Lekcje chemii - audiobook (audiobook mp3)

Na początku byłam sceptyczna, ale z biegiem wydarzeń coraz bardziej mi się podobało i koniec końców uważam, że książka jest świetna. I do tego kapitalnie przeczytana przez Paulinę Holtz.

„Lekcje chemii” – krótka opinia „Lekcje chemii” to ciepła, mądra i poruszająca opowieść o kobiecie, która nie godzi się na rolę, jaką wyznacza jej społeczeństwo. Elizabeth Zott jest bohaterką z charakterem – błyskotliwa, niezależna i pełna determinacji. Książka pokazuje, że nauka, pasja i odwaga mogą zmieniać życie – nie tylko jednostki, ale i całych pokoleń. Czyta się ją z uśmiechem, wzruszeniem i podziwem. Polecam z całego serca!

cudna! książka świetna i lektorka! oszalamiajaca. polecam

Cudowna

Lekcje chemii to debiut, który jest niezwykły. Z wielkim dystansem podchodzę zawsze do nagłówków krzyczących o bestsellerach. Jednak jest to powieść, którą żałuję, że nie przeczytałam wcześniej. Bonnie Gramus utkała niezwykłą opowieść o odwadze, chemii, życiu kobiet w latach sześćdziesiątych, spełnianiu marzeń i walce o własne dobro. I to wszystko napisane jest tak lekkim językiem, że czytelnik nie zauważa, kiedy sam „odbył” Lekcje chemii. Czy to powieść, która sprawi, że docenicie, co macie? Być może. Mnie - jako chemikowi i (jeszcze) młodej kobiecie - dodała skrzydeł. „Chemia oznacza zmianę, więc to zmiana jest podstawą twojego systemu przekonań. I to dobrze, bo tego właśnie nam potrzeba: większej liczby osób, które nie chcą się godzić na status quo, które mają odwagę zmierzyć się z tym, z czym pogodzić się nie da.” Eksperyment w toku! Elizabeth Zott to kobieta niezwykła. Piękna, mądra, inteligentna. Pardon, powinno być: za piękna, za mądra, za inteligentna. I co gorsze: kobieta. W latach sześćdziesiątych nie ma miejsca w naukowym świecie dla kobiety. Równouprawnienie? Wymysł. Kobieta w świecie naukowych? Och, każdy musi mieć laboranta, który pomyje zlewki. Świat i rola kobiety w latach sześćdziesiątych jest dość prosta, ale Elizabeth Zott nie chce się podporządkować „regułom”. Chce zmieniać świat, chce robić ważne rzeczy, prowadzić eksperymenty! Na szczęście na Wydziale jest Calvin Evans, samotnik, który słynie ze swojej pamiętliwości. Ma zupełnie inne podejście do nauki, do roli kobiety. Spotkanie z Elizabeth skutkuje autentyczną chemią. Wiemy jednak, że życie pisze najróżniejsze scenariusze, a w świecie nauki w latach sześćdziesiątych jest gorzej niż w dżungli. Zott próbuje swoich sił jako gwiazda telewizji programu o gotowaniu w godzinach popołudniowych i choć ma być tylko maskotką dla publiki, relaksem, wykorzystuje ten czas antenowy na pokazanie, że chemia to życie, a kobieta też ma prawo odpocząć. Ba, gotowanie to też chemia! Od zwykłych pogaduszek o kwasie octowym aż po zachęcanie do zmiany statusu quo. “Życie nie jest jakąś hipoteza, która da się testować raz po raz bez ponoszenia żadnych konsekwencji.” To nie są zwykłe Lekcje chemii! Choć wiem, że wielu odstraszy tytuł, to naprawdę powieść wyjątkowa. Elizabeth Zott jest przykładem kobiety niezwykłej, która walczy o siebie. Jest przykładem odwagi, pasji, sprzeciwiania się zasadom, niemających racji bytu, depresjonujących innych ludzi. Choć ciężko mi postawić się w roli kobiety, która swoją młodość przeżywa na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, niezwykle trudno mi zrozumieć aż po dziś dzień dopisywanie komuś łatki. Narzucanie mu ram, które oczekuje od niego społeczeństwo: małżeństwa, dzieci, drogi, którą stąpa każdy. Historia Elizabeth Zott, choć łatwego życia naprawdę nie miała, dodaje skrzydeł. Uczy odwagi i patrzenia na świat z miłością oraz ciekawością. Żałuję, że nie przeczytałam tej książki wcześniej, zanim usłyszałam to pierwsze, najtrudniejsze pytanie od ucznia: ale po co my tego się uczymy? Bo to, że chemia jest wszędzie, wie każdy chemik. Ale Elizabeth Zott była niezwykła. W sposób niewymuszony, pełny werwy, kolorowy, dynamiczny i wręcz wyjątkowy mówiła o chemii tak, jakby to była największa miłość jej życia i jakby to od chemii powinno wziąć się równouprawnienie, a kobieta miała prawo odpocząć. To naprawdę najważniejsza lekcja, jaką może odbyć dziewczynka w młodym wieku, jak i starsza kobieta, która całe życie bała się odezwać. W końcu nie ma nic bardziej skandalicznego w tych latach niż niezamężna, samotna matka. Elizabeth Zott to człowiek nawołujący do zmiany, pokazujący palcem, co trzeba naprawić, aby osiągnąć jakieś życiowe szczęście. „Charakter ma znaczenie decydujące, ale potrzeba też łut szczęścia, a jeśli akurat go nie ma, czyjejś pomocy.” Świeża, zabawna i jakże ważna! Tę historię przeczytacie jednym tchem. Lekki język, porywająca akcja i niezwykły humor Bonnie Garmus sprawiają, że naprawdę trudno się oderwać. To powieść dla każdego, bo każdy wyciągnie z niej inny wniosek. Jako chemiczka czytałam z wielkim sentymentem, a w dodatku z zapartym tchem. Nie będę ukrywać, część tekstów bezczelnie podkradłam z książki i wykorzystuję na lekcjach np. że rozmowa toczy się jak rozpad w cząsteczkach aromantycznych. Z drugiej strony pod płaszczykiem tej lekkości i świeżości skrywa się wiele mądrości życiowej i prawdy o latach, których większości z nas nie poznała. Choć w wielu rodzinach mam wrażenie, że wciąż tkwimy w realiach, gdzie od kobiety wymaga się męża, zadbanego domu, grzecznych dzieci (bo że dzieci w ogóle, to wiadomo), a od mężczyzny zarobków. Nie zabraknie wzruszeń, ale też momentów, gdy czytelnik poczuje optymizm i wiele chęci do działania o to lepsze (swoje) jutro. Lekcje chemii to dowcipna i lekka opowieść o odwadze, o kobiecie niezwykłej, o spełnianiu własnych marzeń i o tym, że zarówno miłość, jak i przyjaźń, to chemia. Bo chemia jest w nas i nas otacza.

