłam po najnowszą powieść „Krew na rękach”. Jest to historia, która stopniowo wchodzi w psychikę czytelnika, sprawiając, że zaczynamy się gubić… I chociaż wcześniej byliśmy pewni, że wszystko jest jasne, że nic nas nie zaskoczy, to w pewnym momencie jesteśmy tak skołowani, że jedyne, co wiemy to to, że… nic nie wiemy. Powieść Peszek wbrew pozorom to nie jest opowieść o zbrodni. To wnikliwe studium psychologiczne postaci, które wciąż walczą z pokłosiem przeszłości. Które nie potrafią poradzić sobie z traumą, jaką wyniosły z rodzinnego domu. A ten, miast jawić się jako bezpieczna przystań, stał się smutnym wspomnieniem. Niechcianą spuścizną, która nie tylko w znaczący sposób odciska się na ich codzienności, ale niejako ukształtowała postaci, jako dorosłych ludzi. Oni wciąż nie odcięli toksycznej pępowiny, która czasem zaciska się na ich gardłach, nie pozwalając złapać oddechu… To, co niewątpliwie, poza elementem zaskoczenia, zwraca uwagę w powieści Agnieszki Peszek to klimat. To, w jaki sposób autorka buduje napięcie. Tu nie znajdziecie akcji pędzącej na przysłowiowy łeb na szyję, ani brutalnych akcentów, ale nie przeszkadza to w tym, by czytelnikowi udzielił się niepokój. By poczuł się zmanipulowany przez samą autorkę, która z jednej strony, bawi się z nami, podrzucając kolejne wątpliwości, a z drugiej, portretuje zdradzieckie oblicze manipulacji, która gra w tej powieści pierwsze skrzypce. I to właśnie ona w połączeniu z zemstą oraz kłamstwem stanowi tercet, z którego macek nie jesteśmy w stanie wydostać się aż do ostatniej strony. Podsumowując: Nowa powieść Agnieszki Peszek to swego rodzaju gra, do której przystępujemy, nie mając pojęcia, co nas czeka. Autorka nie pomaga w odnalezieniu właściwej drogi do poznania prawdy, a nawet wręcz przeciwnie – miesza, stosując, chociażby naprzemienną narrację, która niby ukazuje cały kontekst z szerszej perspektywy, a tak naprawdę wywołuje jeszcze większą niepewność. To historia, która pokazuje, jak łatwo można zniszczyć komuś życie, jak łatwo jest zmanipulować drugą osobę i wpłynąć na jej, skrzywione w efekcie, postrzeganie świata. To duszna, niepokojąca opowieść z rozbudowaną warstwą psychologiczną, która uświadamia, jak wielki wpływ mają na naszą dorosłość relacje z naszymi bliskimi. Jak ciężko przepracować traumy z przeszłości, które niczym cierń wciąż tkwią w naszym umyśle, nie pozwalając ruszyć naprzód, a nawet prowadząc do autodestrukcji. Finał udowadnia tylko, że są takie książki, w których nigdy nie możemy być do końca pewni, tego, co się wydarzy.

