Nasze drzewa są jeszcze młode. Opowieść warmińska. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Nie można się oderwać. Czekam na kolejną część.

Interesująca, podobnie jak poprzednie dwa tomy.

Warta przeczytania,historia Warmi i mazur

Czekam na następną część

Super, czekam na IV tom

Super całą saga.

Polecam!

👍

Miłość silniejsza jest niż śmierć. Być może te słowa dla wielu mogą być jedynie frazesem, górnolotnym sformułowaniem, które świadczy o romantycznej naturze osób, które w nie wierzą. A jednak istnieje uczucie, które nie tylko jest w stanie pokonać wszelkie przeszkody, ale także być bodźcem do walki o kolejny oddech, następny dzień, byle znów połączyć się z ukochaną osobą. I takim świadectwem miłości jest niewątpliwie nowa powieść, ale i cała seria „Opowieść warmińska” autorstwa Wioletty Sawickiej. „Nasze drzewa są jeszcze młode” to trzecie spotkanie z bohaterami tej poruszającej, pełnej skrajnych emocji opowieści, która zdobyła serca wielu czytelników. Z jednoczesną ciekawością, obawą, ale i nadzieją przewracałam kolejne strony, chcąc poznać dalsze losy Lizki i Franza, zwłaszcza że poprzedni tom zakończył się w bardzo dramatycznych okolicznościach. Czy tych dwoje ocali miłość? Czy będzie w stanie pokonać wojenną zawieruchę, ludzkie uprzedzenia, rozprzestrzeniającą się, niszczącą wszystko to, co napotka na swej drodze, ideologię? W trzecim tomie serii autorka dużo miejsca poświęca prawdziwym wydarzeniom, które misternie wplata w fikcję literacką. Te nie są już wyłącznie tłem, ale stają się kolejnym dowodem okrucieństwa niemieckich oprawców w czasie II wojny światowej. Obozowa rzeczywistość poraża ogromem bezduszności, ludzkiego cierpienia, czynów, które były tak podłe, że ciężko je wyrzucić z pamięci, gdyż są niczym tatuaż — pozostają weń na zawsze. Kreśląc z niezwykłą wrażliwością i szacunkiem swoją opowieść, Wioletta Sawicka próbuje ocalić od zapomnienia losy ofiar, ale także tych, którzy przetrwali piekło na ziemi. Przywołuje prawdziwe kadry, które widzimy oczami wyobraźni, które są niczym bolesna zadra w sercu… Sceny z życia więźniów obozów zlokalizowanych na terenie Prus Wschodnich, Hohenbruch i Soldau, stają się za pośrednictwem jej powieści namacalnym świadectwem, które upływający czas zamiótł pod dywan zapomnienia… Sięgając po nową powieść Wioletty Sawickiej, wiedziałam, że będą ogromne emocje, ale z każdą kolejną częścią serii przekonuję się, że mogą być one jeszcze większe. Nie sposób bowiem nie drżeć o losy postaci, których miłość jest wystawiana na kolejną próbę, być może już ostatnią… Na taką, z którą nie będą w stanie sobie poradzić, bo wróg ich uczucia ma znaczącą przewagę… Autorka kreśli historię, która wzrusza, angażuje bez reszty, wypełnia nasze serce czułością, ale i lękiem. Zwłaszcza że tym razem skupia się na postaci Lizki, która staje się wojowniczką w obozowej rzeczywistości, w której królują brutalność, bezduszność, choroby, głód. Tutaj nawet wątły płomień nadziei zdaje się przygasać z każdym dniem, spędzonym w tych nieludzkich warunkach... A mimo to bohaterka ma swój wewnętrzny blask, który podsyca wiarą, że znów spotka się z ukochanym. Ta myśl staje się niczym sztandar, niemy krzyk zagrzewający do walki, pomimo fizycznego i psychicznego wycieńczenia. Mimo zdradliwej bierności, która podszeptuje, by się poddać… Sposób, w jaki Wioletta Sawicka wykreowała tę postać, przykuwa uwagę. Niemal czujemy jej ból, towarzyszymy jej każdego dnia walki o przetrwanie, który w tym bezbrzeżnym oceanie bestialstwa, ma ją zbliżyć do upragnionego celu. Do ponownego połączenia dwóch serc, dusz i ciał. Podsumowując: Nowa powieść Wioletty Sawickiej to odmalowany z ogromną wrażliwością, wnikliwością i poszanowaniem pamięci tych, którzy zginęli w obozach na terenie Prus Wschodnich, obraz wojennej rzeczywistości. Kompilacja bestialstwa i chęci niesienia bezinteresownej pomocy, rozdarcia ludzkiej natury, która każe wybierać między ideologią a podszeptami oznak człowieczeństwa. Świadectwo nieograniczonego i niszczącego wpływu fanatyzmu, który odziera kolejne jednostki z wszelkich uczuć, podporządkowując je sobie i jednocześnie niszcząc wszystko to, co napotka na swej drodze, a co w jej myśl jest niegodne, by przetrwać. Naprzeciw niej staje jednak miłość, której wielka siła jest w stanie wszystko przezwyciężyć. To ona jest, już nie płomieniem, ale ogniem nadziei, który nigdy nie gaśnie; uczuciem napawającym otuchą w tych okrutnych czasach. To opowieść o winie i karze, o wyrzutach sumienia za popełnione grzechy, które niczym trucizna trawią ludzką duszę… Aż wreszcie to powieść przepełniona miłością do Warmii, której historię oraz piękno autorka odkrywa przed swoimi czytelnikami. Polecam!

