Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku - ebook EPUB (ebook)

Natasza Socha- i wszystko jasne! Autorka od lat ceniona jest za szczerość, autentyczność, charakterystyczny, lecz pasujący do wątku sarkazm słowny. Inną zaletą jest też jej wielogatunkowa odsłona, a zatem pisarka nie próżnuje. Możemy zachwycać się jej opowieściami dla dzieci, mądrymi obyczajami, a nawet krótkimi historiami z mordem w tle. W zależności od okazji my, czytelnicy, mamy się wzruszyć, zmusić do myślenia, totalnie przekształcić swoje dotychczasowe rozumienie emocji. Natasza Socha nigdy nie każe na siebie długo czekać. Tym razem otrzymaliśmy świeży obyczaj, obok którego nie można przejść obojętnie. Teraz, po lekturze, już wiem doskonale że tę historię zapamiętam na długo, a także spróbuję zrobić wszystko, by inni odbiorcy otwarli swe serca, by podczas czytania nie patrzyli wyłącznie przez sztuczne, zimne mickiewiczowskie szkiełko i oko. Lepiej jednak patrzeć sercem, a tu nie da się zrobić inaczej. Miłość to główny składnik tej książki, ale czy jest ona prosta, usłana płatkami róż i przypomina bajkę? Zdecydowanie nie, a korzystając ze słów innego autora naprawdę zrozumiałam, że odrzucenie miłości to wyrzeczenie się ostatniej szansy na szczęście. Czy tego właśnie chcą główni bohaterowie, którzy znaleźli się na życiowym rozdrożu, w epicentrum ludzkiego dramatu? Małgorzata i Adam, bo o nich mowa, wzorcowo traktują słowa przysięgi małżeńskiej. Obiecali trwać nie tylko w zdrowiu, ale i w chorobie- nie mam tu oczywiście na myśli tygodniowego kataru, który przejdzie, a my szybko o nim zapomnimy. Sytuacja przedstawiona przez Nataszę Sochę jest dużo bardziej poważna, wręcz terminalna. Nie chcę zdradzać wszystkiego, ale zakłady opiekuńczo-lecznicze nie należą do miejsc, w których panuje radość, śmiech i zabawa. Jest raczej odwrotnie- przejmująca cisza potrafi aż dzwonić w uszach i sprawiać ból nie tylko chorym, ale też opiekunom. Niestety, bardzo często nikt nie zwraca uwagi na ból osoby trzeciej- liczy się tylko chory, a co z myślami opiekunów: żon, mężów, najbliższych partnerów? Jest to temat do głębokiej refleksji. Czy w przypadku Małgorzaty i Adama to dobry moment, by zacieśniać niespodziewaną, niezaplanowaną więź? Jestem przekonana, że wielu odbiorców będzie chciało się o tym przekonać. Jedno jest pewne- osoby przechodzące ten sam dramat rozumieją się zawsze najlepiej. Jestem osobą szalenie emocjonalną, dlatego niemal każdy rozdział czytałam ze łzami w oczach. Muszę jedynie podkreślić, że książka ta NIE jest nasycona wyłącznie atmosferą szpitalnych korytarzy. Znajdziemy tu też wątki bardziej radosne, tajemnicze. Dowiemy się, że człowiek jest osobą zgubną, zawsze popełnia błędy, których może potem żałować. Niemniej jednak, autorka przeprowadziła mnie przez niezwykle bolesny, ale świetnie opisany wachlarz emocji. Jeszcze chwilę temu sądziłam, że nie jest to dobra propozycja literacka dla osób nieczułych, ale teraz myślę zupełnie inaczej. Może dzięki tej magicznej powieści zmiękną niektóre skamieniałe serca? Bardzo bym tego chciała, autorka zapewne także o tym marzy. Ogromnym plusem są tutaj tajemniczo zatytułowane rozdziały. Włosy czy Sinusoida- niby nie specjalnego, ale to tylko nasze pierwsze wrażenie. W trakcie czytania możemy niemal doświadczyć uderzenia w splot słoneczny i nie jest żadna hiperbola. Sam tytuł książki też wydaje się być banalny, nawet zabawny. Jednak pod płaszczykiem czegoś oczywistego kryje się ogrom bólu, smutku niemocy oraz niepewności. Nie po raz pierwszy autorka umiejętnie nas zwodzi, by na końcu wycisnąć z nas niezwykle szczere łzy. „Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” uczy nas doceniać proste, nieskomplikowane czynności. Możemy kogoś pocałować? Przygotować wspólnie obiad? Pójść na spacer lub zwyczajnie zasnąć obok siebie? Cieszmy się z tego po stokroć. Poza tym, Natasza Socha doskonale podkreśla wagę ludzkich problemów. Złamany paznokieć? Brak pieniędzy na imprezę czy wakacje? Och, to naprawdę są bzdury. Szkoda, że zwykle nie doceniamy tego, co mamy, tylko szukamy dziury w całym. A gdy już naprawdę dosięgną nas dramaty, nie wierzymy, że coś bardzo okrutnego mogło spotkać właśnie nas… Najnowsza książka Nataszy Sochy to niemal lektura obowiązkowa. Nie mam nic więcej do dodania, gdyż jest to po prostu emocjonalne arcydzieło. Brawo!

"Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” – przejmująca opowieść o odchodzeniu i obecności, gdzie Natasza Socha po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać o emocjach w sposób bezpretensjonalny, a jednocześnie do bólu prawdziwy. „Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” to powieść, która rozdarła moje serce i zarazem przyniosła ukojenie. To nie jest łatwa lektura, ale zdecydowanie potrzebna. Trudna jak samo życie, delikatna jak ostatni uścisk dłoni i gorzka niczym kawa, którą tytułowi bohaterowie piją każdego dnia w cieniu cierpienia. Małgorzata i Adam spotykają się w miejscu, gdzie czas jakby stanął w miejscu – w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Ona codziennie przychodzi do męża po udarze, on – do żony wyniszczonej przez chorobę. Są wierni swoim związkom, lojalni wobec przeszłości, ale teraźniejszość zaczyna tkać między nimi subtelną nić zrozumienia, a może nawet… początek nowego uczucia. Socha mistrzowsko ukazuje dramat codzienności, w której cierpienie nie tylko fizyczne, ale i psychiczne, staje się chlebem powszednim. To historia o miłości, która nie kończy się w momencie choroby partnera, ale też o drugiej miłości – tej niespodziewanej, rodzącej się w najmniej odpowiednim momencie. Autorka nie ocenia, nie narzuca – po prostu pokazuje ludzką kruchość i siłę zarazem. Ogromną wartością tej książki jest zwrócenie uwagi na opiekunów – osoby, które każdego dnia czuwają przy swoich bliskich. Zmęczone, niewidzialne, często zapomniane. To ważny głos w literaturze obyczajowej, bo zbyt rzadko mówi się o tych, którzy trwają w cieniu choroby. Tytułowe „Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” to coś więcej niż tylko prośba – to symbol trwania, kontynuacji, próby odnalezienia sensu w pustce. Listy, które pojawiają się w książce, są jak szept umierającego świata, który mimo wszystko chce zostawić po sobie ślad, oparcie, nadzieję. To powieść, która zostaje w sercu na długo. Porusza wrażliwą strunę duszy, zmusza do refleksji: czy naprawdę jesteśmy obecni w swoim życiu i w życiu najbliższych? Czy umiemy docenić „zwykłe” chwile? Natasza Socha stworzyła książkę, która nie tylko wzrusza, ale i budzi. Trzeba ją przeczytać, poczuć, przemyśleć. To jedna z tych historii, które nie kończą się wraz z ostatnią stroną – ona zostanie ze mną, zmieniając spojrzenie na miłość, cierpienie, lojalność i czas. Ocena: 10/10 Za emocjonalną szczerość, za autentyczność postaci i za to, że przypomina, jak ważna jest obecność – nawet wtedy, gdy wszystko inne się kończy.

