Kwiaty dla Algernona (okładka  zintegrowana, wyd. 04.2019)

Przyznam szczerze ,że od samego początku wiedziałam, że książka będzie naprawdę dobra, ale nie wiedziałam, że wywrze na mnie takie wrażenie i będzie o sobie upominać dobre kilka dni po jej skończeniu. Książka niezwykle inteligentna na różnych płaszczyznach jej historii. Sam bohater jest postacią interesującą, gdyż nie spotkałam jeszcze w swoim życiu, ani w książkach bohatera tak empatycznego, dobrego i kochającego świata mimo, że świat nie odwzajemniał jemu tej miłości w najmniejszym stopniu...Charlie Gordon to osoba z niskim ilorazem inteligencji, zmaga się z tym problemem praktycznie od dziecka, a jego największym marzeniem jest po prostu bycie mądrym-myśli, że wtedy będzie coś znaczył, cokolwiek. Pewnego dnia dwoje naukowców przeprowadza operację , której celem jest spełnienie marzenia naszego bohatera. Książka pisana jest w postaci dziennika , wszystkie zapisy Charliego, jego myśli, uczucia poznajemy od samego początku, dlatego na pierwszych stronach książki pojawią się mnóstwo błędów ortograficznych, językowych, ale to wszystko jest zabiegiem celowym, w czasie przemiany nasz bohater nabywa umiejętności czytania i pisania dlatego już nie płynie się po wzburzonym przez fale morzu, lecz delektuje się łagodnym rejsem łódką delikatnie kołysaną przez wiatr. " Im mniej wiesz tym lepiej śpisz". Nie znam lepszego cytatu, który by opisał tą książkę w kilku słowach.

Gdyby nie plecenie Zuzi i Toli z kanału "zaksiążkowane" nigdy nie sięgnęłaby po tę książkę i to byłby ogromny błąd. Książka świetna, główny bohater napisany bardzo dobrze, podążamy za nim współczując mu i odczuwając jego coraz to większy ból. Książka otworzyła mi oczy na wiele spraw. Polecam ją wszystkim moim znajomym.

Książka w niezwykle ciekawy i niestandardowy sposób przedstawia zmienność podejścia i spojrzenia na świat tej samej osoby proporcjonalnie do wzrostu jej inteligencji. Pomimo że na początku trochę ciężko się czyta ze względu na błędy popełniane przez głównego bohatera, aczkolwiek po kilku stronach da się do tego przyzwyczaić, a koniec końców zauważamy ze jest to idealne dopełnienie opowiadanej historii i idealny wyznacznik zmian zachodzących w postaci.

