Poskrom mnie. Dotknij mnie. Tom 5 (okładka  twarda, wyd. 09.2023)

KOCHAM 💗 definitywnie moja ulubiona część // Perspektywa KENJEGO 😻

POSKROM MNIE – Tahereh Mafi [ współpraca z @weneedyabooks @wydajenamsie ] Sugerowany wiek: 14 Ocena: 5/5 Gatunek: Fantasy, science fiction [Q] Który tom jest waszym ulubionym? ,,To nie tak, że nie chcę z nią rozmawiać – w sumie to chyba bym chciał. Może innego dnia. Lecz w tej chwili skończyło mi się paliwo. Skończyły mi się żarty Jamesa. Skończyły mi się sztuczne uśmiechy. W tej chwili jestem tylko bólem, zmęczeniem i trudnymi emocjami, nie mam w sobie ani krztyny siły na kolejną poważną rozmowę.” — Zanim przejdziemy do recenzji, pamiętajcie – marzenia się spełniają. — Wow. Po tej pozycji dosłownie zabrakło mi słów. Nie spodziewałam się, że będzie ona aż tak… bolesna. Moje serce łamało się i na nowo składało. Dodatkowo, okropnie boli mnie fakt, iż to przedostatni tom całej serii. Jeszcze jeden i dojdziemy do końca. Chciałabym jeszcze po krótce wspomnieć o stylu pisania. Nie wiem, jak Tahereh Mafi tworzy każdy następny tom lepszy. Ten na chwilę obecną jest zdecydowanie moim ulubionym (przy okazji, na drugim miejscu jest ,,Rozbudź mnie”). Bardzo płynnie mi się go czytało, do samego końca zapominałam, że czytam. A okładka? Jest przecudowna. Każda kolejna okładka jest coraz piękniejsza. Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o samej akcji. To był po prostu kosmos. Wystąpiło tu tyle zwrotów akcji, tyle scen łamiących serce, a także sceny, które potem je sklejają. Trzeba się przygotować na ostry roller coaster. Jeśli zamierzacie czytać ten tom oraz czytacie tę recenzję to macie trochę lepiej, bo wiecie na co się przygotować. Ja nic nie wiedziałam, więc nie byłam totalnie przygotowana na to, co tam się wydarzy. Dodatkowym plusem tej książki jest to, że tam się ciagle coś dzieje. W żadnym momencie nie odczułam nudy, nawet najmniejszej. A co lepsze – mamy perspektywę Kenji’ego! Tak wam jeszcze powiem, że na nią też uważajcie. Zanim przejdziemy do postaci, wspomnę jeszcze o nowelce ,,Dostrzeż mnie”. Jest ona z perspektywy Kenji’ego. I tu sytuacja była bardzo podobna. Moje serce było łamane na malutkie kawałeczki, a potem się znów składało. Nie potrafię stwierdzić, czy bólu było więcej w tomie, czy w nowelce. Ale to wszystko nie oznacza, że tam występują tylko smutne momenty! Było też dużo wesołych momentów (dzięki Bogu). To teraz postacie. Juliette mnie trochę irytuje… niestety nie wiem czemu. Tak już jest. Mimo tego uważam, że jest bardzo, ale to bardzo silna, a także odważna i dzielna. Jest mega powerful (potężną) postacią. Jeśli chodzi o Warnera – nic się nie zmieniło. Kocham go całym sobą. Moja miłość do niego tylko wzrasta. A Kenji? To jeden z dwóch bohaterów, z którymi ogromnie się utożsamiam. Gdy czytałam o nim, strasznie chciałam go przytulić… było mi go tak bardzo żal. Żaden z bohaterów nie zasługuje na to, co musieli przejść. I nie tylko Juliette jest silna – Kenji i Warner tak samo. Z weselszych rzeczy – w tym tomie poznałam nową miłość. A jest nią Nazeera. Jeju, uwielbiam ją! Bardzo się cieszę, że w tej części mogliśmy poznać ją bliżej. Kocham jej charakter, wydaje się być osobą o mocnej osobowości. Na początku miałam co do niej różne podejrzenia, ale okazały się niesłuszne. Przepadłam dla niej, jak i dla całej książki. Wiecie co jest cudowne? Relacja Warnera i Juliette. Pomimo wszystkiego oni się nie poddali, walczyli dla siebie nawzajem, by być ponownie razem. To, że się nie poddali bo myśleli o swoich przyjaciołach oraz o sobie nawzajem, było… piękne. Po prostu piękne. Strasznie miło się na to patrzyło. Nie wiem, co bym jeszcze mogła dodać o tej książce. Myślę, że to wszystko, co chciałam wam o niej przekazać. Nie mogę się doczekać następnego (i zarazem ostatniego, jak wspominałam we wstępie) tomu! Zanim całkowicie zakończę ten wpis, chciałabym, żebyście nigdy się nie poddawali. Tak jak napisałam na samym początku – marzenia się spełniają. Moim cichym marzeniem było zrecenzowanie tej książki. Nie robiłam sobie zbędnych nadziei, bo sądziłam, że się nie uda. A teraz zakańczam pisanie recenzji do niej, w ramach współpracy. Dlatego wierzcie w siebie i próbujcie, bo warto, nawet jeśli się nie uda💖 Chciałabym także podziękować OGROMNIE wydawnictwu za możliwość zrecenzowania tej książki!! Dalej nie dowierzam, że to się stało 😅 To tyle! Widzimy się w następnym poście.

