The Promised Neverland. Tom 18 (okładka  miękka, wyd. 11.2020)

Polecam

ZEMSTA CZY POJEDNANIE? „The Promised Neverland” to jedna z tych serii, które pod płaszczykiem niepozornej opowieści skrywają niesamowitą siłę wyrazu, klimat, urok i niezwykle wciągającą zagadkę. Wszystko to sprawia, że każdy tomik cyklu pochłania się łapczywie a potem z niecierpliwością czeka się na kolejne części. I tak samo jest z osiemnastą odsłoną (ozdobioną bodajże najpiękniejszą z dotychczasowych okładek), która gwarantuje kawał świetnej rozrywki dla miłośników mang, horrorów i szeroko pojmowanej fantastyki. Walka z demonami trwa. Plan Normana, któremu starali się przeszkodzić Emma i Ray został wcielony w życie, ale może wciąż jest szansa? Gdy cała trójka znów się spotyka, tym razem na zamku królowej demonów, zaczynają ważyć się losy całej rzeczywistości, w jakiej przyszło żyć naszym bohaterom. Którą jednak drogą pójdą – wytępienia wrogów, którego pragnie żądny zemsty Norman, czy może pojednania i współistnienia obu gatunków? Czy dawni przyjaciele staną przeciw sobie, czy może jednak uda im się znaleźć wspólny język i wyjście, które zadowoli obie strony? I wreszcie czy w końcu uda się im zaznać upragnionego spokoju? Czym tak w ogóle jest „The Promised Neverland”? Jeśli jeszcze nie wiecie, koniecznie powinniście przestać czytać cokolwiek w tym temacie i od razu przeczytać serię. Jeśli jednak się uprzecie, powinniście wiedzieć, że całość to przede wszystkim survival horror. Z dziećmi w roli głównej, dzięki czemu na czytelników czeka więcej emocji i wzruszeń – twórcy zresztą postarali się, by tych nie brakowało. Do tego dochodzą szybkie tempo całej opowieści, zwroty akcji, sympatyczni bohaterowie, którzy szybko kupują nasze serca, a także wieloznaczne i bardzo intrygujące postacie. A i tak najważniejszy jest klimat – mroczny, duszny, podszyty smutkiem i ciągłą niepewności. Trudno jest tego nie cenić. Ale jest wiele różnych rzeczy, które sprawiają, że „The Promised Neverland" jest mangą tak dobrą. Jednym z najważniejszych nosików fabularnych jest tu tajemnica, ciągłe zwroty akcji doskonale ją uzupełniają, a całość wieńczy nuta czegoś ponad – rozważań nad zemstą, odkupieniem, rolą ofiary i oprawcy i tym podobnymi kwestiami. A wszystko to podane z talentem, wprawą, wyczuciem, dobrze zbudowanym nastrojem i… … znakomitą szatą graficzną. To właśnie ilustracje zapewniają nam ten klimat „The Promised Neverland” i cały urok, jaki znajdziecie w tej opowieści. A także dynamikę, grozę i brutalność, których też przecież nie brakuje. Dlatego kto lubi horrory i szuka nieco mniej typowego, ale jednak spełniającego gatunkowe wymogi dzieła, koniecznie powinien całość poznać. To świetna opowieść, która wciąga i nikogo nie pozostawia obojętnym.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK > osiemnastym tomie The Promised Neverland Ray i Emma docierają do Normana, jednak wszystko wskazuje na to, że przybyli oni za późno. Królowa i podległa jej szlachta zostali zamordowani, a umowa o pokojowym przedostaniu się do świata ludzi przestała istnieć. Wszystko to byłoby jednak zbyt proste i za mało dramatyczne. Należy więc spodziewać się w historii „niespodziewanego” zwrotu akcji, dzięki któremu opowieść kolejny raz nabierze wielkiego dynamizmu, a bohaterowie staną przed poważnym wyzwaniem (i to nie jednym). Pod względem konstrukcji zaserwowanej tutaj historii, muszę stwierdzić, że osiemnasta część jak na razie wpada najsłabiej z całej dotychczasowej serii (oczywiście jest to ocena subiektywna). Powodem tego jest wymyślanie przez twórcę zbyt skomplikowanych i niezbyt wiarygodnych zakończeń niektórych wątków. Począwszy od śmierci królowej, która zbyt prosto wyzionęła ducha (pomimo tego, że walka wymagała od dzieciaków sporego poświęcenia), kończąc na Normanie, który przygotowywał swój plan przez dłuższy czas i cały czas był silny w swoich postanowieniach, a tu nagle daje się przekonać do zmiany zdania przez Emmę. Oczywiście należy sobie uświadomić, że słabszy moment serii to nadal poziom, do którego nie dorastają inne tytuły. Nie można więc w żadnym przypadku napisać, że tytuł nagle stał się zły. W przypadku rysunków ponownie jest krwawo, mrocznie i mocno widowiskowo. Posuka Demizu w niektórych kadrach balansuje na pograniczu przerażającego horroru, serwując połączenie klimatycznych rysunków z wielką dbałością o wiele detali.