Siedzę przed ekranem monitora i nie piszę, nie dlatego, że brakuje mi słów, a ponieważ nie chciałabym swoimi opiniami spłycić tej książki – dobrej energii. Wielokrotnie podczas czytania myślałam o Shedonie z „Wielkiej teorii podrywu”; kto nie zna zachęcam do oglądania. Elizabeth bardzo mi go przypomina. Można uznać, że powieść jest pochwałą feminizmu, jednak dla mnie przede wszystkim jest historią o życiu według własnych reguł, o znajomości własnej wartości i bronieniu jej, jak konstytucji. Panna Zott zadaje kłam wszystkiemu co znane i wydaje się logiczne. Ba, ma odwagę używać mózgu, organu, którego mężczyźni nie cenią u kobiet, a nawet wolą, by nie posiadały. Pamiętajmy, jesteśmy w Ameryce latach 50 - tych i 60 - tych. Związki na kartę rowerową i nieślubne dzieci są niedopuszczalne, a uczenie psa słów, zakrawa już na debilizm. Jest ładna, przebojowa, po co jej myśleć? Wciągać w swoje gierki inne kobiety i zachęcać je do spełniania marzeń? Ten rok nazwałam czasem dobrej książki; po drodze trochę zboczyłam z toru, ale teraz jestem przy książce, którą śmiało nazwę objawieniem roku: śmiała, ironiczna, oryginalna i wartka. Nie chciałam aby się skończyła, ale byłam ciekawa jak potoczą się losy bohaterów. Wywoływała uśmiech i złość, momentami przygnębienie, spowodowane zaistniałymi sytuacjami i bezdusznością otoczenia. Najczęściej jednak, powodowała dobre skojarzenia, optymizm, radość i wiarę. Wisienką na torcie jest wiadomość, iż to debiut. W takim razie proszę o więcej i więcej. Jestem oczarowana, to za mało; rewelacyjna opowieść, spisana pięknym językiem. Zapraszam na kulinarne lekcje z życia.

