Skazana (wydanie 2024) (okładka  miękka, wyd. 08.2021)

Mega

Czy wiedzieliście, że serial "Skazana", który cieszy się ogromną popularnością wśród widzów inspirowany jest historią pewnej kobiety ze Świnoujścia? Beata Krygier otrzymała zarzuty oszustw finansowych i w więzieniu spędziła dwa lata i sześć miesięcy. W książce, o której dziś Wam opowiem, dzieli się ona ze światem swoimi traumatycznymi przeżyciami, ale nie tylko... "SKAZANA" To opowieść, którą napisało samo życie. Nasza narratorka na swojej drodze spotkała nie tych ludzi, co powinna. Z początku nie zdawała sobie sprawy, do czego mogą ją oni doprowadzić. A doprowadzili prosto do aresztu śledczego w Kamieniu Pomorski. Beata musiała szybko nauczyć się życia za kratami, aby jakoś przeżyć. Jednak najgorsze miało dopiero nadejść. Grudziądz. Najcięższe więzienie dla kobiet w naszym kraju. Polskie Alcatraz. To głównie o tym jest ta historia. W tej książce poznamy wiele wstrząsających historii. Jestem pewna, że każdy z nas słyszał historię małej Madzi z Sosnowca, którą swego czasu żyła cała Polska. To właśnie do Grudziądza trafiła kobieta, która była matką tej małej dziewczynki. Nie miała tam życia, na własne życzenie jej przyszłość była skazana na samotność. Osadzone nienawidzą dzieciobójczyń. Podobny los zgotowała sobie siostra Bernardetta, dyrektorka Ośrodka Wychowawczego w Zabrzu, która przyczyniła się do krzywdy wielu dzieci. Opowiadana historia miejscami jest brutalna, ponieważ poznajemy zbrodnie dokonane przez różne kobiety, które zostały przedstawione w dokładny sposób. Nie jest to książka dla ludzi o słabych nerwach. Beata opowiada również o przyjaźniach, które zawarła w tamtym czasie, o kobietach, które chcą się "naprawić" i wrócić do normalności, o tych, które zamordowały swoich mężów, bo były latami katowane i gdyby sytuacja miała się powtórzyć ponownie by to zrobiły. Ale wielokrotnie wspomina też o tych, które nie znają już innego życia poza tym, które toczy się za wysokimi murami... Bez wstydu mówi również o seksie za kratami. Nawet te kobiety, które mają na zewnątrz mężów/partnerów potrafią mieć dziewczynę. Dlaczego? Co nimi kieruje? Według narratorki tego reportażu chodzi głównie o bliskość i wsparcie w miejscu, gdzie nie można liczyć na nikogo więcej. Często jednak takie zachowania to rozrywka, aby urozmaicić sobie czas. Czy podczas czytania tego fragmentu pomyśleliście sobie "a co ze strażnikami więziennymi? Czy z nimi osadzone również sypiają?"? Na to pytanie odpowiedź brzmi: oczywiście, chociaż jest to absolutnie zabronione w świetle prawa. Zazwyczaj taka relacja oparta jest na korzyściach i nie chodzi tu tylko o przyjemności cielesne. Nie wiem, jak Wy, ale ja zawsze z podwójną ciekawością czytam historie, które opowiadają o miejscach, które znam. A jakby nie patrzeć, narratorka "Skazanej" pochodzi z moich okolic. Jeszcze większym zaskoczeniem było dla mnie to, że w tekście kilkukrotnie przejawiała się nazwa mojego małego, ukochanego Goleniowa. To jeden z najciekawszych reportaży, jaki miałam okazję czytać. Według mnie jest on jednak przeznaczony dla czytelników pełnoletnich, bo tak jak wspominałam wcześniej, miejscami bywa brutalnie. Od siebie mogę powiedzieć jeszcze tylko tyle - POLECAM.