Bezsprzecznie, Natasza.socha.pisarka nakreśliła odurzającą historię, która gra na najczulszych strunach wrażliwości! I choć jest to powieść, jaką każdy odbierze na swój indywidualny sposób, zależnie od posiadanego bagażu doświadczeń, to bez wątpienia, nikt nie będzie w stanie przejść obok niej obojętnie. "Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” to emocjonalny rollercoaster, po jakim wyjątkowo ciężko się otrząsnąć, a wszelkie próby powstrzymania łez kończą się fiaskiem. Ta poruszająca opowieść jest historią nieprawdopodobnie intymną, trafiającą w najczulszy punkt, w skutek czego angażuje wszystkie zmysły, wsiąka w każdą cząstkę ciała i duszy. Poruszona tematyka i autentyzm, bijący z każdej strony, dosłownie miażdżą psychicznie, rozbudzają rozmaite, głęboko ukryte lęki, bolesne wspomnienia czy obawy. Ból naszkicowanych bohaterów, ich bezradność wobec nadciągającej śmierci najbliższych i wszelkie próby oszukania przeznaczenia, rozdzierały moje serce, strona po stronie wpadałam w przepaść emocjonalną, z jakiej nie mogłam się uwolnić jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę. Od zguby ocaliła mnie jedynie nadzieja, że Małgorzata i Adam mogą okazać się dla siebie ratunkiem i podporą... Autorka perfekcyjnie nakreśliła zmagania się z chorobą, które u każdego przebiegają w inny sposób. Jest to niezwykle ciężki okres, w jakim pomóc może tylko ktoś, kto potrafi w pełni nas zrozumieć. Znajomość Małgorzaty i Adama zatem jest zbudowana na wyjątkowo solidnych fundamentach, rozwija się stopniowo. Początkowo łączy ich ból, próby podarowania najbliższym najpiękniejszych chwil, są dla siebie opoką. Z czasem pojawia się coś głębszego, tylko czy będzie na tyle silne, by pomóc im przetrwać największą stratę? "Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” jest piękną, wzruszającą, ale i bolesną, przeszywającą na wskroś historią o stracie, żałobie i miłości. To uzależniająca, obezwładniająca, niezwykle sugestywnie nakreślona powieść, ukazująca wielowymiarowość bólu. To wreszcie przesiąknięta tęsknotą, rozpaczą, żalem, ale i nadzieją wędrówka w poszukiwaniu ukojenia i zrozumienia. Polecam gorąco!

Korytarz. Długi. Smutny. I oni. Dwójka ludzi… Przygarbieni. Zatroskani. Samotni. I on… …ból. Przeczytałem kilka pierwszych stron i się poryczałem... Odczekałem nagły wybuch moich niespodziewanych emocji i próbując przebić się przez kłębowisko własnych emocji czytałem dalej. Historia spisana na kartach książki „Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” autorstwa Nataszy Sochackiej to opowieść o Małgorzacie i Adamie – dwójce sobie nie znanych ludzi, których połączyło cierpienie bliskich im osób. Samotnie pogrążeni w przeszłości, razem zaczynają odkrywać teraźniejszość, nieświadomie zacieśniając więź. Wszystko tutaj było... zbyt. Zmęczenie. Zwątpienie. Bezradność. Samotność... Przygnieciony ciężarem strachu ja tę historię... kontemplowałem. Byłem z nimi. Doświadczałem prawdy, której w realnym życiu nie wiem czy bym dał radę znieść. W jakimś sensie stałem się więźniem ich sytuacji - sytuacji, których oni nie wybrali, nad którymi stracili kontrolę, i które w ich dotychczasowe życie wprowadziły chaos. Życie to tylko chwila... Autorka przedstawiła mi losy bohaterek i bohaterów, którzy dryfowali jak łodzie bez wioseł, po oceanie życia. "Niektórzy zakopują się w ciepłej pościeli, inni w czarnych myślach". Oni wybrali wariant drugi. Mierzyli się z zaskoczeniem, niepewnością, bólem, osamotnieniem... A ja? Cóż, mogłem im podarować tylko swoją… obecność. Trudno napisać o tak przejmującej książce, by nie zatracić tego co w niej istotne. Kruchość jaka z niej przebijała wywołała ogrom emocji. Ale to także, a może przede wszystkim, opowieść o nadziei – prawdziwa i życiowa. To jedna z tych książek, o których dłuuugo się nie zapomina.

