The Wave (okładka  miękka, wyd. 06.2023)

kocham rutke, to co ona robi w tych książkach..

Rutka, idź w końcu dotknij tej trawy

Jak wiecie lub nie miałam ogromne obawy przed przeczytaniem tej książki. Ponieważ nie byłam do końca przekonana, do jednego z jej motywów. Jednak dałam tej książce szansę i naprawdę się cieszę, że to zrobiłam. Ponieważ od pierwszych stron mnie sobą zaciekawiła. Od razu polubiłam głównych bohaterów. Cały zamysł na fabułę moim zdaniem był naprawdę genialny. Lubię kiedy historię, które czytam, mnie angażują do dalszego czytania. A zaczynając każdy kolejny rozdział nie byłam w stanie się od niej oderwać ponieważ musiałam wiedzieć co wydarzy się dalej. Chciałam poznać tajemnicę i dowiedzieć się kto tak naprawdę zawinił. Florence - nasza główna bohaterka jest strasznie tajemnicza, ale nie brakuję jej zadziorności i tego, że nie da sobie wejść na głowę. Była to postać, która od samego początku mnie sobą zaciekawiła i od razu ją polubiłam. Chciałam dowiedzieć się co takiego wydarzyło się w jej życiu, że stała się taka w nie inna. Nie sądziłam, że przeszła tak dużo. Czasem jak czytałam jej perspektywe to coś chwytało mnie za serce i sprawiało, że miałam łzy w oczach. Herman to bohater, którego pokochałam bo no nie dało się inaczej. Serio. Od samego początku książki możemy poznać, że wcale nie miał łatwego życia. Pierwszy raz spotkałam się w książce, że większość z niej jest pisana z perspektywy mężczyzny a nie kobiety. Wiecie co ? To było tak genialne, naprawdę cudownie się czytało jego myśli i to jaki ma pogląd na świat i to co go otacza. Jednak były momenty w których moje serce pękało ponieważ, gdy pojawiały się jego wspomnienia z wojny było mi naprawdę smutno. Florence i Herman to bohaterowie, którzy są tak genialnie wykreowani. Uwielbiam w nich dosłownie wszystko. Genialnie było czytać ich przekomarzania oraz to jak z każdą kolejną stroną ufali sobie coraz bardziej. Jednak ich relacja wcale nie była usłana różami. Była bardzo, ale to bardzo skomplikowana. Obydwoje byli zniszczeni przez przeszłość. Jednak jedna wspólna tajemnica zbliżyła ich do siebie. Obydwoje starają się sobie wzajemnie pomóc. Tajemnice w tej książce i to co poznajemy sprawiło, że Monika Rutka doprowadziła mnie do łez. A sądziłam, że nie będę płakać. Jej się udało. Sprawiła, że w pewnym momencie podczas czytania tej pozycji, przez łzy nie widziałam tego co czytam. Ale było warto. Nie żałuję ani jednej łzy, którą wylałam na tej książce. Bo ona jest tego warta. Zakończenie sprawiło, że poczułam ogromną pustkę, a gdy wróciłam do dedykacji, poryczalam się jak małe dziecko, ponieważ zrozumiałam jej znaczenie. I naprawdę to mnie mocno uderzyło. Widać w tej książce, że autorka zrobiła ogromny progres jeśli chodzi o pisanie. Bardzo polubiłam się z jej piórem dzięki czemu przekonałam się do jej twórczości i z niecierpliwością będę oczekiwać kolejnych historii jej autorstwa. Dla mnie osobiście ogromnym plusem są krótkie rozdziały, dzięki czemu lepiej czytało mi się tą książkę. Dość długo zastanawiałam się jaką wystawić ocenę. Jednak ostatecznie dałam jej 5/5 bo uważam, że ta historia na taką ocenę właśnie zasługuje.

Kocham całym sercem tą książkę. Piękny przekaz dający dużo do myślenia i skłaniający do refleksji. Cudownie wykreowani bohaterowie umiejscowieni w latach 50 co daje nam wspaniały i intrygujący klimat. Wątek kryminały i tajemnice świetnie dopełniają tą książkę, a wątek romantyczny - po prostu się zakochałam. Na ostatnim rozdziale i epilogu zalewałam się łzami, a po skończeniu siedziałam przez bite kilka minut i rozmyślałam nad tym co właśnie przeczytałam. Po prostu uważam, że każdy powinien ją przeczytać, żeby w podróży zwanej życiem nie zapomnieć o sobie.

To nie ja skończyłam tę książkę, to ona skończyła ze mną.

The Wave to książka, która już od pierwszych stron zawładnęła moim sercem. Porusza ona ciężkie tematy jednak jest w niej coś co sprawiło, że stała się dla mnie comfortowa. Nauczyła mnie inaczej postrzegać wiele sytuacji. Kocham tą książkę całym sercem i zdecydowanie polecam!!!

Monisia dotknij trawy co?

Monika Rutka to kobieta uwielbiająca się bawić uczuciami swoich czytelników, pokazuje to wspaniale końcówka tej książki. Herman i Florence zdecydowanie nie wyjdą szybko z mojej głowy, ani Corin który był moim ulubionym bratem Jones. Nie jestem w stanie nic więcej napisać bo siedzę zaryczana przez ostatnie strony, to był totalny rollercoaster. Jak stać was już na terapeute to możecie tym sobie bardziej zniszczyć psyche, polecam.

Początek książki mi się dłużył, a niektórych bohaterów po skończeniu książki, dalej nie kojarzę. Ale koniec dużo poprawił, natomiast książka jest napisana bardzo ładnym i przyjemnym dla mnie językiem. Po jednej książkę Moniki, jestem wstanie powiedzieć, ze jest jedna z moich ulubionych autorek.

Boże, Rutka. Idź się lecz. Nie no, cudowna książka, jak reszta twojego autorstwa 🫶