„Skazana” to historia Beaty Krygier, skazanej prawniczki, która z powodu splotu niefortunnych decyzji trafia ostatecznie do polskiego Alcatraz, czyli Zakładu Karnego nr 1 dla Kobiet w Grudziądzu. Kobieta początkowo załamuje się, jednak szybko dostosowuje się do zasad panujących w więzieniu, a nawet wykorzystuje swoją wiedzę, aby pomóc współosadzonym. Bohaterka opowiada o warunkach życia za murami, o codzienności, realiach, wyjaśnia również kim są “księżniczki z wieży” i kto może trafić na “dźwięki”. “Skazana” zawiera również historie kobiet, “najsłynniejszych” lokatorek Zakładu Karnego nr 1 z którymi Beata Krygiel miała styczność w więzieniu - m.in. matki małej Madzi, Katarzyny W. oraz siostry Bernadetty ze zgromadzenia Boromeuszek. Do każdej z historii autorka dodała materiały prasowe związane z wybraną sprawą, co pozwala nam przypomnieć sobie o wydarzeniach, którymi ówcześnie żyła cała Polska. Reasumując Ewa Ornacka przedstawia stan więziennictwa dla kobiet, przedstawia ludzkie dramaty, przegrane życia, ale również skalę zła, którą z niczym nie można porównać. Wstrząsający reportaż, który na długo zapada w pamięci.

Kiedy tylko zobaczyłam tytuł tej książki, przed oczami stanęła mi @agatakulesza_aktorka . Serialu niestety nie miałam okazji oglądać, ale kiedy zobaczyłam, że na podstawie tej książki, wydanej w 2018 roku, faktycznie powstał serial, zachciało mi się go obejrzeć. Książka zaczyna się w moich okolicach. Okazuje się, że jest tu wspomniany Kamień Pomorski, Świnoujście, Gryfice, a także więzienie w moim Nowogardzie. Już to przyciągnęło mnie do dalszego czytania. Beata, nasza narratorka, zostaje przeniesiona do więzienia w Grudziądzu, które jest jak Alcatraz. Jego mury skrywają tajemnice, które zwykle nie przedostają się do świata ludzi wolnych. Poznajemy historię wielu kobiet. Niektóre z nich są mi znane, jak np. Mama małej Madzi z Sosnowca. Jedno jest pewne, nikt nie siedzi za niewinność. Mamy szeroki obraz więziennego życia. Widzimy co dzieje się za tymi murami i nie jest wcale kolorowo. Jak już wspomniałam, poznajemy wiele kobiet, które zostały skazane za różne zbrodnie. Najgorzej mają te, które zabiły dzieci, jak wspomina nam narratorka, to najgorszy sort i są izolowane od innych osadzonych. Wcale się nie dziwię, że tak jest. Kobiety zostały skazane za różne przęstepstwa, niektóre są tu opisane ze szczególnym okrucieństwem, więc nie są przeznaczone dla wrażliwych czytelników. Polubiłam Beatę, która okazała się bardzo dobrą kobietą, pomimo swoich początkowych załamań, miała dobry wpływ na inne osadzone. A za co została skazana? Ile spędziła w murach więzienia? Tego wszystkiego dowiecie się podczas lektury. Warto po nią sięgnąć, chociażby po to, żeby zobaczyć zachowanie tych kobiet za kratkami. Ta książka to reportaż. Jeśli jesteście fanami gatunku, sięgnijcie po niego, jeśli nie, nic nie stoi na przeszkodzie, żeby to przeczytać. Nie jest to ciężka lektura, chociaż porusza trudną tematykę, jednak jest napisana prostym, przystępnym językiem, który sprawia, że czytelnik ma ochotę się w niej zanurzyć. Czytajcie!

Co uważacie za najtrudniejsze do zniesienia podczas odbywania wyroku w więzieniu? Z jednej strony wiedzę dużo czasu na czytanie, z drugiej nie znoszę ograniczeń. A wyobrażacie sobie jeszcze brak nowości książkowych i dobrej kawy ?! Możemy sobie trochę pożartować jednak więzienie to najcięższa z kar jaką można otrzymać. Na swojej skórze przekonała się o tym Beata Krygier, która kiedyś sama wydawała wyroku w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Kobieta, prawniczka, sędzina, skazana, osadzona. To właśnie ona jest narratorką reportażu Ewy Ornackiej. Dziennikarka jest znana ze znakomitych książek dotyczących przestępczości. Na podstawie niektórych z nich powstały seriale. Tak też stało się w przypadku książki "Skazane na potępienie", a dziś wydanej jako "Skazana". To właśnie na jej stronach możemy poznać codzienność kobiet w więzieniu. Ich zwyczaje, słownictwo i życie miłosne. Tu też możemy dowiedzieć się co stało się z kobietami znanymi z pierwszych stron gazet, matką Madzi czy siostrą Bernadettą, prowadzącą sierociniec pełen przemocy. Nie jest to lekka pozycja,ale bardzo ciekawa i serdecznie ją polecam.

