Skończyły mi się oczy (okładka  miękka)

Piękna historia, warto po nią sięgnąć🫶

Ciekawa książka fajnie się czyta 🤗

Super książka

Polecam

Cudna

Przed Tobą cztery kobiety: prababcia, babcia, matka i wnuczka. Cztery pokolenia pod jednym dachem. Cztery niezwykłe historie przez nie opowiadane. Każda z tych kobiet przybliża Ci jej historię swoimi słowami. O narodzinach, o dorastaniu, o błędach młodości. Niektóre z tych opowieści wzbogacone dosadnym słowem, bo i to nasze życie takie różne. Raz wspaniałe, a raz do 🍑 , że żadne słowo inne jak to na "K" tylko je określić może. Niektóre z tych opowieści sięgają do dawnych czasów. Bo w przeszłości przecież wszystko się zaczyna. Jak i ta historia z zegarami co wiszą w domu głównych bohaterek. Historia fascynująca i wciągająca czytelnika. To dla jej poznania tak trudno było mi tę powieść odłożyć. Zegary te bowiem kryją w sobie tajemnicę. Sekret, który przed laty darował komuś życie, by potem je zabrać. Brutalnie. Ciekawa jest bardzo w książce ta narracja pierwszoosobowa, z tych różnych, kobiecych perspektyw. Szczególnie tej bohaterki, nastolatki, geniuszki z niezdiagnozowanym autyzmem. Zobaczyć świat jej oczami - bezcenne. Choć i inne historie, mimo, że momentami przegadane, przez co mi się fabuła dłużyła, poznać warto. Bo to historie o walce o dzień dzisiejszy, o przeszłości, o wartości rodziny, o miłości, o błędach, które człowiek popełnia. Tak książka, tak zwyczajnie opowiada, po prostu...o życiu. O zwykłym, ludzkim życiu.

⏳⏳ Uwielbiam powieści od kobiet dla kobiet. Pełne tajemnicy i sensualności, utkane z emocji, pełne niedopowiedzeń i pragnień. To właśnie dlatego po prostu musiałam objąć swoim patronatem medialnym najnowszą książkę Grażyny Jeromin-Gałuszki – Skończyły mi się oczy. Autorka od lat pisze o kobietach i dla kobiet, a w tej powieści stworzyła świat, który momentami pachnie kurzem, cygarami, dawną miłością i przemilczanym bólem. To opowieść, której się nie tylko słucha – ją się czuje pod skórą. ⏳⏳ Cztery pokolenia kobiet pod jednym dachem – prababcia, babcia, matka i wnuczka. Eugenia, Jadźka, Dagny i Karolina. Każda z nich niesie na plecach inny ciężar, każda inaczej patrzy na życie, każda mówi do nas własnym, wyraźnym głosem. Ten głos – osobny, mocny, czasem sarkastyczny, czasem rozpaczliwie czuły – prowadzi nas przez osobiste historie i rodzinne sekrety, których centrum stanowi siedemnaście zegarów zawieszonych w pałacyku Marjańskich. Zegarów, które nie tyle odliczają czas, co strzegą tego, co przemilczane. ⏳⏳ Szczególnie mocno wybrzmiewa tu postać Karoliny – nastolatki o genialnym, analitycznym umyśle i niezwykłej wrażliwości. Patrzenie na świat jej oczami jest doświadczeniem, które zostaje z czytelnikiem na długo. Choć nie nazwano tego wprost, wszystko wskazuje na niezdiagnozowany autyzm – i to spojrzenie daje nam perspektywę, której często w literaturze brakuje. Ale równie ważne są pozostałe bohaterki – kobiety nieidealne, pokręcone, czasem śmieszne, czasem wzruszające. One nie udają – one po prostu są. ⏳⏳ Całość spina pierwszoosobowa narracja, dzięki której każda kobieta opowiada swoją wersję historii. I choć momentami te opowieści są przegadane, fabuła potrafi się dłużyć, to właśnie dzięki nim czujemy się, jakbyśmy siedzieli z nimi w salonie pałacyku – wśród zegarów, starych mebli i niewypowiedzianych żalów. Ten dom żyje emocjami, a przeszłość miesza się tu z teraźniejszością, zostawiając czytelnika z pytaniami, na które nie zawsze są oczywiste odpowiedzi. ㅤ ⏳⏳ Tajemnica zegarów, która przewija się przez całą powieść, wciąga jak dobry kryminał, choć nie ma tu klasycznego śledztwa. Jest za to coś znacznie bardziej intymnego – poszukiwanie prawdy o sobie, o bliskich, o tym, co trzeba było przemilczeć, by przetrwać. Zegary są symbolem czasu, który nie tylko płynie, ale też trwa w nas – zastyga, rani, przypomina. I niektóre sekrety naprawdę potrafią darować życie... by później je brutalnie zabrać. ㅤ ⏳⏳ Skończyły mi się oczy to powieść o rodzinie – trudnej, nieoczywistej, ale prawdziwej. O kobietach, które próbują poskładać siebie z rozrzuconych kawałków. O miłości, która nie zawsze przychodzi w odpowiednim momencie. O błędach, które ciągną się przez pokolenia. To historia pełna bólu, ale też humoru i życiowej zadziorności. Jeśli kochasz książki z duszą – nie przegap tej powieści. Bo niektóre zegary trzeba usłyszeć, zanim naprawdę zaczną bić.

