Nie wpuszczaj lasu (okładka  miękka)

Jedna z piękniejszych książek jakie przeczytałam. Ta opowieść na zawsze pozostanie w moik sercu, a moje serce już zawsze będzie należeć do lasu, którego stało się częścią.

Dlaczego o tej książce jest tak cicho? Jedna z najpiękniej napisanych powieści jakie kiedykolwiek czytałam. Klimat wylewa się spośród stron wciągając czytelnika do akademii Wickwood, w której poznaje historię Andrew i Thomasa. Poprowadzenie akcji było cudowne, a poetycki i bogaty język, którym posługuje się autorka sprawiał, że przepadałam dla tej książki z każdym przeczytanym zdaniem. Motyw dark academii - I'm in love. W ,,Nie wpuszczaj lasu" został poruszony wątek osób aseksualnych oraz biseksualnych, a rzadko spotykam się z książkami, w których główny bohater jest aseksualny, co dodatkowo sprawia, że czuję się zrozumiana. To, że autorka stworzyła dwóch chłopaków, którzy są dla siebie wszystkim, choć boją się o tym powiedzieć i jednocześnie oboje mają wpływ na to, że potworów wciąż przybywa, pokazuje jak bogatą ma wyobraźnię. Była to również moja pierwsza styczność z horrorem botanicznym, i wiem już , że na pewno nie ostatnia. Dodatkowo książka utrzymana jest w klimacie gotyckim, co tylko potęguje jej niepowtarzalny klimat. ‼️SPOILER‼️Ta opowieść pokazuje również konsekwencje nie leczonych zaburzeń psychicznych i to, że młodego człowieka nie można zostawić samego sobie w żałobie bez niczyjej pomocy. Podsumowując, ,,Nie wpuszczaj lasu" zasługuje na dużo większy rozgłos niż ma, ponieważ tej książki nie da opisać się w słowach. Nie jestem w stanie napisać o tym, jak ważna stała się dla mnie ta historia, oraz jak wpłynęła na mnie relacja księcia oraz jego październikowego chłopca. A zakończenie? Po zakończeniu czuję niedosyt i ból serca, tylko dlatego, że to już koniec. Moje serce jest rozdarte. 💔

mam bardzo mieszane odczucia, sam język w jakim napisana została książka jest przepiękny, natomiast jej treść wydaje mi się dość kontrowersyjna, zwłaszcza patrząc na sugerowany wiek +14.. dałabym jednak wyższy próg, niepotrzebny był również tak rozwinięty wątek seksualności głównego bohatera.. był napisany jakby przez zupełnie kogoś innego, zupełnie innym językiem

kocham, jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku

MEGA bardzo mi sie podoba

Mroczne i dziwne historie towarzyszyły mi od najmłodszych lat, ponieważ sięgałam głównie po takie właśnie książki. Dawały mi możliwość choćby chwilowego oderwania się od codziennej rutyny i zanurzenia w czymś niecodziennym, ostrym, pełnym nieprzewidywalności. Dlatego do tej lektury podeszłam z dużym entuzjazmem, licząc, że zaskoczy mnie i dostarczy tylu emocji, iż będę o niej długo myśleć. Czy tak się stało? Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć, choć powieść skończyłam zaledwie dzień temu. Podzieliłabym ją na trzy wyraźne części, co zresztą ułatwia liczba stron. Każde kolejne sto kartek miało nieco inną energię: raz bywało nudniej, innym razem fabuła zaskakiwała i nabierała mocy. Już teraz mogę jednak stwierdzić z pełnym przekonaniem, że to powieść młodzieżowa, która potrafi zaskoczyć także dorosłego czytelnika, ponieważ nie jest to lektura lekka. Nie wpuszczaj lasu to opowieść łącząca elementy horroru, fantastyki i dramatu psychologicznego. Akcja rozgrywa się w Akademii Wickwood elitarnej szkole, gdzie spotykają