Ptaki, które śpiewają nocą (okładka  miękka)

Szczerze? nie wiem co powiedzieć. Czekałam na tą książkę z ogromnymi oczekiwaniami. Kupiłam jeszcze w przedsprzedaży. Odrzuciłam wszystko co było do roboty i zaczęłam czytać. Po Flawless'ach i "My beloved Monster" miałam duże oczekiwania co do następnych książek Marty. Nie wiem co się zadziało ale ta jest słaba. Tam się po prostu nic nie dzieje. Czytam bardzo dużo i mam taką zasadę, że jak po przeczytaniu 1/3 książki nie porywa mnie ona to dalej nie czytam, bo szkoda czasu. Tu złamałam swoją zasadę, bo to Łabęcka, wiadomo... Coś się zaraz wydarzy takiego, co zetnie mnie z nóg i będę się sama z siebie śmiać. Niestety... Mam wrażenie jakby książka była pisana na siłę. Zero emocji. Żadnych ciar. Nic. Wielkie rozczarowanie. Nadal będę kochać twórczość Marty za wcześniejsze pozycje książkowe, które mogę czytać wciąż i wciąż od nowa i nadal czuć te emocje. Tu nie ma nic. Bardzo szkoda.

Ksiażka wspaniałą przyszła nie uszkodzona.

🗺️🤍ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ: •na wstępie chciałabym podziękować wydawnictwu i autorce za możliwość współpracy i zaufanie💕! Jestem mega wdzięczna🥹 •nie zawsze trzeba mieć plan, czasem lepiej iść za głosem serca! Nawet głupsza na pozór decyzja, końcowo może się okazać dobrym wyborem. Nawet jeśli popełniamy błędy, to uczymy się na nich i w przyszłości postępujemy inaczej. Ważne żeby się nie poddawać i działać! Bo nie każde ptaki śpiewają za dnia❤️‍🩹🫂. •W najnowszej powieści Marty Łabęckiej Savannah i Austin zabierają nas do świata pełnego przygód, a z każdym nowym odwiedzonym miejscem ich relacja sie zmienia. Ich relacja rozkwita wraz z historią. •kocham książki Marty, więc