Świetny reportaż,który zmienia postrzegania życia więziennego. Autorka przeprowadza wywiad ze skazaną prawniczką byłą asesorką,która wydawała wyroki w imieniu Rzeczpospolitej Polskiej. Dzięki Beacie Krygier poznajemy więzienie od zupełnie innej strony. Od świńskiego transportu,po peronkę prosto do celi. Poznajemy slang więzienny,współwięźniarki i różne zakłady penitencjarne. Dla mnie była to podróż fascynująca i przerażająca zarazem. Autorka okrasza opowiadane przez Beatę sprawy doniesieniami prasowymi. Zanużamy się w otchłań zła,zepsucia i upodlenia. Poznajemy życie skazanych,ich zachowania,wybory i patenty na życie za kratami. Serialowa Pati siedziała mi w głowie i nie mogłam Jej stamtąd wyrzucić 😉 Jest to książka,którą warto przeczytać bo zło ma różne oblicza. Jedne zupełnie nie do zaakceptowania a drugie takie,które w jakimś stopniu jest przez nas kobiety zrozumiałe. Łatwo przychodzi nam ocenianie czynów nie zagłęniając się w historię poprzedzającą zbrodnie.

Oglądaliście serial Skazana? Wiem, że wkrótce ma się pojawić finałowy sezon bo ja jestem jeszcze daleko w tyle z odcinkami. Dlatego gdy otrzymałam do recenzję książkę Ewy Ornackiej "Skazana" na motywach której powstał serial bardzo się ucieszyłam. Bo lubię najpierw przeczytać książkę a potem obejrzeć ekranizację. Jest to reportaż a może raczej wywiad z Beatą Krygier. Była ona prawniczką i sędziną, ale zaufała nie odpowiedniemu człowiekowi i wiele lat spędziła w różnych więzieniach. Bohaterka opowiada o więziennej rzeczywistości oraz wspomina koleżanki więźniaki, z którymi spędziła wiele miesięcy. Te historie o tyle są przerażające, że są prawdziwe. Nikt ich nie wymyślił a kobiety które to wszystko zrobiły żyły bądź żyją wśród nas. Możemy je mijać na ulicy bądź w sklepie. Historia Pani Beaty zostaje nam przedstawiona na samym końcu. Jest to ciekawe spojrzenie a raczej uchylenie rąbka tajemnicy więziennego życia. Przerażająca, interesująca ale i wciągająca.

