Pierwszy szok. Kobiety bez twarzy (okładka  miękka)

Super książka. Warto kupić.

Czy potrafiłabyś żyć w świecie, w którym każdy Twój krok, każdy gest, nawet sposób, w jaki się uśmiechasz, podlega ocenie i może stać się powodem do kary? W świecie, gdzie kobieta nie ma twarzy - dosłownie i symbolicznie? „Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok” Tanyi Valko to książka, która nie tylko porusza, ale i przeraża. Autorka, arabistka z wieloletnim doświadczeniem życia na Bliskim Wschodzie, zabiera nas do Arabii Saudyjskiej - miejsca pełnego sprzeczności, gdzie za pozornym porządkiem kryje się lęk, milczenie i nierówność. To historia Polaków - Hanki, Piotra i ich córki Karoliny - którzy próbują odnaleźć się w rzeczywistości, w której zasady pisane są przez mężczyzn, a kobiety… muszą nauczyć się przetrwać. Tanya Valko z właściwą sobie precyzją i odwagą rozdziera zasłonę tajemnicy, która spowija życie w konserwatywnym królestwie. Pokazuje świat, w którym każda kobieta znika za abają, gdzie złamanie nakazu może oznaczać publiczne upokorzenie, więzienie, a czasem nawet śmierć. Jednocześnie nie pozwala nam zapomnieć, że wśród tych zakazów i absurdów tli się coś niezwykłego - siła, determinacja i cicha solidarność kobiet, które mimo wszystko próbują odnaleźć wolność. Hanka Kozieł to bohaterka, która wzbudza emocje od pierwszych stron. Odważna, wyzwolona, momentami zbyt pewna siebie, trafia do świata, który nie toleruje buntu. Jej zderzenie z surową rzeczywistością Rijadu jest bolesne, ale też inspirujące - bo choć reguły są nieubłagane, Hanka nie potrafi całkowicie zrezygnować z siebie. Obok niej poznajemy jej męża, Piotra, dyplomatę, który stara się balansować między obowiązkiem a rodziną, oraz Karolinę - nastoletnią córkę, której młodzieńczy bunt nabiera w tym miejscu nowego znaczenia. Valko z mistrzostwem oddaje codzienność, która dla zachodniego czytelnika może brzmieć jak fikcja: kobiety zakrywające twarze, modlitwy wyznaczające rytm dnia, miejsca niedostępne dla kobiet, a także absurdalne restrykcje, które w imię tradycji odbierają ludziom podstawowe prawa. Autorka pisze z pasją i zaangażowaniem, ale też z nutą ironii - jakby chciała pokazać, że nawet w najbardziej opresyjnym świecie można znaleźć odrobinę humoru, jeśli tylko ma się odwagę patrzeć. To nie jest łatwa książka. To powieść, która boli, uwiera i zmusza do refleksji. Czytając „Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok”, wielokrotnie łapałam się na tym, że zatrzymuję się po każdym rozdziale. Musiałam odetchnąć, zanim sięgnęłam po kolejny. Valko nie upiększa rzeczywistości - pokazuje ją taką, jaka jest: brutalną, niesprawiedliwą, ale też ludzką. Obok przerażających historii znajdziemy tu momenty szczerej przyjaźni, kobiecego wsparcia i zachwytu nad kulturą, która mimo wszystko ma w sobie coś fascynującego. To, co najbardziej ujęło mnie w tej powieści, to autentyczność. Czuć, że autorka była tam naprawdę, że widziała, słyszała i przeżyła to, o czym pisze. Dzięki temu historia rodziny Koziełów nie jest tylko literacką fikcją - to opowieść, która mogła wydarzyć się naprawdę. I może właśnie dlatego tak trudno się od niej oderwać. „Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok” to powieść o ludziach wrzuconych w system, którego nie rozumieją, ale próbują w nim przetrwać. To książka o wolności, której trzeba się nauczyć na nowo, o granicach kultury i o tym, że czasem to, co nas przeraża, może też nas czegoś nauczyć. Ocena: 9/10 - no choć ta historia momentami łamie serce, to przypomina też, że każda kobieta - nawet ta bez twarzy - ma głos. Trzeba tylko chcieć go usłyszeć. Czy sięgnę po kontynuację? Bez wahania.