Praca opiekunki strasznego, schorowanego pana miała dać mi wytchnienie i psychiczny reset. Po długoletnim stażu pielęgniarki w szpitalu zdecydowałam się na zmianę. Jak możecie się domyśleć, źle działo się w mojej poprzedniej pracy bo gdyby było dobrze pewnie nie zdecydowałabym się porzucić czegoś co kochałam robić. Jednak walka z systemem i przełożonymi to nie moja bajka, stąd też decyzja o zmianie pracy. Opieka nad jednym pacjentem w jego domu wydawała się bardzo komfortowa w porównaniu do stresu związanego z pracą szpitalną. Jednak szybko okazało się, że coś jest nie w porządku. Czułam jakbym nie była sobą, jakbym traciła powoli rozum. Niektóre zdarzenia były takie z pogranicza świadomości. Wiecie zastanawiałam się czy na pewno odłożyłam coś w te miejsce? Byłam przekonana, że zostawiłam daną rzecz gdzieś indziej i tego typu "wpadki". A później obudziłam się w szpitalnym łóżku. Zdezorientowana. Przestraszona. Z lukami w pamięci. Skuta kajdankami... "- Masz krew na rękach" Nie. To nie może być prawda. Przecież nic nikomu nie zrobiłam! "Życie jest jak teatr marionetek. Dlatego warto zdać sobie sprawę, czy ktoś nie pociąga za nasze sznurki" autor nieznany. "Krew na rękach" to kolejna już książka w dorobku artystycznym Agnieszki Peszek. W dodatku w moim ulubionym gatunku, więc miałam wobec niej duże oczekiwania. Na początku wspomnę jeszcze tylko o pięknym wydaniu z malowanymi brzegami. Już samo wydanie i te brzegi krzyczą "chcesz, żebym była na twojej półce". Sama okładka zaś jest mocna i dosadna. Może nieco wprowadzić czytelnika w przerażenie. Nie wiem czy w was też, ale we mnie widok okładki wywołuje ciarki i obawy. Na szczęście nie tylko okładka wywołała we mnie takie uczucia ale treść również i to właściwie już od pierwszych stron. Zamysłem autorki było oparcie powieści na manipulacjach. Świetnie jej się to udało. Jako czytelnik czułam się doskonale wywiedziona w pole. A przecież w manipulacji właśnie o to chodzi by to co było fałszem i obłudą wydawało nam się najprawdziwszą prawdą. Świetna książka z życiowym przesłaniem i refleksją dającą wiele do myślenia. Wspaniale zobrazowany motyw zemsty, manipulacji, gry na uczuciach. Cała historia zyskuje mocno na świeżości dzięki przedstawieniu historii z perspektywy więcej niż jednego bohatera. A czytelnikowi jeszcze bardziej miesza w głowie, bo to co zostało wyjaśnione przez jednego z nich przez kolejnego zostaje podważone. Ta powieść jest mroczna, duszna, przerażająca, wywołująca strach i gęsią skórkę. Polecam serdecznie wszystkim fanom gatunku oraz fanom zagadnień socjologicznych, bo tutaj możemy świetnie analizować niektóre z nich. A lektura uświadamia nam, że sami manipulujemy innymi czasem nawet podświadomie... Chyba mogę zaryzykować stwierdzeniem, że "Krew na rękach" to jedna z najlepszych książek Agnieszki Peszek, z tych które do tej pory czytałam. Jeśli nie czytaliście jeszcze nic, co wyszło spod pióra autorki śmiało możecie zaczynać od książki "Krew na rękach".

🩸🩸🩸 RECENZJA 🩸🩸🩸 🩸 Anna pracuje jako pielęgniarka na oddziale noworodkowym. Kiedy zmienia się kierownictwo i zaczynają panować nowe, nie do końca zrozumiałe zasady, praca na oddziale przestaje sprawiać jej przyjemność. Nie dziwi więc, że porzuca ją przy pierwszej nadarzającej się okazji. Dostaje propozycję dobrze płatnej posady, z zamieszkaniem w luksusowym domu pracodawcy a do opieki ma tylko jednego pacjenta, który w dodatku nie sprawia problemów. Praca marzenie, ale czy na pewno? 🩸 Daniel prowadzi własną firmę, jego ojciec jest po drugim udarze i potrzebuje stałej uwagi i troskliwej opieki. Początkowo sam się nim zajmuje. Wykorzystuje niedołężność ojca do dręczenia go. W ten sposób chce się odegrać na nim za wszystkie lata poniżania, braku miłości i ojcowskiej troski. Szybko dochodzi jednak do wniosku, że potrzebuje pomocy przy zajmowaniu się schorowanym ojcem. Tylko czy na pewno chodzi o pomoc w opiece? A może to misternie uknuty plan, który ma na celu pozbycie się znienawidzonego rodzica i zrzucenie winy na Annę? 🩸 Igor jest kolegą Anny, który podsunął jej pracę u Daniela. Sam również pracuje w jego firmie i jest cenionym przez niego pracownikiem. Dobry pracownik i troskliwy kolega a może przebiegły manipulator? 