Kwaśne jabłka (okładka  miękka, wyd. 11.2024)

Książka bardzo mocna, zdecydowanie każdy pedagog, lekarz, pracownik socjalny powinien ją przeczytać. Ale również my widzowie wiadomości powinniśmy uwrażliwić się i stać się bardziej czujni na krzywdę dzieci, nie czekać aż usłyszymy kolejny news z maltretowanym dzieckiem w roli głównej. Może gdyby każdy patrzył bardziej uważnie nie dochodziłoby do takich dramatów. Dziękuję autorom za tą lekcję i czekam na następne ich publikacje.

Miażdży, fizycznie i psychicznie ale fantastycznie że została wydana taka książka. Polecam !!!

Bardzo ciężka ale fantastyczna i potrzebna książka.

Ogromna polecajka dla fanów historii kryminalnych

Książka warta przeczytania. Polecam.

Super książka

Powiem Wam jedno, jestem facetem, ale czytając tę książkę, dosłownie wyłem, nie mogłem zatrzymać łez. To, co tu czytałem, przebijało moje ojcowskie serce, rozrywało je na wszystkie strony. Ten ból był niewyobrażalny. Dlaczego w większości przypadków jest za późno by coś zrobić? Dlaczego ludzie czasami widzą, a nie reagują? Dlaczego niewinne dzieci umierają z rąk własnych rodziców? Cisną mi się na usta takie słowa, za które pewnie zawiesiliby mi tutaj konto. To jest po prostu bestialstwo i tak jak Lech Kaczyński wypowiadał się w tej książce, powinna powrócić kara śmierci dla takich bydlaków, którzy katują swoje dzieci. ,,Kwaśne jabłka" Magdy i Piotra Mięśnik to reportaż, który ściska za serce. Reportaż o przemocy wobec dzieci. Przytaczają tu historie Kacperka, Klaudii, Leona, Elizy, Marcela, Nikodema, Zuzi, Kamilka, Michała i Oskara. Są to dzieci, które zginęły z rąk rodziców, opiekunów. Osób, którym ufały, których kochały, które miały stworzyć im bezpieczny dom. Te historie ukazane są od początku do końca. Czytamy zeznania, które mrożą krew w żyłach. To też pytania i odpowiedzi na temat przemocy wobec dziecka, na które wypowiadają się eksperci i specjaliści. To oni uświadamiają jaką krzywdę rodzice robią dziecku. Czynnikami, jakie wpływają na takie zachowania, są:brak kompetencji, bieda, traumy wyniesione z dzieciństwa, zaburzenia i wiele innych rzeczy. Poruszany jest temat dziecka potrząsanego, tego jak poznać po dziecku, że jest ofiarą przemocy, jak zachowują się przemocowi rodzice w momencie, kiedy dziecku się coś dzieje i muszą jechać do szpitala, jak wpływa trauma i urazy na dalsze życie, jeśli oczywiście uda się takiemu dziecku przeżyć, bo ktoś zauważy problem i tym samym uratuje je. Te dzieci, które wymieniłem wyżej, nie miały takiego szczęścia. Każdego roku w wyniku przemocy w polskich domach jest zabijanych 20-40 dzieci. Mnóstwo katowanych dzieci cierpi w milczeniu. Znamy tylko nagłośnione przypadki, a ile jest tych, które są niezauważone? Co zrobić, by temu procederowi zapobiec? Mogę powiedzieć tylko tyle na koniec. Serce pęka… @potis.nam

"KAŻDEGO ROKU W WYNIKU PRZEMOCY W POLSKICH DOMACH JEST ZABIJANYCH 20-40 DZIECI. TO TAK, JAKBY CO ROKU ZE SZKOŁY ZNIKAŁA JEDNA KLASA!" Zapewniam Cię, że po przeczytaniu tego reportażu coś się zmieni. Spojrzysz na wszystko inaczej, docenisz jeszcze bardziej swoje biegające po całym domu dziecko, uśmiechniesz się, gdy bosą stopą staniesz na pozostawioną na środku pokoju maleńką zabawkę, która właśnie sprawiła Ci ból. Przytulisz z całych sił, jeszcze bardziej niż robisz to na codzień... Dziecko. Niewinna istota, która potrzebuje miłości i zrozumienia. Dziecko. Mały człowiek, dla którego mama, jak i tata są centrum wszechświata. Dziecko. Nikt nie darzy Cię zaufaniem tak bardzo, jak ono. W życiu widziałam wiele, a jeszcze więcej przeczytałam w książkach. Były to historie fikcyjne, jak i te oparte na faktach. Wiele z nich budziło we mnie grozę, odrzucenie. Były takie, które przerażały i wywoływały ciarki na całym ciele, ale "Kwaśne jabłka"... to coś więcej. Ten reportaż pokazuje najgorsze dno, jakie może osiągnąć człowiek. W tym reportażu znajdziemy dziesięć historii. Są to opowieści o krzywdzie niewinnych, o torturach, jakich normalny człowiek nie jest sobie w stanie nawet wyobrazić. O życiu, które w każdym przypadku trwało za krótko. Tym dzieciom odebrano najpierw godność, a potem ostatni oddech. Sąsiedzi nie słyszeli rozpaczliwych krzyków za ścianą, zatykali uszy, udawali, że nic się nie dzieje. Pracownicy opieki społecznej, którzy przychodzili w odwiedziny do tych patologicznych rodzin sporządzali notatki, pisali w nich, że dziecko ma siniaki, bo spadło z szafy (kilkulatek! wszedł sam na szafę, samo to już brzmi komicznie), a potem wychodzili. Drzwi od mieszkania się zamykały, a horror zaczynał się na nowo... W książce znajdziemy również rozmowy z ekspertami, lekarzami, czy psychologami. Widzimy, jak na przestrzeni lat zmienił się system, w jaki sposób próbuje się takim dzieciom pomagać. Duży nacisk jest na to, aby nie lekceważyć przypuszczeń, gdy widzimy coś podejrzanego. Lepiej dmuchać na zimne, niż mieć na sumieniu czyjeś niewinne życie. Ten reportaż udowadnia, że w Polsce nie tylko system zawinił. Tutaj przede wszystkim zawinili ludzie i ich obojętność. Znieczulica... Co jeszcze musi się stać, żeby ludzie musieli zrozumieć, że trzeba reagować, a nie tylko patrzeć? Wylałam morze łez podczas czytania. Nic jeszcze nigdy mnie tak nie poruszyło, jak te historie. Tej książki nie da się odłożyć na półkę i tak po prostu o niej zapomnieć. Te opowieści o skrzywdzonych dzieciach już na zawsze zostaną w głowie. Uważam, że jest to reportaż, który powinien przeczytać każdy. Tylko pamiętajcie, to boli. 

