My. Kronika upadku (okładka  miękka, wyd. 10.2024)

Książka ta jest cyklem felietonów pisanych przez znanego rosyjskiego autora powieści fantastyczno-apokaliptycznych. Autor pisał je w latach 2012-2023. I poddaje w nich ostrej krytyce sytuację w Rosji i postępowanie putinowskiej wierchuszki. Nie oszczędza nawet własnych rodaków, poddając ich działanie także czasami ostrej, lecz także zabarwionej ironią krytyce. Mam wrażenie że cykl tych felietonów pisanych przez 11 lat przedstawia krok po kroku umacnianie totalitaryzmu w Rosji. Dlaczego tak się stało? Dlaczego społeczeństwo rosyjskie akceptuję poczynania Putina, a przynajmniej nie przeciwstawia się jego (I jego środowisku politycznemu). Co robi opozycja, i dlaczego jej działania nie przynoszą efektów ? Lektura książki nie jest optymistyczna, pozwala jednak zrozumieć dzisiejszą Rosję, jej klasę polityczną, i powodu, które determinują jej działanie, a także rosyjskie społeczeństwo.

Książka ta jest cyklem felietonów pisanych przez znanego rosyjskiego autora powieści fantastyczno-apokaliptyczbych. Autor pisał je w latach 2012-2023. I poddaje w nich ostrej krytyce sytuację w Rosji i postępowanie putinowskiej wierchuszki. Nie oszczędza nawet własnych rodaków, poddając ich postępowanie także czasami ostrej, lecz także zabarwionej ironią krytyce. Mam wrażenie że cykl tych felietonów pisanych przez 11 lat przedstawia krok pi kroku umacnianie totalitaryzmu w Rosji. Dlaczego tak się stało? Dlaczego społeczeństwo rosyjskie akceptuję poczynania Putina, nie przeciwstawia się jego (I jego wierchu

Ciekawe-o tym .za-,,bolszewizm ...nie spadl z nieba,,

Daje dużo do myślenia.

Polecam.

Ruskie jak ruskie - zawsze tacy byli i od wieków nic się nie zmienia. Jakby ten naród lubił być ciemiezony, upadlany i butowany. Tak było za czasów carskich, ZSRR i tak jest teraz. Rosja to stan umysłu.

Bardzo dobra książka, która dokładnie odpisuje krok po kroku jak władze niszczą Rosję, zamieniają obywateli w marionetki sterowane za pomocą ich sugestii i poleceń. To chore do czego posuwają się rosyjskie władze aby podporządkować sobie obywateli. Nie zawiodłam się tą książką, mimo że jest odrobinę przytłaczająca narzucają czytelnikowi mus ciągłej refleksji nad przyszłością Rosji. Musimy też pamiętać, że rosyjskie społeczeństwo i kultura różnią się od naszego... Jeśli ktoś chce znać podwaliny sporu z Rosji z Ukrainą to powinien przeczytać tą książkę.

