Najgorszy dom (okładka  miękka, wyd. 06.2022)

Magdalena Majcher ma w swoim dorobku literackim bardzo wiele interesujących pozycji i oby jej dobra passa nigdy się nie skończyła. Autorka obecnie odeszła znacznie od tekstów obyczajowych. Skupia się wokół true crime, opisuje prawdziwe zbrodnie, ale też tworzy fikcyjne historie z wątkiem kryminalnym. Jak na razie nie mam żadnych zastrzeżeń do zmian w jej twórczości- przynajmniej nie jest nudno, przewidywalnie. Wszak najistotniejszym czynnikiem dobrej książki jest zaciekawienie czytelnika, prawda? Główną bohaterką „Najgorszego domu” jest prywatna detektyw, Łucja Buchta. Kobieta od bardzo długiego czasu chciała zostać policjantką i pomagać szczególnie zagubionym i krzywdzonym kobietom, ale w życiu nie zawsze jest tak, jak byśmy sobie tego życzyli. Kobieta mieszka w Warszawie, próbuje też dobrze ułożyć swoje życie osobiste. Pewnego dnia jeden telefon kompletnie zmienia jej życie. Karolina, młodsza o dziesięć lat siostra Łucji, zaginęła i jak dotąd nie dała znaku życia. Dynamiczna sytuacja zmusza ją do powrotu w rodzinne strony, a konkretnie do Namysłowa. W Łucji budzą się dawne demony, o których wolałaby zapomnieć, ale, niestety, nigdy nie będzie mogła. Wiele razy mówi się, że rany psychiczne siedzą w głowie człowieka do końca jego życia, a Łucja idealnie pasuje do tej przykrej definicji. Co wydarzyło się w domu rodzinnym bohaterki? Warto się o tym przekonać, choć będą to wstrząsające informacje. Szkoda, że tak druzgocące historie to nie kompletna utopia, gdyż wielu ludzi naprawdę przechodzi koszmar w zamkniętych czterech ścianach… Samo zniknięcie Karoliny Buchty nie jest jedynym wątkiem „Najgorszego domu”. Autorka bardzo mocno skupiła się na wręcz patologicznej relacji matki z córką. Renata, matka Łucji, z pewnością nie zasługuje na miano matki. Szczerze mówiąc, wolałabym być sierotą lub zostać oddana do domu dziecka, niż przebywać pod jednym dachem z kimś tak zapatrzonym w samego siebie. Magdalena Majcher pokazała dodatkowo, że domowe dramaty odbijając się na psychice człowieka i jego dalszych poczynaniach. Charakterystyczna nerwica natręctw to nie błahostka, ale bardzo poważne zaburzenie, mogące niszczyć relacje międzyludzkie. Dlaczego Łucja nie ufa matce, zaś sama Renata dalej nie rozumie, że jej zachowanie jest, delikatnie mówiąc, niestosowne? Zapraszam do lektury. Gdy czytałam „Najgorszy dom”, już sam opis namysłowskiego budynku, w którym mieszkała Łucja, wzbudził we mnie dreszcze. Ostatni dom przy lesie, a dalej pustka, ciemność. Czy to nie preludium do bardzo dramatycznych wydarzeń? Autorka zadbała nie tylko o dobre wyjaśnienie podjętych przez siebie wątków, ale o odpowiednią oprawę miejsca akcji. Nie mam zamiaru zbyt wiele zdradzać, bo chętnie polecę tę książkę innym czytelnikom. Ja przeczytałam ją w kilka godzin, a dodatkowo, dzięki ofercie Empiku, załapałam się na zakup egzemplarza z autografem, co jest tylko dodatkowym atutem dla mojego prywatnego księgozbioru. Nie mam absolutnie nic do zarzucenia autorce- akcja jest świetnie rozbudowana, nie ma przesadnej dawki mroku ani błędów merytorycznych. Magdalena Majcher bardzo dobrze pogłębiła swoją wiedzę o bardzo znanych, ale często ukrywanych problemach społecznych. „Najgorszy dom” to bowiem opowieść nie tylko o zaginięciu członka rodziny. Dzięki fabule jeszcze bardziej możemy zrozumieć, że niektóre rodziny w ogóle nie odczuwają między sobą charakterystycznej więzi i niczego o sobie tak naprawdę nie wiedzą. Bądźmy zatem czujni i jako rodzice bacznie obserwujmy poczynania swoich dzieci. Polecam!

"Najgorszy dom" to jedna z tych książek, która na pierwszy rzut oka jest oczywista. Wszystko składa się w jedna całość, jednocześnie brakuje tego jednego, najważniejszego. Prawdziwy morderca ciągle mi umykał, pojawiał się, już prawie go miałam, a jednak nie. Znowu zniknął. Łucja nie wzbudza sympatii. Bardzo trudno jest polubić tą chłodną, zdystansowaną i milczącą kobietę, która odpycha nie tylko osobowością ale również wyglądem. Prywatna detektyw musi wrócić do rodzinnego miasta. Jednak nie po to żeby rozliczyć się z przeszłością. Chce odnaleźć zaginioną siostrę, której dawno temu obiecała że po nią wróci i nie dotrzymała tego słowa. Magdalena Majcher kolejny raz otworzyła drzwi do bardzo trudnych rodzinnych relacji. Pokazała rzeczy, które nigdy nie powinny się wydarzyć. Obnażyła prawdę, nie kiedy bolesną i trudną. Pokazując bardzo dosadnie problemy przemocy seksualnej, tego co się dzieje gdy dotyka ona bezbronnych. Jak się czuję ofiarą, do czego może prowadzić brak zrozumienia, przede wszystkim od najbliższych. W książce padły bardzo ważne słowa. Nie znaczy nie, nawet jeśli wcześniej powiedziałyśmy tak. Książka jest przewidywalna, już po tytule i opisie można było rozeznać się w fabule, ale i z tym autorka poradziła sobie bez problemu. Świetnie opisała emocje które towarzyszą nie jednej osobie która wyjeżdża z małego miasteczka na podbój świata, wielkiego miasta. Poznajemy dogłębnie emocje które towarzyszyły Łucji na co dzień, jak i wtedy gdy przyszło jej wrócić do miasta które zna jak własną kieszeń, a jednocześnie jest jej obce. Do ludzi, którzy kiedyś byli jej tak samo bliscy, a teraz nie wie o nich niczego. Wszystko co kiedyś miało sens, teraz go nie miało. A ona tutaj nie pasowała. Bardzo przyjemnie spędziłam czas z książka, choć nie ukrywam że "małe zbrodnie" Podobały mi się bardziej. Wydaje mi się że to za sprawą Łucji, która naprawdę ciężko jest polubić. Polecam! 😘

Właśnie ta książka autorki , przyczyniła się do zakupu kolejnych ;) świetnie się czyta, dobra i wciągająca fabuła . Ciągle się coś dzieje ! Strony się wręcz połyka 👍 polecam

Kolejna wspaniała książka Magdaleny Majcher. Mocna, a jednak subtelna. Polecam

Rewelacja. Trzyma do końca w napięciu. Gorąco polecam tą autorkę.

Superrr książka, bardzo dobrze się czytało, polecam ❤🥰❤

Lubię książki Magdy M. Nie można się od nich oderwać.

Kolejna świetnie napisana książka. 😊

Lektura zmiata z nóg!

Rewelacja