się zarówno bogate, rozpieszczone dzieciaki, które żadnymi pieniędzmi nie uleczą swoich kompleksów, jak i osoby, które musiały ciężko zapracować na swoje miejsce. Akademię otacza mroczny, niedostępny las, a uczniowie wiedzą, że złamanie zakazu wejścia w jego głąb grozi natychmiastowym wydaleniem. Dla Andrew to jednak przestrzeń kojarząca się ze spokojem i bezpieczeństwem, możliwość oddechu z dala od dręczycieli i problemów. Chłopak ma coś, co daje mu ukojenie, pisanie mrocznych baśni przesyconych krwią, pytaniami i atmosferą grozy. Twórczość staje się dla niego codziennością, a zarazem jedynym sposobem na oswojenie brutalnego świata. Jego najbliższym przyjacielem od lat jest Thomas, osoba gwałtowna, impulsywna, a jednocześnie zagubiona, szukająca ukojenia w szkicowaniu. Jego prace są niepokojące: pełne przerażających, odrażających istot, które wywołują w innych raczej odrazę niż podziw. Mimo to Thomas i Andrew odnaleźli w sobie nawzajem oparcie, dlatego nikt nie ma wątpliwości, że są nierozłączni. Jednak powrót z wakacji wywraca wszystko do góry nogami. Po krótkiej rozłące Thomas wraca w koszuli poplamionej krwią, a jego rodzice znikają w tajemniczych okolicznościach. W domu odnaleziono ślady zbrodni, a chłopak staje się głównym podejrzanym, ponieważ ktoś miał widzieć go z nożem w ręku. Na tym jednak nie koniec. Andrew przypadkowo odkrywa największy sekret przyjaciela i natrafia w lesie na coś, co całkowicie odmienia jego życie. Od tej pory strach, ból i rozpacz stają się codziennością, a chłopcy muszą stanąć przed próbą ostateczną: albo przetrwają, albo zginą. Andrew z początku wydaje się nieśmiały i zastraszony, jakby bał się własnego cienia. Bycie prześladowanym przez rówieśników sprawiło, że wycofał się w świat wyobraźni. Ratunku szuka w pisaniu i rysowaniu, które pełne są obrazów śmierci i krwi. W ten sposób wyraża siebie, a może coś jeszcze mroczniejszego? Z czasem, im głębiej go poznajemy, tym bardziej zastanawiamy się, gdzie zniknął ten przestraszony chłopiec. Narracja, prowadzona w trzeciej osobie, skupia się przede wszystkim na jego przeżyciach, myślach i uczuciach, dzięki czemu jeszcze mocniej odczuwamy psychiczne wyczerpanie, jakie towarzyszy bohaterowi. Thomas natomiast jest jego zupełnym przeciwieństwem. Znany jako agresywny, kłopotliwy i niebezpieczny, często wdaje się w bójki, zwłaszcza gdy chodzi o obronę przyjaciela. Wydaje się niezłomny, jakby nic nie było w stanie go złamać, jednak tak naprawdę jego największym ciężarem są problemy rodzinne, które bagatelizuje, choć dręczą go najdotkliwiej. To postać pełna sprzeczności i tajemnic, przy której nieustannie pojawia się pytanie: kim on właściwie jest i jakie skrywa zamiary? Relacja chłopców to przywiązanie podszyte toksycznością. Trudno było mi ocenić, czy bardziej mnie fascynuje, czy raczej odrzuca. Bywała na tyle intensywna, że wzbudzała we mnie niepokój i obawę, iż w którymś momencie któreś z nich posunie się za daleko. Między nimi narodziło się coś na kształt uczucia, jednak brak otwartości i strach przed nazwaniem swojej orientacji sprawiły, że wątek ten został zepchnięty na dalszy plan i powrócił dopiero pod koniec powieści. Jednym z największych atutów książki jest duszna atmosfera, obecna od pierwszej do ostatniej strony. Drews nie daje czytelnikowi odetchnąć - nieustannie towarzyszy mu gęsta mgła pytań i