Rzeka lodu (okładka  twarda)

Są książki, które nie tylko opowiadają historię – one ją wskrzeszają. „Rzeka lodu” Ariel Lawhon to właśnie taka opowieść: surowa jak zimowy wiatr nad Maine, a jednocześnie przenikliwa niczym spojrzenie kobiety, która wie więcej, niż powinna. W roku 1789 zamarznięta rzeka Kennebec oddaje swoje mroczne tajemnice – ciało mężczyzny, milczący dowód na to, że pod taflą lodu kryje się coś więcej niż tylko woda. Na miejsce wezwana zostaje Martha Ballard – akuszerka, zielarka, kobieta z krwi i kości, której dłonie przyjmowały życie, a oczy widziały śmierć. Zapisuje wszystko w swoim dzienniku – narodziny, choroby, grzechy, zbrodnie. Jej pióro staje się ostrzem – cichym, lecz bezlitosnym narzędziem prawdy. Lawhon prowadzi nas przez świat, w którym kobieta nie ma głosu, a jednak to właśnie ona słyszy najwięcej. Z każdego słowa jej powieści unosi się zapach gorzkich ziół i para z ust w mroźny poranek. To opowieść o świecie utkanym z sekretów, gdzie cnota bywa karą, a wina – przywilejem mężczyzn. Martha Ballard, postać prawdziwa, odnaleziona na kartach historii, jest tu niczym płomień w śniegu. Jej determinacja, by zrozumieć, co naprawdę wydarzyło się nad rzeką, jest nie tylko poszukiwaniem sprawiedliwości – to walka o znaczenie kobiecego doświadczenia, które przez wieki próbowano wymazać. Lawhon pisze z niezwykłą czułością i precyzją. Jej język przypomina haft: drobny, uważny, a jednocześnie mocny. Zimowy pejzaż Maine pulsuje życiem – chłód rzeki, skrzypienie lodu, szept modlitw i stuk pióra Marthy tworzą razem muzykę zapomnianego świata. Autorka nie potrzebuje krzyku, by poruszyć – wystarczy jej cisza, w której słychać bicie kobiecego serca. W „Rzece lodu” historia staje się nie tyle tłem, co żywym organizmem. Czas płynie powoli, niczym woda pod lodem, a jednak każdy rozdział niesie napięcie, które nie pozwala oderwać się od lektury. To powieść o prawdzie, która wymaga odwagi, i o pamięci, która – nawet zamarznięta – nie przestaje istnieć. Gdy zamknęłam książkę, miałam wrażenie, że wciąż słyszę trzask pękającego lodu. Jakby coś w tej historii wciąż się poruszało, jakby głos Marthy – głos tylu zapomnianych kobiet – wreszcie przebił się przez wieki. To nie tylko powieść historyczna. To modlitwa o pamięć. I ostrzeżenie, że czasem najzimniejsze rzeki niosą w sobie najgorętsze prawdy. Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @wydawnictwo_poznanskie (współpraca reklamowa) 🩷.

Niesamowicie wzruszająca, szczera, nieoczywista i angażująca opowieść o kobiecie dla wielu mało znanej, historycznie właściwie zapomnianej, a przecież niezwykłej, odważnej i walecznej. Martha Ballard to postać prawdziwa - amerykańska położna, uzdrowicielka, matka oraz pamiętniczka, której drobiazgowy dziennik, kreślony skrupulatnie przez niemal trzydzieści długich lat, okazał się cennym źródłem informacji, świadectwem życia oraz macierzyństwa wielu kobiet, a także szerokim obrazem ówczesnego społeczeństwa. "Rzeka lodu" to powieść inspirowana słowami utrwalonymi w pamiętniku, fabularnie dotykająca scen ludzkiego poczęcia, bolesnych pożegnań oraz przestępstw otulających hermetyczną przestrzeń zacieśniającej się społeczności. Klimat małego miasteczka zdaje się być tutaj mocno wyczuwalny, skondensowany, groźny, wręcz duszny i uwierający, choć przecież za oknem trwa skrzypiąca ostrym mrozem zima, w zamarzniętej rzece nieruchomo leżą posądzone o niejedno męskie zwłoki, tajemnica świeżej zbrodni wypełnia otchłań ludzkich myśli, narzucając dociekliwym widzom rozbieżne i nieobliczalne scenariusze. Nie ma tu miejsca na słodkie sentymenty, w zamian czytelnik wdziera się do czasów przesiąkniętych niepokojem, bezradnością oraz wrzynającą się w kobiecą duszę męską dominacją, z ciekawością, wzruszeniem i zaangażowaniem śledzi dokonania miejscowej akuszerki, podziwia wiedzę, upór, kobiecą siłę i determinację w walce o zdefiniowanie kryminalnej prawdy. To historia absolutnie pięknie napisana, urzekająca stylem oraz nieprzeciętną treścią, z pewnością mocno wciągająca i godna polecenia. To niepodważalnie jedna z najważniejszych powieści tego roku.

Rok 1789 Zwłoki w rzece Pamiętnik Martha Ballard To tak w ogromnym skrócie 🤭 Natomiast całkiem poważnie, to powieść #rzekalodu trafia do mojej topki życia!!! Genialna Porywająca Poruszająca Prawdziwa Martha jest akuszerką, ale przede wszystkim to niezwykła kobieta. Jej urok podziałał na mnie od pierwszej chwili. To właśnie za nią tęskniłam, choć nie miałam o tym pojęcia. Taka literacka przyjaciółka była mi ogromnie potrzebna. Czegokolwiek Wam nie napiszę, to będzie zbyt mało by oddać urok tej powieści, tej kobiety. Rozkochały mnie w sobie te literki... Smakowałam każde zdanie z myślą, że chciałabym tak w nim trwać i trwać. Tu nie ma po co się spieszyć. Warto napawać się każdą chwilą, doceniać jak bogata jest każda postać, jak płynnie można wsiąknąć w ówczesną codzienność. Pozwolić opleść się tajemnicom i pokusić się o ich poznanie, aby mieć szansę rozwiązać zagadkę. #ariellawhon ożywiła postać Marthy i zrobiła to w najlepszy możliwy sposób, tchnęła w nią tyle życia, że miałam wrażenie iż mogę jej dotknąć. To, że #wartojakpieron jest oczywiste, ale ja powiem Wam, że odmówić sobie tej lektury to po prostu grzech. Polecam z całego serca 😀💚

Niesamowicie wciągająca książka. Nie sądziłam, że aż tak pochłonie mnie lektura, zarwałam dla niej noc. Klimat małego miasteczka, nieco duszny i wspaniała główna bohaterka, silna, energiczna, niezależna. Polecam gorąco, nie chcę spoilerować, ale czyta się świetnie :)

Wyjątkowa powieść, przepięknie napisana, o bohaterce, o której niemal zapomniał świat... wciąga od pierwszej strony, urzeka stylem! Martha Ballard, to bohaterka, która otrzymała specjalne miejsce w moim sercu 🥹