Tam na niebie są rzeki (okładka  twarda, wyd. 06.2025)

Przepadałam! 💧🩵 Elif Shafak stworzyła książkę, która nie mieści się w żadnym gatunku. To nie jest powieść obyczajowa, ani magiczny realizm, ani traktat filozoficzny - choć jest tym wszystkim naraz. Trzy postacie - Arthur, Narin i Zaleekah - nie spotykają się w klasycznym sensie. Ich losy nie splatają się, lecz przenikają, jak strumienie podziemne, które nigdy nie przecinają się na powierzchni, ale wpływają na siebie w głębi. Choć w sumie trochę skłamałam… na samym końcu dwie rzeki się zbiegną ;) Ale to nie bohaterowie są najważniejsi. Najważniejsza jest woda. W tej powieści każda kropla jest nośnikiem historii. Każda rzeka - metaforą cywilizacji. Każde zanurzenie -powrotem do źródła. Shafak pisze o kulturach, które zbudowały się wokół wody, o językach, które powstały z jej rytmu, o pamięci, która nie jest osobista, lecz zbiorowa. To książka, która przypomina, że zanim nauczyliśmy się pisać, uczyliśmy się słuchać rzek. „Tam na niebie są rzeki” to nie tylko opowieść o ludziach. To utwór dla świata, który zapomniał, że woda to nie zasób - to dziedzictwo. To przypomnienie, że historia nie płynie liniowo, lecz meandruje. Że kultura nie jest czymś martwym, lecz żywym nurtem. Że książka może być tratwą, ale tylko wtedy, gdy jesteśmy gotowi zanurzyć się bez lęku. Tak więc i ja, kochani, odpływam tą tratwą, doceniając możliwość „długiego patrzenia w wodę” 🩵 „Zdecydowanie zbyt często my, ludzie, niszczymy naturę i nazywamy to postępem.” „Dziwnie jest stracić wiarę w coś, w co dawniej mocno się wierzyło. Niezwykle jest nosić własne przekonania jak pęk kluczy jedynie po to, aby zdać sobie sprawę, że nie otwierają żadnych drzwi.”

Wyjątkowa powieść. od pierwszych stron oczarowuje czytelnika. Umiejscowienie akcji w różnych przestrzeniach czasowych wymaga skupienia i pełnego oddanie się lekturze. Po przeczytaniu jeszcze bardziej cenię każdą kroplę deszczu.

Elit w najlepszym wydaniu. Polecam gorąco. Jak zawsze interesująca, zaskakująca i odrobinę magiczna.

Mądre, erudycyjne pisarstwo. Jestem zachwycona

Pięknie wydana seria czytelnicza.

Bardzo ciekawa lektura

Nie znam, żona chciała

Żonie się podobała

Cudna .

Lubię zachwycić się jakimś autorem na początku jego drogi i później z niecierpliwością czekać na kolejne dzieła. Z Elif Shafak będę miała inaczej. "Tam na niebie są rzeki" to moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem szczęśliwa, że mam do nadrobienia tyle jej dzieł, bo zatonęłam w tej narracji, zachwyciłam się zdaniami jak perły i historią, która - pełna meandrów - odsłania tyle wspaniałości! Woda. Jeden z czterech żywiołów. Moc, która daje życie i moc, która łatwo je odbiera. Kropla, która wędruje, prowadzi nas przez trzy historie, które łączą się pięknie i zaskakująco. Od starożytnej Mezopotamii, przez wiktoriański Londyn, po ten współczesny. Od brzegów rzeki Tygrys po brzegi Tamizy. Pismo klinowe i "Epos o Gilgameszu", historia jazydów i jasnowidzenie, choroby i cudowne sploty zdarzeń. Tu tyle się dzieje! W dodatku niemal wszystko inspirowane jest rzeczywistymi wydarzeniami i postaciami. A bohaterowie? Król Arthur, Władca Ścieków i Slumsów, cudowne dziecko, które dokonało czegoś, czego najpierw biedny Londyn, a później cały świat nigdy wcześniej nie widział. Narin, dziewczynka mieszkająca we współczesnej Turcji, która doświadcza cierpienia, bo jest tym, kim jest. Wreszcie Zaleekah, straumatyzowana przez wodę badaczka... wody. Ich losy poznajemy równolegle, ich losy się splotą. Poza wszystkim - jest to hołd złożony wodzie, jej mocy, żywiołowi, tajemnicy, którą skrywa w odmętach. To też hołd złożony pismu, ono bowiem przekazuje to, co buduje cywilizacje, kultury, wierzenia, buduje człowieka. Boginią opowieści była Nisaba i, och, wspaniała jest jej historia. Wiara w czerpanie wiedzy, czerpanie w sumie wszystkiego z przeszłości osadza się na istocie źródła. Pismo jest źródłem, z którego bierzemy. Czyjeś życie, czyjeś dokonania, odkrycia, wzloty i upadki - to cenna lekcja dla potomnych ("... jedynym sposobem na pozostanie wiecznie żywym w pamięci innych jest pozostawienie po sobie dobrej historii"). Ponad 500 stron uczty czytelniczej - mądrość i czułość płynąca z każdej z nich. Tu nie ma zbędnego bohatera, tu nie ma zbędnego zdania. Jestem zachwycona.