niedopowiedzeń. Autorka wykazała się ogromnym talentem, tworząc rozbudowany świat z pełną szczegółów mitologią i całą galerią dziwacznych istot. Do tego dochodzą trudne relacje między bohaterami, a także ich psychiczne obciążenia, opisane z imponującą dokładnością. Narracja pełna jest metafor, poetyckich refleksji i środków stylistycznych, które wzmacniają emocjonalny przekaz. Dzięki temu, gdy skończyłam lekturę, byłam nie tylko zaskoczona, lecz także poruszona. Chciałabym napisać więcej, ale niestety brakuje mi miejsca. #współpracareklamowa

Ocena: 4.5/5⭐ | 14+ ⋆˙𓍊₊ ⊹˚🌿🕯️🌜📚✒️｡𖦹°‧ [współpraca z @] 🥀“- Thomas…coś ty do cholery narysował?”🥀 🍂Gdy przewracasz karty tej historii, spomiędzy akapitów wypadają płatki gnijących róż. Z każdym kolejnym rozdziałem odór zgnilizny i rozkładających się trzewi narasta, zaciskając swe szpony na twoim gardle. Nie jesteś w stanie oddychać, przed oczami tańczy ci mrok i szeptane o północy obietnice a atrament plami twoje palce ilekroć próbujesz drapać w korę drzew, które nagle stanowią kraty twego więzienia. Słyszysz potwory, czujesz ich zatęchły oddech na karku i przez moment wydaje ci się…że twoje serce zmienia się w kołtun splątanych korzeni. Co jeżeli to ty jesteś potworem, którego tak bardzo się lękasz? 🥀“Jego żebra były jednak klatką dla potworów, które ostrzyły sobie zęby na jego kościach.”🥀 🍂Historia pewnego Księcia i jego Kościanego Poety w istocie mnie odurzyła. Gęste i lepkie opisy mogłam wręcz poczuć pod paznokciami i w zagłębieniach palców, a soczyste metafory wlewały mi się przez oczodoły wprost do gardła. “Nie Wpuszczaj Lasu” napisane jest językiem ociekającym poetyzmem, metaforyzmem i mrokiem - proza CG Drews spływa po języku czytelnika niczym miód, oblepiając jego umysł i nie pozwalając na oderwanie się od lektury. Jednak im bardziej syta uczta, tym bliższa wizyta znużenia i rutyny. Smakowane potrawy po dwunastej porcji zlewają się w jednolitą, mdłą papkę i nie przynoszą tyle przyjemności ile na początku, stają się monotonne i męczące. Mniej więcej w połowie lektury dopadło mnie uczucie przesytu i zmęczenia powtarzalnymi sformułowaniami i motywami - kości, krew, ostre zęby, żebra, krzewy jeżyn, mech, zgnilizna, etc. Na tym samym etapie książki fabuła gęstnieje do takiego stopnia, że czytając o niej wydawało mi się, że mam usta pełne piachu. Pozostaje mi tylko wspomnieć o ostatnim ubytku w tej książce… 🥀“Pod wpływem chwilowej złości Andrew pomyślał o wsunięciu palców w ranę Thomasa. Chwyceniu jego żebra i złamaniu go. Wyciągnięciu miękkiej, kruszącej się kości z jego klatki piersiowej i przyszyciu jej do swojej. Byliby razem na zawsze, żebro przy żebrze, połączeni krwią, kością i uwielbieniem.”🥀 🫀…relacji Thomasa i Andrew. Pomimo otoczki brutalnej poetyckości i rozrywającego pragnienia, by być ze sobą nie jestem w stanie w pełni pojąć, jakim cudem tak kolosalne uczucia zdążyły pomiędzy nimi rozkwitnąć. Owszem, dostajemy pojedynczą migawkę, która ukazuje nam okoliczności ich poznania ale poza tym? Praktycznie nic więcej. Skłamałabym mówiąc, że ich relacja nie przypadła mi do gustu, bo było wręcz przeciwnie - nie sposób w niej odnaleźć cukierkowego romantyzmu (za którym z całego serca nie przepadam), cechuje ją głównie bolesna potrzeba trwania przy sobie do końca życia, oddychania tym samym powietrzem i zdolność do popełnienia najgorszej zbrodni w obronie drugiej osoby. Jeszcze bardziej ubolewam jednak nad budową postaci Dove, która została wręcz obrabowana z autonomii i własnej historii. 