Prosto w słońce (okładka  miękka)

"Prosto w słońce" Bartosza Brzezińskiego to jesienna premiera, bliźniacza powieść "Skoku do gwiazd", również Bartka. Taka książka, co to biorę w ciemno, bo wiem, że warto - i nie zawodzi. Teraz też nie zawiodła. Polecam! 760 stron, a na żadnej się nie nudziłam, choć nie chodziło o brawurowe akcje, czy sztuczne dramy. Licealista Kornel, kiedy pojawił się w "Skoku do gwiazd", od razu wydał mi się nie zwykłą postacią drugoplanową, ale postacią jakby z innej książki - czułam, że coś jest na rzeczy - i faktycznie, ta książka była, ale jeszcze wtedy nie napisana😆 Mamy środowisko siatkarzy z licealnych drużyn, (wiele z bliźniaczej SDG), ludzi odkrywających swoje orientacje, przeżywających pierwsze miłości, ale przede wszystkim barwnych, jakichś, mamy ich fajne, niebanalne rozmowy o życiu, o sobie, o problemach. Widzi się ich miny, sceny, wszystko takie łatwe do wyobrażenia jest, super się czyta. Są ważne wątki matczynych i ojcowskich ran, odrzucania siebie, perfekcjonizmu, powtarzania szkodliwych, wyuczonych przez traumy schematów zachowań i odbierania świata, strachu przed przyjęciem od innej osoby uczucia, którym samego siebie się nie darzy, wiele innych. TO TAKA POTRZEBNA KSIĄŻKA ❤️ Można w kontrolowanych warunkach, na fikcyjnych postaciach zobaczyć albo kogoś, albo siebie - i wyciągnąć wnioski. ( Choć te postacie dla mnie nie są fikcyjne - kochane są:) W ogóle to pozdrawiam Kamila i Mauricia❤️ Co jeszcze? Dużo mądrych rzeczy tu pada, wartościowych, w pewnym sensie psychologiczno-edukacyjnych. Kolejna świetna powieść tego Autora! Gratulacje!

"Skok do gwiazd" wskrzesił moje zamiłowanie do siatkówki, zaś "Prosto w słońce" jeszcze spotęgował to uczucie. Bartosz Brzeziński definitywnie potrafi w historie, w których przeżycia i emocje bohaterów targają czytelnikiem od pierwszej strony do ostatniej. Ten tom jest, w mojej opinii, znacznie dojrzalszy i porusza poważniejsze tematy. Pokazuje, że najgorsze demony, jakie można spotkać na swojej drodze, to są te we własnej głowie, i jednocześnie na każdym kroku podkreśla i motywuje, by im się nie poddawać. Lektura zarówno dla tych, którzy dopiero wchodzą w dorosłe życie, jak i tych, którzy mają już kilka wiosen na karku i niejedno przeżyli. Gorąco polecam, bo to totalny sztos!

Kontynuacja 'Skoku do gwiazd" tegoż autora. Trochę przegadana, ale mimo to bardzo ciekawa. Dużo siatkówki, nastoletnia querowa miłość, depresja, problemy z presją, świetne relacje. Polecam.

Jestem absolutnie zakochana. Coś w książkach tego autora jest takiego kojącego. Moje safe place.

Książka bardzo fajna, czytało się ją lekko i przyjemnie.

Bardzo polecam

WAŻNE: To nie jest jak niektorzy sugerują druga część Skoku do Gwiazd. To historia dziejąca sie w tym samym miejscu w podobnym czasie co Skok (rozpoczyna sie kilka miesiecy przed Skokiem, kończy po Skoku, część wydarzeń się pokrywa) z perspektywy zupełnie innego bohatera. Nie trzeba znać Skoku, by czytać Słońce i vive versa. Książkę przeczytałam w 3 dni w sierpniu, nie mogąc się od niej oderwać. A czytałam ją bardzo krytycznym okiem, bo nie podjęłabym się patronowania czegoś, czego bym nie czuła. I na początku miałam wiele wątpliwości, bo książka okazała się zupełnie inna niż Skok do Gwiazd. Zaskakuje mnie wręcz porównanie niektórych do Kamila Wilczka, bo Kornel jest zupełnie inny niż Kamil - problemy Kamila wynikały z czynników zewnętrznych i reakcji jego otoczenia na jego orientację. W przypadku Kornela wszystkie jego problemy wynikały z jego wnętrza- wiele lat pielęgnowania ran i depresji, która rozkręciła się w nim na dobre. I do końca książki nie znika magicznie dlatego, że problemy zewnętezne Kornela się rozwiązują. Kornel okazał się bardzo autodestrukcyjną postacią i przez ponad połowę książki jego życie jest opisane językiem ostrzejszym i bardziej bezpośrednim niż zazwyczaj u autora - wręcz odartym z emocji, które tak kochamy w jego książkach. Nie czytało się przyjemnie o wyborach Kornela, o jego przygodach z aplikacji na g, o jego sięganiu po alkohol mimo bycia przeciwnym piciu. Ale po tym, jak w Kornelu następował powolny przełom język pisarski wracał do tego, co u Bartka pokochałam - do opisywania emocji mocniej, a sceny zbliżeń nagle stawały się romantyczne. I wtedy zrozumiałam, że autor postanowił nawet w warstwie językowej pokazać jak zmienia się świat bohatera - zrobiło to na mnie wrażenie na tyle, że postanowiłam podjąć się patronatu nad książką. Dlatego choć na początku może ciężko się czytać o Kornelu to koniec końców ten język i zmiana w nim stanowią o sile całej książki dla mnie. Myślę, że napiszę jeszcze jedną opinię jak zrobię reread na papierze. Uważam, że autor powinien wydawać z jakimś wydawnictwem i być lepiej promowany, bo to trochę taki ukryty talent w polskiej literaturze przez to, że wydaje w self-publishingu.

Mega słaba książka.