Miasto na Marsie (okładka  miękka, wyd. 05.2025)

Fajnie czytało się tak do połowy a potem kiedy autorzy weszli w sprawy prawne i polityczne czytało się już dużo trudniej ale mimo wszystko polecam.

Co dzieje się, gdy para nerdów ze świetnym poczuciem humoru, z których jedno jest jeszcze rysownikiem, zaczyna interesować się kolonizacją kosmosu? Otóż powstaje cudownie zabawna i całkowicie fantastyczna książka, jaką jest "Miasto na Marsie". Jeśli choć trochę interesujecie się tematem życia w kosmosie i stałych kolonii na obcych ciałach niebieskich, ta książka to must read. Jeśli przynajmniej raz w życiu zastanawialiście się, czy da się uprawiać seks w stanie nieważkości, to tutaj znajdziecie odpowiedź. Jeśli kochacie czytać popularnonaukowe pozycje, które nie tylko uczą, ale też bawią - i to do łez - to nie mogliście trafić lepiej. A jeśli planujecie napisać kiedyś sci-fi o kolonizacji kosmosu, to Weinersmithowie zrobili już za Was research. I mogą Wam dostarczyć mnóstwa inspiracji. Kilka lat temu miałam przyjemność czytać poprzednią książkę tej dwójki - "Jakoś wkrótce" - która dostarczyła mi ogromnej dawki interesujących wiadomości w przepysznie zabawnej formie. Wiedziałam więc, czego się po autorach spodziewać. Powiem więcej - nie mogłam się tego czegoś doczekać już od pierwszej sekundy, gdy tylko zobaczyłam zapowiedź ich nowej książki. I ani trochę się nie zawiodłam. Mimo że wydźwięk "Miasta na Marsie" wcale nie napawa fanów kosmosu zbyt wielkim optymizmem. Ale od początku - co znajdziemy w tej książce? Cały przekrój najistotniejszych aspektów, które trzeba przemyśleć, zaprojektować i przygotować, jeśli chcemy się za to zaludnianie kosmosu wziąć na poważnie. Zaczynamy więc od biologii i fizjologii, czyli tego, co może się stać z ciałem w kosmosie i co chce nas tam zabić (oprócz tego, że wszystko), a także psychologii (czyli, czy to przypadkiem my nie będziemy chcieli kogoś zabić po kilku miesiącach/latach na odległej planecie, na której wszystko chce nas zabić). (Jest tu też rozdział o najpiękniejszym tytule ever, czyli „Uduszenie, rzeszotowienie kości i latające świnie, czyli podstawy kosmicznej fizjologii”. ) Następnie autorzy prowadzą rozważania na temat najlepszych lokacji i działek mieszkalnych oraz kolejnych aspektów budowy bazy, która podtrzymałaby ludzi przy życiu, a przy okazji była samowystarczalnym tworem działającym w obiegu zamkniętym. Potem zaś przechodzimy do dywagacji na temat tego, jak będzie wyglądało kosmiczne prawo i ekonomia, jakie będą dostępne formy zatrudnienia, czy też jak ukształtują się polityczne ustroje przyszłych państw kosmicznych. Jak widzicie, autorzy podeszli do tematu bardzo poważnie (nawet jeśli zarzucają jakimś żartem przynajmniej dwa razy na jednej stronie) i bardzo metodycznie, rozkładając kolejne elementy na czynniki pierwsze - a wszystko po to, żeby pokazać czytelnikowi… jak bardzo jesteśmy jeszcze nieprzygotowani na tak karkołomne przedsięwzięcie. Musk mówi, że pierwszych stałych osadników na Marsie możemy spodziewać się za 20-30 lat. Wienersmithowie mówią „no nie bardzo”. I choć trochę boli to moje serduszko, które marzy o tym, by polecieć na wakacje na księżyc, muszę przyznać, że wysuwają przekonujące argumenty. Całość opatrzona jest zabawnymi ilustracjami, a przy tym napisana lekko, przyjemnie, błyskotliwie, ale przede wszystkim niezwykle przystępnie. Nie znajdziecie tutaj długaśnych, skomplikowanych opisów czy naukowych teorii, które trzeba by przesadnie zawile tłumaczyć czytelnikowi. A jednak autorzy bezsprzecznie przekazują w swojej książce naprawdę ogrom interesujących informacji, które doceni każdy fan kosmosu, popartych latami badań i imponującym researchem. Co prawda niektóre momenty trochę mi się dłużyły, ale to dlatego, że, jeśli mam być szczera, nieszczególnie interesują mnie na przykład kwestie prawne takiej kosmicznej odysei. Co nie zmienia faktu, że są super istotne i ktoś będzie musiał się nad nimi pochylić tak, jak uczynili to autorzy (a najlepiej jeszcze bardziej). Wydawało mi się też, że czasami trochę się powtarzali. Powiedziałabym, że jestem trochę nieobiektywna, bo temat kolonizacji kosmosu jest dla mnie jedną z najbardziej fascynujących rzeczy na świecie, a duet Weinersmithów to chyba moja najulubieńsza para autorów popularnonaukowych. Ale "Miasto na Marsie" to po prostu świetna książka, zarówno obiektywnie, jak i zupełnie nieobiektywnie xd