"A teraz z cieni skalistej półki za zasłoną płomieni kpią ze mnie słowa Platona: >>(...) a ludzie w jaskini będą o nim mówić, że wyszedł na górę i na dół wrócił bez oczu<<". W czym upatrywać wartość człowieka i jak można ją zmierzyć? Czy w ogóle powinno się to robić? Opis życia głównego bohatera to księga drogi i dobra - drogi, jaką przeszedł od ciemności do światła, i dobra, jakie chciał po sobie zostawić. Sięgnęłam po Kwiaty dla Algernona, bo poczułam, że chcę znowu zanurzyć się w świat fantastyki, oderwać głowę od przyziemnych spraw (jakie to było złudne!) a wpadłam w świat rozważań o człowieku i jego chyba najbardziej czułej postaci - wartości człowieka liczonej w IQ, poziomem wiedzy i rozumienia. Czy, jak w platonowskiej koncepcji jaskini, tu też będziemy mierzyć się z pozornym odkryciem tego, co jest złudzeniem a co prawdą? Charlie Gordon, wiek metrykalny: 32 lata, ale zachowuje się na lat kilkanaście, a w zasadzie jego umysł, który funkcjonuje na tym poziomie. Mężczyzna jest upośledzony umysłowo. Zwykłe pisanie i czytanie bardzo sprawiało mu trudność i długo nie mógł się tego nauczyć, choć najbardziej w świecie tego właśnie by chciał. I chciałby jeszcze jednego - aby rodzice byli z niego dumni. Mężczyzna zostaje wytypowany do pewnego eksperymentu - zostanie przeprowadzony na nim zabieg chirurgiczny, którego celem jest znaczne podwyższenie poziomu IQ. Ma to być szansą dla ludzkości (do tej pory eksperyment udał się na myszy zwanej Algernonem), aby w konsekwencji w ogóle poradzić siebie z tym zaburzeniem. Trafia on pod skrzydła lekarzy, gotowych dokonać tego ryzykownego zabiegu a historia nabiera tempa, wraz z rodzącą się świadomością głównego bohatera. Zaczynamy - wraz z prowadzonym przez Charliego dziennikiem, który przez cały czas tej transformacji pisze - zauważać, jak w przyspieszonym (szalonym) tempie wzrasta jego iloraz inteligencji, osiągając w końcu wynik dużo ponadprzeciętny: Charlie staje się wręcz geniuszem. Czy wraz ze wzrostem IQ Charlie jest szczęśliwszy? Czy w momencie, kiedy zaczyna więcej rozumieć, staje się to równoległe ze zrozumieniem świata, zasad rządzących między ludźmi, relacji, jakie między nimi zachodzą? Czy świat emocjonalny Charliego nadąży za błyskawicznym wzrostem intelektu? I czy ludzie zrozumieją Charliego? Charlie również nabywa zdolność bardzo swobodnego cofania się do swoich dziecięcych wspomnień, a my widzimy, jak przez cały czas czytania książki wirują one głównie wokół jednego tematu - Charlie chce być akceptowany i kochany. Większość z nich, która do mężczyzny wraca jest bardzo bolesna, i dla bohatera i dla czytelnika też. Obserwujemy okrucieństwo wobec słabszego, nie rozumiejącego do końca chłopca, dlaczego jest wyśmiewany, prześladowany, bity. Wraz z rosnącą świadomością Charliemu otwierają się oczy i zaczyna zadawać sobie pytania, które wcale nie powodują, że jego świat robi się prostszy i doskonalszy, ale odkrywa, że fakt rozumienia bywa bardzo obciążający. Nie ma już powłoki niewiedzy, za którą można by się skryć a wręcz to, co zauważa wokół siebie i w sobie niekoniecznie jest tym, czego by się spodziewał. Czego pragnął i do czego dążył. Zaczyna się zastanawiać, kim tak naprawdę jest. Widzimy i doświadczamy razem z nim tego, jak zmienia się nastawienie ludzi do jego osoby. Odkrywamy razem z nim słabości ludzkiego charakteru. Osoby z kręgu znajomych Charliego nie rozumieją jego nowej tożsamości i obawiają się jej i tego, że on obnaża ich słabości, niewiedzę. Nie jest już "milczącym umysłem", wymyka się takiemu opisowi. Ale w Charliem rodzi się też altruizm. Korzystając ze swojego geniuszu sam zaczyna dowodzić eksperymentem, w którym bierze udział, korzystając z obserwacji na swoim małym przyjacielu, myszy Algernonie. Z tym, że w pewnym momencie coś się zaczyna z Algernonem dziać... Bardzo głęboko poruszająca. To taka historia, o której chciałoby się powiedzieć: "To takie niesprawiedliwe". Mknęłam przez nią jak przez dobry kryminał czy thriller, ale wartość emocjonalna i etyczna jest niebagatelnie wyższa. Nie do porównania wręcz! Ma totalnie nie zachęcająca okładkę, w porównaniu do bardzo bogatej treści. Powoduje, że długo po przeczytaniu jeszcze się o niej myśli. Książka została napisana w 1966 roku a moim zdaniem nic a nic się w niej nie zestarzało. Prawdy uniwersalne są ponadczasowe a prawa człowieka niezbywalne. Można opisać fabułę tej książki, prawie całą, ale nijak nie odda ona przeżyć, jakie daje jej czytanie. Dlatego tak bardzo ją polecam. Jak wielki paradoksalnie trzeba mieć umysł, by mieć IQ na poziomie dziecka a chcieć tak wiele zrobić dla innych ludzi? A może to, jak zwykle, nie wartość rozumu, ale ludzka dobroć i chęć pomocy innym powodują, że Charlie się nie poddaje, ale wręcz przeciwnie, oddaje całego siebie. Co decyduje o tym, że jesteśmy ludźmi? Czy Algernon nadal "dostaje" kwiaty? Dużo tych pytań, ale ja cały czas myślę tylko nad jednym - czy to było najpiękniejsze czy najtrudniejsze osiem miesięcy w życiu Charliego...

Charlie Gordon jest człowiekiem po prostu dobrym. Jego charakter jest prostolinijny i niewyszukany, ale to w nim właśnie uwielbiam. Bohater ten przeżył naprawdę wiele, a niewinność z jaką wypowiada sie na temat ludzi, którzy tak mocno go skrzywdzili jest niezwykle piękna,ale i wstrząsająca. Książka zdecydowanie warta polecenia nie tylko po to, by zająć sobie czymś wieczór, lecz także by nabrać refleksji wobec ludzi tak czesto pomijanych przez spoleczenstwo.

Książka z wyjątkową historią i sposobem pisania. Całość pisana w formie dziennika głównego bohatera przez co nie jesteśmy świadkami jego zachowań w czasie rzeczywistym, a dowiadujemy się o nich już po fakcie kiedy to opisuje te sytuację wzbogacając je o swoje przemyślenia. Względnie lekka lektura którą można skończyć w jedno, lub dwa posiedzenia z słodko-gorzkim zakończeniem

Książka daje wiele do myślenia. Świat Charliego przedstawiony w tej historii wydaje się może abstrakcyjny, że ta historia jest nieprawdododobna. Autor perfekcyjnie pokazał jak często traktujemy ludzi "gorszych" od nas

Książka REWELACYJNA! Zakochałam się w niej! Opowieść chwyta za serce, jest bardzo wzruszająca i wywołująca łzy w oczach. Polecam od całego serca. Tak mała a tak WIELKA książka!!!

Jak do tej pory najlepsza powieść w serii wehikuł czasu. Mądra i wzruszająca. Zasłużona nagroda Nebula.

Mimo, że książka należy do zbioru powieści Science-fiction, to można ją również zakwalifikować do powieści psychologiczno-obyczajowych. Jest to niezwykle ciekawa opowieść o wpływie inteligencji, podświadomości oraz uczuć na jednostkę i jej funkcjonowanie w społeczeństwie. Polecam każdemu - nie tylko wielbicielom sci-fi.