Książka"Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok" to niezwykle realistyczna i poruszająca opowieść o życiu Polaków, którzy postanowili opuścić ojczyznę i zamieszkać w Arabii Saudyjskiej – kraju pełnym kontrastów, surowych zasad i skrajnych emocji. Główną bohaterką jest Hanna Kozieł, arabistka i żona konsula Piotra, również arabisty. Na pozór wydawałoby się, że ich życie w świecie dyplomacji będzie poukładane i bezpieczne, jednak szybko okazuje się, że w Arabii nic nie jest takie, jak się wydaje. Już od pierwszych dni pobytu Hanka odczuwa szok kulturowy – musi zakrywać ciało, poruszać się zgodnie z surowymi zasadami prawa szariatu, a każdy jej krok może wzbudzić podejrzenia. Początkowo buntuje się, celowo ubiera się prowokacyjnie pod abają, jakby chciała pokazać, że nie da się złamać. Niestety, jej bunt może skończyć się tragicznie – to Piotr ratuje ją z opresji, tłumacząc policjantom, że jego żona jest cudzoziemką i nie zna jeszcze miejscowych zasad. Z czasem Hanka zaczyna rozumieć, że w tym kraju nawet najmniejsze odstępstwo od reguł może kosztować życie. Widzimy jak z dumnej, pewnej siebie kobiety staje się bardziej ostrożna, wycofana – nie dlatego, że się poddaje, lecz dlatego, że widzi jak ogromne ryzyko niesie każdy gest niezgody. Książka nie skupia się jednak tylko na niej. Poznajemy też losy innych ludzi, których historie mrożą krew w żyłach. Autorka pokazuje między innymi dramat młodego narzeczeństwa, które zostało aresztowane za spotkanie w restauracji, ponieważ nie byli małżeństwem. Wstrząsające wieści o ich późniejszym samobójstwie po brutalnym traktowaniu w więzieniu zostają w pamięci na długo. W tle przewijają się obrazy placów egzekucji, publicznych kar cielesnych i strachu, który towarzyszy codziennemu życiu mieszkańców, zwłaszcza kobiet. Na Placu Ścięć krew płynie niemal codziennie – to miejsce, w którym ludzie uczą się, czym jest posłuszeństwo wobec władzy. Autorka nie ucieka od brutalnych opisów, ale dzięki temu czytelnik naprawdę czuje, jak drastyczne i opresyjne potrafi być życie w tym kraju. Ważnym wątkiem jest też rodzina Hanki – córka Karolina, która po trudnych doświadczeniach w Polsce postanawia wyjechać z rodzicami, by zacząć od nowa. Jej historia to metafora odrodzenia – z dziewczyny, która prawie się stoczyła, staje się osobą dojrzalszą i bardziej świadomą świata. Syn Rafał, żyjący poza krajem, symbolizuje z kolei wolność, której reszta rodziny została chwilowo pozbawiona. Książka pokazuje nie tylko różnice kulturowe, ale też ludzką odwagę, strach i potrzebę wolności. To opowieść o tym, jak łatwo można stracić prawo do decydowania o sobie – tylko dlatego, że urodziło się w niewłaściwym miejscu lub nie przestrzega zasad religii, której się nie wyznaje. Czytając tę historię, trudno nie czuć złości i bezsilności. To książka, która zostawia po sobie emocjonalny ślad i zmusza do refleksji nad tym, jak wielkim przywilejem jest życie w kraju, gdzie kobieta może być sobą, mówić, co myśli i wychodzić z domu bez strachu. To jedna z tych lektur, po których długo nie można dojść do siebie.

„Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok” autorstwa Tanyi Valko to niezwykle poruszająca i mocna powieść, która przenosi czytelnika w sam środek świata, o jakim większość z nas wie niewiele – świata Królestwa Arabii Saudyjskiej, pełnego kontrastów, restrykcji, ale też fascynującej kultury i tradycji. To książka, która nie pozostawia obojętnym, bo ukazuje rzeczywistość, w której kobieta wciąż często nie ma głosu, prawa do decydowania o sobie ani… twarzy. Fabuła skupia się na losach rodziny Koziełów, która przenosi się do Arabii Saudyjskiej. Hanka, pełna energii i ciekawości świata kobieta, jej spokojny mąż Piotr i nastoletnia, zbuntowana Karolina próbują odnaleźć się w miejscu, gdzie obowiązuje zupełnie inny system wartości. Gdzie rytm dnia wyznaczają modlitwy, kobiety nie mogą prowadzić samochodów, a złamanie surowych zasad może mieć tragiczne konsekwencje. Valko ukazuje ich codzienne zmagania, nieporozumienia i lęki, ale też chwile zachwytu i odkrywania tego, co piękne i prawdziwe w arabskiej kulturze. Autorka w mistrzowski sposób łączy osobiste doświadczenie z fikcją literacką. Jako arabistka i osoba, która przez wiele lat mieszkała w krajach Bliskiego Wschodu, wie, o czym pisze. To nadaje książce autentyczności i głębi – czytając, ma się wrażenie, że autorka była naocznym świadkiem każdego z opisanych wydarzeń. Jej styl jest barwny, momentami ironiczny, ale też pełen empatii i zrozumienia dla ludzi, o których opowiada. Valko potrafi wzruszyć, wstrząsnąć, ale też zmusić do refleksji nad tym, jak łatwo jest oceniać inne kultury, nie rozumiejąc ich kontekstu. To powieść pełna emocji – od złości i bezsilności, przez fascynację, aż po współczucie i podziw. Pokazuje dramat kobiet żyjących w systemie, w którym ich wolność jest ograniczona, ale również ich niezwykłą siłę, determinację i odwagę. To opowieść o przetrwaniu, o walce o własną godność, ale też o tym, jak bardzo różni się świat widziany oczami Zachodu od rzeczywistości codziennego życia w krajach arabskich. Uwielbiam książki Tanyi Valko i często sięgam po jej twórczość, mimo że to nie są łatwe lektury. Każda z nich zostawia ślad – zmusza do myślenia, poszerza horyzonty i uczy pokory wobec innych kultur i ludzkich doświadczeń. „Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok” to powieść, którą warto przeczytać nie tylko dla poznania innego świata, ale też dla zrozumienia, jak wielką wartością jest wolność, którą na co dzień tak często bierzemy za pewnik. Polecam ją każdemu, kto ceni literaturę obyczajową z przesłaniem, mocne emocje i historie oparte na faktach. To książka, która poruszy serce i zostanie w pamięci na długo. Tanya Valko po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzynią w opowiadaniu o świecie, który z jednej strony fascynuje, a z drugiej – przeraża.