Autorami książki są Kelly i Zach Weinersmithowie. Postanowili oni zbadać temat możliwości zamieszkania w kosmosie. W książce najdziemy odpowiedzi na wiele pytań z tym związanych. Między innymi „Czy można rozmnażać się na Marsie?”, „Czy lepiej żyć tam niż na Ziemi po wojnie nuklearnej?”, „A co z wojną w kosmosie?”, „Czy czeka nas kryzys mieszkaniowy na księżycowych Szczytach Wiecznego Światła?”, „Kto nam przyjdzie z pomocą, jeśli utkniemy w Kraterach Wiecznej Ciemności?”, „Dlaczego astronauci uwielbiają sos taco?” i wiele więcej. Książka napisana jest w sposób naprawdę ciekawy, co zdecydowanie sprawiło, że czytało się ją przyjemnie. Mnie nawet wciągnęła, z zaciekawieniem śledziłam kolejne strony, dowiadując się dużo ciekawostek na ten temat. Momentami jest pełna humoru, co jest dodatkowym plusem. Czytało się ją nawet szybko, jednak dla mnie nie jest to pozycja na jeden wieczór. To jedna z tych książek, co lepiej czytać „po trochu” i przemyśleć przeczytaną treść. Podzielona na sześć części, a w każdej znajdziemy co innego. Na początku jest spis treści. „Miasto na Marsie. Czy możemy skolonizować kosmos, czy powinniśmy to robić i czy naprawdę mamy to dobrze przemyślane?” to książka napisana dość ciekawie, moim zdaniem warta przeczytania i polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Gdybyście mi powiedzieli, że książka popularnonaukowa o kolonizacji kosmosu sprawi, że będę chichotać, robić notatki i rozsyłać screeny znajomym – nie uwierzyłabym. A jednak! „Miasto na Marsie” to nie tylko porządna dawka wiedzy, ale też gigantyczna porcja humoru, błyskotliwego dystansu i... zdrowego rozsądku w rozmowie o przyszłości ludzkości. Ta książka to prawdziwa kopalnia wiedzy – od historii planów kolonizacji Marsa, przez konkretne dane dotyczące promieniowania, braku atmosfery, aż po to, co dzieje się z naszym organizmem w stanie nieważkości. Autorzy rozbijają kosmiczne mity i pokazują, jak bardzo jesteśmy (jeszcze!) niegotowi na życie wśród gwiazd. Każdy rozdział ubarwiają prześmieszne rysunki. Łączą naukę z żartem i jeszcze lepiej pomagają zrozumieć złożone tematy – np. absurdalne pomysły w historii kosmicznych badań.

Świetna, otwierająca oczy lektura. Autorzy - pasjonaci kosmosu i przełomowych technologii - odkrywają przed czytelnikiem, dlaczego życie człowieka na innych planetach i ciałach niebieskich Układu Słonecznego jest niezwykle trudne, a wręcz niemożliwe. I to nie tylko z biologicznego czy technicznego punktu widzenia. Także ze względów społecznych, politycznych i psychologicznych. Całość jest napisana bardzo pasjonująco (odkrywanie którejś rzeczy z rzędu, która może nas zabić w kosmosie, bardzo wciąga), lekko i humorystycznie. Sugestywne i zabawne rysunki dopełniają całości. Taka powinna być każda książka popularnonaukowa - zapewniać mnóstwo rozrywki i przekazywać (bezboleśnie) olbrzymi ładunek wiedzy z wielu dziedzin - od nauk ścisłych przez biologię aż po nauki społeczne.