Paul Simon (CD)

Produkcja: Roy Halee, Paul Simon Inżynier dźwięku: Phil Ramone W początkach solowej kariery Paula Simona nietrudno odnaleźć okoliczności przypominające rozpad The Beatles. Jego konflikt z partnerem miał jednocześnie charakter artystyczny i osobowościowy. Paul Simon chciał sam decydować o kształcie repertuaru duetu Simon & Garfunkel. To on pisał piosenki i grał na gitarze, a także śpiewał. Ale to właśnie głos był największym atutem jego partnera. Art Garfunkel miał głos jak anioł, a choć narzekał, że „nie wie co zrobić z rękami” (Simon zawsze trzymał w nich gitarę), to jemu jednak kolega oddał swoją najbardziej dojrzałą kompozycję na ostatniej wspólnej płycie, Bridge Over Troubled Water. Garfunkel poświęcił się następnie karierze aktorskiej, występując m.in. w głośnej ekranizacji powieści Josepha Hellera „Paragraf 22” w reżyserii Mike’a Nicholsa (1970). Dla partnera jego gust muzyczny był zbyt lekki, zbyt słodki, zbyt przewidywalny. „Wyzwolony” Simon nagrał więc album, na którym dał wyraz – jeszcze nie w pełni – temu wszystkiemu, co do tej pory ograniczał pod presją partnera. Piosenki, zawsze bardzo osobiste, stały się jeszcze bardziej intymne. Muzyka, zawsze różnorodna, jest tutaj tak eklektyczna, że aż niespójna. Płyta PAUL SIMON to jednocześnie folk, blues, rock, jazz (swing), reggae i muzyka świata. A także piosenka autorska w jej bardziej konwencjonalnej formie, ale zawsze naznaczona osobowością autora-kompozytora. Paul Simon bawi się konwencjami. Zaprasza wielkiego francuskiego skrzypka, mistrza swingu, Stéphane Grappelliego, żeby zagrać numer instrumentalny trwający półtorej minuty. Simon-gitarzysta wciela się w legendarnego Django Reinharta, cygańskiego gitarzystę, który był partnerem Grappelliego przez kilka dekad (Hobo’s Blues). Inna zabawa z gatunkiem – tym razem bardziej serio, bo z tekstem – to utwór Paranoia Blues, w którym wystąpił gościnnie Stefan Grossman, wirtuoz gitary bottleneck. W kameralnych balladach z albumu jak zwykle urzeka inwencja melodyczna, dominuje rozwalcowana gitara, pojawiają się też głosy solisty zwielokrotnione w wielośladzie (Peace Like A River). Kilka z nich wzbogaca fisharmonia, na której dyskretnie akompaniuje Larry Knechtel (Everything Put Together Falls Apart), okazjonalnie. Okazjonalnie pojawiają się brzemienia tak niekonwencjonalne, jak choćby… basowej harmonijki ustnej (!), na której gra multiinstrumentalista z Nashville, słynny muzyk sesyjny Charlie McCoy (Papa Hobo). Przeoczoną perłą jest na płycie PAUL SIMON piosenka Run That Body Down z wyjątkowa linią melodyczną, niekonwencjonalną harmonią i ciekawą, „sonatową” budową, w której środkowy segment wypełnia jedna z najbardziej romantycznych partii, jaką zagrano kiedykolwiek na gitarze elektrycznej (w tej roli Jerry Hahn). Analogię do rozpadu The Beatles pogłębia porównanie płyty PAUL SIMON z pierwszą solowa płytą Paula McCartneya, zatytułowaną… McCARTNEY (1970). Jest to notatnik spontanicznych pomysłów, ale zarazem wiele tu drogowskazów na przyszłość, zapis radości z odzyskanej swobody artystycznej, ale także dogłębna refleksja nad sobą.