Za mało za mało za mało! Jedyne pytanie to czemu taka krótka? Proszę szybko o kolejną!

koooocham💜

Kocham Aarona😭

Po przeczytaniu czwartego tomu tej serii miałam bardzo mieszane uczucia, tamten tom strasznie mnie wynudził i nie ukrywam lekko zniechęcił do tej serii, ale postanowiłam nie oceniać "Poskrom Mnie" dopóki go nie przeczytam i bardzo dobrze zrobiłam! W tym tomie było wszystko to czego zabrakło mi w "Ulecz Mnie" nagłe i niespodziewane zwroty akcji, szokujące odkrycia i masa akcji! Juliette/Ella w tym tomie dostaje kopniaka za kopniakiem, ale pokazuje że wyrosła z ukrywania się i bycia potulną, podejmuje odważne decyzje i prze do przodu byle by tylko wrócić do tych których kocha najmocniej. Warner przechodzi tutaj bardzo intrygującą przemianę (chociaż do końca nie wiem czy mogę to tak nazwać, ale jego postać w tym tomie bardzo ewoluuje i mam wrażenie, że poniekąd dorasta). I Kenji, który jest z nami szczery jak z nikim innym, pokazuje, że nie jest tylko wesołkiem, którego zadaniem jest wszystkim poprawiać humor, ale że sam cierpi, ma gorszy dzień i też ma ochotę usiąść i się rozpłakać poniekąd jest to budujące, że jednak wszyscy mamy gorsze i lepsze dni, ale ważne jest to by nie poddać się pod naporem tych najmroczniejszych chwil. Cała ta książka jest niesamowita, skomplikowana i sprawia, iż z niecierpliwością czeka się na kolejny tom!

Zdecydowanie lepsza część od poprzedniej choć nadal mam wrażenie że w wielu momentach bohaterowie mają więcej szczęścia niż rozumu. Pomijając akcje typowe dla rozbuchanych nastolatków fabuła zaczyna mieć jako taki sens i mam nadzieję zmierza do końca. Akcja A względem J w samolocie była naprawdę kiepska, do tej pory uważałam tego faceta za najmądrzejsza postać w tej historii ale tutaj pokazał się jako zdesperowany i szczerze mówiąc wolę dawnego Warnera niż tego nowego rozciapanego Aarona. Mam nadzieję że w kolejnym tomie akcja przyspieszy i wszystko nabierze w końcu solidnego sensu 🤞🏻

Jeżeli dotarliście do tej części, to zazdroszczę, że macie przed sobą taką ucztę emocjonalną... Usiądźcie wygodnie i zapnijcie pasy, bo jeżeli do tej pory przeżywaliście burzę emocjonalną, to teraz wpadniecie w oko cyklonu... Wreszcie poznacie szokujące tajemnice, odpowiedzi na nurtujące Was od pierwszej części pytania...

Kocham, chociaż najmniej mi się podobała z tych wszystkich. Dużo informacji, to na plus i dużo perspektyw kenjiego, ale brakowało mi perslektyw juliette i Warnera (były ale mało)