Rzadko sięgam po tzw. literaturę obyczajową ponieważ zazwyczaj jest zbyt słodko, cukierkowo, przewidywalnie. Książka Nataszy Sochy to zupełnie coś innego. Porusza tematy ogromnie ważne, trudne, bolesne z niezwykłym wyczuciem i delikatnością. Małgorzata próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jej mąż, najbliższy jej człowiek po udarze staje się cieniem samego siebie. Wymaga całodobowej opieki i pomocy w najprostszych czynnościach. Adam musi poradzić sobie z postępującą chorobą żony – nowotworem, musi patrzeć jak chemia powoli odbiera jej wszystko a na dodatek nie przynosi oczekiwanych efektów. Ta dwójka poznaje się w zakładzie opiekuńczo – leczniczym po tym jak musieli podjąć jedną z najtrudniejszych decyzji w swoim życiu. Od razu uprzedzam, że nie jest to żadna historia miłosna, to po prostu codzienna walka z własną bezradnością, żalem, złością. To książka o tym, jak czuje się człowiek, gdy patrzy na cierpienie najbliższej osoby, która jeszcze wczoraj była silna, zdrowa a teraz niknie w oczach. Jakie myśli krążą po głowie gdy zaczyna już brakować nadziei? Czy wolno wtedy po prostu choć chwilę cieszyć się życiem? Zwykła kawą wypitą o poranku? Jak poradzić sobie z własnymi emocjami? W takiej sytuacji zrozumieć nas może tylko ktoś, kto przechodzi przez to samo, komu nie trzeba tłumaczyć naszych uczuć bo zna je doskonale. I takim wsparciem są dla siebie Małgorzata i Adam, oboje szaleńczo zakochani w swoich drugich połówkach, próbujący odnaleźć się w nowej rzeczywistości pełnej bólu, rozpaczy i tlącej się wciąż nadziei.

☀️„Obiecaj,że będziesz pić kawę o poranku” to bardzo trudna,emocjonalna i życiowa historia.To historia o chorobie,diagnozie,walce,akceptacji,samotności…..kończąc na akceptacji. Nie jest to lekka opowieść o losach bohaterów,którzy widzą cierpienie i gaśnięcie w oczach miłości życia. Osobiście tą historię bardzo przeżywałam,ponieważ utożsamiłam się z bohaterami.Sama to doświadczyłam i ich ból towarzyszył mi przez całą lekturę…mimo akceptacji,zrobienia kroku naprzód,to żal pozostaje. ☀️Powieść jest także obrazem na to,że życie potrafi zaskoczyć i dać coś dobrego.W cierpieniu można zobaczyć,spotkać kogoś,by przetrwać razem.Samo zrozumienie dużo daje a wsparcie jest nieocenione. Warto nie pogłębiać smutku i obwiniać cały świat.Bo on brnie do przodu,nie czeka abyśmy podążyli za nim…życie nie staje a nadal pędzi… Emocje wylewają się z każdą stroną.Powieść uczy,uświadamia i pokazuje,że świat nigdy nie był sprawiedliwy.Jednakże potrafi zaskoczyć i dać ukojenia na przyszłość…. ☀️Książka jest przesłaniem dla tych,co walczą o jutro i dla tych,by zrozumieli tych,którzy cierpią.Łzy same pojawiają się w oczach podczas czytania aż serce ściska się z żalu o niesprawiedliwość świata. ☀️Z całego serca polecam

Pełna emocji i nostalgii

piękna ksiazka

Ciekawa.