🥀“Ponieważ Dove żyła nauką, Thomas oddychał sztuką, a Andrew pragnął opowieści, wszyscy oddali swoje serca bibliotece.”🥀 🫀Nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobnym motywem w literaturze. Ożywające wprost z kartek notatnika atramentowe potwory, przerażająca moc słów i pociągnięć pióra - fascynująca opowieść o akademii skrytej w objęciach mrocznego lasu, gdzie na świat przychodzą najokrutniejsze koszmary. “Nie Wpuszczaj Lasu” urzekło mnie swoją niepowtarzalną atmosferą, surową brutalnością i mięsistymi opisami, dzięki którym miałam wrażenie, że naszkicowane we wnętrzu potwory lada moment mogą złapać mnie za włosy i pogrzebać pod zroszoną krwią ziemią. Mimo, że zakończenie było nad wyraz konfundujące, to nie potrafię skreślić tej pozycji ani nadmiernie jej krytykować - ta książka pociągnęła za niemal wszystkie sznurki moich zainteresowań i to za to zapamiętam ją najbardziej. 🥀“O ile drzewa należały do Thomasa, o tyle północ była zakochana w Andrew.”🥀 🌜Ulubione cytaty: “- Wszystko we mnie legło w gruzach. Dla ciebie.” “[...] wpatrywał się w Andrew, a z jego wydrążonych oczu wyrastał las.”

[ współpraca reklamowa ] Sugerowany wiek: 14+ Ocena: 4,5/5 Gatunek: Young adult “Nie wpuszczaj lasu” to intrygująca, ciekawa i hipnotyzująca historia, która potrafi wprowadzić czytelnika w dezorientację i bardzo często trzyma w napięciu. To książka z gatunku body horror, a to była moja pierwsza styczność z tym gatunkiem. Dzięki tej powieści wiem, że z pewnością sięgnę po inne książki z tego gatunku. Styl pisania bardzo mi się spodobał, zwłaszcza, że książka została napisana w narracji trzecioosobowej. Jedna z rzeczy, które najbardziej mi się podobały, to metafory, którymi została napisana ta książka. Bardzo przypadła mi do gustu przeplatana botanika w zdaniach. Moim zdaniem, ta historia została napisana nawet trochę takim baśniowym stylem. Dzięki wszystkim tym zabiegom, książkę czytało się szybko, intrygująco i z dreszczykiem. Skoro była już mowa o metaforach i botanice, chciałabym zwrócić uwagę, jak wspaniale został opisany las. Faktycznie czytając tę powieść, czułam jakby las naprawdę ożył. Z podekscytowaniem i niepokojem potrafiłam sobie wyobrazić oddech lasu na karku, pnącza próbujące złapać za kostkę i nie tylko. Fabuła została wymyślona świetnie, motyw potworów w lesie (i nie tylko…👀) niesamowicie mną zaintrygował. Gdy tylko o nich pomyślę, mam ciarki na ciele i odczuwam nawet strach. Obrazki Thomasa tylko spotęgowały moje odczucia, choć przyznam, że dodanie jego obrazków do książki było super zabiegiem. Sama akcja była bardzo wciągająca, a zwroty akcji były niezwykle dobre. Choć przyznam, że miałam podejrzenia co do jednej osoby, przeczucie podpowiadało mi, że coś z nią jest nie tak, ale nie byłam w stanie stwierdzić co. Na szczęście, na końcu książki wszystko zostało wyjaśnione :D. Przyznam też, że zakończenia nie byłam w stanie ani trochę przewidzieć. Relacja Andrew i Thomasa była bardzo skomplikowana. Obaj bohaterowie byli specyficzni, łączyła ich między innymi obsesja, a przede wszystkim też potwory. Razem musieli się z nimi zmierzyć, walczyć i odkryć, jak się ich pozbyć. Wkrótce chłopacy stracili kontrast między rzeczywistością, a