„Skończyły mi się oczy” to opowieść o czterech pokoleniach kobiet. O Nastolatce z niediagnozowanym Autyzmem. Jej matce Dagnie, niespełnionej artystki. Jadźce zwanej Dzidką, oraz seniorką rodu Eugenią, miłośniczce pokera i dobrych cygar. Mieszkają one w pałacyku, w którym znajdują się dziwne zegary. Nie odmierzają one czasu, ale strzegą cennego sekretu. Gdy Genia przegrywa w karty dość jak dla nich dużą kwotę, ratunek oferuje Józef Nachalny. Proponuje on spłatę długu w zamian za 17 zegarów, które od pół wieku zajmują jedną ze ścian posiadłości kobiet. ‘Skończyły mi się oczy” to powieść o kobietach dla kobiet. W jednym domu mieszka 4 pokolenia kobiet. Każda z nich jest inna. Każda posiada swoje sekrety i każda z nich ma inne podejście do życia. Narracja tutaj jest pierwszoosobowa. Każda z pań opowiada swoją wersję, dzięki czemu możemy każdą z nich lepiej poznać. Natomiast akcja tutaj biegnie swoim tempem. Czasami wkrada się nuda, ale nie trwa ona długo. Książkę te nie tylko się czyta, ale się czuje. Niemal na każdej stronie czuć zapach cygar, starych mebli i kurzu. Ten specyficzny klimat wprowadzają stare zegary, które przez całą książkę przewijają się. Książka potrafi dostarczyć wielu emocji. Zarówno wzruszy jak i rozbawi. Bohaterki tej powieści są barwnymi postaciami, o których na pewno szybko nie zapomnę. Książki może nie czyta się bardzo szybko. Wymaga czasami większego skupienia, ale dzięki temu czuję się ją bardzo niż inne książki. Polecam!

"Jestem każdą z was i wami wszystkimi." 📚Wybuchowe trio Ma, Ba i Pra, czyli matka Dagna, babka Jadwiga zwana Dzidką i prababka Eugenia wychowują wspólnymi siłami 14-letnią Kalinę, tak naprawdę Karolinę. Nastolatka najprawdopodobniej cierpi na niezdiagnozowany autyzm - jest genialna w każdej dziedzinie, jednak ma problemy natury społecznej. Na pewno nie ułatwia jej życia matka, domorosła artystka i fryzjerka, babka fitnesiara i prababka pokerzystka z długami. Dom Kaliny jest równie niezwykły co jej rodzina - na ścianie znajduje się siedemnaście zegarów, przy czym każdy z nich wskazuje inną godzinę. Życiem całej familii Marjańskich rządzi chaos, jednak zdaje się, że nikomu to nie przeszkadza. No może oprócz Besi😉 📚"Skończyły mi się oczy" autorstwa Grażyny Jeromin-Gałuszka to powieść pokoleniowa, swoista saga rodzinna. Można tutaj znaleźć zabawne, wzruszające, a niekiedy straszne historie z życia kobiet różniących się praktycznie wszystkim. Połączyły je więzy krwi. 📚Czytając tę powieść czułam się jakbym siedziała w kuchni u mojej babci i słuchała snutych przez nią opowieści. Język jest przystępny, a historie na tyle ciekawe, że odczuwa się nieustanny głód wiedzy. 📚Po tej lekturze patrzę trochę inaczej na napotkane kobiety - nikt nigdy się nie dowie ile musiały przeżyć aby znaleźć się w obecnym punkcie życia. 📚Polecam, to jedna z tych książek, która spodoba się wszystkim, jednak każdemu z innych powodów.