To już trzecie wydanie "Skazanej", ale mój pierwszy kontakt z tym reportażem. Poznałem serial, jego trzy sezony, po czwarty nie sięgnąłem, to mój taki protest związany z przeniesieniem go na nową platformę, a także chyba po części, że klimat tego serialu i wydarzenia są zbyt brutalne, zbyt oddalone od pierwowzoru, jakim jest książka, o czym przekonałem się po lekturze reportażu Ewy Ornackiej opowiadającej o więziennym życiu prawdziwej postaci Beaty Krygier, asesora sądowego, prawniczki. Tak naprawdę, to dwie różne rzeczywistości, ta książkowa i ta serialowa. Dzisiaj znając obie, zdecydowanie opowiem się po stronie książki. A to za sprawą autorki Ewy Ornackiej, która stworzyła obraz życia w najcięższym Zakładzie Karnym nr 1 dla kobiet w Grudziądzu. Autorka pokazuje osoby, z którymi siedziała w celi Beata Krygier, jak funkcjonuje świat więzienny, o zwyczajach, o różnicy między aresztem i więzieniem, o alkoholizmie, o seksie za kratami, ale także o osobach, które dopuściły się najbardziej okrutnych morderstw jak dzieciobójstwa. Osoby te są określane mianem "szmaty" i są wyrzucone poza nawias. Bardzo ciekawa jest forma książki, bo jest to miks narracji autorki spisanej z rozmów z bohaterką książki, ich dialogi, ale także wtrącone informacje z mediów na temat opowiadanych wydarzeń. Książka dzięki temu jest bardzo wartkim reportażem. Najważniejsza dla mnie jako dziennikarza dawnych mediów jest wypowiedź Beaty Krygier, która ilustruje to, co dzieje się w dzisiejszych czasach w prasie i internecie. Można ją także polecić uwadze, tym, którzy stworzyli serial i zastanowić się, czy dokładnie przeczytali książkę i zrozumieli przesłanie bohaterki reportażu. "Jestem zdumiona, jak wiele uwagi niektóre media poświęcały tej wyrachowanej kobiecie (chodziło o matkę, która zamordowała Madzię w 2012 roku, a sprawą zajmował się m.in. detektyw Rutkowski). Informowały, gdzie i z kim chodziła do kina, a nawet o zmianie fryzury. CELEBROWANIE SPRAWCÓW ZBRODNI TO NAJGORSZE, CO ROBIĄ DZIŚ DZIENNIKARZE. ZA KRATAMI TAKIE OSOBY JAK KAŚKA BARDZO SZYBKO SPROWADZANE SĄ DO PARTERU. (...) Wspominałyśmy jej roznegliżowaną sesję zdjęciową dla jednej z bulwarówek, kiedy w stroju kąpielowym paradowała na koniu. Lansowano ją na gwiazdę. Nie powtórzę komentarzy, jakie wtedy padały nie tylko pod jej adresem, ale też pismaków, którzy opublikowali jej półnagie zdjęcia. Dlaczego wy dziennikarze, robicie takie rzeczy?" Ja odpowiem krótko — pogoń za klikalnością, nakładem... Może dlatego już mi nie po drodze z dzisiejszymi mediami! Polecam zerknąć do książki, bo to kawał dobrej roboty dziennikarskiej i dobre pióro Ewy Ornackiej.

"(...) nawet w piekle można spotkać anioły." Powiedziałabym, że ta książka to zapis wywiadu rzeki przeprowadzonego przez autorkę z byłą prawniczką, która trafiła do więzienia. Zakład Karny nr 1 dla kobiet w Grudziądzu to najcięższe więzienie dla kobiet w naszym kraju. Osadzone są tu kobiety, które wszyscy znamy z pierwszych stron gazet i o których ciągle się mówi w kontekście zbrodni popełnionej przez kobietę. Dzięki tej historii możemy poznać życie skazanych kobiet w więziennej codzienności. Dowiedzieć się, jak wyglądają cele, co kobiety mogą mieć i co robić. Poprzez sposób prowadzenia narracji ma się wrażenie, że to spotkanie dobrych przyjaciółek, które opowiadają sobie nawzajem różne historie z życia. Jednak te historie są naznaczone takim ładunkiem emocjonalnym, że wielokrotnie łapałam się na tym, że niektórym kobietom, o których trwała opowieść, mocno współczułam, a na inne byłam zła. Autorka pokazuje, jak w więzieniu były traktowane chociażby matka małej Madzi z Sosnowca czy siostra Bernadetta ze zgromadzenia boromeuszek. Jednocześnie powieść naszpikowana jest wstawkami z gazet, dzięki czemu poznajemy historie kolejnych kobiet widziane oczami opinii publicznej, co sprawia, że są one uwiarygodnione jeszcze bardziej. Zwieńczeniem całości jest wytłumaczenie tego, jak prawniczka, która kiedyś wydawała wyroki w imieniu RP, w ogóle została skazana. Dodatkowym smaczkiem jest to, że na podstawie tej książki powstał scenariusz serialu, dzięki czemu książka zyskała dodatkowy rozgłos. A my, czytelnicy, możemy dowiedzieć się więcej na temat tego, jak wyglądają realia życia osadzonych kobiet.