Dmitry Glukhovsky już od dawna udowadnia, że jest prawdziwym mistrzem w tworzeniu powieści, w których motyw postapokalipsy wysuwa się na pierwszy plan. Wystarczy wspomnieć kultowy cykl Metro czy też Futu.re, które potrafiło głęboko poruszyć moje nastoletnie serce. Jego literacki warsztat, połączony z niezwykłą umiejętnością eksploracji ludzkich emocji, sprawia, że nie sposób pozostać obojętnym na jego twórczość. Teksty Glukhovsky'ego długo rezonują w moich myślach, nie pozwalając zasnąć, i często stają się tematem żywych dyskusji z innymi miłośnikami literatury. To właśnie dzięki temu Dmitry zdobył rzeszę wiernych fanów na całym świecie. Ale czy kiedykolwiek słyszeliście o jego felietonach? W latach 2012-2022, kiedy postapokaliptyczne powieści Glukhovsky'ego zdobywały popularność na całym świecie, autor intensywnie angażował się również w pisanie felietonów – krótszych i dłuższych form literackich. W swoich tekstach odważnie komentował bieżące wydarzenia w Rosji, często jawnie je krytykując. Jego bezkompromisowy, pełen ciętego humoru i inteligencji styl sprawiał, że od tych felietonów trudno się oderwać. Dlatego ogromnie mnie cieszy, że @insignis_media zdecydowało się wydać te teksty w Polsce. Te teksty zwyczajnie zasługują na to aby niosło je dalej w świat. My. Kronika upadku - to niesamowicie dobrze skonstrowana książka. Każdy tekst w niej zawarty jest opatrzony dużym komentarzem historycznym który ułatwia odbiorcy zrozumieć, w jakim momencie rosyjskiej historii się znajduje, ale też dostrzec, jak Glukhovsky ocenia te wydarzenia z perspektywy czasu. Autor z niezwykłą precyzją przedstawia proces, w którym Rosja przechodzi od kraju z głęboko zakorzenionymi tradycjami do państwa opresyjnego, gdzie panuje kult jednostki i wszechobecne bezprawie. Społeczeństwo pozbawione jest jakiejkolwiek siły przebicia; wszelkie próby buntu są brutalnie tłumione, zanim zdążą się na dobre rozwinąć, a niewygodne osoby szybko trafiają do więzień. - ot co idealny przepis na totalitaryzm prawda ? Bardzo interesującym elementem tej książki jest samokrytyka autora. Dmitry kilkakrotnie przyznaje, że w różnych okresach swojego życia ulegał wpływom propagandy. To doskonały punkt wyjścia do analizy literackiej jego tekstów – jak daleko sięga manipulacja elit w kreowaniu „faktów,” które ostatecznie docierają do masowego odbiorcy? Osoby pasjonujące się polityką, socjologią czy psychologią z pewnością znajdą tu wyjątkowe wyzwanie intelektualne. ㅤ My. Kronika upadku to nie jest książka prosta ani tym bardziej miła w odbiorze. Te teksty wywołują w odbiorcy głęboki dyskomfort. Sama nie byłam w stanie przeczytać ich za jednym razem – konfrontacja z brutalną rzeczywistością zwyczajnie boli i jest niczym odrywanie dobrze przyklejonego plastra ze skóry. Jeśli jednak szukacie książki, która was intelektualnie zaangażuje, albo po prostu kochacie poszerzać wiedzę o świecie, ta lektura może być dla was wyjątkową, literacką ucztą. Na koniec wspomnę tylko o sytuacji która miała miejsce w sierpniu 2023 roku. Chodzi o głośny proces w którym Dmitry Glukhovsky został skazany ZAOCZNIE na 8 lat więzienia przez rosyjską władzę. Nie zgadniecie za co! Za mówienie prawdy o wojnie na Ukrainie. To juz wiele mówi prawda ?

„My. Kronika upadku” Dmitrija Glukhovsky’ego to książka, która zatrzymuje nas w pół kroku, zmusza do zastanowienia się nad losem Rosji i jej obywateli. Autor, który przez lata zdobył serca czytelników, w tym i moje, dzięki postapokaliptycznemu uniwersum „Metro 2033”, tym razem odsłania przed nami rzeczywistość nie literacką, a realną – mroczną i przygnębiającą, ukazującą, jak kraj, który miał nadzieję na demokratyczną przyszłość, zmierza ku upadkowi. Książka składa się z felietonów napisanych na przestrzeni lat, które krok po kroku dokumentują zmiany w Rosji: ograniczenie wolności, cenzurę, brutalizację aparatu państwowego i powrót duchów Związku Radzieckiego. Glukhovsky z wyczuciem i przenikliwością przygląda się temu procesowi, w którym wielka nadzieja ustępuje miejsca wszechogarniającej beznadziei i brutalnej rzeczywistości reżimu. Każdy jego tekst w tym zbiorze to świadectwo nie tylko wydarzeń, ale i wewnętrznej walki autora, który – mimo że dziś musi żyć na wygnaniu – wciąż odczuwa głęboki związek z własnym krajem. Co ciekawe, Glukhovsky opatrzył każdy felieton komentarzem „z przyszłości”, z perspektywy 2024 roku. Ten zabieg tworzy cenną przestrzeń dla autorefleksji oraz pozwala skonfrontować się dawnymi nadziejami i rozczarowaniami Autora, jednocześnie uświadamiając nam, że autorytaryzm nie rozkwita nagle – to proces, który stopniowo, niemal niepostrzeżenie, odziera obywateli z wolności. „My. Kronika upadku” to książka, która niesie ciężar – opisuje upadek wolności i degradację społeczeństwa, które, zdaniem Autora, poddało się propagandzie i nauczyło żyć w cieniu dyktatury. Ale w tej kronice jest też nuta nadziei: Glukhovsky pokazuje, że nie wszyscy Rosjanie zgodzili się na ten stan. Jego własny głos, choć dziś stłumiony przez rosyjskie władze, wciąż jest donośnym świadectwem walki o prawdę i o prawo do krytyki. Ta książka to nie tylko obraz Rosji, lecz także uniwersalna przestroga. To przypomnienie, jak kruche mogą być fundamenty wolności i jak łatwo je zburzyć, jeśli nie stajemy w ich obronie. Lektura „My. Kronika upadku” zmusza do głębokiej refleksji, a jednocześnie, choćby dzięki wytrwałości Glukhovsky’ego, daje nadzieję, że nawet w mrokach tyranii można znaleźć tych, którzy zachowali jasność myśli i nie dali się zastraszyć. To książka, która pozostaje po lekturze na długo w pamięci, otwierając oczy na nieoczywiste zagrożenia i przypominając, że walka o wolność to proces wymagający nieustannej uwagi. Serdecznie Wam ją polecam 🔥. Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @insignis_media (współpraca reklamowa) 🩷.