jawą, co jest jednym z moich ulubionych zabiegów w książkach. Uwielbiam, wręcz kocham, gdy książka wprowadza w dezorientację nie tylko bohaterów, ale i czytelnika. Wtedy zastanawiamy się, czy coś się faktycznie wydarzyło, czy tylko sobie to wyobraziliśmy. Tutaj czasami nawet “gubiłam” się w wydarzeniach, co jak dla mnie jest pozytywnym zabiegiem. Wiecie, że przez pierwsze czterdzieści stron myślałam, że w ogóle nie polubię Andrew? Byłam raczej sceptycznie do niego nastawiona i niezbyt go lubiłam. Widziałam w nim cechy osoby, z którą na pewno bym się nie dogadała (już nie mówiąc o przyjaźnieniu się), więc nie pałałam do niego sympatią. Odczuwałam tak, bo zawsze patrzę na bohaterów pod kątem tego, czy mogłabym się z nimi zaprzyjaźnić. A finalnie polubiłam go i można powiedzieć, że całkiem się do niego przywiązałam. Thomasa też polubiłam, według mnie był trochę lepszy z charakteru niż Andrew. Najbardziej jednak polubiłam Lanę, uwielbiam jej charakter i fioletowe glany. Podobało mi się też przeplatanie ważnych tematów, takich jak zaburzenia odżywiania, zastraszanie w szkole, aseksualność czy osoby aueer. Uważam, że było to przydatne i wartościowe. Moim zdaniem, ta książka jest idealna na jesienne wieczory. Polecam ją każdemu, kto chciałby rozpocząć swoją przygodę z tego typu gatunkiem oraz osobom, które chciałyby poczuć dreszczyk emocji i zostać trzymane w napięciu 🤭. Do zobaczenia!

Andrew uczęszcza do elitarnej szkoły z internatem wraz z siostrą bliźniaczką Dove oraz najlepszym przyjacielem Thomasem. Właśnie zaczyna się nowy rok szkolny, ale tym razem już od pierwszego dnia coś zdaje się być nie tak jak powinno. Nierozłączna do tej pory paczka przyjaciół rozpada się, a Andrew nie ma pojęcia co jest przyczyną kłótni pozostałej dwójki. Thomas zdaje się skrywać wiele sekretów, a Dove bardzo oddala się od chłopaków. Ludzie szeptają na korytarzach. Myśli w głowie Andrew stają się coraz głośniejsze, a z lasu dobiegają dziwne odgłosy. Co to może być? ___ Spodziewałam się historii wywołującej dreszcze i niepokój. Spodziewałam się dziwnych bohaterów i jeszcze dziwniejszych wydarzeń. Wszystko to dostałam, a w gratisie cudowną wrażliwość i relację, która rozpuszcza serce. Nie będę Was zwodzić, nie jestem fanką relacji mlm w książkach. Miałam obawy, że nie będę usatysfakcjonowana tą częścią książki, ale bardzo się myliłam. Wątek romantyczny jest poprowadzony pięknie. Pojawia się relacja, która jest ostrożna, delikatna, nie ma w niej nic łapczywego. Bohaterowie dbają przede wszystkim o przyjaźń, a za tym idzie lojalność, opiekuńczość i dopiero później fizyczna bliskość. To wszystko jest jednak podszyte obsesją i zaborczością, którą bohaterowie w sobie pielęgnują nawet nieświadomie. „Dawno, dawno temu Andrew wyciął swoje serce, by podarować je temu chłopcu, i był pewien, że Thomas nie miał pojęcia, że Andrew zrobiłby dla niego wszystko. Ochronił go. Kłamał dla niego. Zabił dla niego.” Las osacza, szepcze. Czy to tylko wyobraźnia tworzy potwory niczym z horroru, czy może to wszystko dzieje się naprawdę? Gdzie kończy się realny świat, a zaczyna obłęd? Czy można w tym wszystkim jeszcze w ogóle ufać swoim zmysłom? Andrew i Thomas są artystami. Słowami i rysunkami tworzą obrazy, które okazują się bardziej realne, niż mogłoby się wydawać. Uzupełniają się wzajemnie, razem walczą i próbują poukładać