"Kwaśne jabłka" to bodaj najtrudniejszy, najbardziej angażujący psychicznie reportaż, jaki przyszło mi czytać. Nigdy żadna książka nie sprawiła mi tyle bólu i nie wywołała tylu łez. Każde zawarte w niej zdanie na zawsze utrwaliło się w mojej sferze emocjonalnej. Dlatego, że to wszystko prawda, a nie autorska licentia poetica... Milczącymi, tragicznymi bohaterami są dzieci. Niekochane. Niezadbane. Poniżane. Bite i kaleczone. Bezbronne przeszkadzajki zdane na łaskę nas - dorosłych. Zabijane przez tych, dla których ich życie powinno być nadrzędną wartością. Są jak te kwaśne jabłka, które nikomu nie smakują... Oprócz opisania dramatycznych przypadków przemocy wobec dzieci, w publikacji zawarto wiele wypowiedzi specjalistów, terapeutów, psychologów, lekarzy, pracowników socjalnych, prawników, rzeczników, osób sprawujących pieczę zastępczą nad straumatyzowanymi dziećmi. Sporo uwagi poświęcano prawodawstwu w zakresie ochrony dzieci... którego właściwie nie ma. Ze zgrozą przeczytałam, że w świetle prawa dziecko jest nikim. Jego reprezentantem może być tylko rodzic, czyli często jego oprawca. Przemoc wobec dzieci, to coś dla mnie niepojętego i nieakceptowalnego. Zasługującego na potępienie i karę. Nie przepadam też za powieściami, w których tematyka oscyluje wokół krzywdy dzieci. Z różnych powodów czułam jednak wewnętrzny przymus zmierzenia się z tym tematem, mimo że czytanie tego było dla mnie niezwykle trudnym przeżyciem, rozłożonym w czasie, także ze względu na drastyczną treść i niedające się okiełznać emocje. Tyle że tego wszystkiego nie dało się opisać inaczej, lżej, delikatniej. Temat musiał wybrzmieć właśnie tak - dosadnie i głośno. Żebyśmy zrozumieli i reagowali. Wielki szacunek dla autorów za zmierzenie się z tematem, profesjonalne i empatyczne podejście, szerokie spektrum problemu, całkowity obiektywizm i reporterską rzetelność. To nie jest książka dla każdego, a jednocześnie mam wrażenie, że powinni ją przeczytać wszyscy. Dla wiedzy i ku przestrodze. "Skrzywdzone dzieci nigdy nie zapominają tego, co się stało. Trauma wraca, ciało pamięta. Na zawsze".

Każdego roku w wyniku przemocy w polskich domach jest zabijanych 20-40 dzieci. Zginęli z rąk matek, ojców i opiekunów czyli dorosłych! Bieda, uzależnienia, traumy z dzieciństwa do tego zaniedbania ze strony urzędników oraz pracowników socjalnych i służb prowadzą do śmierci wielu niewinnych dzieci. Reportaż Magdy i Piotra pokazuje nam jak wiele dzieci musiały przejść. Dla matki sześcioletniej dziewczynki była to bardzo ciężka książka. Opisy historii dziecięcych przeżyć zapadają na długo w pamięci. W książce znajdziemy opisy przemocy wobec dzieci, niestety wszystkie z nich kończą się tragicznie. Osobiście wiele razy musiałam przerwać żeby odetchnąć. Ciężko to wszystko opisać. Książka pokazuje nam najgorszą patologie. Najbardziej zapadła mi w pamięć wypowiedź jednej kobiety- na pytanie dlaczego nie zareagowała na przemoc odpowiedziała że nie zareagowała bo bała się że straci brata.. Niewinne dziecko straciło życie bo ona bała się że jej brat pójdzie do więzienia ! Brak jakiejkolwiek reakcji ze strony urzędników i służb przyprawiał mnie o zawrót głowy. Typowe "nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał". Książka jest dla ludzi o mocnych nerwach bo nie każdy jest gotowy na opisy urazów oraz opisy wyrządzonych krzywd.