🩸 "Krew na rękach" to książka o manipulacji i zemście a także jej konsekwencjach. Na samym początku dostajemy mocny prolog, który zwiastuje, ciekawą i skomplikowaną fabułę. Później tempo całkowicie zwalnia by pod koniec rozpędzić się i roztrzaskać nasze domysły w drobny pył. Autorka przez cały czas wodzi czytelnika za nos, tu nie do końca wiadomo kto jest tym dobrym a kto złym. Kiedy już wydaje się nam, że zaczynamy łapać się w tych wszystkich intrygach, dostajemy pstryczka w nos a prawdziwy manipulant śmieje nam się w twarz. Poruszony został również ważny problem, jakim jest brak rodzicielskiej miłości. Autorka świetnie pokazała jak brak uwagi, troski a także odrzucenie i poniżanie dziecka przez rodzica, niszczy jego psychikę, samoocenę i podsyca w nim chęć zemsty za doznane krzywdy. 🩸 Mam trochę problem z tą książką. Nie do końca wpasowała się w mój gust. Pomysł na fabułę był bardzo dobry i autorka potrafiła mnie zaskoczyć, ale trochę nudziły mnie opisy, poszczególnych osób, miejsc czy czynności, czy dość częste monologi wewnętrzne bohaterów. Za każdym razem jak do nich dochodziłam, książka zaczynała mi się dłużyć i później nie mogłam się wbić w dalszą fabułę. To sprawiło, że pomimo tego, że ciekawiło mnie jak to wszystko się zakończy, to dość ciężko mi się ją czytało. Oczywiście nie musicie podzielać moich odczuć, zwłaszcza jeśli lubicie wolniejsze tempo. 🩸 Dużym plusem za to jest zakończenie a właściwie epilog, bo zakończenia zaczęłam się domyślać wcześniej a potem kolejne puzzle wskakiwały już na swoje miejsce. Ale epilog, to totalny twist 💥

Od pierwszej książki Agnieszki Peszek jestem jej wierną fanką, nie tylko śledzę każdą premierę, ale też z radością zaglądam na jej bloga na Facebooku, gdzie dzieli się swoją pasją, codziennością i pisarską drogą. Obserwowanie, jak się rozwija, jak z każdą książką przesuwa granice swojego stylu i zaskakuje mnie coraz bardziej, to czysta przyjemność. I kiedy w moje ręce trafiła jej najnowsza książka „Krew na rękach”, wiedziałam jedno – czeka mnie emocjonalna jazda bez trzymanki. Już sama okładka przyciąga wzrok. Mroczna, subtelnie niepokojąca, a zarazem niezwykle charakterystyczna, jak wszystkie okładki Agnieszki. Tworzą one spójny, rozpoznawalny styl, którego nie da się pomylić z żadnym innym autorem. Trzymam je wszystkie na półce i każda z nich to małe dzieło sztuki. Ale treść... treść tej książki przebiła wszystko, co do tej pory przeczytałam. Historia Anny, pielęgniarki stojącej na rozdrożu życia, poruszyła mnie głęboko. Może dlatego, że każda z nas w pewnym momencie czuje, że „coś trzeba zmienić”. Zmęczenie, rutyna, szukanie siebie od nowa – wszystko to czułam razem z bohaterką. I kiedy trafiła do eleganckiego domu, gdzie miała zająć się chorym starszym panem, niemal zazdrościłam jej tej „idealnej” pracy. Ale tylko przez chwilę... Autorka mistrzowsko buduje napięcie. Z każdą stroną moje serce biło szybciej. Zaczęłam czuć niepokój, choć nie działo się jeszcze nic konkretnego. To niesamowite, jak Agnieszka Peszek potrafi podskórnie przemycać atmosferę zagrożenia. Niby nic, a jednak wszystko krzyczy: uciekaj!. Czułam się tak, jakbym to ja była zamknięta w tym domu. Jakbym to mnie ktoś powoli odbierał siły. Zaczęłam zadawać sobie pytania: komu można zaufać? Czy instynkt może nas zawieść? Jak długo można udawać, że wszystko jest w porządku, gdy nie jest? A później scena w karetce. Anna kajdankami. Ja-zszokowana, wstrząśnięta. W głowie tysiące myśli. Ktoś kłamie. Ktoś ma coś na sumieniu. Ale kto? I dlaczego? Agnieszka nie podaje niczego na tacy, zmusza do myślenia, analizowania, wchodzenia w głąb emocji i zachowań bohaterów. Ta książka to nie tylko thriller, to studium manipulacji, strachu i samotności. Dlatego właśnie kocham książki Agnieszki Peszek. Za to, że potrafi mnie poruszyć. Że pisze odważnie, inteligentnie, z wyczuciem psychologicznym. Że jej bohaterowie są ludźmi z krwi i kości, z przeszłością, z ranami i nadziejami. „Krew na rękach” zostawiła mnie z dreszczami i kacem książkowym, który trwał długo po przeczytaniu ostatniej strony. Z całego serca polecam tę książkę każdemu, kto szuka literatury, która wciąga bez reszty, budzi emocje i zmusza do refleksji. Jeśli jeszcze nie znacie twórczości Agnieszki Peszek, czas to nadrobić. A jeśli znacie, wiecie, że „Krew na rękach” to kolejny dowód na to, że jej nazwisko to gwarancja jakości.