To jedna z tych książek, które od pierwszych stron wciągają i nie pozwalają o sobie zapomnieć. Opowieść o kobiecie geniuszu w świecie nauki, w którym dominują mężczyźni, to nie tylko literacka przyjemność, ale też błyskotliwy komentarz społeczny. Czyta się ją wyśmienicie – lekko, z humorem, a jednocześnie z podziwem dla siły i niezłomności głównej bohaterki. Elizabeth Zott to postać, której trudno nie polubić. Wybitna naukowczyni, niezwykle inteligentna, a przy tym pełna pasji i odwagi, by iść własną drogą – nawet wtedy, gdy cały świat zdaje się być przeciwko niej. Podczas studiów napotyka na niezliczone przeszkody: brak zrozumienia, uprzedzenia, a przede wszystkim system, który kobietom w nauce wyznacza rolę sekretarek czy gospodyń domowych, nigdy zaś badaczek i odkrywców. Jej historia to nie tylko portret kobiety, która pragnie zmienić swoje życie, ale też inspirująca opowieść o walce z ograniczeniami epoki i o sile, jaka tkwi w dążeniu do prawdy. Trudno nie pokochać Elizabeth – za jej upór, błyskotliwość i wrażliwość. Nie dziwi więc, że filmowa adaptacja okazała się tak udana – bo sama książka to gotowy, rewelacyjny scenariusz. „Lekcje chemii” Bonnie Garmus to cudowna powieść o pasji, niezależności i odwadze bycia sobą – taka, która na długo zostaje w pamięci i sercu.

Jeden z najlepszych audiobooków jakie przesluchałam w ostatnim czasie. Świetna praca lektorska Pauliny Holtz zasługuje na uznanie. Książka ciekawa. Nie taka znowu śmieszna - szczególnie kiedy żyje się na co dzień z ASem. Wówczas to, co dla innych może być zabawne dla mnie było po prostu dodatkowo przytłaczające. Bo problemem Elizabeth (i jej córki) było nie tylko to, że była kobietą w czasach dominacji mężczyzn. Nie tylko to, że jej ambicją było być chemikiem a nie żoną chemika. Jej życiowym problemem był brak podstawowych kompetencji społecznych tak bardzo charakterystyczny dla Aspergerowców. Ze wszystkich nieszczęść, które mogły ją spotkać jako kobietę - brak możliwości studiowania, nadużycia seksualne, kradzież własności intelektualnej, zwolnienie z pracy za ciążę mimo wszystko najbardziej na jej życiu odciskała się ta nieneurotypowość... Także jeśli śmieszy Was Sheldon z Big Bang Teory to i śmieszyć będzie Elizabeth w tej powieści... Reszta jest smutna. Przytłaczająca. Prawdziwa do bólu. Warto pamiętać jaki był punkt wyjścia kobiet w walce o równouprawnienie. Ale też jakie były inne punkty wstydu - jak działały sierocińce, jak pieniądz rządzi światem i jak działają media...

Bardzo uproszczone i spłycone podejście do problemu dyskryminacji kobiet. Mężczyźni to samo zło (poza kilkoma wyjątkami), kobiety są tłamszone i niedoceniane, wszystkie mają zadatki na bycie wybitnymi, tylko ci wstrętni mężczyźni (notabene leniwi i glupi) udaremniają im robienie karier. A to wszystko w latach rzekomo pięćdziesiątych, chociaż główna bohaterka światopoglądowo reprezentuje współczesne kobiety i jest jak kosmitka, która przeniosła się w czasie. Chodzący ideał, zawsze wie jak się zachować i co zrobić, wygłasza kwestie, podawane jako stuprocentowa i oczywista prawda, z którą się nie dyskutuje (np. naukowiec=ateista). Nie dajmy się wepchnąć w ten czarno biały świat z prawdami objawionymi padającymi z ust głównej bohaterki. Gdzie są odcienie szarości, gdzie przestrzeń na polemikę lub dialog???

Szybka akcja, momentami można się uśmiechnąć-to na plus. Minusy niestety też są i jest ich o wiele więcej niż plusów. Opowieść zdecydowanie tendencyjna, czarno - biały świat, z podziałem na dobry i złych. Źli są faceci, kościół a dobre kobiety koniecznie ateistki. Wszyscy pozytywni są genialni, on, ona, dziecko a nawet pies. Ciut lepszy od katolickiego księdza jest protestancki pastor - ten przynajmniej się waha co do swojej wiary i ją podważa. Faceci to gwałciciele i szowinistyczne świnie, ewentualnie tchórze. Kobiety są genialne tzn byłby gdyby tylko im pozwolić - wszystkie by były bez wyjątku. Autorka chciała pokazać pewne społeczne problemy ale wyszło to źle i bardzo sztucznie