w głowie wszystkie trudne emocje. Wstawki w formie mrocznych opowiadań Andrew i potwornych rysunków Thomasa dodają tej historii jeszcze więcej charakteru i pobudzają wyobraźnię. Przechodzimy przez homofobię, zastraszanie, znęcanie nad słabszymi, przemoc domową, halucynacje, ale też okazywanie wsparcia, wyciąganie ręki do osoby w potrzebie. Nie mogłam się oderwać i dosłownie pochłonęłam tą książkę, czując ból, współczucie, złość, dezorientację, strach i wiele innych emocji. Miałam obawy, że ta historia wywoła we mnie zbyt duży niepokój, ale okazała się idealnym zapełnieniem pustki, którą pozostawił we mnie mój ukochany „Słony Mech”. Znalazłam tu bardzo podobny klimat i poziom dziwności, wylewający się z kartek. Jestem zachwycona, czytajcie. ✨

[WSPÓŁPRACA RECENZENCKA reklama] time4ya Dove, Andrew i Thomas byli nierozłączni. Tworzyli trio, które większość rzeczy robiło razem i rozumiało się bez słów. Przed wakacjami coś się jednak wydarzyło, coś, co poróżniło Dove i Thomasa. Andrew nie wie, jaka sprawa wpłynęła na relację jego siostry i przyjaciela, wierzy, że niebawem spór odejdzie w niepamięć. Martwi się czym innym - swoimi uczuciami do Thomasa i stwórcami, które widzi. Czego chcą od niego demony żywcem wyjęta z rysunków przyjaciela? "Nie wpuszczaj lasu" to pozycja złożona, wielowarstwowa i wielowątkowa. Jeden wątek dotyczy tajemniczego konfliktu dwójki bohaterów, o którym wiedzą wszyscy, tylko nie Andrew. Jest to szokujący zwrot akcji i dające do myślenia rozwiązanie. Czy można je przewidzieć? W pewnym momencie owszem, doda się dwa do dwóch i prawda ujrzy światło dzienne.  Kolejny wątek dotyczy dość złożonych i chaotycznych relacji między Andrew a Thomasem. Czy to tylko przyjaźni, a może coś więcej? Andrew dąży do tego, by znaleźć odpowiedź na to pytanie, co nie jest łatwe, ponieważ przy okazji próbuje odkryć swoje potrzeby.  Następną kwestią jest motyw związany z byciem gnębionym przez kolegów ze szkoły. Andrew staje się tematem żartów silniejszych kolegów, ale na samych słowach się nie kończy. Dzień w dzień jest poniżany, tłamszony i gnębiony, a nikt z dorosłych na to nie reaguje. Jedyne wsparcie stanowi dla bohatera Thomas. Ten sam, wokół którego kręci się świat Andrew. Ten sam, który ukrywa prawdę o kłótnie z Dove. Ten sam, który stał się obiektem zainteresowania policji po tym, jak zaginęli jego rodzice-przemocowcy. I ten sam, który również widzi potwory. A teraz pojawiają się w najmniej oczekiwanych momentach i pragną jednego - ofiar*. Straszne bestie z koszmarów nie zawahają się przed niczym. Czy da się je pokonać? Historia CG Drews wciąga, choć nie każdemu przypadnie do gustu. Najważniejsze w pozycji są uczucia Andrew. To wokół nich toczy się opowieść, historia mroczna, bezwzględna i niepokojąca, od której nie da się oderwać. Można czasami czuć emocjonalny przesyt - za wiele czasu poświęconego jest Andrew, jednak każdy element ma znaczenie, każda bolączka uzasadnienie.  Dark academia z mocno zarysowany motywem lasu? Brzmi zachęcająco, prawda? Las stanowi bowiem mocny akcent opowieści, jest jej niepisanym bohaterem. Co się dzieje w lesie, pozostanie w lesie. Warto jeszcze nadmienić, że ważny element dotyczy mrocznych opowieści i grafik głównych bohaterów. Andrew snuje historie, a Thomas tworzy do nich obrazy. Wszystko to razem wzięte stanowi najciekawszych koncept powieści.