"Krew na rękach" autorstwa Agnieszki Peszek wydana przez nią samodzielnie #współpracabarterowa Anna po latach pracy w szpitalu jako pielęgniarka, zamierza zmienić pracę i trafia się oferta opieki nad starszą osobą - znanym lekarzem, ojcem Daniela Wojciechowskiego, który jest skłonny zapłacić każdą kwotę by dostać profesjonalną pomoc dla ojca. Z czasem Anna zaczyna się coraz bardziej niepokoić - jej rzeczy zmieniają miejsce, a samopoczucie drastycznie się pogarsza. Pewnego dnia budzi się w karetce skuta kajdankami cała we krwi... To już moja czwarta książka autorki, którą przeczytałem w mniej niż rok. To jedna z tych autorek, przy której wiem, że trafię na dobrą książkę bez względu na to o czym by była. Nawet bez specjalnego myślenia automatycznie sięgam po każdą nową książkę Peszek. A ta jest niebywale powieściotwórcza (prawie jak Mróz hehe). Mimo względnych podobieństw każda opowiada o czymś zupełnie innym, porusza inne tematy i dotyka innych problemów psychicznych, technik psychologicznych lub innych wad ludzkich - zazdrości, manipulacji, zemsty, zdrady. Dostajemy jak zawsze wysyp najgorszych cech wyartykułowanych na konkretne wydarzenia historii. "Krew na rękach" jest kolejną bardzo dobrą pozycją w portfolio Agnieszki Peszek, tym razem skupiając się na manipulacji. Jak zwykle tworzy przemyślaną fabułę od początku do końca i przeplata czas, przestrzeń i postacie. Tak, że czytelnik we wszystkim się odnajduje, nie ma mowy o jakimś poplątaniu. Każdy rozdział podpisuje imieniem bohatera i osią czasu (teraz lub wcześniej). Można się w tym połapać. A nawet sama konstrukcja fabuły na papierze może wydawać się poplątana - mamy rezultat, a później trasa do niego prowadząca, by później znowu dostać rezultat i trasę do niego prowadzącą, by na końcu otrzymać wyjaśnienie holistyczne. Brzmi chaotycznie, ale takie nie jest - uwierzcie mi. "Krew na rękach" nie jest ani najlepszą, ani najgorszą książką autorki z tych, które poznałem. Jest umiarkowanie dobra. Początek nudził i dłużył się - wystawiłbym mu 6/10. Natomiast druga połowa książki wypada znacznie lepiej i oceniłbym ją na 8/10. Średnia wypada jasno, ale subiektywnie wystawiam 7,5/10 i chyba to jest adekwatna ocena nowej książki Agnieszki Peszek w stosunku do radości jaką mi zapewniła. Pół oczka wskoczyło za cudowną wisienkę na torcie przy ostatnim rozdziale powieści, którego kompletnie się nie spodziewałem. Dodatkowym atutem, na który muszę zwrócić uwagę jest dużo lepsza jakość techniczna książki - lepszy papier i dodane skrzydełka w porównaniu do dwóch poprzednich pozycji (One, Zabijesz mnie?). Polecam ciepło. Jeśli siada Ci styl pisarski Peszek, to każda jej książka będzie dla Ciebie!