myślę że nikogo nie zdziwi to że i tą historię będę wychwalać😅. Czytając tą opowieść autorka sprawiła że odczuwałam wszystkie emocje i wydarzenia razem z bohaterami💘 a Savannah stała się moją bratnią duszą. •z każdym nowym rodziałem poznawałam nie tylko bohaterów, ale i siebie samą. Każda strona niesie za sobą przesłanie, refleksje i piękno! •mimo że nie czytam wielu książek w 3 osobie, a jak już czytam to często mam dziwne odczucia do takiej formy. W książkach Marty jednak zamiast odczuwać dyskomfort, czuję się jakbym była we właściwym miejscu🩵! •cała książka jest ogromnie wciągająca, i nie mówię tego dlatego że kocham Martę, a dlatego że naprawdę jest to cudowna historia! Moja miłość do niej jest taka sama jak do flawsow😭🩵🗼 •zakończenie mnie pokonało, pls potrzebuje drugi tom na TERAZ. •ᴏᴄᴇɴᴀ: 4,75/5 ⭐️

„ℙ𝕥𝕒𝕜𝕚, 𝕜𝕥ó𝕣𝕖 ś𝕡𝕚𝕖𝕨𝕒𝕛ą 𝕟𝕠𝕔ą” – ℝ𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒 [Współpraca barterowa @wydawnictwo.beya] Jako, że uwielbiam twórczość Marty, to zrecenzowanie jej książki, które umożliwiło mi wydawnictwo beya było dla mnie szokiem i jednocześnie spełnieniem moich marzeń. 𝑲𝒂ż𝒅𝒂 𝒌𝒔𝒊ąż𝒌𝒂 𝑴𝒂𝒓𝒕𝒚 𝒄𝒛𝒆𝒈𝒐ś 𝒎𝒏𝒊𝒆 𝒏𝒂𝒖𝒄𝒛𝒚ł𝒂 𝒊 𝒌𝒂ż𝒅𝒂 𝒋𝒆𝒋 𝒌𝒔𝒊ąż𝒌𝒂 𝒋𝒆𝒔𝒕 𝒏𝒊𝒆𝒛𝒘𝒚𝒌ł𝒂. 𝑾 𝒑𝒓𝒛𝒚𝒑𝒂𝒅𝒌𝒖 „𝑷𝒕𝒂𝒌ó𝒘, 𝒌𝒕ó𝒓𝒆 ś𝒑𝒊𝒆𝒘𝒂𝒋ą 𝒏𝒐𝒄ą” 𝒎𝒐𝒋𝒂 𝒌𝒐𝒄𝒉𝒂𝒏𝒂 𝒂𝒖𝒕𝒐𝒓𝒌𝒂 𝒑𝒓𝒛𝒆𝒔𝒛ł𝒂 𝒔𝒂𝒎ą 𝒔𝒊𝒆𝒃𝒊𝒆 𝒊 𝒅𝒛𝒊𝒔𝒊𝒂𝒋 𝒘𝒂𝒎 𝒐 𝒕𝒚𝒎 𝒐𝒑𝒐𝒘𝒊𝒆𝒎. Każda historia, która wychodzi spod jej pióra, jest w pewnym sensie osobliwa, co sprawia, że pomysłów na fabułę jej książek nikt nie da rady skopiować. Na początku mojej przygody z jej książkami poznałam szalone dzieciaki z Moreton, później w „September Sun” historię cichego chłopaka z recepcji, w której zjawia się tajemnicza dziewczyna z fałszywą tożsamością.