Ostatni sen (okładka  twarda, wyd. 05.2023)

Jestem zawiedziona tą prozą. Scenariusze i filmy Pedro uwielbiam, ale ta książka mnie nie urzekła.

Dwa, trzy opowiadania ciekawe, reszta jakoś nie porwała mnie. Szybko się czyta.

Uwielbiam filmy Almodovara - niestety jego opowiadania są nudne. Książka bardzo ładnie wydana.

Zaskakujące opowiadania. Styl pisania suchy

Super książka polecam

Almodovar w formie !

Polecam.

Od jakiegoś czasu zacząłem oglądać więcej filmów niż kiedyś, zacząłem też pisać opinie, które możecie znaleźć w moich zapisanych stories. Świat kina różni się od świata książkowego. Czytając książkę raczej kojarzymy autora lub sprawdzamy kim on jest, oglądając film nie zawsze wiemy kto jest jego reżyserem. Dzieje się tak pewnie dlatego, że nad obrazem pracuje więcej ludzi niż nad książką. Trochę inaczej sprawa się ma w kinie autorskim, którego jednym z reprezentantów jest Pedro Almodovar. Odpalając jego produkcję, mniej więcej wiemy czego się spodziewać. Teraz postanowił napisać książkę, a w zasadzie wygrzebać swoje teksty z szuflady. „Ostatni sen” to zbiór opowiadań, dwudziestokilku stronnicowych, w których widać Almodovara. Nie znam na tyle jego kina, aby podjąć próbę porównania tych tekstów do filmów, które stworzył. Mogę jedynie domniemywać, że tematyka jest zbliżona. Szczerze mówiąc znajdują się w tym zbiorze opowiadania trudne do przebrnięcia. Były dla mnie na tyle nudne i słabe, że rozważałem ich ominięcie. Na szczęście mówię tutaj o kilku z nich. Reszta natomiast to ciekawe, czasami pobudzające myślenie historie. Piszę te słowa po kilku dniach od przeczytania i kilka razy złapałem się, że o niej myślałem, niech będzie to miarą jej jakości. Najlepsze teksty to te z końca książki, w których to Almodovar rozważa o filmie, pisaniu, odwadze do pisania, widoczna jest jego dojrzałość artystyczna. Jego słowa były dla mnie w pewien sposób inspirujące. Chyba też chciałbym napisać złe opowiadanie (oczko dla tych co przeczytali już książkę). Kiedy myślę o tym zbiorze widze spójną historię, w której widać ewolucję samego Almodovara, razem z tym co przeżywał na przestrzeni lat. Śmiało można nazwać go artystą, który teraz ma na koncie niezłą książkę. Instagram: Mateusz o książkach .

Pedro Almodóvar "Ostatni sen", przełożyła Agata Ostrowska, Katarzyna Okrasko "Urodziłem się ns początku lat pięćdziesiątych, w czasach kiepskich dla Hiszpanów, ale wspaniałych dla kina i mody." Tak kończy się "Zła powieść" jedno z opowiadań "Ostatniego snu". To mógłby być również dobry poczatek dla powieści, gdyby Pedro Almodóvar kiedyś jednak zdecydował się takową napisać (jedną krótką na swoim koncie juz posiada). Już nie raz przekonałam się, że reżyserskie oko jest równie idealnie wyczulone na ubieranie historii w zdania jak ucho pisarza. Nie przepadam za krótkimi formami, bo są dużo bardziej wymagające niż dłuższy tekst. Są też zdecydowanie trudniejsze kompozycyjnie, by na dłużej przykuć uwagę,  wzbudzić równie duże zainteresowanie każdym kolejnym zamieszczonym w zbiorze tekstem. Czasem jednak robię wyjątki. Tak stało się również z tekstami Almodóvara, reżysera i niezwykle wyrazistego scenarzysty, twórcy wielu filmowych historii, w ltorych główną rolę odgrywają ludzkie emocje,  zachowania, ale też przywary. W wielu opowiadaniach "Ostatniego snu" Almodóvar niezwykle zręcznie balansuje między strefą sacrum i profanum. To co doczesne, zwyczajne i ludzkie, niejednokrotnie miesza się z elementami religijnymi i duchowymi, odartymi jednak z mistycznej tajemnicy i świętości, a przed oczami ukazują się pełne ekspresji, będące z często z pogranicza jawy i snu filmowe obrazy. Nie może być jednak inaczej, w końcu Pedro Almodóvar ukształtowany w dzieciństwie na podwórkach La Manchy, w mrokach religijnej edukacji pobiernej w latach sześćdziesiątych ubiegłego u salezjanów czy w końcu w czasach eksplozji wolności, jaką ogarnęła kraj po śmierci generała Franco, to filmowy "człowiek–orkiestra", uważny obserwator życia, dla którego nie istnieją tematy tabu, a jego opowiadania są po części autobiograficzne, ale też będące często wstępem do wykreowanych później filmowych historii.

Zbiór opowiadań „Ostatni sen” hiszpańskiego reżysera i scenarzysty filmowego Pedra Almodóvara zachwyci tych znających jego filmy (100% esencji Almodóvara!), ale i ci niezaznajomieni z jego twórczością na pewno nudzić się nie będą. To zbiór bardzo różnorodny pod wieloma względami – tematów, narracji, długości, czasu powstania... Składa się ze wstępu od autora i 12 tekstów ułożonych w kolejności chronologicznej – to zbiór historii, które autor tworzył przez całe swoje dorosłe życie, zatem znajdziemy tu i teksty aktualne i te opowiadające o czasach minionych, sięgające 40 lat wstecz do jego debiutu filmowego. Najważniejszy podział tego zbioru to na teksty typowo autobiograficzne i fikcyjne. Autobiograficzne opowiadają albo o wycinkach z życia autora, w których sporo pisze o inspiracjach i swojej miłości do sztuki, a zatem i literatury, albo o osobach dla niego ważnych, pisanych w formie wspominek, hołdu. Opowiadania fikcyjne to potencjalne inspiracje do filmów – otwierające opowiadanie to np. punkt wyjścia jednego z jego najgłośniejszych filmów „Złe wychowanie”. Bez względu na tematykę, styl autora jest niepowtarzalny, mocno charakterystyczny, barwny, oryginalny, awangardowy. Choć każde opowiadanie jest inne, sięga innych tematów, ma inne korzenie, to jednak każde jedno na swój sposób ciekawi, wciąga, ma coś fajnego do przekazania, nawet kiedy jest to opowiadanie o nudzie wolnego dnia. Gorąco polecam nie tylko fanom kina i nie tylko fanom krótkich form! Jeśli ktoś może tymi tematami zainteresować, to a pewno będzie to Almodóvar!