Kraje Orientu przyciągają swoją tajemnicą, bogactwem, przepychem, ciekawią swoją kulturą i zwyczajami. Do ludzi niepowiązanych z Królestwem Arabii Saudyjskiej docierają nieliczne informacje na temat życia w tym miejscu, chociaż pewnie dla wielu osób jest to intrygujący temat. Autorka, Tanya Valko przez wiele lat mieszkała w krajach Bliskiego Wschodu, na podstawie swoich doświadczeń i obserwacji napisała dwutomowy cykl książek. Pierwsza część to "Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok". Dyplomata Piotr Kozieło zostaje skierowany na placówkę do Królestwa Arabii Saudyjskiej. Wraz z nim wyjeżdża żona Hanka, która ze wszystkich sił chciałaby pojechać w zupełnie inne miejsce na ziemi. Jednak praca męża wymaga wyjazdu na kilka lat, bez względu na towarzyszące tej decyzji emocje. Po niedługim czasie do ambasady dociera również córka Koziełów, nastoletnia Karolina. Pobyt w tym odległym kraju od samego początku zaskakiwał, przede wszystkim Hankę, która nie potrafiła się dostosować do panujących obostrzeń i obyczajów. Kobieta w ojczyźnie była bardzo samodzielna, pracowała, prowadziła samochód, ubierała się w modne stroje, teraz musi zrezygnować ze swoich ulubionych czynności i posłusznie wpasować się w zupełnie inną rzeczywistość. Wszystkie zaskakujące sytuacje, często smutne, restrykcyjne, czasem przerażające kształtują życie ludzi w obcym kraju. Zdarzają się momenty wywołujące uśmiech, czasem taki przez łzy, ponieważ nie do końca bohaterowie potrafią się odnaleźć w miejscowych zwyczajach. Czy rodzina Koziełów zaaklimatyzuje się w nowym miejscu i jak poradzi sobie z zupełnie odmiennym życiem? Z ogromną ciekawością przeczytałam powieść, która mnie bardzo wzruszyła, jednocześnie zaniepokoiła i skłoniła do refleksji. Niesamowicie emocjonalna opowieść, gdzie z każdą stroną odkrywany nowe informacje dotyczące Bliskiego Wschodu. Wiele obostrzeń, zakazów, szczególnie dla kobiet, które nie mają możliwości żyć tak jak w innych krajach, lecz zmuszane są dostosować się do trudnej dla nich codzienności. Zdarzają się osoby ryzykujące swoim zdrowiem i życiem, aby zaznać wolności i wyrwać się ze sztywnych, narzuconych ram. Autorka w bardzo interesujący sposób przybliżyła fakty, budujące obraz całości, kulturę, religię, tradycje, ciemne i jasne strony życia. Dobra, mocna książka. Gorąco polecam, czytajcie

Dzięki @prószyńskiwydawnictwo @prószyńskiemocje miałam przyjemność otrzymać egzemplarz do recenzji “Kobiety bez twarzy: Pierwszy szok” @TanyaValko Autorkę wiele osób koarzy już z ksiązek o podobnej tematyce. Tym razem zaczyna się całkiem nowa seria. Postanowiłam sprawdzić czy przypadnie mi do gustu, ponieważ czytałam ksiązki o Arabii Saudyjskiej - pisane przez Saudyjki, co tym co się od 2015 roku u njich zmienia, jak wszystko powoli idzie w dobrym (wg mnie) kierunku. W tej ksiażce mamy opisaną Arabię Saudyjską, ale wcześniejszą. Kto nie za dużo wie o tym jak tam było, co się działo może być zszokowany. Rodzina Koziełów dostaje przydział do pracy dyplomatycznej w Arabii Saudyjskiej - woleli inne miejsce, ale cóż, stało się. W pierwszym roku nie ma z nimi ich córki, karoliny, która uparła się mimo młodego wieku, że zamieszka ze swoją partnerką. Rodzice wyjeżdżają i mimo iż Hanka, arabistka, doznaje szoku kulturowego (hmm aż cięzko w to uwierzyć). Kobieta zapomina o przysłowiu: "jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one". Jak sie okazuje, gdy po perypetiach w Polsce, dołacza do nich córka, jest ona mądrzejsza od matki. Osobiście w bliskim otoczeniu miałam osoby przebywające w tym samym czasie w krajach muzułmańskich, religijnych, więc zachowanie bohaterki jest jak dla mnei mocno na pokaz, jakby chciała udowodnić co jej wolno oraz, że jest lepsza od Saudyjek. O ile Piotra i Karolinę polubiłam to Hanki nie było szans. Sama ksiażka warta jest przeczytania i liźnięcia innej kultury - czasem nas rozśmieszy, czasem przerazi. Takie ksiażki sprawiają, że chce się sięgać po kolejne, spojrzeć na mapach jak to tam jest, czy autorka napisała prawdę ;) Lubię wiedzieć, poznać inne kultury. Tu też miałam okazję wchłonąć całkiem inny świat, bo ksiażkkę czyta się bardzo dobrze - napisana jest w bardzo przyjemny sposób. Jak dla mnie takie 7/10 - za to, że nie polubiłam głównej bohaterki haha Kolejne części chętnie też przeczytam.