𝑨 𝒕𝒆𝒓𝒂𝒛 𝒄𝒉ł𝒐𝒑𝒂𝒌𝒂 𝒛 𝒃𝒂𝒓𝒖 𝒊 𝒅𝒛𝒊𝒆𝒘𝒄𝒛𝒚𝒏ę, 𝒌𝒕ó𝒓𝒂 𝒖𝒄𝒊𝒆𝒌ł𝒂 𝒘 𝒔𝒖𝒌𝒏𝒊 ś𝒍𝒖𝒃𝒏𝒆𝒋 𝒔𝒑𝒐𝒅 𝒐ł𝒕𝒂𝒓𝒛𝒂. 𝑼𝒘𝒊𝒆𝒍𝒃𝒊𝒂𝒎 𝒕𝒆 𝒑𝒐𝒎𝒚𝒔ł𝒚 𝑴𝒂𝒓𝒕𝒚 Ł𝒂𝒃ę𝒄𝒌𝒊𝒆𝒋!!!! 𝑩𝒂𝒓𝒅𝒛𝒐 𝒎𝒊 𝒔𝒊ę 𝒔𝒑𝒐𝒅𝒐𝒃𝒂ł 𝒎𝒐𝒕𝒚𝒘 𝒑𝒐𝒅𝒓óż𝒚 𝒘 𝒓𝒐𝒛𝒘𝒂𝒍𝒂𝒋ą𝒄𝒚𝒎 𝒔𝒊ę 𝒔𝒕𝒂𝒓𝒚𝒎 𝒌𝒂𝒎𝒑𝒆𝒓𝒛𝒆. 𝑺𝒛𝒄𝒛𝒆𝒈ó𝒍𝒏𝒊𝒆 𝒕𝒐, ż𝒆 𝒎𝒊𝒆𝒋𝒔𝒄𝒂, 𝒌𝒕ó𝒓𝒆 𝒐𝒅𝒘𝒊𝒆𝒅𝒛𝒂𝒍𝒊 𝒃𝒐𝒉𝒂𝒕𝒆𝒓𝒐𝒘𝒊𝒆 𝒏𝒊𝒆 𝒃𝒚ł𝒚 𝒕𝒚𝒑𝒐𝒘𝒆, zwiedzali oni pełno cudnych miejsc otoczonych malowniczym krajobrazem m. in wydmy, jezioro i plaże, nieznane prawie nikomu rzeźby i atrakcję pełnych starych samochodów, na których można było zostawić swój akt wandalizmu, arboretum, ogrody, ale także na ich miejscu znalazły się duże miasta. 𝑾𝒊𝒅𝒂ć 𝒋𝒂𝒌 𝒂𝒖𝒕𝒐𝒓𝒌𝒂 𝒅𝒖ż𝒐 𝒑𝒓𝒂𝒄𝒚 𝒑𝒐ś𝒘𝒊ę𝒄𝒊ł𝒂, 𝒃𝒐 𝒕𝒂 𝒑𝒐𝒅𝒓óż 𝒂𝒃𝒔𝒐𝒍𝒖𝒕𝒏𝒊𝒆 𝒏𝒊𝒆 𝒃𝒚ł𝒂 𝒛𝒘𝒚𝒄𝒛𝒂𝒋𝒏𝒂 𝒊 𝒕𝒐 𝒃𝒚ł𝒐 𝒋𝒆𝒅𝒏ą 𝒛 𝒏𝒂𝒋𝒇𝒂𝒋𝒏𝒊𝒆𝒋𝒔𝒛𝒚𝒄𝒉 𝒓𝒛𝒆𝒄𝒛𝒚 𝒘 𝒌𝒔𝒊ąż𝒄𝒆. Propos bohaterów byli oni GENIALNI!!!! Każdy z nich był jak żywy, 𝒂 𝑨𝒖𝒔𝒕𝒊𝒏 𝒃𝒚ł 𝒋𝒆𝒅𝒏𝒚𝒎 𝒛 𝒏𝒂𝒋𝒍𝒆𝒑𝒊𝒆𝒋 𝒘𝒚𝒌𝒓𝒆𝒐𝒘𝒂𝒏𝒚𝒄𝒉 𝒃𝒐𝒉𝒂𝒕𝒆𝒓ó𝒘 𝒋𝒂𝒌𝒊𝒄𝒉 𝒎𝒊𝒂ł𝒂𝒎 𝒐𝒌𝒂𝒛𝒋ę 𝒑𝒐𝒛𝒏𝒂ć 𝒘 𝒍𝒊𝒕𝒆𝒓𝒂𝒕𝒖𝒓𝒛𝒆. 𝑺ł𝒐𝒘𝒐. 𝑩𝒚ł 𝒋𝒆𝒔𝒛𝒄𝒛𝒆 𝒍𝒆𝒑𝒔𝒛𝒚 𝒏𝒊ż 𝑨𝒓𝒄𝒉𝒆𝒓 𝑪𝒐𝒍𝒆𝒎𝒂𝒏. Kocham dialogi między nim, a Savannah. Jej postać też pokochałam, a szczególnie to jaka się stała po jej przemianie, w której pomógł jej chłopak z baru, który nauczył ją pokochać siebie, nie bać się popełniać błędów, a także być niezależną i nie dawać się manipulować. 𝑾ą𝒕𝒆𝒌 𝒓𝒐𝒎𝒂𝒏𝒕𝒚𝒄𝒛𝒏𝒚 𝒎𝒊ę𝒅𝒛𝒚 𝒏𝒊𝒎𝒊 𝒕𝒐 𝒃𝒚ł𝒐 𝑨𝒓𝒄𝒚𝒅𝒛𝒊𝒆ł𝒐. 𝑷𝒐 𝒑𝒓𝒐𝒔𝒕𝒖 𝒑ł𝒂𝒌𝒂ł𝒂𝒎 𝒏𝒂 𝒏𝒊𝒎 𝒛𝒆 𝒘𝒛𝒓𝒖𝒔𝒛𝒆𝒏𝒊𝒂. Austin traktował Sav jak księżniczkę. Uratował wręcz jej życie, bez niego cały czas działa, by się jej psychicznie krzywda, a także nauczył ją jak czerpać odpowiednio radość z życia. „𝑷𝒕𝒂𝒌𝒊, 𝒌𝒕ó𝒓𝒆 ś𝒑𝒊𝒆𝒘𝒂𝒋ą 𝒏𝒐𝒄ą” 𝒑𝒐𝒛𝒘𝒂𝒍𝒂𝒋ą 𝒑𝒐𝒌𝒐𝒄𝒉𝒂ć 𝒔𝒊𝒆𝒃𝒊𝒆 𝒊 𝒄𝒊𝒆𝒔𝒛𝒚ć𝒔𝒊ę 𝒛 𝒎𝒂ł𝒚𝒄𝒉 𝒓𝒛𝒆𝒄𝒛𝒚. 𝑼𝒄𝒛ą 𝒏𝒂𝒔 𝒏𝒊𝒆 𝒑𝒓𝒛𝒆𝒋𝒎𝒐𝒘𝒂𝒏𝒊𝒂 𝒔𝒊ę 𝒐𝒑𝒊𝒏𝒊ą 𝒊𝒏𝒏𝒚𝒄𝒉 𝒊 𝒃𝒊𝒆𝒈𝒏𝒊ę𝒄𝒊𝒂𝒃𝒆𝒛𝒕𝒓𝒐𝒔𝒌𝒐 𝒑𝒓𝒛𝒆𝒅 𝒔𝒊𝒆𝒃𝒊𝒆. 𝑴ó𝒘𝒊ą 𝒏𝒂𝒎, ż𝒆 𝒃𝒚ś𝒎𝒚 𝒏𝒊𝒆 𝒃𝒂𝒍𝒊 𝒔𝒊ę 𝒑𝒐𝒑𝒆ł𝒏𝒊𝒂ć 𝒃łę𝒅ó𝒘, 𝒃𝒐 𝒕𝒐 𝒐𝒏𝒆 𝒘𝒚𝒑𝒆ł𝒏𝒊𝒂𝒋ą 𝒌𝒐𝒍𝒐𝒓𝒂𝒎𝒊 𝒏𝒂𝒔𝒛𝒆 ż𝒚𝒄𝒊𝒆.