Ruchome święto (okładka  twarda)

Ernest Hemingway "Ruchome święto", przełożył Miłosz Biedrzycki, Nie umiem czytać opowiadań. Jestem czytelniczką rozpędzoną, a krótkie formy wymagają szczególnego skupienia się na opisywanych przez autora postaciach, zdarzeniach, precyzyjnie skreślonych zdaniach czy wreszcie bywającej strzałem w dziesiątkę puencie. Nie ma w nich miejsca na wodzenie czytelnika za nos, bo ten natychmiast to wychwyci. A jednak tym razem z wielką rozkoszą dałam się ponieść hemingwayowskiemu snuciu opowieści. Trochę za przyczyną niezwykle precyzyjnie uchwyconemu paryskiemu klimatowi lat dwudziestych ubiegłego wieku, również dzięki możliwości spojrzenia oczami młodego, początkującego pisarza na egzystencję paryskiej bohemy czy wreszcie z uwagi na jego rozważania nad swoim warsztatem pisarskim, udałam się na wędrówkę ku przeszłości, w wypełnioną migawkami z życia, wspomnieniową podróż autora. Zawieszony pomiędzy pracą a rodziną Hemingway wydaje sie być niezwykle konsekwentny w swoim twórczym postanowieniu. I nawet gdy zdarzają sie mu chwile zwątpienia, a na życie zaczyna brakować pieniędzy, niezmordowanie dąży do obranego przez siebie pisarskiego celu. I chociaż Hemingway jeszcze tego nie okazuje, wiemy już, w jaki sposób to się kiedyś skończy. Paryż. Miasto pisarzy, poetów, malarzy. Artystów wielkich, ale też przymierających głodem. Miejsce, w którym można było spełnić swoje marzenia albo umrzeć w zapomnieniu. Przestrzeń idealna dla ciężkiej pracy, radosnej zabawy i pojawiających sie na każdym kroku pokus. Środowisko rozkwitających przyjaźni, ale również rywalizacji i zauważalnych antagonizmów. Grono, w którym skupiło się stracone pokolenie. W opowiadanich dużo miejsca poświęca Hemingway osobom, które pojawiły się w jego życiu. Romantycznej relacji z pierwszą żoną Hadley, synowi Bumpiemu,  prowadzącej otwarty dla wszystkich dom Gertrudzie Stein, zmagającemu się z problemami osobistymi Francisowi Scottowi Fitzgeraldowi czy Ezrze Poundowi oraz wielu innym. Gdyby nie oddane w 1956 roku właścicielowi przez paryski hotel Ritz, w którym wielokrotnie zatrzymywał się Ernest Hemingway, dwa kufry pełne książek, notatek i maszynopisów z lat dwudziestych, być może autor nigdy nie pomyślałby o przystąpieniu do pracy nad "Szkicami paryskimi", bo taki tytuł roboczy miała wówczas rozpoczety przez niego wspomnieniowy zbiór. Gdyby nie nagła śmierć Hemingwaya być może ujrzelibyśmy ostateczny, układający się w jego głowie autobiograficzny kształt. Wreszcie, gdyby nie syn i wnuk Hemingwaya, nie powstałoby "Ruchome święto" w dzisiejszej wersji.

Autor: Ernest Hemingway Nigdy nie miałam możliwości zapoznać się z książkami Ernesta Hemingwaya dlatego z czystej ciekawości postanowiłam sięgnąć po dzieło jego autorstwa. „Ruchome święto” przedstawia wspomnienia autora z jego młodzieńczych lat z Paryża. W latach dwudziestych pod okiem Gertrude Stein szlifuje swoje umiejętności pisarskie. Gdy po trzech dekadach wraca do Paryża otrzymuje dwa kufry, które oddał do przechowalni. W skrzyniach znajdują się maszynopisy, materiały do powieści, książki, wycinki z gazet, notatki. Może zacznijmy od minusów tej biografii. Bardzo trudziłam się z wymawianiem sobie w głowie nazw ulic. Było ich w pewnych momentach za dużo i frustrowało mnie to, że nie wiedziałam jak to wymawiać. Kolejnym znaczącym elementem były minimalne wzmianki o jego żonie. Niby było, ale nie czuło się tego uczucia miedzy dwójką ludzi. Wielkie plusy za dobrze przedstawiony otaczający go świat. Oczami wyobraźni widziałam te wszystkie ulice, te atrakcje. To było bardzo dobrze opisane. Książka pokazuje jak ciężko jest początkującemu pisarzowi. Wiadomo, że nie można na pisaniu na początku zbić dużych kokosów i każdy ratuje się tam jakąś inną pracą. Wspomnienia autora są świetnie napisane, są naprawdę realistyczne dokładnie tak jakby czytelnik stał obok Ernesta i patrzył na to na co on patrzył. Z książką zapoznał się także mój tata, który odniósł takie same wrażenia jak ja.

(...) wszystkie pokolenia są przez coś stracone i zawsze były, i zawsze będą. „Ruchome święto” to nigdy nie dokończone wspomnienia Hemingwaya z lat spędzonych w Paryżu. To właśnie tam w latach 1921-1926 wraz z innymi przedstawicielami tzw. straconego pokolenia szlifował swój warsztat literacki. Na kartkach książki obserwujemy opisy jego związku z pierwszą żoną Hadley. Widzimy jak niewiele mając potrafili być szczęśliwi i choć małżeństwo nie przetrwało widać pewną tęsknotę za tamtymi czasami. Przez moment żyjemy z Hemingwayem Paryżu. Obserwujemy go przy pracy, w czasie rozrywki, w chwilach zawodowych oraz prywatnych. Obserwujemy paryską bohemę, wspominamy Gertrude Stain, Ezra Pound, Ernest Walsh, Scott Fitzgerald czy James Joyce. Ta historia ujrzała światło dzienne dzięki jego wnukowi. Nie brakuje tu jego odręcznych notatek. Warto zauważyć, iż to książka dla wielbicieli pióra autora wraz z każda kolejną stroną możemy wczuć się w atmosferę i poczuć uczestnikami wydarzeń. Dlatego warto znać jego książki nawet by nie poczuć się zawiedzionym czy rozczarowanym.

Jest to nieukończone dzieło autora, przedstawiające wspomnienia z Paryża z lat dwudziestych ubiegłego wieku. Książkę czyta się całkiem przyjemnie i sprawnie, a styl autora pozwala poczuć czytelnikowi klimat tamtych lat i zobaczyć obraz ludzi głównie ze środowiska artystycznego. Przebija się w niej wiele znanych nazwisk, w tym F. Scotta Fitzgeralda, o którym wstawki najbardziej mnie zainteresowały i najbardziej ich wyczekiwałam, jako że jego "Wielki Gatsby" utknął dość mocno w mojej pamięci. Między rozdziałami można znaleźć trochę rękopisów Hemingway'a, wstępnych wersji opowiadań, czy też zdjęć przedstawiających pisarza, członków jego rodziny, czy też innych osób z jego środowiska. Uwielbiam takie stare fotografie, więc uważam, że dodają one całokształtowi zarówno charakteru, klimatu, jak i autentyczności. Podsumowując, myślę, że nie jest to książka, która w równym stopniu przykuje uwagę każdego, jednak myślę, że warto po nią sięgnąć szczególnie, jeśli jest się szerzej zainteresowanym twórczością i życiem autora 😊.