Reportaż zazwyczaj budzi ogrom emocji, szczególnie gdy dotyczy tematów aktualnych i nam bliskich. Dmitrija Glukhovsky’ego z pewnością wielu z nas zna z kreślonego w „Metro 2033” postapokaliptycznego świata zamkniętego w podziemiach moskiewskiego metra. Pozostaje mieć nadzieję, że wizja ta pozostanie tylko fikcją, choć czytając najnowsze jego dzieło obawy o najgorszy scenariusz tkwią w tyle głowy. "Jak to się stało, że kraj, który jeszcze niedawno zmierzał w przyszłość, nagle dokonał ostrego zwrotu?" „My. Kronika upadku” jest zbiorem felietonów i artykułów, które były reakcją autora na wydarzenia w Rosji od 2012 do 2023 roku, kiedy to książka została wydana. Jej celem była próba odpowiedzi na powyższe pytanie poprzez przedstawienie ewolucji kraju zmierzającego ku totalitaryzmowi. Glukhovsky dzieli się osobistym doświadczeniem jako część społeczeństwa, które jeszcze niedawno miało nadzieję na bardziej wolnościowe i demokratyczne jutro. Jak wskazuje, ten „zwrot” w kraju nie był nagły. To proces umiejętnie rozciągany przez autorytarną władzę, wykorzystywany do tłamszenia obywateli w oparciu o wyuczone posłuszeństwo, zastraszenie i machinacje propagandowe. Każdy felieton poprzedzony jest opracowaniem ukazującym szerszy kontekst i spojrzenie „z przyszłości”, bogatsze o perspektywę czasu, wiedzę i następstwa wydarzeń, do których się odnosi. Tym cenniejsze stają się więc analizy Autora jako obserwatora zarówno świadomego, jak i uczciwego wobec wcześniejszych własnych błędnych ocen, wynikających z niewiedzy czy ulegania oficjalnie obowiązującej narracji. Autor z goryczą opisuje pogrążającą się Rosję, uległą wobec wodza, przyzwyczajoną do „przewodnictwa”. W gorzkich słowach, wnikliwie, dosadnie i pesymistycznie punktuje społeczeństwo stłamszone, zindoktrynowane, podporządkowane i bezkrytyczne. Społeczeństwo, które samo przyzwoliło na swój upadek. I system, który krok po kroku zawłaszcza każdą namiastkę wolności poprzez mechanizm represji, bezprawie, symbiozę przestępczości, kościoła i władzy, kontrolę mediów, cenzurę i manipulację informacją, wydział sprawiedliwości przekształcony „w narzędzie kary i terroru”. Glukhovsky ostrzega, że „nie jest wcale pewne, że najgorsze już za nami,” i kończy swe dzieło jako oskarżony zaocznie o zdradę, oferując nam mroczną, lecz poruszającą kronikę upadku – nie tylko kraju, ale także moralności ludzkiej w cieniu represji. A krwawy spektakl za naszymi granicami wciąż trwa.