„Przypomniała sobie każde słowo, które powiedział jej na pożegnanie, gdy prosił, żeby nigdy się nie bała, bo wróci do niej choćby z piekła. Tymczasem to ona uciekła do niego z piekła. […] Przecież miała ocalić ich miłość. Ich drzewa wciąż były młode.” Wioletta Sawicka wraca z kontynuacją świetnie przyjętej przez czytelników „Opowieści warmińskiej”. „Nasze drzewa są jeszcze młode” to powieść, która porusza najdelikatniejsze struny jestestwa, uwrażliwia. Uświadamia, że nie nienawiść, podłość i bestialstwo ale miłość, dobro, determinacja i nadzieja prowadzą do zwycięstwa. Tym zwycięstwem jest triumf i ocalenie miłości. Kolejny raz sięgając po książkę zrozumiałam, że literatura ma wiele wcieleń, a każdy z miłośników wybiera te, które odpowiadają mu najbardziej. Istnieje taka kategoria książek i taka lista nazwisk ich autorów, o których nie da się zapomnieć. To powieści poruszające i zmuszające do refleksji nad czasem minionym i tym co dzieje się współcześnie wokół nas. Powieści, które przedstawiają świat w realnych i co za tym idzie często brutalnych barwach. Taka właśnie jest książka „Nasze drzewa są jeszcze młode”. Mnóstwo emocji kosztowało mnie jej przeczytanie. Autorka każdym słowem, losami Lizki, Franza i wielu innych bohaterów, dotknęła mnie do żywego. Były chwile, w których musiałam odłożyć książkę ponieważ łzy sprawiały, że nie byłam w stanie czytać dalej. Cierpienie jakie stało się udziałem Lizki i towarzyszących jej osadzonych w obozie Hohenbruch odbierało mi oddech. Nadzieja, odwaga i siła z jaką znosili obozowe piekło natomiast, wzbudzały mój największy podziw i szacunek. Zdanie wypowiadane przez jedną z bohaterek, Bognę, która jak mantrę powtarzała, że „drzewa, z których kiedyś zrobione zostaną ich trumny, są jeszcze młode”, pozostanie w mojej pamięci na zawsze. Wioletta Sawicka ze swoją wrażliwością twórczą, znakomitym stylem tworzenia, dziennikarskim zacięciem, pasją historyczną i umiejętnym wplataniem w fabułę prawdziwych zdarzeń do jakich doszło na terenach, na których dzieje się akcja powieści, sprawia, że jej historia nabiera głębokiej wymowy. W moim odczuciu wymowy bardzo motywującej. Do nadziei mimo wszystko, pomimo i wbrew. Do życia, do doceniania tego co się ma, gdyż historia pokazała nam już, jak źle i tragicznie może być. „Nasze drzewa są jeszcze młode” pomimo swojego trudnego, smutnego klimatu jest powieścią niosącą również nadzieję. Ukazuje również ogromną rolę miłości i różnych jej odcieni. Poświęcenia i determinacji. A także roli przeznaczenia w życiu człowieka. Ono dopadnie każdego i wystawi rachunek za wyrządzone krzywdy i popełnione zbrodnie. „Nasze drzewa są jeszcze młode” Wioletty Sawickiej to lektura obowiązkowa dla każdego dojrzałego czytelnika. Porusza trudne tematy i dramatyczną historię Prus Wschodnich II wojny światowej. Autorka w ten sposób ze znawstwem i pasją nienachalnie popularyzuje historię miejsc bliskich jej sercu, jak i sercu każdego mieszkańca dzisiejszych Warmii i Mazur. Wioletta Sawicka stworzyła historię, która uczy, porusza i daje nadzieję. Po przeczytaniu jej ostatniej strony, w głowie pozostają żywe obrazy, a refleksje nasuwają się bezzwłocznie. To wielka siła autorki, której należy się głęboki ukłon. Ta mądra i poruszająca trzecia część serii „Opowieść warmińska” głęboko chwyta za serce. Sięgacie po nią bezzwłocznie. Warto dać szansę tak wybitnie opowiedzianej historii o sile miłości, cenie nienawiści i drodze ku pokrzepieniu. Jestem pewna, że każdy po przeczytaniu tej książki spojrzy na świat z innej perspektywy. Doceni czas, w którym żyje i komfort, dar wolności. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści i wiem, że tak będzie również w przypadku wszystkich tych, którzy zanurzą się w świat Lizki, Franza, Augusty i wielu innych bohaterów. Polecam!!!!