Moja walka. Tom 3 (okładka  twarda, wyd. 11.2015)

Wciągnęłam natychmiast. Knausgard w tej części opisuje swoje dzieciństwo, wpływ rygorystycznego i nieco sadystycznego ojca na to co zapamiętał z wczesnych lat i jaki to miało wpływ na kształtowanie się jego roli jako rodzica wiele lat później. Knausgard pisze prosto i szczerze, chyba każdy znajdzie w tym tomie mroki własnego dzieciństwa. Jak dla mnie - jedna z ważniejszych serii ostatnich lat. Czekam na kolejne 3 tomy :))

Tym tomem Karla, dobiłem swój wizerunek Szwecji. Byłem, polizałem, a po lekturze mam pełniejszy obraz ludzi, miast Szwecji. Czyta się jednym duszkiem :)

Ciekawa.

Ci, którzy znają już dwa pierwsze tomy powieści Knausgarda domyślają się zapewne czego można spodziewać się po kolejnych jej częściach. Pragnę „uspokoić” ewentualnych zaniepokojonych czytelników, oczekujących na premierę kolejnej odsłony „Mojej walki” : nie będzie zbyt wielu zmian, auto wiwisekcja życiorysu trwa w najlepsze dalej. Knausgard poświęca trzecią książkę swojemu dzieciństwu: szkolnym perypetiom , zabawom z kolegami, pierwszym zauroczeniom. Nie jest to jednak wspomnienie dorosłego mężczyzny, ale opowieść prowadzona z perspektywy dziecka. Autorowi udaje się dość wiarygodnie osiągnąć taki efekt. Oczywiście musimy się w związku z tym pogodzić na przykład z passusami w stylu „siedziałem na sedesie i robiłem kupę, kiedy przyjechał tata”. Knausgard jednak konsekwentnie unika wprowadzenia choćby w najmniejszym stopniu optyki osoby dorosłej. Dziecięca narracja wyklucza więc wprowadzenie w treść „dorosłych” wytłumaczeń pewnych spraw, które bohaterowi wydawały się dziwne czy niezrozumiałe. Pozorna sielanka w jaką wprowadzają nas pierwsze strony opowieści urywa się dość szybko. Już w okolicach pięćdziesiątej strony następuje pierwsze zderzenie z ojcem i wtedy wyjaśnia się jaką walkę tym razem toczył będzie autor powieści. Oczywiście nie będziemy mieli do czynienia z ustawicznymi starciami. Większość treści to opisy szkolnych i podwórkowych sukcesów i niepowodzeń o różnej skali, w różnym stopniu przeżywanych przez bohatera. Knausgard zatrzymuje się na osobie matki, opowiada o swoim bracie. Co jakiś czas następuję jednak, bolesna na ogół, konfrontacja z rodzicielem. Trzeci tom w pewnym stopniu zmiękcza wizerunek bohatera-narratora: jakiekolwiek nieszczęście dziecka zawsze powoduje wyrzuty sumienia i skłania do usprawiedliwiania późniejszych zachowań (mam tu na myśli wydarzenia z wcześniejszych tomów). Rzuca też nieco inne światło na pierwszą część powieści, również poświęconą wzajemnym relacjom z ojcem. Jednak choć przy lekturze, czytelnikowi (zwłaszcza rówieśnikom autora) mogą zdarzyć się nostalgiczne westchnienia, to Kanusgard na pewno nie „bawi”, a raczej jak i poprzednio, zdecydowanie „przestrasza”. Wszystkim, a zwłaszcza osobom, które zastanawiają się cały czas nad decyzją czy zacząć Knausgarda czytać, polecam jednak rozpoczęcie lektury. To prawda, że rozmiary poszczególnych tomów nieco przerażają (Wyd.Literackie, co godne pochwały, zadbało jednak o równoczesną premierę e-bookowej wersji), a zapewne wielokrotnie będziecie mieli Państwo ochotę cisnąć książkę gdzieś w kąt i nigdy do niej wracać. To jednak się nie uda bowiem Knausgard przyciąga niczym oko Saurona i nie sposób się od niego uwolnić.

Knausgard stał się w ostatnim roku jednym z moich ulubionych autorów. Jego twórczość była dla mnie sporym odkryciem, bo sięgając po pierwszy tom serii "Moja walka" spodziewałem się zupełnie czego innego. Przy drugim tomie wiedziałem już, jaki to typ literatury, dlatego przed trzecim postawiłem poprzeczkę bardzo wysoko. I jestem zachwycony!

Trzecia część Mojej walki i po raz kolejny wielkie emocje. Byłam ciekawa czy trzeci tom zachowa poziom poprzednich i tak też jest. Wielokrotnie myślałam sobie jak bardzo osobista jest to opowieść, często pełna przejmujących wspomnień, które dla autora wciąż są żywe, a czytelnik widzi w nich sam autentyzm.