Interesuje Was orient? To jak tam się żyje? Mnie bardzo. Ale lubię książki, których autorzy znają kraje orientu z autopsji. Wiedzą o czym piszą. Dlatego też sięgam po książki Tanya Valko, która przez wiele lat mieszkała w Libii i Arabii Saudyjskiej. I o swoich doświadczeniach nam opowiada. O życiu ekspatów w tych krajach. "Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok" to pierwszy tom nowej dylogii autorki, cyklu, którego akcja toczy się w Arabii Saudyjskiej. Opowiada o rodzinie Koziełów, rodzinie konsula Piotra i ich próbie adaptacji w tym było nie było, w tym ultrakonserwatywnym arabskim kraju. Kraju, w którym wahabizm jest główna religią i nawet przybysze muszą dostosować się do ich restrykcyjnych wymogów. Wyobraźcie sobie, przyjeżdżające z Polski kobiety, które od razu po przylocie, muszą odziewać się w czarne abaje. Zakrywać włosy i stawać cieniem, osobami bez twarzy i bez swojego zdania. Ja bym tak nie umiała. Autorka zabiera nas do świata, w którym kobiety nie mają prawa głosu, gdzie próbując choć trochę wyszarpać sobie wolności, narażają się na więzienie albo śmierć. Gdzie zniknięcie niepokornych nikogo nie dziwi a mężczyźni są panami świata. Ja wiem, że i u nas trafiają się mężczyźni, którzy uważają się za "właścicieli" żon czy swoich kobiet, ale my naprawdę mamy wolność. Czytałam tę książkę czasem z szeroko otwartymi oczami, czasem z niedowierzaniem, ale wciągnęła mnie bezsprzecznie. Jest napisana z odrobiną humoru, takim ironicznym spojrzeniem na świat, ale też z empatią i znawstwem tematu. Warto po nią sięgnąć.

Siła kobiet nie zna granic. Nawet tam, gdzie świat próbuje ją uciszyć. 💪✨ 📖 "Kobiety bez twarzy. Pierwszy szok" Tanya Valko Ta książka zostawiła mnie w emocjonalnym chaosie. 💔 Czytając, miałam momenty, kiedy musiałam odłożyć ją na bok, żeby złapać oddech. To historia, która boli, zaskakuje, ale też fascynuje, bo pokazuje świat, o którym wiemy tak niewiele, a który dla wielu kobiet jest codziennością. Tanya Valko zabiera nas do Arabii Saudyjskiej. Miejsca pełnego kontrastów, gdzie życie toczy się między surowymi zasadami a ludzkim pragnieniem wolności. Poznajemy Hankę, Piotra i ich córkę Karolinę. Rodzinę, która próbuje przetrwać w świecie, gdzie każdy gest może być odczytany jako bunt. Czytając o ich doświadczeniach, czułam złość, bunt, smutek, ale też podziw. Podziw dla odwagi kobiet, które mimo wszystko potrafią żyć, kochać, marzyć. 💫 Autorka pisze tak, że czujesz ten piasek pod stopami, słyszysz modlitwy, widzisz oczy kobiet ukrytych za nikabem i nagle zaczynasz rozumieć, jak wielką mają siłę. To nie jest łatwa książka. Ale to książka, którą trzeba przeczytać. Bo otwiera oczy. Bo łamie serce. Bo zostaje z Tobą jeszcze długo po ostatniej stronie. 💭