Mokradła (okładka  miękka)

Rewelacyjna Książka. Historie o ludziach zamieszkujących gospodarstwo leżące niedaleko bagien wśród lasów, i niezwykłe opowieści o życiu ich, tam wśród zamieszkałych tam zwierząt i nie tylko :) Mijają lata, wieki, a aura tego miejsca się nie zmienia. Niezwykle pochłaniająca Książka. Niektóre opowieści są jakby czytało się jakieś baśnie i legendy. Świetna Książka.

Genialna saga o mokradłach i ludziach tam żyjących przez wieki, niezwykła. Czyta się jednym tchem....doskonale tłumaczenie, ale też i wyjaśnienia tłumaczki ....

super, dostawa zgodna z zamówieniem, empik to cudowna sprawa

Przyjemna literatura, choc opowiesc nieco powierzchowna.

Piękna książka. Przyjemnie się czyta.

Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich z Poznańskiego ma wiele wybitnych tytułów, ale chyba żaden tak naturalnie nie przylega do naszej słowiańskiej duchy jak „Mokradła” Marii Turtschanninoff w przekładzie Agaty Teperek. Może dlatego, że język Natury jest uniwersalny i wszędzie obowiązują te same prawdy, gdzie szacunek i zrozumienie to podstawa dobrego życia (i piszę to w momencie, kiedy mój kraj, ma w (*) ochronę tejże Natury, obwiniając bobry za powódź (bo to, że zabudowano tereny zalewowe, to nic to, że wycinki górskich lasów nie przynoszą dochodów a jedynie straty, to nic to), i oficjalnie pozwalając na strzelanie do wilków, kiedy o jego ochronę tak długo się starano. „Mokradła” to zbiór opowiadań, gdzie te pierwsze sięgają wieku XVII, a ostatnie kończą się w czasach współczesnych. Wspaniałość tego dzieła polega na subtelnym połączeniu wszystkich rozdziałów jedyną w swoim rodzaju nicią pokoleniową, a całość układa się w nostalgiczną pieśń o potędze natury i ludzkim przemijaniu. Pióro Turtschanninoff powinno zadowolić większość literackich smakoszy. Świetnie operuje językiem, dostosowując go do okresu, w którym się porusza. Język z biegiem czasu zmienia się, tak jak zmieniają się charaktery ludzi. Mamy więc trud i pracę na roli, piękno przyrody, poszanowanie dla jej potęgi (te plastyczne opisy!),ale też chciwość, bo przecież las ma przynosić dochód (znamy to), obrzydzenie (bo śpiew ptaków wkurza, bo muchy, komary i meszki...). Z każdym mijanym wiekiem ludzie robią się coraz mniej sentymentalni, coraz mniej naturalni, coraz mocniej pochłaniani przez bezduszną współczesność. I to pokazuje autorka. Świetnie zresztą. Momentami miałam skojarzenia ze „Ścianą” Haushofer, bo ta powtarzalność czynności w poszczególnych porach roku dawała coś na kształt déjà vu, wprowadzając lekką rutynę, ale i spokój. To książka, przy której człowiek odpoczywa. Z mojej strony gorąco polecam.

Serio ?czy ktoś czyta te długieeee recenzje?

"Mokradła" Marii Turtschaninoff to urzekająca saga rodzinna silnie zakorzeniona w fińskiej przyrodzie i ziemi przodków – narracja obejmująca kilka stuleci i korowód postaci związanych krwią, pochodzeniem i wspólnym dziedzictwem. Zachwycają opisy nordyckiej flory i fauny, zmienności pór roku, związku człowieka z naturą. Przyroda w książce Marii Turtschaninoff bywa schronieniem, ale też pułapką – daje i odbiera, karząc surowo tych, którzy nie okazują jej szacunku. "Mokradła" otulają zapachem lasu, bagienną mgłą, tajemniczym śpiewem i stukaniem dzięcioła. Mają smak malin moroszek, krowiego mleka i świeżo upieczonego chleba. To powieść, która ujęła mnie swoją epizodyczną formą; która oczarowała subtelną mieszanką magicznego realizmu, folkloru i ludzkich losów; która zachwyciła opisami przyrody. Piękna książka o rodzinnych więziach, potędze natury, pochodzeniu i przywiązaniu do ziemi. O radościach, wyzwaniach i trudach życia, miłości, stracie, wierze i pragnieniach. Głosy wielu pokoleń splecione w jedną, wspólną pieśń – nastrojową, tajemniczą, poruszającą. Wspaniała literatura (i przekład Agaty Teperek), polecam! Trafia do moich skandynawskich ulubieńców.

Mokradła. Jak tu wszystko się przenika, węszy, łączy się ze sobą, przeplata, wyrasta jedno na drugim i jedno po drugim. Piękna, wielopokoleniowa powieść, która wrosła we mnie niczym opisywana w nim przyroda. Wielka to siła literatury, która pcha cię ku dzikości, oddala od miasta i przenosi w krainę reniferów leśnych, żółtego storczyka, rzecznych zjaw i gospodarstwa, które wychowa wiele pokoleń i będzie świadkiem wielu związków, rozpadów i wojen. Nevabacka jest gospodarstwem, która skupia w sobie jak w soczewce wszystkie ludzkie relacje, emocje, zależności pomiędzy człowiekiem i naturą. Pokolenia żyjące blisko natury i te, które uciekają do wielkiego świata, by oddychać pogonią i harmidrem miasta. Pięknie było nią skończyć wakacje. Rozsiadłam się w tej powieści, jak rozsiadam się w lesie. Oddałam się jej dźwiękom, istotom, szumom i waśniom. Urzeka tutaj ilość postaci, które absolutnie nie męczą, ale zachwycająco się miedzy sobą przenikają. Córka, która pragnie zostać nauczycielką. Ojciec, który traci syna. Wdowa, która walczy z panującym głodem. Na pewno wiele z tych postaci zagości w waszych sercach na dłużej. Co urzeka w „Mokradłach” to nie tylko rozmach narracyjny, ale forma klamry, którą poruszający rozpoczyna i zamyka powieść. Autorka przeprowadza nas też przez cztery stulecia dziejów, ale też języka. Stopniowo uwspółcześnia się nie tylko pogląd ludzi na życie w mokradłach, ale też język używany przez autorkę. Pierwsza część wydaje się bardziej ludowa, porusza temat starych wierzeń i zabobonów, leśnych i wodnych zjaw, które niekoniecznie straszą, ale udzielają lekcji człowieczeństwa. Dalsza część powieści przesuwa się w czasie, by zestawić odwieczną walkę człowieka i postępu z naturą. Wszystko wydaje się tutaj szczegółowo przemyślane i zgrabnie poprowadzone. „Mokradła” wybrzmiewa jako epopeja oddająca hołd naturze i przypomina o życiu w jej bliskości. Jest też przestrogą, która przypomina nam, że nieważne jak daleko chcemy uciec od lasu w stronę miasto, to natura zawsze wzywa, zatrzymuje, oddaje z wdzięcznością, gdy żyje się z nią w zgodzie.

Muszę też wspomnieć o tym, że książka w żadnym razie nie jest melodramatyczna, a czytelnik nie zostaje unurzany w oparach smutku i rozpaczy. To jest opowieść, z której można wysnuć mnóstwo wniosków, ale jakie one będą zależy od indywidualnych preferencji odbiorcy.