Dawno nie musiałam okazji czytać tak innej książki, jak właśnie ta. Rzadko wychodzę ze swojej strefy komfortu, ale ta książka jakoś mnie sobą przyciągnęła. Czy jednak to wyjście było dobrym podejściem? W książce poznajemy 4 pokolenia kobiet z małego miasteczka, które mieszkają w pałacyku Marjańskich. Tu, Karolina, Dagna, Jadźka oraz Eugenia to nasze główne postacie, każda też dostanie swój poświęcony rozdział, w którym lepiej je poznamy. Fabuła opiera się na życiu tych właśnie kobiet i ich perypetii, a dzieje się tam bardzo dużo. Mimo, że ich historia jest nietypowa, bo w dużej mierze skupiona na ciekawym temacie zegarów, które kobiety otrzymały w spadku, to nie jest ona wyjątkowa. Postacie są zdecydowanie barwne, zabawne, starsze kobiety często przytaczają różne anegdotki...to nie jest to nic porywającego, przynajmniej dla mnie. Z żadną z bohaterek nie czułam się blisko, nie zżyłam się z nimi ani trochę, niestety 🙁 Dodatkowo, bohaterów przez tą książkę przewija się cała masa. Ja osobiście w którymś momencie totalnie się zgubiłam i nie widziałam o kim czytam, z kim ta osoba jest związana itp. Ciężko było mi się w tym połapać. Pomimo tego, że każda z kobiet jest inna i ich perspektywy na życie i świat i dodatkowo spojrzenie na sprawę zegarów są różne, to dla mnie ich opisy nie były ciekawe. Moim zdaniem, połowa tej książki w ogóle nie musiałaby być przeze mnie czytana. Wiele scen nie prowadziło do absolutnie nikąd, nie dawało nam nic a nic w późniejszym etapie książki. Lekturę tą wymęczyłam na maksa- w zastoju czytałam ją prawie 2 miesiące...🥲 dodatkowo nie pomagała mi ona w walczeniu z nim. Wynudziłam się na niej maksymalnie i nie mogę powiedzieć, że był to przyjemny czas z książką. Na domiar złego ta książka jest piekielnie długa, bo ma prawie 600 stron... W przypadku tej książki bardzo mocno kupiła mnie nietuzinkowa historia opisana w opisie i przepiękna okładka. Trzeba jej oddać, że wygląda super! Jednak wnętrze mnie zawiodło. Przykro mi to mówić, ale dla mnie im dalej w las, tym nudniej. Ja po prostu przez nią przebrnęłam 🤷🏼‍♀️ Jedyny ciekawy element tej historii to zagadka związana z zegarami, która zaczęła się rozwiązywać na samym końcu. Troszkę nie rozumiem tego zabiegu, bo bardzo długo czekaliśmy na powiedzenie nam o co chodzi- a właśnie po to tu przyszliśmy. Mamy tu też kilka innych poważnych problemów, które dodatkowo nie uprzyjemniły czytania. Pierwsza sprawa, to szybkie i nie oznajmiane zmienienie czasu, co wprowadza w błąd. Dodatkowo akcja biegnie bardzo szybko i te pokolenia mocno się zmieniają. Podczas tej książki przeskoczyliśmy o baaaardzo wiele lat na przód, niestety- one nigdy nie zostawały nam oznajmiane. Ja się przez to mocno gubiłam. Przez to też, rzeczy druga, to moje podejrzenie o nieścisłości powieści. Np. na stronie 327 jedna z bohaterek poroniła, a na stronie 334 ponownie czytamy, że jest w ciąży. Mnie wprowadziło to w szok. Chwilę później jednak pomyślałam o tej szybkiej zmianie czasów. Może to właśnie to się wydarzyło w tym czasie, choć absolutnie nie mieliśmy o tym pojęcia. To wprowadza w błąd. Przeczytałam wiele zachwytów o tej książce, ale niestety, ja się totalnie pod nimi nie podpisuję. Ja nie rozumiem konieczności powstawania tej książki i jej czytania, choć rozumiem też, że znajdzie się grupa osób, której ta książka przypadnie do gustu. Oczywiście pamiętajcie, że to tylko moja opinia i moje osobiste zdanie na jej temat :) Czy polecam tą książkę? Ja sama nie chciałabym czytać jej drugi raz, ale zachęcam do wyrobienia sobie własnej opinii, jeśli takie pokoleniowe historie z twistem w tle was interesują 🧡 ⭐️5/10 🧡2,5/5 🌶️1/5 🕰️18+ 📖559 stron 🧡seria: ❌ 🕰️literatura obyczajowa 📍premiera 17 czerwca 2025